ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ความลับในหุบเขาหมอก

    ลำดับตอนที่ #22 : ตอนพิเศษ น้ำตาท่วมขากางเกง(1)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.36K
      0
      24 ก.ค. 51

    ตอนพิเศษ

    น้ำตาท่วมขากางเกง

     

    เสด็จแม่ เจรัลดีนบอกว่าหม่อมฉันไม่มีคิ้ว จริงเหรอฮะเสด็จแม่ ฮือๆๆๆ หม่อมฉันพิการคิ้วเหรอฮ้า แง้ๆๆๆๆ

    บาซันเพ่งมองใบหน้าลูกชายวัยสี่ขวบที่วิ่งร้องไห้จ้ามาเกาะขา ขนคิ้วอ่อนๆ สีเงินกลืนไปกับผิวขาว ทำให้ดูเหมือนไม่มีคิ้วจริงๆ

    แบร่ คนพิการคิ้ว

    องค์หญิงเจรัลดีนวัยหกขวบเดินตามมาแหย่องค์ชายคามิวพระอนุชา ก่อนที่จะหุบยิ้มเมื่อถูกดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของพระมารดาจ้องเป๋ง

    เจรัลดีน

    เพคะ... องค์หญิงจอมแก่นงึมงำ หม่อมฉันไม่ผิดสักหน่อย

    เจรัลดีน

    ก็คามิวไม่มีคิ้วจริงๆ นี่เพคะ

    บาซันมองหน้าลูกชาย ก่อนจะหันไปมองหน้าลูกสาวบ้าง คิ้วขององค์หญิงเจรัลดีนเป็นสีน้ำตาลอ่อนมาก กลืนไปกับผิวสีแทน

    เจ้าก็ไม่มีคิ้วเหมือนกัน

     

     

    ราชาอเล็กซิสที่นั่งตรวจฎีกาอยู่อย่างเคร่งเครียดถึงกับกุมขมับ เมื่อสองเสียงร้องไห้ดังแข่งกันอยู่ข้างๆ หู

    ฮือๆๆ แงๆๆๆ เสด็จพ่อ หม่อมฉันพิการคิ้ว

    หม่อมฉันด้วย ฮือๆๆๆๆ

    น้ำตาท่วมจนขากางเกงทั้งสองข้างเปียกชุ่ม ในที่สุดพระบิดาก็ต้องลุกยืนขึ้น ปลอบโยนเอาใจลูกทั้งสองอยู่ตลอดทั้งวัน กว่าองค์หญิงและองค์ชายผู้พิการคิ้วจะยอมเงียบเสียงลงได้

    พระพี่เลี้ยงพาทั้งคู่เข้านอนไปตั้งแต่หัวค่ำ ราชาหนุ่มจึงลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดำริว่าสงสัยจะต้องคุยกับบาซันเสียหน่อยว่าเด็กอ่อนไหวง่าย ต้องระวังคำพูด

    กลับมาถึงห้องบรรทม ราชินีแห่งครูเซนกำลังอ่านหนังสือนิยาย ‘คำสาปแม่มดราตรี’ อย่างหน้าดำคร่ำเครียด

    บาซัน

    เพคะ

    เจ้าแกล้งลูกเหรอ

    เพคะ

    ความฝังใจผิดๆ จะทำให้โตเป็นผู้ใหญ่พิลึกได้รู้ไหม

    เพคะ

    เรื่องบางอย่างที่ดูเล็กน้อยก็อาจจะกลายเป็นปมด้อยในใจไปจนโต

    เพคะ

    เช้าฟาดผัดฟักเย็นฟาดฟักผัด

    เพคะ

    หล่อนไม่ได้ฟังเลยสักนิด!

    ชายหนุ่มคว้าหนังสือออกจากมือของหญิงสาว เรียกดวงตาสีน้ำตาลให้ตวัดมองอย่างเคืองๆ

    อย่าทำหน้าแบบนี้นะ

    ราชาอเล็กซิสปรามเสียงเรียบ พลางดึงเก้าอี้มานั่งตรงหน้า ตั้งใจจะอบรมอย่างจริงจังแบบที่ไม่ได้ทำมานานตั้งแต่สมัยเป็นนักบวช

    เจ้ารู้ไหมว่าหน้าที่ของแม่คืออะไร หน้าที่ของภรรยาคืออะไร หน้าที่ของราชินีคืออะไร...

    ชายหนุ่มดึงเนื้อหาในพระคัมภีร์เล่มที่ 38 วรรค 7 เริ่มตั้งแต่บรรทัดที่ 122 ถึงบรรทัดที่ 189 ว่าด้วยเนื้อหาเรื่องหน้าที่สตรี และพระคัมภีร์เล่มที่ 49 วรรค 3 บรรทัดที่ 345 ถึง 402 ว่าด้วยเรื่องหน้าที่แห่งราชันย์ มาร่ายยาวด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ พร้อมขยายความในจุดที่เข้าใจได้ยากอย่างละเอียด จนกระทั่งบาซันหลับนก โงกไปชนแจกันหล่นแตก

    บาซัน!” ชายหนุ่มขึ้นเสียงใส่ภรรยาเป็นครั้งแรกในชีวิตแต่งงาน

    ขี้บ่น…”

    คำตอบคำแรกของราชินีสาวทำให้ราชาหนุ่มอ้าปากค้าง ก่อนจะเริ่มร่ายยาวอีกรอบ

    เจ้าละเลยหน้าที่ของตัวเอง แถมยังแกล้งลูกอีก จะไม่ให้ข้าพูดได้อย่างไร เจ้ารู้บ้างไหมว่าจิตใจของเด็กนั้นซึมซับอะไรได้ง่าย...บลาๆๆๆ เจ้าต้องเป็นตัวอย่างที่ดี... บลาๆๆๆๆ

    กว่าจะพูดจบ ราชาอเล็กซิสก็ถึงกับถอนหายใจยาว หน้าคนฟังบ่งบอกว่าไม่ได้หลับ แต่กำลังจ้องเขาอยู่

    เข้าใจหรือยัง

    บ่นจนหน้าแก่หมดแล้ว

    ปึ่ด!

    ความพิโรธแห่งราชันย์นั้นสะเทือนถึงฟ้า...

    ให้ฟ้าถล่ม พสุธาทลาย พายุคลั่ง น้ำทะเลเดือดเป็นไอ ยังไม่อาจเปรียบได้กับแรงโกรธในหัวใจของราชาแห่งครูเซนในยามนี้

    หากเหล่าข้าราชบริพารมาเห็นคงตัวสั่นงันงก หมอบกราบขอชีวิตกันถ้วนหน้า ไพร่ฟ้าประชาชนคงได้แต่รอคอยพระเมตตา หวังว่าภัยพิบัตินี้จะผ่านพ้นไปโดยไว

    บาซัน!”

    ราชาหนุ่มตวาดพลางผุดลุกขึ้นยืน คว้ามือเล็กของราชินีกระชากเข้าหาตัว แล้วฟาดฝ่ามือลงไป

    เพียะ!

    ตีไปซะแล้ว...

    ตีไปแล้วราชาหนุ่มก็อึ้งๆ กับการกระทำของตัวเอง บาซันเองก็นิ่งไป หากดวงตาสีน้ำตาลยังจับจ้องใบหน้าเขาไม่หลบ

    อะไร...ไม่ได้ตีแรงซะหน่อย แค่นี้เอง ผิดด้วยเหรอ ก็เจ้าเป็นเด็กดื้อ หรือจะสู้ อย่าสู้นะ สู้ไม่ได้

    หากบาซันไม่สู้ ไม่ก้มหน้า ไม่ดึงมือกลับ ปล่อยให้น้ำตาใสๆ ค่อยๆ เอ่อคลอขึ้นเต็มหน่วยตาจนหลั่งล้นลงมาอาบแก้ม

    ทรงตีหม่อมฉัน

    ราชินีสาวเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลพรากดั่งน้ำตก เล่นเอาความพิโรธของคนตีหายวับ เหลือแต่ความงงงวย

    ต้องขอโทษไหมนี่!

    บาซัน... เสียงเอ่ยอ่อนยวบยาบ มือไม้เกะกะทำอะไรไม่ถูก

    ทรงรังแกหม่อมฉัน ไม่รักหม่อมฉันแล้ว ฮือๆๆๆ ฮึก...ฮึก

    รักสิจ๊ะ

    แต่ทรงตีหม่อมฉัน ฮือๆๆ

    ราชาแห่งครูเซนถึงกับอับจนด้วยคำพูด บาซันก็เอาแต่ร้องไห้ ไม่ฟังคำปลอบ จะกอดหล่อนก็สะบัดหนี เรี่ยวแรงก็ไม่ใช่น้อยๆ

    ในขณะที่ชายหนุ่มตัดสินใจเสี่ยงตายกระโดดตะครุบตัวราชินีของตน บานประตูก็เปิดผางออก ร่างเล็กป้อมสองร่างที่คิดว่าเข้านอนไปเรียบร้อยกลับโผล่มาดั่งภูตผี

    ฮือๆๆๆ โฮๆๆๆ ง้า เสด็จพ่อ เจรัลดีนบอกว่าโตขึ้นหม่อมฉันจะมีเขางอกออกมาจากหลังหู ง้าๆๆๆ

    ฮือๆๆๆ คามิวตีหม่อมฉัน ฮือๆๆๆ แงๆๆๆ

    สามเสียงร้องกระจองอแง ปลอบคนหนึ่ง คนหนึ่งก็ร้อง ปลอบอีกคน คนเดิมก็เริ่มร้องขึ้นมาอีก กว่าทั้งสามจะหยุดแล้วผล็อยหลับไปด้วยกันก็เกือบจะล่วงเข้าวันใหม่ ทำเอาราชาหนุ่มแทบจะหมอบกระแตลงกับพื้น

    ข้าต่างหากที่อยากจะร้องไห้...

     

     

                    เด็กก็คือเด็ก กินอิ่มนอนหลับแล้ววันต่อมาก็ลืมหมด แต่ผู้ใหญ่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนกว่านั้น

                    แงๆๆๆ เสด็จแม่บอกว่าถึงโตกว่านี้ คิ้วหม่อมฉันก็ไม่ดำอยู่ดี ง้าๆๆๆๆ

                    น้ำตาของพระโอรสท่วมขากางเกง ทำให้ดวงเนตรสีไวโอเลตต้องละจากกระดาษในมือ

                    พ่อก็คิ้วจาง แต่ก็หล่อใช่ไหม ราชาอเล็กซิสตรัสอย่างมั่นพระทัย เรียกความเชื่อมั่นให้องค์ชายคามิวได้เป็นอย่างดี

    แต่เสด็จแม่บอกว่าเสด็จพ่อขี้บ่น อีกไม่นานก็แก่ พอแก่ก็ไม่หล่อแล้ว พระธิดาเอ่ยพาซื่อ

    ชึ้ง...

    ปากกาขนนกทองคำหลุดจากพระหัตถ์ขาวร่วงหล่นลงบนพื้น หมึกดำกระเซ็นเต็มพื้นหินอ่อนสีขาว

    แม่เขาว่าไงอีก

    เสด็จแม่บอกว่า ถ้าตอนนั้นแต่งงานไปกับแฟนเก่า เขาคงไม่บ่น และไม่แก่

    ราชาแห่งครูเซนเงียบไปนาน ก่อนจะบัญชาให้มหาดเล็กหาปากกามาให้ใหม่ แล้วอ่านฎีกาต่อไปจนเย็น

     

    ประตูห้องบรรทมเปิดออก ตามด้วยวรองค์สูงสง่าที่เสด็จนำสายลมเข้ามา พระเนตรสีดอกไวโอเลตทันเห็นราชินีของตนงุบงิบซ่อนหนังสือนิยายลงใต้โต๊ะ แล้วทำหน้านิ่งๆ เฉยๆ ใส่พระองค์

    ไม่มีสายตาตำหนิและเสียงบ่นเหมือนเคย บาซันขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่อพระสวามีทำเหมือนไม่เห็นหล่อน แล้วเดินเข้าห้องสรงไปเงียบๆ

    ฝ่าบาท

    ราชินีสาวจะถือวิสาสะเดินตามเข้าไป แต่ประตูกลับถูกใส่กลอนทั้งๆ ที่ไม่เคยใส่ จึงได้แต่ยืนมึนๆ งงๆ ทำอะไรไม่ถูก รอจนราชาหนุ่มเสด็จออกมาเอง ซึ่งก็นานโข

    ทรงเป็นอะไรเพคะ เจ็บลิ้นเหรอ บาซันถามอย่างเป็นกังวล แต่งงานกันมาเจ็ดปี ไม่เคยมีวันไหนที่ชายหนุ่มเงียบขนาดนี้

    หากคนถูกถามเหมือนไม่ได้ยิน เขาเดินผ่านหล่อนออกไปที่ห้องเสวยโดยไม่ชวนสักคำ แล้วสั่งให้นางกำนัลไปตามลูกๆ มา

    หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ประจำ เอื้อมมือไปแตะหัตถ์ขาวของพระสวามีเบาๆ อย่างกล้าๆ กลัวๆ

    ทรงโกรธหม่อมฉันหรือ

    หัตถ์ข้างนั้นขยับหนีไปจับแก้วน้ำอย่างเป็นธรรมชาติ ทำให้หญิงสาวหน้าเสีย ก้มมองมือตัวเอง เอ่ยอ้อมแอ้ม

    นอกจากแอบอ่านนิยายแล้ว หม่อมฉันทำอะไรผิดหรือเพคะ

    หากชายหนุ่มยังคงเงียบ บาซันกำลังจะบีบน้ำตาอ้อน องค์หญิงและองค์ชายก็วิ่งหน้าเริ่ดเข้ามาในห้อง คนเป็นแม่ที่เพิ่งถูกดุเรื่องกิริยามารยาทไปเมื่อวานจึงรีบกลืนก้อนสะอื้นลงคอ กินอาหารไปเงียบๆ รอจังหวะที่จะได้อยู่กันตามลำพัง

    แต่ที่ไหนได้ พระสวามีของหล่อนกลับหอบข้าวของไปนอนห้องลูกเสียอย่างนั้น ทิ้งให้บาซันนอนร้องไห้ด้วยความไม่เข้าใจอยู่เพียงลำพัง

     

    แดดยามสายค่อนข้างแรง แต่หล่อนก็ยังนั่งเหม่ออยู่ในสวน ฟังนางกำนัลพูดเรื่องอาถรรพ์เจ็ดปีให้ฟัง

    รักจะล่มก็ปีที่เจ็ดนี่ล่ะเพคะ ต่างคนต่างเบื่อ ไอ้เรื่องที่เคยทนได้ก็เริ่มจะทนไม่ได้ขึ้นมา มีโอกาสนอกใจสูง เพราะยังหนุ่มยังสาว มีตัณหาราคะกันอยู่เต็มสตรีม ไขว้เขวไปกับคนใหม่ๆ ได้ง่าย

    พระธิดาเข้ามาเกาะแขนพระมารดา ช้อนดวงตาสีม่วงสวยขึ้นสบเนตรสีน้ำตาลอ่อนอย่างกังวล

    เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ก็เจ็ดปีหรือเปล่าเพคะ

    ใช่

    แล้วเสด็จแม่เบื่อเสด็จพ่อไหมเพคะ

    ถ้าบ่นมากก็หลับเหมือนกัน

    แล้วจะไขว้เขวไปกับคนใหม่ไหมเพคะ

    แม่ไม่มีใครนอกจากฝ่าบาท แต่เสด็จพ่อของลูกต้องการผู้หญิงคนไหนในครูเซนก็ได้ทั้งนั้น

    แล้วเสด็จพ่อเบื่อเสด็จแม่หรือยังเพคะ

    คำถามซื่อๆ ขององค์หญิงเจรัลดีนทำให้เหล่านางกำนัลมองตากันเลิ่กลั่ก ข่าวไม่งามนั้นแพร่เร็วยิ่งกว่าโรคระบาด ตอนนี้ใครๆ ก็รู้ว่าองค์ราชาทรงหมางเมินองค์ราชินีมาเกือบอาทิตย์นึงแล้ว

    ดวงตาสีเปลือกไม้คู่สวยเหม่อมองไปยังสวนกว้างเขียวขจี ก่อนจะตวัดกลับมายังใบหน้าบ้องแบ๊วของลูกสาว

    เจรัลดีน อยากไปเที่ยวอินดราเซียไหม

    หล่อนไม่รู้จักพ่อ แต่ก็ไม่มีที่ไปที่อื่น จะหาทางกลับหุบเขาหมอก ฝ่าบาทก็คงจะโกรธมาก อย่างไรหล่อนก็ได้ชื่อว่าอภิเษกกับพระองค์แล้ว จะหนีไปหาชายอื่นก็คงไม่เหมาะ

    เด็กหญิงลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนพยักหน้าหงึกหงัก

    ไปคนเดียวหม่อมฉันกลัวเบื่อ เอาคามิวไปด้วยได้ไหมเพคะ

    คามิวเป็นองค์รัชทายาท ต้องอยู่ที่นี่

    ไม่เป็นไรนี่เพคะ ไปแป๊บเดียวเอง

    ถ้าฝ่าบาททรงเบื่อแม่แล้ว แม่จะไม่กลับมาอีก

     

                    ประตูห้องทรงงานเปิดผางออก ตามด้วยพระธิดาและพระโอรสที่วิ่งร้องไห้น้ำตานองหน้าเข้ามา

                เฮ้อ...กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วรึนี่

    ง้าๆๆๆ เสด็จพ่อ

    มีอะไรหือ คามิว เจรัลดีน

    ฮือๆๆๆ อาถรรพ์เจ็ดปี เตียงหัก ฮือๆๆๆพระธิดาพูดไปสูดน้ำมูกไป

    ขนงเข้มขมวดเข้า เตียงหัก... นางกำนัลคนไหนมันบังอาจสอนคำพวกนี้ให้พระโอรสพระธิดา

    ไม่เห็นมีอะไรหักนี่ ราชาหนุ่มทำไขสือ จะร้องไห้ไปทำไมกัน

    เสด็จแม่จะกลับอินดราเซียแล้ว

    กลับอินดราเซีย???

    ร้อยวันพันปีบาซันไม่เคยติดต่อไป จะมีก็แต่หนังสืออวยพรปีใหม่ที่พระองค์บังคับให้เขียน ราชาแลนดีสเองก็ไม่สนิทกับพระธิดา จึงเพียงส่งของขวัญกลับมาให้ บาซันนึกยังไงถึงจะไปที่นั่น

    ราชาแห่งครูเซนสงสัยอยู่ได้ไม่นาน ราชินีของพระองค์ก็มาขอเข้าเฝ้า

    ออกไปก่อนลูก พ่อจะคุยกับแม่

    เสด็จพ่ออย่าให้เสด็จแม่ไปนะเพคะ เสด็จแม่บอกว่าจะไม่กลับมาอีก

    เมื่อพระพี่เลี้ยงเข้ามาต้อนเด็กทั้งสองออกไปจากห้องเรียบร้อย องค์ราชินีก็เสด็จเข้ามา

    หม่อมฉันรู้ว่าไม่ประสงค์จะพบหน้า แต่พวกนางกำนัลบอกว่าถ้าไม่บอกพระองค์ก่อนจะผิดมารยาทร้ายแรง หม่อมฉันเป็นราชินีที่ไม่ดี ทำให้พระองค์ทรงเบื่ออยู่แล้ว คงไม่กล้าทำอะไรให้พระองค์ทรงระคายใจไปมากกว่านี้

    ใบหน้างามเรียบเฉย มองวรองค์สูงของพระสวามีที่ผินพระปฤษฎางค์ให้ ก่อนจะถอนสายบัวถวายความเคารพงดงาม

    หม่อมฉันจะกลับอินดราเซียพรุ่งนี้ ขอทูลลา

    ร่างเล็กตวัดชายกระโปรงยาวอย่างสง่างาม เดินเชิดคางอวดลำคอระหงออกไปจากห้อง

    เดี๋ยว

    ราชินีสาวชะงัก ดวงตาเป็นประกายวาบอย่างมีความหวัง

    ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าเอาลูกไป

                    ไหล่บางนิ่งสนิทไม่ไหวติงแม้แต่น้อย หล่อนหันกลับมาถวายความเคารพอีกครั้ง ก่อนจะถอยออกจากห้องไปโดยไม่เงยหน้า

                    รับทราบเพคะ

     

                    ทันทีที่ออกจากห้อง ฝีเท้าที่เคยเยื้องย่างดุจนางหงส์แบบที่เคยได้รับการอบรมมาก็กลับกลายเป็นวิ่งสุดกำลังอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน

                    ประตูห้องบรรทมกระแทกปิดดังโครม แล้วหญิงสาวก็นั่งลงร้องไห้อยู่ตรงนั้นเอง

                    นึกไม่ออกเลยสักนิดว่าถูกโกรธเรื่องอะไร ฝ่าบาทไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ถึงกับขึ้นเสียงตวาดหล่อน ตีมือ แล้วก็เย็นชาไม่ยอมคุยด้วย

                    หรือจะเป็นอาถรรพ์เจ็ดปีแบบที่พวกนางกำนัลว่า...

                    บาซันเก็บของไปร้องไห้ไป ชุดนี้ฝ่าบาทประทานให้เมื่อปีที่แล้ว ชุดนี้ตอนเทศกาลใบไม้แดง ชุดนี้ตอนวันเกิดเจรัลดีน ชุดนี้... ชุดนี้... บลาๆๆๆ แหวนวงนี้ฝ่าบาทเอามาง้อเมื่อเดือนที่แล้ว เข็มกลัดรูปช่อดอกไม้อันนี้ฝ่าบาทประทานให้ในวันเกิดเมื่อสองปีก่อน...

                    แง้ๆๆๆ ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย

    ของขวัญจากพ่อก็มีแต่งาช้าง เขาสัตว์ ลูกสัตว์แปลกๆ ชุดสมัยเป็นอัศวินก็ไม่มีเหลือหรอ สงสัยต้องไปตัวเปล่าเสียแล้ว

                    บาซันงมอยู่ในกองเสื้อผ้าเนิ่นนานจนฟ้ามืด แต่ก็ยังจัดอะไรไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอัน ไม่ว่าจะอันไหนก็ล้วนแต่เป็นของประทานจากพระสวามีทั้งสิ้น แม้กระทั่งอุปกรณ์ยังชีพในป่า ก็ได้รับเป็นของขวัญตอนไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์รอบสามที่หุบเขาหมอก เรียกได้ว่าหล่อนใช้ชีวิตตามรสนิยมของราชาแห่งครูเซนโดยแท้

                    ทรงผมก็แบบที่ทรงโปรด แม้กระทั่งกลิ่นสบู่ก็ทรงเลือกให้ แล้วยังทรงไม่พอใจตรงไหนอีก

                    ครุ่นคิดถึงเรื่องที่นางกำนัลพูด ความเบื่อหน่าย...ตัณหา

    หรือว่าเรื่องบนเตียง!?

    ทรงต้องการอะไรหล่อนก็ยอมให้หมดนี่นา พอลองทำหลายๆ อย่างที่นางกำนัลแอบมากระซิบ ฝ่าบาทก็ดู...จะทรงโปรด หรือว่าแบบนั้นยังไม่ดีพอ หล่อนก็ไม่รู้จะเปรียบเทียบกับใครว่าตัวเองเก่งหรือไม่เก่ง หลังๆ ฝ่าบาทงานเยอะ จากที่เคยได้ใกล้ชิดกันสัปดาห์ละหลายๆ ครั้ง ก็ห่างหายไปบ้าง

    หรือว่าที่ห่างๆ ไป จะไม่ใช่เพราะทรงมีราชกิจมาก แต่เป็นเพราะ...

    หญิงสาวก้มลงสำรวจตัวเอง อ้ะ เนื้อตรงนี้มากขนาดนี้เชียวหรือ เอวก็หนาขึ้นกว่าแต่ก่อน ใส่ชุดตอนแต่งงานใหม่ๆ ไม่ได้แล้ว ทรวงอกก็ถูกลูกสองคนทำให้นิ่มลง ไม่ตึงกระชับเหมือนเมื่อก่อน ต้นขาก็ไม่สอบเพรียวเหมือนตอนอายุไม่ถึงยี่สิบ

    บาซันรีบวิ่งไปดูกระจก ปกติไม่ค่อยใส่ใจใบหน้าตัวเองเท่าไหร่ แต่หล่อนก็รู้สึกได้ทันทีว่าใบหน้าที่เคยเรียวได้รูปกลมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

    ฮือๆๆ หล่อนไม่ใช่แม่นกน้อยของฝ่าบาทอีกแล้ว...เป็นแค่ไก่อ้วนที่บินไม่ไหว

    สุดท้าย บาซันก็รวบรวมข้าวของที่จำเป็นได้พอประมาณ ใส่กระเป๋าใบใหญ่กองไว้มุมห้อง หล่อนจะออกเดินทางแบบคนธรรมดา ไม่ต้องการผู้ติดตาม บางทีอาจจะแวะไปแถวๆ หุบเขาหมอก ลองเรียกซีฟดู อาจจะได้เจอเอย์ระก็ได้



    ---------------------------------------------- ((((^๐๐^)))-------------------------------------------------------------------

    ตัวประกอบ A จะได้ออกหรือไม่ อเล็กซี่จะง้อเมียได้อย่างไร 

    โปรดติดตามตอนต่อไป !!!

    หมายเหตุ ตอนต่อไปที่จะลงอาทิตย์หน้า จะมาเต็มหรือมาย่อ ขึ้นอยู่กับคอมเม้นท์ของท่านทั้งหลาย อ่านจบแล้วก็แปะไว้ให้หายคิดถึงกันหน่อยนะจ๊ะ

    ปล.ตอนพิเศษนี้ไม่มีในรวมเล่ม (จะลงไปได้ไง ทำลายมู้ดขนาดนี้) และจะลงทิ้งไว้อย่างนี้ไม่ลบจ้ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×