[SF]chanbaek-안아줘

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ในเมื่อเขาไม่สนใจเลย

ก็ควรจะไปสินะ ..

“กี่ครั้งแล้วแบคฮยอนที่มึงทุ่มเทให้มัน”

“…”

“สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไรล่ะ”

“…”

“คือความรู้สึกที่มึงไม่สามารถเอากลับคืนมาได้ไง”

คำพูดของเพื่อนสนิทยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่ไปไหน

อยากจะเลิกรักแต่ก็ทำไม่ได้ ..

ในขณะนั้นชายหนุ่มผู้เป็นคนที่แบคฮยอนรักได้เดินมาทางนี้

 รู้สึกว่าตัวเองเพ้อเจ้อมากเกินไปที่คิดว่าเขาเดินมาหาแต่ไมใช่ ..

“โมโมะคิดถึงพี่ชานที่สุดเลย”หญิงสาวเขย่งปลายเท้าเพื่อรับบทจูบของแฟนหนุ่ม

เจ็บ ..

เจ็บเหมือนมีใครมาเอามีดแหลมๆมาแทงหน้าอก

เมื่อผละจูบออกโมโมะก็เดินมาหาแบคฮยอนก่อนจะตบเข้าที่ใบหน้าหวานจนขึ้นรอยแดง

“ไม่มีมารยาทพ่อแม่ไม่สั่งสอนรึไงว่าห้ามดูผัวเมียเขาจูบกันน่ะ”

“…”

“เลิกยุ่งกับพี่ชานของฉันซักทีได้มั้ยเขาไม่รักแล้วยังหน้าด้านจะเอาอยู่อีกหรอ?”

“…”มือเล็กกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูด

“เหอะ นายมันก็แค่เสนียดตัวนึงที่ ..”โมโมะมองตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาเหยียดหยาม

“…”

“ไม่มีใครต้องการ”

เพี๊ยะ!!!

มือเรียวสวยของแบคฮยอนตบเข้าที่ใบหน้าของหญิงสาวไปทีนึงแรงๆจนโมโมะล้มลงไปกองกับพื้นชานยอลรีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะประคองขึ้นมา

“มันจะมาก--“

“รักกันมากมึงทำไมไม่เอากันเลยล่ะเป็นห่วงกันมากมึงไปอยู่บ้านเดียวกันเลยมั้ยกูรู้นะชานยอลรู้มาตลอดว่ามึงไม่เคยรักกูไม่เคยสนใจใยดีกูแต่กูก็ยังคงโง่รักมึงอยู่อ่ะกูรู้มาตลอดแหละไม่ว่ายังไงมึง ..มึงก็ไม่เคยรักกูเลย”เสียงของแบคฮยอนสั่นเครือพร้อมกับเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตานั้นไหลลงมาแต่ความรู้สึกที่อัดอั้นเยอะแยะมันก็ยากที่จะห้าม

“ขอโทษที่สร้างความรำคาญให้มึงมาตลอดมึงรู้อะไรมั้ยว่าที่มึงตบกูต่อยกูหรือแม้กระทั่งด่ากูกูไม่โกรธมึงเลยกูมันก็เหมือนโรคจิตด้วยซ้ำที่ชอบให้มึงด่าดีกว่าไม่พูดกับกูเลยแต่กูไม่เป็นไรหรอกเพราะกูคงหน้าด้านอย่างที่โมโมะมันบอกจริงๆนั่นแหละ”

“ขอบคุณที่เกิดมาให้กูได้รักนะที่กูพูดมาทั้งหมดไม่ได้อยากให้มึงสงสารแต่กูแค่อยากบอกเผื่อวันไหนที่กูจะไปกูจะได้ไม่ต้องกังวลมาบอกมึงทีหลัง”

"กูมีเรื่องอยากจะบอกอีกเรื่องแต่ ..บอกไปมึงก็คงไม่เชื่อ"

“ขะ ขอให้รัก ฮึก กันนานๆนะ”คนตัวเล็กหันหลังกลับไปพร้อมกับร่างที่สั่นเทา

“พี่ชานไม่ต้องไปฟังอะไรทั้งนั้นนะคะแค่คำพูดของคนโง่ๆอย่าใส่ใจ”

ชานยอลเงียบแล้วทบทวนคำพูดของคนตัวเล็กที่ตัวเองบอกว่าเกลียดเสมอแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากก่อนจะพยุงโมโมะไปที่อื่น

หลังจากวันนั้นวันที่แบคฮยอนร้องไห้เจ้าตัวก็ไม่ได้มาที่โรงเรียนหลายวันเลย ส่วนชานยอลก็ลาโรงเรียนวันนี้พร้อมกับโมโมะเพราะต้องไปดูสถานที่จัดงานแต่ง

"อยากแต่งแนวแบบไหนครับหื้มมม"ชานยอลลูบหัวแฟนสาวอย่างรักใคร่

"โมโมะอยากแต่งแบบโทนฟ้าๆโทนธรรมชาติพวกทะเลอะค่ะ"

"แฟนว่ามาไงพี่ก็ว่างั้น"โมโมะหอมแก้มอีกคนแรงๆ

เหตุการณ์วันนั้น ..วันที่ชานยอลจมน้ำเกือบจะตายไหลเข้ามาในหัวจนเจ็บฝังใจ

ทั้งๆที่แบคฮยอนเป็นคนช่วยชีวิตชานยอลแท้ๆแต่กับกลายเป็นว่าโมโมะหลอกชานยอลว่าตัวเองเป็นคนช่วยทั้งคู่จึงรักกันและเกลียดแบคฮยอนพร้อมกันที่ชอบเข้ามาขัดเสมอ

ชานยอลน่ะ ..เข้าใจผิด

ผิดมาตลอดระยะเวลา4ปีเลยล่ะ

1ปีผ่านไป

เหมือนเดิม ..

ชานยอลยังคงเกลียดแบคฮยอนไม่เปลี่ยนแปลง

แต่ที่เปลี่ยนคือแบคฮยอนไม่ได้มาโรงเรียนแล้วตั้งแต่เปิดเทอมปีนั้นจนถึงปีนี้

"พี่ชานคะวันนี้พ่อเรียกไปหานะ"

"อะ อ่อครับๆ"ชานยอลยิ้ม

ในบ้านหลังใหญ่แห่งนี้ชานยอลกำลังรอพ่อตัวเองให้มาที่บ้านของโมโมะอยู่ ท่านทั้งสองนัดกันมาพูดคุยทานอาหารกันตามปกติ

โมโมะปลีกตัวไปคุยกับพ่อของตัวเองนานจนชานยอลนึกสงสัยว่าทำไมมันเงียบ

นึกได้ดังนั้นจึงเดินไปที่ห้องทึบที่แง้มประตูไว้นิดๆตาคมจึงแอบส่องเข้าไป

"แล้วเราจะเอายังไงกับไอ้ชานยอลอะไรนั่นดีพ่อหนูรำคาญเต็มทนละรู้สึกเวลาขยะแขยงเวลาต้องจูบกันเวลาต้องกอดกันหนูขนลุกอ่ะ"

มันอะไรกัน ..

หรือว่านี่เป็นเรื่องที่แบคฮยอนอยากจะบอก

ชานยอลคิดสงสัยจึงเอาเอาโทรศัพท์มาอัดเสียง

"เอาหน่าเพื่อเงินนะลูกอีกแปปเดียวสมบัติทั้งหมดของตะกูลปาร์คก็จะเป็นของเราแล้ว"

"มันนี่ก็โง่นะคิดว่าหนูจะเอาตัวเองไปฝากชีวิตไว้กับมันอ่ะใครบ้าจะเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อไปช่วยคนๆเดียวนอกจากอีแบคนั่นแหละ"

แบค?

แบคฮยอนหรอ

"แบคคือใครหรอลูกไม่เห็นเคยบอกพ่อ"

"พูดชื่อแล้วกระดากปากน่ะพ่อมันก็เป็นเพื่อนกับชานยอลไงแต่นั่นมันอดีตเมื่อ5ปีที่แล้วนะมันเป็นคนช่วยชานยอลจนมันเกือบตายเอง ..ไม่ตายๆไปซะเลย"

มึงเป็นคนช่วยกูหรอแบคฮยอน

กูขอโทษ ..

ชานยอลกดบันทึกเสียงก่อนจะวิ่งออกมาเพื่อจะไปหาแบคฮยอน

แต่แบคฮยอนไม่ได้มาโรงเรียนปีนึงแล้วนี่

"กูจะไปหามึงที่ไหนเนี่ยแบคฮยอน"

Rrrrrr

[พ่อเห็นแกวิ่งออกจากบ้านไป]

"..."

[ไปไหน]

"ตามหาคนที่ผมรักครับ"

[โมโมะไงแกรักใครอีก]

"โมโมะมันก็แค่ผู้หญิงหลอกลวง"

[แกพูดแบบนี้ได้ไง!]

"เดี๋ยวพ่อก็รู้ผมจะส่งอะไรไปให้ฟัง"

ชานยอลวางสายแล้วส่งเสียงที่บันทึกไปให้ผู้เป็นพ่อก่อนจะเริ่มออกตามหาแบคฮยอนอีกครั้ง

พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเคยเมมเบอร์คยองซูไว้ในโทรศัพท์

[มีไร]

"แบคฮยอนได้อยู่กับมึงรึเปล่า"

[แบคฮยอนได้อยู่กับมึงรึเปล่า]

"ฮะ!"คยองซูหันขวับไปหาคนที่นั่งข้างๆซึ่งตกใจอย่างมาก

ชานยอลถามถึงแบคฮยอน!!!

[กูถามว่าแบคฮยอนได้อยู่กับมึงรึเปล่า]

"มะ ไม่อยู่"

[กูไม่เชื่อ]

"แล้วจะถามหาทำไมเกลียดเพื่อนกูนักไม่ใช่หรอ"

[...]

"แค่นี้นะ"

คยองซูกดวางสายแล้วหันมามองแบคฮยอนที่อึ้งและนิ่งไปเป็นที่เรียบร้อย

"ทำไม .."

"กูไม่รู้ ..ครอก~"

"เฮ้ย!!!"

เขาคิดว่าแบคฮยอนคงต้องอยู่บ้านคยองซูแน่ๆแต่แค่เจ้าของบ้านไม่ยอมบอก

นั่งรถแท็กซี่ไปลงหน้าซอยบ้านคยองซูก่อนจะเดินเข้าไปจนมายืนอยู่หน้าบ้าน

ที่รู้เพราะเมื่อกี้ขอที่อยู่บ้านมันกับเพื่อนคนอื่น

ติ้งหน่อง!~

"เดี๋ยวกูไปเปิดเอง"แบคฮยอนเดินออกไปแล้วเปิดประตูออก

"ชานยอล!!!"เมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่จึงปิดประตูใส่แล้วล็อคกลอนทันที

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆด้วย

"ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้นะแบคฮยอน"

"ไม่!"

"กูบอกให้ออกมา"

"เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว"

"แต่กูมี"

"..."

"นะแบคฮยอน"

สายตาของคนตัวเล็กวูบไหวไปเล็กน้อยแล้วมองเพื่อขอความช่วยเหลือกับเพื่อนรักซึ่งคยองซูก็ทำเพียงแค่ส่ายหน้าประมาณว่า'มึงจัดการเองเลยกูจิไม่ยุ่ง'

"มึงกลับไปเหอะ"

"..."

"กู ..กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก"

"กูจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้ามึงไม่ออกมากูก็จะนั่งรอถ้ามันค่ำกูก็จะนอนหน้าบ้านนี่แหละ"

"อยากทำอะไรก็เชิญ"

แบคฮยอนเดินออกมาจากจุดนั้นแล้วขึ้นบ้านไปเพื่อหลบหน้าคนตัวสูง

อยู่ๆน้ำตาก็รื้นขึ้นมาก่อนจะไหลลงสู่พื้นพร้อมกับร่างที่สั่นจนตัวโยน

"เกลียดกันมากแล้วมาทำไม .."

"ปล่อยให้กูตายๆไปเลยสิ!ฮืออออออออ"

นี่ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วที่แบคฮยอนยังอยู่บนห้องไม่ไปไหนซึ่งก็คิดว่าชานยอลคงกลับไปแล้ว

"ไอ้แบค!เปิดประตูหน่อยยย"

มือเล็กยกขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆก่อนจะเดินออกไปเปิดประตู

"มีไร"

"คือ ..อีพี่จงอินอ่ะ

"จงอินไหนวะ"

"ที่เป็นประธานชมรมเต้นอ่ะเขาให้กูไปช่วยเลือกสถานที่จัดงาน"

"เกี่ยวไรกับมึงวะมึงประธานชมรมร้องเพลงนะ"

"กูไม่รู้แต่ในเมื่อพี่เขาขอร้องขนาดนั้นกูก็ต้องทำ--"

"เพื่อของกิน"

"มึงรู้ได้ไง"

"ไม่รู้ก็โง่ละกูเพื่อนมึงมาตั้งกี่ปีเวลามีคนขอให้ช่วยอะไรแม่งมีแต่บอกว่าต้องเลี้ยงข้าวนะ"

"จ้าาาพ่อเพื่อนรักงั้นกูไปละนะ"

"เฮ้ยเดี๋ยวๆๆๆๆๆ"แบคฮยอนจับแขนคยองซูไว้

"ไรอีก"

"ชานยอล ..ไปยังวะ"

"เออนั่นดิกูลืมดู"

แบคฮยอนรีบเดินไปที่หน้าต่างทันทีก็พบว่าชานยอลยังอยู่ที่เดิมแต่แค่เปลี่ยนอากับกิริยา

"โอ้ยยยยยยยังไม่ไปเลย!"

"ชิบหายละเอาไงล่ะทีนี้"

"มึงจะออกไปก็ออกแต่อย่าให้มันเข้ามาละกัน"

"อันนี้ก็ไม่รู้นะ ..ไปละ"

"ไอ้คยอง!ฮืออออออออออออออ"แบคฮยอนยืนดิ้นอยู่กับที่ก่อนจะล้มตัวลงนอน

6ชั่วโมงผ่านไป ..

"น่าจะไปแล้วล่ะ"แบคฮยอนเด้งตัวขึ้นจากเตียงไปดูหน้าต่างก็ไม่เห็นใครเลย ..

"เหอะ ไม่สำคัญพออยู่แล้วนี่คงไม่--"

ปักๆๆๆ!!!

แบคฮยอนหันหลังกลับไปก็พบกับคนที่ตัวเองบ่นให้เมื่อกี้กำลังยิ้มผ่านหน้าต่างอีกฝั่ง

นี่เอาบันไดมาปีนเลยหรอ!

"แบคฮยอนเปิดให้กูหน่อย!"

"..."เจ้าตัวยืนมองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ก็อยากจะเปิดให้อยู่หรอกแต่มันไม่คุ้มกับที่มึงด่ากูไง

"แบคฮยอนอาาาเปิดให้กูหน่อยนะ"

"..."

"กูจะหล่นแล้วเนี่ย"

"..."

"แบค--เหวอออ"

"เฮ้ยๆๆๆๆๆๆๆ"แบคฮยอนรีบไปเปิดหน้าต่างออกทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปจับแขนอีกคนไว้

"นี่เล่นบ้าอะไรเนี่ย!!!"

"กูจะตกจริงๆไม่ได้เล่นซักหน่อย"

"ใจหายหมดเลย .."ปากเล็กพึมพำ

"มืออ่ะ"

"???"

"มือมึง--อย่าปล่อย!!!"ชานยอลร้องลั่นจนเสียงหลงเมื่อมือเล็กจะปล่อยออก

"ลงไปไม่ต้องเข้ามา"

"แบคฮยอนนน"

"อะไรอีก"

"นะ"

"..."

"น่านะ"

"..."

"นะครับ"

เฮ้อออ สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อน

"เข้ามาเอง"

"เย้!"

"เย้หาพ่อง"

"เออเย้หาพ่องมึงนั่นแหละ"

พอชานยอลปีนเข้ามาได้ก็เดินมานั่งอยู่ปลายเตียงแล้วยิ้มให้

"ยะ ยิ้มไร"

"ก็อยากยิ้มผิดหรอ"

"เข้าเรื่องเหอะ"สีหน้าของคนตัวเล็กเปลี่ยนเป็นจริงจังมากขึ้น

"..."

"มาทำไม"

"มาเคลียร์"

"เคลียร์ไรอีกกลับไปหาโมโมะของมึงเหอะรักกันมากไม่ใช่หรอมาหากูทำไมหรือจะมาซ้ำเติมที่กูมีสภาพแบบนี้ล่ะชานยอล!!!"น้ำตารื้นขึ้นมาอีกครั้งทำเอาชานยอลตกใจทำเพียงคว้าอีกคนมากอดแน่น

"กูไม่ได้รักโมโมะ"

"..."

"เพราะคนที่ช่วยชีวิตกูคือมึง"ตาเล็กเบิกกว้าง

"มะ มึง--"

"กูพึ่งรู้ก่อนจะมาหามึงอ่ะ"

"..."

"ขอโทษที่ตบตีมึงขอโทษที่ด่ามึงขอโทษที่พูดทำร้ายจิตใจมึงแล้วก็ขอโทษ ..ที่กูพึ่งรู้ว่ากูรักมึง"

"!!!"

"เป็นแฟนกับกูนะ"

"ไม่"

"..."ชานยอลผละกอดออกพลางทำหน้าเศร้า

"คิดว่ากูจะสงสารรึไงสิ่งที่มึงทำตอนนั้นแล้วกูมาตอบตกลงมึงในวันนี้มันไม่คุ้มกันนะ"

"กูขอ--"

"มึงใช้คำว่าขอโทษได้เปลืองมากเลยชานยอลอยากได้ก็จีบดิวะแล้วก็ ..จีบให้ติดนะกูไม่ง่าย"

"ให้กูจีบจริง--"

มือเล็กเอื้อมไปตบหัวอีกคนแรงๆก่อนจะหัวเราะจนตาหยีแล้วรีบวิ่งหนีไปข้างล่าง

"ย่าห์!มึงไม่รอดแน่ไอ้แสบ"

.. END ..

จบแบบงงๆ55555555