คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : บทที่44 คลั่ง [2]
บทที่44 คลั่ง [2]
การจุดไฟด้วยหินพวกนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับคนที่ฝึกการควบคุมตัวเองมาตลอดอย่างเธอ เพียงกะแรงให้พอดี สะเก็ดไฟที่หวังผลได้ย่อมกระเด็นออกมาให้
แต่ก็นั่นแหละ ฟังดูอาจจะง่าย ทว่าเมื่อได้ลองทำเองจริง ๆ จะรู้ว่ามันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ลักซ์ต้มสมุนไพรทั้งหมดจนได้ที่ก็ได้เทส่วนของน้ำลงในขวดเปล่าที่อาจารย์ได้จัดเตรียมไว้ให้ เริ่มเช็ดทำความสะอาดหม้อ และก้มลงสับสมุนไพรให้เป็นชิ้นเล็ก ๆ
อาจารย์สาวหรี่ตามองไปที่สมุนไพรที่นางคัดแยกออกมาจะใช้ ในใจก็ถึงกับเต้นกระหน่ำ
นางกำลังปรุงยาเพิ่ม...ทั้งยังเป็นยาพิษอีกด้วย!
ลักซ์ยังคงปรุงยาพิษต่อไป แม้จะรู้ว่าตอนนี้อาจารย์นิมฟีคนสวยจะแทบมองทะลุตับไตไส้พุงนางอยู่รอมร่อ ก็ยังคงแกล้งไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างแนบเนียน
วัตถุดิบที่อาจารย์ให้ไว้แม้จะแค่ไม่กี่สิบอย่าง ทว่าพวกมันสามารถผสมผสานกลายเป็นยาและพิษได้มากมาย เป็นตัวสมุนไพรที่นิยมนำมาใช้เป็นอันดับต้น ๆ เลยก็ว่าได้
จากคำสั่งและขนาดหินจุดไฟ ลักซ์ก็พอเดาออกแล้วว่าอีกฝ่ายมีความต้องการเพื่อกลั่นแกล้งนักเรียนเพียงเท่านั้น เพราะต่อให้เก่งขนาดไหน การใช้หินจุดไฟขนาดเท่านี้ก็เป็นเรื่องยากมากอยู่ดี
แม้จะมีเจตนาแกล้งกัน แต่เรื่องสมุนไพรและเครื่องหอมต่าง ๆ ที่ให้มาจะไม่ได้หยิบมามั่ว
ๆ ในเมื่อพวกมันทุกตัวสามารถเอามารวมกันเป็นอะไรก็ได้แทบไม่รู้จบ
ยาพิษที่มีฤทธิ์คล้ายน้ำกรดอ่อน
ๆ ถูกกรอกลงขวดแก้วที่เตรียมไว้ เธอนิ่งคิด ยังมีอีกหลายอย่างที่สมุนไพรที่เหลือไม่กี่ชนิดพวกนี้ทำได้ ทว่านั่นอาจจะทำให้โดดเด่นเกินไป แค่สองขวดนี่หล่อนก็รับรู้ได้ถึงรังสีแห่งความริษยาจำนวนมหาศาลจากรอบกายแล้ว
นิมฟีสาวเล็งเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดมือแล้วจึงก้าวพรวดเข้าไปหาทันที
“ขอข้าตรวจสอบหน่อยนะจ๊ะ”
นางหยิบขวดแก้วทั้งสองมาพิจารณาอย่างละเอียด ยิ่งตรวจสอบ
ดวงตาของเธอยิ่งเบิกกว้าง ก่อนจะค่อย
ๆ หันไปมองเด็กสาวด้วยสีหน้าตกตะลึงสุดขีด
ทั้งคู่เป็นเพียงยาและยาพิษอย่างง่าย ทว่าคุณภาพที่ทำออกมาได้นั้นกลับเพิ่มคุณค่าของมันได้เป็นอย่างดี ฝีมือของเด็กคนนี้เข้าขั้นมืออาชีพไปแล้ว!
ลักซ์แสร้งทำทีเป็นกังวลใจกับผลตรวจ ทั้งที่จริง ๆ รู้อยู่เต็มอกว่าเจ้ายาสองขวดนั้นมีราคาค่างวดและคุณภาพกว่าที่วางขายปกติไปหลายขุม
เช่นนั้นอย่าคิดเลยว่ามือสมัครเล่นในห้องนี้จะมีใครเทียบชั้นเธอได้
“เป็น...อย่างไรบ้างคะอาจารย์?”
นิมฟีสาวจ้องมองท่าทีไม่มั่นใจนั่นพลางหยักยิ้มขำ นางมองปราดเดียวก็รู้ว่าเด็กนี่เพียงแสร้งทำเพื่อไม่ให้เพื่อน
ๆ อคติเท่านั้น หาได้นึกกังวลจริงอย่างที่แสดงออกไม่
“มันดีมากจ้ะ เอาคะแนนเต็มไปเลย”
นางว่าพลางหัวเราะฮ่า
ๆ อย่างอารมณ์ดี
“ทุกคนหยุดมือเถอะ อันที่จริงที่ข้าสั่งให้พวกเจ้าปรุงยาน่ะแค่ล้อเล่นเท่านั้น ไม่ได้อยากให้พวกเจ้าที่ยังไม่ได้เรียนอย่างจริงจังทำเช่นนั้นเสียหน่อย”
คำพูดของนิมฟีสาวทำเอาทุกคนร้องลั่น
นั่นยิ่งทำให้ใบหน้างามยิ้มกว้างกว่าเดิม
ดูจะพออกพอใจกับท่าทีรับไม่ได้ของเด็ก ๆ ยิ่งนัก
บีลิน่าหรี่ตามองภาพของหนึ่งนักเรียนหนึ่งครูอย่างนึกเคือง มือก็กำสมุนไพรไว้แน่นจนแทบจะแหวกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
เด็กสาวคนหนึ่งลุกพรวดโดยมือก็ถือถาดของตัวเองเอาไว้ ก้าวอย่างรวดเร็วมาทางอาจารย์สาว โพล่งถามด้วยสีหน้าท่าทางยุ่งยากใจ
“อาจารย์คะ แต่ถึงยังไงก็ช่วยตะ...กรี๊ด!”
เพล้ง!
มันเกิดขึ้นเร็วเสียจนไม่มีใครทันได้ตั้งตัว เด็กสาวคนนั้นที่กำลังจ้ำอ้าวอย่างรีบร้อนเข้ามาพูดบางอย่างสะดุดเข้ากับขาโต๊ะตัวหนึ่งจนล้มคะมำเข้าทับร่างของอาจารย์ เป็นเหตุให้ขวดยาในมือทั้งสองหลุดกระเด็น แตกกระจายเปรอะเปื้อนเต็มโต๊ะและร่างของลักซ์ที่นั่งอยู่ไม่ไกล
ลักซ์ยกมือขึ้นอุดจมูกไม่ให้สูดดมยานอนหลับเข้าไป ร่างกายสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด สภาพของหล่อนในตอนนี้ทำเอาทุกคนสูดลมหายใจเฮือก
ผิวใบหน้าและแขนทั้งสองข้างของนางกำลังเกิดรอยไหม้อย่างรวดเร็ว!
“ขะ ข้าไม่ได้ตั้งใจนะ!”
เด็กสาวที่สะดุดล้มจนทำให้เกิดเหตุไม่คาดฝันใบหน้าซีดเผือด ร่างกายสั่นเทาและดูหวาดกลัวเสียยิ่งกว่าคนเจ็บหลายเท่านัก นางเอาแต่ร้องคำนั้นออกมาไม่หยุด
นะ นางเพียงต้องการให้ยัยอาเรนเซียนั่นต้องสกปรกเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่ายาที่นางทำออกมาจะมีฤทธิ์น่ากลัวขนาดนี้เล่า!
เบิร์นที่นั่งอยู่ไม่ไกลตกใจจนหน้าถอดสี กำลังจะลุกขึ้นไปพยุงนางก็จำต้องชะงักเมื่อเจ้าหล่อนเหลือบสายตามามอง
มันไม่ได้มีความตกใจหรือเจ็บปวดเจืออยู่เลย มีก็แต่แววระริกไหวอย่างพออกพอใจ!
นางจงใจที่จะเจ็บตัว!
ลักซ์อาศัยที่ว่ารู้จักมักคุ้นกันมานานขยับปากช้า
ๆ เป็นสัญญาณบอกเขา ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีทางที่จะมีใครล่วงรู้ได้ว่าเธอกำลังทำสิ่งใด
เด็กหนุ่มกัดฟัน เมื่อครู่เขาเป็นคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดในมุมที่เหมาะสม ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้สะดุดล้มโดยบังเอิญ นางจงใจอย่างมากที่จะยื่นขาไปขัดกับขาโต๊ะแล้วกระโจนตัวเข้าใส่อาจารย์
เขาคิดได้ดังนั้นจึงค่อย
ๆ ลุกขึ้นยืน ปรับสีหน้าไม่ให้เผยพิรุธใด
ๆ ออกมา
“เจ้ากล้าสาบานหรือไม่ว่าไม่ได้ตั้งใจ?” คำพูดของเขาทำให้ทุกคนฉงน เบิร์นใช้ดวงตาที่ส่องประกายกล้าตวัดมองหญิงผู้นั้น กล่าวอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เมื่อครู่
ข้าเห็นเต็มตาว่าเจ้าจงใจยื่นขาตัวเองไปขัดกับขาโต๊ะเพื่อที่จะให้สะดุด...เพื่อที่จะกลั่นแกล้งพี่สาวข้า”
เด็กสาวผู้นั้นหน้าซีดเผือด ก่อนจะรีบตวาดกลบเกลื่อน
“เหลวไหล!
อย่ามาพูดพล่อย ๆ นะ!”
ทุกคนต่างสับสนไปหมด ลักซ์แกล้งส่งเสียงครางออกมาอย่างเจ็บปวด อาจารย์สาวจึงรีบหันมาพยุงเธอด้วยท่าทีเป็นกังวลทันที
“ข้าจะพาเจ้าไปห้องพยาบาลเอง”
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ลักซ์เอ่ยแย้งเสียงแผ่ว ใบหน้าซีดเล็กน้อยด้วยความทรมาน “ข้าไม่คิดว่า...น้องชายของข้าจะโกหก ได้โปรดให้ข้าได้อยู่ฟังความจริงด้วยเถอะค่ะ”
คำพูดของลักซ์ยิ่งทำให้แม่สาวผู้นั้นลุกลนและโกรธมากกว่าเดิมจนแทบจะระเบิด จึงได้หันมาตวาดด้วยเสียงอันดัง
“ความจริงก็คือมันเป็นอุบัติเหตุ!
มีเพียงน้องเจ้าที่พูดเองเออเองคนเดียว
ใครบ้างที่เห็นว่าข้าจงใจ?! ถ้ามีก็พูดออกมาเลย!”
นิมฟีสาวขมวดคิ้วพลัน อาการของเด็กสาวผู้นั้นส่อเค้าพิรุธออกมาอย่างชัดเจน ทว่าจะให้บุ่มบ่ามทำอะไรก็ดูจะไม่ค่อยเหมาะนัก จึงจำต้องนิ่งดูท่าทีต่อไป
“...ข้าก็เป็นพยานได้ ว่าเจ้าจงใจ”
น้ำเสียงราบเรียบหนึ่งเอ่ยขึ้น ลักซ์ชะงัก
เงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างเหลือเชื่อทันใด
เซนาสค่อย
ๆ ลุกขึ้นยืน เขาปรายตาไปมองทาง ‘ผู้ต้องสงสัย’ อย่างเฉยชา
ก่อนเปลี่ยนไปมองที่ลักซ์ซึ่งก็กำลังมองมาเช่นกัน
“...ข้าเห็นนางยื่นเท้าขวามาขัดที่ขาเก้าอี้ตัวด้านหน้าข้า”
เพราะไม่คาดว่าจะมีคนเป็นพยานถึงสองคน นั่นทำให้เด็กสาวผู้นั้นไม่สามารถปกปิดความวิตกกังวลได้อีกต่อไป พิรุธเผยออกมาชัดเจนจนทุกคนต่างคิดไปในทางเดียวกัน
นิมฟีสาวหรี่ตา กล่าวเสียงลอดไรฟัน
“เช่นนั้นก็ไปห้องปกครอง...”
“อย่าให้ถึงขั้นนั้นเลยค่ะ!”
ความคิดเห็น