กรงรักอัศวิน (จบบริบูรณ์)

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง 

กังสดาลค่อยๆลืมตาขึ้นมาบนเตียงนอนอันหนาหนุ่มที่บ้านของเธอด้วยความง่วงทรึมเพราะตอนนี้มันเป็นเวลาตีสามใกล้จะตีสี่โดยมีสายโทรเข้ามาทางโทรศัพย์บ้านของเธอไม่ยอมหยุดมานับหนึ่งชั่วโมงเเล้ว กังสดาลถอนหายใจพร้อมกับพยายามตั้งสติของตัวเองให้ตื่นก่อนที่จะกดรับสายโทรศัพย์ด้วยความจําใจเนื่องจากที่ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านหลังนี้ตามลําพัง

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าจะพูดสายกับใครค่ะ"  

"ผมก็จะขอพูดสายกับที่รักยังไงล่ะจ๊ะ" 

กังสดาลถึงกับสะดุ้งขึ้นมาทันทีเพราะเธอจําเสียงของซาตานหนุ่มผู้เป็นอดีตคนรักของเธอได้อย่างเเม่นยํา ตลอดเวลาห้าเดือนที่ผ่านมาเธอพยายามหลบเลี่ยงเขาในทุกๆทางหลังจากที่เลิกรากันเเล้วเพราะเธอทนกับกริยาอารมณ์ร้อน บ้าอํานาจของเขาไม่ไหว เเถมเธอยังรับไม่ได้ที่เขานั้นเคยนอกใจเธอไปนอนกับเพื่อนสนิทคนนึงของเธอที่ตอนนี้พาลเกลียดเธอเเล้วเพิ่งขอเลิกคบกับเธอไป 

"คุณวิน......." 

"เเม้ นึกว่าจะจําชื่อกันไม่ได้เสียเเล้ว" 

"ไม่ทราบว่าคุณวินมีธุระอะไรกับป่านเหรอค่ะ" 

ถึงเเม้ว่ากังสดาลจะโกรธเกลียดเขามากเเค่ไหนเเต่เธอก็เลือกที่จะทําเสียงให้ดูนิ่งเเล้วก็เรียบเฉยที่สุดเพราะเธอรู้ว่าอัศวินนั้นเป็นคนใหญ่คนโตมีอํานาจมากมายซึ่งคนสามัญชนอย่างเธอไม่มีวันที่จะเอาชนะเขาได้ 

"มีสิ มีเเน่ ดั่งนั้นป่านช่วยกรุณาเดินออกมาข้างนอกบ้านหน่อย เพราะว่าคนขับรถของผมเขาสเเตบายรอป่านอยู่หน้าบ้านของป่านเเล้ว" 

"ป่านเคยบอกคุณเเล้วไงค่ะว่าตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันเเล้ว" 

"ป่านเลือกเอาเองน่ะว่าจะยอมขึ้นรถมากับคนขับรถของผมดีๆ เหรอว่าจะต้องให้ผมฆ่าพ่อเเท้ๆของป่านให้ตายไปเสียก่อน" 

สิ้นคําซาตานหนุ่มก็กดสายทิ้งทันที กังสดาลถึงกับอ้าปากค้างวิ่งวุ่นตามหาบิดาของเธอซึ่งไม่ได้อยู่ในบ้านหลังนี้เเล้วเธอจึงมั่นใจว่าบิดาของเธอต้องอยู่กับอัศวินเเน่ๆ กังสดาลไม่รอช้ารีบออกมาหาคนขับรัถของอัศวินที่หน้าบ้านของเธอเพราะกลัวว่าคนอย่างอัศวินจะทําร้ายบิดาของเธอจริงๆ 

กังสดาลก้าวเท้าเข้ามาในคฤหาษน์อันหรูหราใหญ่โตของอัศวินโดยเธอเคยอาศัยอยู่ที่นี่สมัยที่คบหาดูใจกับอัศวินเป็นครั้งเป็นคราวเเต่หลังจากที่เลิกรากันเธอก็ไม่เคยคิดที่จะกลับเข้ามาที่นี่อีก กังสดาลก้มหน้าก้มตาเดินเข้ามาเรื่อยๆเเล้วก็ต้องถึงกับชะงักไปเมื่อเห็นร่างหล่อสูงของอัศวินกําลังยืนรอเธออยู่โดยมีลูกน้องสองคนของเขาถือปืนขึ้นจ่อหัวบิดาของเธออยู่ 

"นี่มันเรื่องอะไรกันค่ะคุณวิน.....เเล้วพ่อของป่านเขามาเกี่ยวอะไรด้วย"

"ก็พ่อของป่านเขาติดหนี้ผมอยู่ห้าล้านบาทน่ะสิ!"

"อะไรน่ะค่ะ! ห้าล้าน! ห้าล้านค่าอะไรกันค่ะ!"

"ป่าน.....พ่อขอโทษ พ่อจําเป็นต้องใช้เงินจริงๆ" 

ดิลกเอ่ยบอกกังดาลเพราะสมัยที่กังสดาลคบหาดูใจกับอัศวิน ดิลกก็มักจะมาขอยืมเงินอัศวินเรื่อยๆเพราะเห็นว่าอัศวินรวยเพื่อที่จะเอาเงินไปทุ่มเล่นการพนันกับเพื่อนซึ่งอัศวินไม่เคยคิดที่จะทวงเงินคืนเลยเเต่มาในวันนี้เขาดันกลับอยากทวงเงินจํานวนนี้คืนขึ้นมา 

"ไม่ทราบว่าคุณพ่อจะชดใช้หนี้สิ้นให้ผมยังไงดีครับ หืม....." 

อัศวินเดินเข้าไปหาดิลก กังสดาลเลยทนไม่ไหววิ่งเข้าไปยืนขว้างดิลกเสียก่อนเพราะว่าเธอนั้นจะไม่มีวันยอมให้ใครมาทําร้ายดิลกเด็ดขาดเนื่องจากที่ชีวิตของเธอไม่มีใครเลยนอกเหนือเพียงเเต่ดิลกคนเดียวเท่านั้น 

"อย่าทําอะไรพ่อของป่านเลยน่ะค่ะคุณวิน" 

"มันจะไม่เอาเปรียบเกินไปหน่อยเหรอป่าน เงินห้าล้านนี่มันไม่ใช่เงินน้อยๆน่ะ ป่านจะให้ผมเอาเงินทิ้งไปฟรีๆงั้นเหรอ" 

"ป่านจะพยายามหาเงินมาคืนให้คุณน่ะค่ะ" 

"ป่านคิดเหรอว่าสารรูปอย่างป่านจะหาเงินห้าล้านมาคืนผมได้" 

"ป่านรู้ค่ะว่าป่านคงหามันมาคืนคุณไม่ได้ง่ายๆเเน่ เเต่ได้โปรดอย่าทําอะไรพ่อของป่านเลยน่ะค่ะ ป่านขอร้อง" 

กังสดางยอมคุกเข่าลงต่อหน้าอัศวินซึ่งอัศวินก็ถึงกับชะงักไปเพราะที่เขากลายเป็นคนใจร้ายทวงหนี้บิดาของเธอก็เพื่อที่จะหาข้ออ้างกักขังตัวของเธอไว้ให้กลายมาเป็นของเขาเหมือนเดิมเพื่อที่จะปรับความเข้าใจเเล้วเเก้ตัวของเขาดูอีกสักครั้งนึง

"ผมจะยอมใจดียกหนี้สิ้นทั้งหมดให้ป่านถ้าหากป่านยอมเก็บเสื้อผ้าเเล้วย้ายมาอยู่ที่นี่กับผม"  

"คุณจะให้ป่านขายตัวให้คุณอย่างงั้นเหรอค่ะ" 

"ผมไม่มีเวลามาต่อรองอะไรกับป่านน่ะ เลือกเอาก็เเล้วกันว่าจะยอมมาอยู่กับผมดีๆ เหรอจะให้พ่อของป่านเขาตายไปต่อหน้าต่อตายป่าน" 

อัศวินเเกล้งทําเสียงโหดใส่กังดาลที่กําลังทําตาโตตกใจเมื่อเห็นลูกน้องของอัศวินกําลังชี้ปืนใส่หัวบิดาของเธออยู่ นํ้าตาของกังสดาลค่อยๆไหลรินออกมาที่จะต้องขายศักษ์ศรีของเธอให้กับซาตานร้ายอย่างเขาไป

"เอายัยป่านไปเลย.....เอายัยป่านไปเลย" 

ดิลกพรํ่าพูดขึ้นมาโดยไม่สนใจความรู้สึกของกังสดาลเลยสักนิดเพราะกําลังกลัวความเป็นความตายของตนอยู่ อัศวินจึงรับไม่ได้สั่งให้ลูกน้องของตนนําปืนมาตบหน้าของดิลกเพื่อเป็นการสั่งสอน 

"อย่าทําอะไรพ่อของป่านสิค่ะคุณวิน.....ป่านยอมคุณเเล้วน่ะค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นป่านก็ไปเก็บข้าวของทั้งเพื่อย้ายมาอยู่กับผมเเล้วช่วงที่ป่านอยู่กับผม ผมจะให้ลูกน้องของผมพาพ่อของป่านไปอยู่ที่อื่น ถ้าป่านกล้าตุกติกกับผมเเม้เเต่นิดเดียวคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

กังสดาลเข้าใจในความหมายทันทีจึงยอมพยักหน้าให้อัศวินส่วนลูกน้องของอัศวินก็ลากดิลกเพื่อพาไปที่เซฟเฮาสท์ซึ่งอัศวินไดจัดสรรไว้ให้เเล้ว ส่วนอัศวินก็กําลังเเอบอมยิ้มด้วยความดีใจที่จะได้กังสดาลกลับเข้ามาในชีวิตของเขาอีกครั้งถึงเเม้ว่าวิธีการนี้มันจะดูใจร้ายไปหน่อยก็ตาม 

อัศวินพากังสดาลไปเก็บข้าวของทั้งหมดย้ายเข้ามาอยู่ที่คฤหาสน์ของเขาอย่างถาวรโดยที่บ้านหลังนี้อัศวินอาศัยอยู่กับมารดาเเท้ๆของเขาซึ่งเป็นคนเจ้าระเบียบพอควร เเต่กังสดาลก็สามารถทําให้มารดาของอัศวินนั้นหลงรักเธอตั้งเเต่เเรกพบเห็นเสียเเล้ว นอกจากมารดาเเล้วอัศวินยังมีน้องสาวอีกคนนึงนามว่า รสริน ซึ่งเป็นเด็กหัวรุนเเรง เอาเเต่ใจเพราะถูกตามใจมาตั้งเเต่เด็กๆเช่นเดียวกับเขา 

"ป่านต้องอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปนานเท่าไหร่กันค่ะ" 

"ไม่มีกําหนด" 

"ต้องรอให้คุณวินเบื่อป่านเเล้วเขี่ยป่านทิ้งเองใช่ไหมค่ะ" 

"คงงั้นมั้ง" 

อัศวินพูดไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่รู้ตัวเองเสียเลยว่าคําพูดพวกนี้ของเขานั้นมันช่างทําร้ายจิตใจที่อ่อนเเอเเละบอบบางของกังดาลมากเพียงไร

"ชีวิตของป่านตอนนี้เป็นของคุณเเล้วน่ะค่ะ"

กังสดาลสบตามองอัศวินก่อนที่จะเดินขึ้นห้องที่อัศวินจัดสรรหาให้เธอพัก อัศวินรู้ว่าเธอนั้นรู้สึกเเย่เเค่ไหนกับการกระทําของเขาในครั้งนี้เเต่เขามั่นใจว่าเขาจะเปลื่ยนใจทําให้เธอนั้นยอมให้อภัย ยอมกลับมาเชื่อใจ เเล้วยอมกลับมารักเขาได้อีกครั้งนึง