ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    God Command พระเจ้า! ทำไมท่านไม่หาร่างใหม่ให้ข้า![Reverse Harem]

    ลำดับตอนที่ #5 : บทที่3 เที่ยวตลาด [3]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 13.08K
      223
      5 ม.ค. 64

    บทที่3 เที่ยวตลาด [3]

                เด็กหญิงเท้าเอว  เล่นหูเล่นตาอย่างเกินจริง  น้ำเสียงที่ใช้ดูไม่ใคร่จะจริงจังนัก  หยิบจับอาวุธต่าง ๆ ด้วยท่าทีทะนุถนอม

                “ว่าก็ว่าเถอะ  เหตุใดท่านจึงมินำของพวกนี้ไปขายในตลาดชนชั้นสูงเล่า  เช่นนั้นจะไม่ขายดีกว่าหรือ?”  น้ำเสียงของเด็กน้อยอ่อนลง  สีหน้าท่าทางคล้ายกำลังยุ่งยากใจ  “หรือว่าท่านไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน?  ข้าสามารถให้คนของข้าพาท่านไปได้นะ”

                เบิร์นมองคนแอ๊บใสด้วยสีหน้าปลาตาย  อยากจะเข้าไปลากอีกฝ่ายแล้วเหวี่ยงออกนอกโลกไปซะให้จบ ๆ เรื่องจบราวกันไป

                พ่อค้าคนนี้ทราบว่าในถ้อยคำใสซื่อทั้งมวลไม่ได้แฝงความจริงใจใด ๆ ไว้จึงทำทีเป็นไม่ได้ยิน  จ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยด้วยสายตาที่หรี่ลง

                ดรุณีน้อยยิ้มตาใส  แสดงเป็นเด็กไร้เดียงสาเต็มที่

                “ข้าพูดผิดหรือ?”

                “คุณหนูพูดอย่างตรงไปตรงมาเถิด  อย่าได้เหน็บแนมข้าด้วยท่าทีไร้เดียงสาเหล่านั้นต่ออีกเลย”

                คำพูดที่สวนกลับมาทำให้หล่อนหลุดขำ  พยักหน้าหงึกหงักตอบรับ

                “ข้าเพียงสงสัยว่า  ท่านอาจเป็นคนดังจากประเทศไหนรึเปล่าก็เท่านั้น”  ว่าพร้อมกลับกวาดตาขึ้น ๆ ลง ๆ  “โครงร่างของท่านดูอย่างไรก็ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดี  กลิ่นอายโดยรอบก็ไม่ธรรมดาเลย  ข้าจึงเดาว่าท่านอาจเป็นพวกคนในกองทัพที่ไหนหรือเปล่า”

                เมื่อได้รับคำว่าให้พูดอย่างตรงไปตรงมา  แม่หนูน้อยก็กล่าวเจื้อยแจ้วออกมาตามที่คิดทั้งหมด  ไม่รู้จะพูดว่าไร้เดียงสาหรือกวนประสาทดี

                เมื่อเห็นว่าคนตัวโตเอาแต่เงียบ  นางมารน้อยก็เริ่มเปิดปากส่งเสียงต่อ

                “ข้าบอกท่านอย่างตรงไปตรงมาแล้ว  หวังว่าคนดีเช่นท่านจะมอบความตรงไปตรงมาให้แก่ข้าเช่นกันนะ”

                เบิร์น  แลนช์และบรรดาองครักษ์ทั้งหกคนถึงกับไอออกมาพร้อม ๆ กัน รับรู้ได้ถึงถ้อยคำจงใจกระทบกระเทียบแดกดันพ่อค้าลึกลับจากคุณหนูตัวแสบ

                พ่อค้าตัวโตเองก็ถึงกับพูดไม่ออก

                ...ถ้าเขาไม่พูดแบบตรงไปตรงมาก็จะกลายเป็นคนไม่ดีสินะ?

                “...คุณหนูพูดถูก  ข้าทำงานในกองทัพจริงดังที่ท่านว่า”

                “อื้ม ๆ”

                เด็กหญิงพยักหน้าแรง  ทำหน้าอยากรู้อยากเห็น  ชายร่างใหญ่เหงื่อตก   ยิ่งมองไปยังดวงตาสีมรกตคู่นั้นยิ่งรู้สึกว่าไม่อาจปกปิดต่อไปได้  จำต้องกล่าวต่อไปด้วยเสียงที่เบาลงกว่าเดิมมาก

                “ข้า...เป็นแม่ทัพคุมกำลังพลดูแลทางเหนือของประเทศทารยะ นามว่าอัลปา เทซาครับ”

                แว่วเสียงใครบางคนทำของหล่นดังขึ้น  ลักซ์หยักยิ้มไม่สนใจ  ผิดจากเบิร์นและอาเรนเซียที่อ้าปากตาถลนกันจนดูน่าตลก

                ดูท่าเขาจะเป็นคนดังจริง ๆ

                แต่เธอไม่รู้จัก  ดังนั้นช่างมันเถอะ...

                ดูจากอาการเธอกับเจ้าไหม้แล้ว  คนดังจริง ๆ สินะ?

                น้องข้าชื่อเบิร์น  อีกคนกล่าวเสียงเพลีย  เจ้าไม่รู้จักหรือ? เขาเป็นแม่ทัพที่โด่งดังมากเลยนะ  ขนาดท่านแม่ยังยอมรับว่าหากต้องดวลกันตัวต่อตัว  ท่านมิสามารถชนะท่านแม่ทัพผู้นี้ได้เลยเชียวนะ

                ลักซ์เลิกคิ้ว  รู้สึกสนใจคนตัวโตขึ้นมาทันตา  เมื่อพบว่าท่านแม่คนงามยกย่องอีกฝ่ายถึงเพียงนี้

                ทว่าแปลกนัก  เมื่อสักสามสัปดาห์ก่อนได้มีข่าวจากประเทศทารยะแว่วมาว่าเขาได้เสียชีวิตลงในสงคราม  ตรวจหาศพไม่พบมิใช่รึ?

                หมอนี่อาจเป็นตัวปลอมก็ได้

                เด็กหญิงที่คุมร่างอยู่ในขณะนี้พูดอย่างไม่ยีหระ

                “แม่ทัพผู้โด่งดังผู้นั้นน่ะหรือ?! เด็กหญิงทำทีเป็นตกใจจนต้องยกมือป้องปาก  เล่นใหญ่เสียจนคนมองยังพากันเหงื่อตก “ทว่า...ข้าจะเชื่อได้หรือ?  ในเมื่อประเทศของท่านประกาศออกมาเองว่าท่านได้เสียชีวิตลงในสงคราม”

                “แล้วมีใครได้พบเห็นศพของข้าหรือไม่เล่า?”

                ทางนั้นตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่ได้ร้อนรนที่จะพยายามอธิบายใด ๆ  เหมือนไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิดว่าจะถูกมองเช่นไร

                เจ้าคิดว่าเขาโกหกหรือ?

                เปล่า  ลักซ์พูด  ทางนั้นพูดความจริง

                เช่นนั้นเจ้าถามทำไมหรือ?

                เด็กหญิงแย้มยิ้ม  ทำเอาชายตัวโตถึงกับชะงักไปจังหวะหนึ่ง

                แกล้งเล่นนิดหน่อยเอง

                เด็กหญิงตอบอย่างขอไปทียิ่ง  ทำเอาอีกคนในร่างถึงกับใบ้กินไปพักใหญ่ ๆ

                ลักซ์ยิ้ม  หลุบตาลงต่ำ  สองมือไพล่หลัง  กล่าวเสียงระรื่น

                “จากข่าวแล้ว...ไม่พบ”

                “นั่นเพราะตัวข้าอยู่ที่นี่”

                คำตอบที่กล่าวกับมาฟังดูมั่นใจ  แต่น้ำเสียงกลับราบเรียบ  ชวนให้ผู้ฟังคล้อยตามว่าสิ่งที่กล่าวมาเป็นความจริงแท้ทุกประการ

                เด็กหญิงผินหน้าไปมองอาวุธที่เรียงราย  หยิบเอามีดสั้นอันที่ต้องใจมาถือไว้

                “ด้านข่าวสารของผู้คนนอกประเทษ  ข้าอาจมิสนใจนัก  ทว่าในเรื่องอาวุธ  ข้าค่อนข้างจะติดตามทีเดียว” เธอกล่าวยิ้ม ๆ  จับมีดพลิกไปมา  “มีดเล่มนี้สร้างขึ้นด้วยศิลปะและความรู้ของชาวตะวันออกอย่างไม่ต้องสงสัย  และดูจากบรรดาอัญมณีน้ำงามบนอาวุธเหล่านี้แล้ว  คงมิใช่ของที่ทำขายกันเกลื่อนกลาดเป็นแน่  ใช่มั้ยคะ?”

                ชายร่างโตพยักหน้ารับช้า ๆ

                “มีดเล่มนี้  เป็นภรรยาข้าที่สั่งทำขึ้นมอบให้แก่ข้าโดยเฉพาะ”

                “ภรรยาท่านช่างมีหัวทางด้านศิลปะยิ่ง”  ลักซ์ลองถือมันในท่าต่าง ๆ  ทั้งขนานมีดกับท้องแขน ถือปลายคว่ำ ถือปลายหงาย  “นำของเช่นนี้ออกมาขาย  ไม่เสียดายรึคะ?”

                เขาเงียบไปแวบหนึ่ง  แว่วได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ ดังออกมาจากใต้ผ้าคลุม

                “แน่นอนว่าย่อมเสียดายครับ  ทว่าหากเก็บไว้  ของอันมีชื่อทั้งยังสะดุดตาเช่นนี้  เกรงว่าอาจทำให้ยุ่งยากได้”

                ลักซ์พยักหน้ารับ  จดจ้องมองมีดในมืออย่างพออกพอใจ  ดวงตาหลุบลงเล็กน้อย

                “นั่นสินะคะ  รีอัลรัม เล่มนี้สะดุดตาอย่างท่านว่าจริงๆ”

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×