คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนพิเศษ น้ำตาท่วมขากางเกง(2)
ในห้องอาหาร สองสามีภรรยาก็ไม่คุยกันเช่นเดิม แต่วันนี้ลูกๆ ทั้งสองที่เคยพูดเป็นต่อยหอยพลอยเงียบเสียงลงไปด้วย ห้องอาหารอันกว้างใหญ่จึงมีเพียงเสียงส้อมกระทบกับจาน
กินไปเรื่อยๆ น้ำตาขององค์ชายน้อยก็เริ่มหยดแหมะใส่จานอาหาร องค์ชายคามิวทนกินไปสะอึกสะอื้นไปจนพระพี่นาง
“เราเป็นเจ้าฟ้าเจ้าแผ่นดิน จะร้องไห้ให้ใครเห็นไม่ได้ จำที่เสด็จพ่อสอนไม่ได้หรือคามิว”
คนเป็นแม่ที่กำลังจะปล่อยโฮชะงักไปทันใด ได้แต่กลืนน้ำตาพร้อมเนื้อสันในกระต่ายย่างในจานลงคอไปเงียบๆ
ราชินีสาวกลับห้องบรรทมใหญ่ไปอย่างหงอยเหงาเพียงลำพัง หล่อนมองดูกองข้าวของที่จัดไว้ แล้วจึงเดินไปรับลมเย็นๆ ที่หน้าต่าง
พรุ่งนี้ก็ต้องจากไปแล้ว ปราสาทครูเซนที่อยู่มาเกือบสิบปี...
หล่อนได้ยินเสียงบานประตูเปิดจึงหันกลับมามองเพราะคิดว่าเป็นนางกำนัลมาขนย้ายข้าวของที่ไม่ใช้ออกไป แต่ผู้ที่เข้ามาในห้องกลับเป็นพระสวามี
บาซันมองเมินกลับไปที่หน้าต่าง ยืนนิ่งไม่ไหวติง
ราชาอเล็กซิสก็ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจหล่อน เขานั่งลงบนเก้าอี้แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
ผ่านไปเนิ่นนานจนขาเริ่มแข็ง ชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมลุก บาซันจะไปที่เตียงก็ไม่ได้ เพราะต้องเดินผ่านเขา
ในเมื่อฝ่าบาทไม่ทรงต้องการหล่อน หล่อนก็จะพยายามลืมพระองค์เสียตั้งแต่คืนนี้
“ไม่เมื่อยหรือ”
เสียงทุ้มเอ่ยลอยๆ ไม่ได้บ่งบอกว่าพูดกับใคร แต่นอกจากเขาแล้วในห้องก็มีเพียงหล่อนคนเดียว
บาซันไม่เคยเมินผู้เป็นพระสวามีมาก่อนในชีวิต ไม่เคยแม้แต่ไม่ตอบคำถามของเขา แต่คราวนี้หล่อนจะทำล่ะ
“ง่วงก็มานอนสิ”
ยิ่งเขาพูดแบบนี้ หล่อนก็ยิ่งไม่อยากขยับตัว จึงแสร้งทำเป็นเพลิดเพลินกับการชมจันทร์อยู่อย่างนั้น เขาก็ไม่ว่าอะไร หยิบหนังสืออีกเล่มขึ้นมาอ่าน
เวลาผ่านไปอีกเนิ่นนาน น่าจะหลายชั่วโมงจนดึกดื่นค่อนคืน เขาก็วางหนังสือลง
“สนุกดีนะ คำสาปแม่มดราตรี มิน่าเจ้าถึงอ่านไม่ยอมวาง” ราชาหนุ่มตรัสพลางแย้มสรวลงดงามให้บาซันเห็นจากกระจกเงา “ข้าชอบฉากย้อนอดีตของสุลต่านฮามูซา เขียนได้ซาบซึ้งดี พระชายาของเขาดูคล้ายเจ้าอยู่หน่อยๆ เห็นด้วยไหม”
บาซันเกือบจะหลุดปากถามออกไปแล้วว่าเหมือนตรงไหน แต่ก็รีบหุบปากไว้ หล่อนไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ทำไมจู่ๆ จึงเข้ามาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...แต่หล่อนก็ไม่อยากยืนอีกแล้ว
เมื่อไม่อาจไปที่เตียง ราชินีสาวก็เลี่ยงไปทางห้องสรง แช่น้ำรอจนกว่าฝ่าบาทจะเสด็จไปที่อื่นก็ได้
แต่แขนกลับถูกฉุดรั้งไว้ หญิงสาวจึงหันหน้ากลับมามอง
“โกรธข้าหรือ”
“หม่อมฉันมิบังอาจ”
“ไม่โกรธก็ลองยิ้มให้ข้าสักครั้ง”
พรุ่งนี้ก็ต้องจากกันแล้ว หล่อนจะยิ้มออกได้อย่างไร
บาซันหันหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนความรู้สึก แต่ลืมไปว่าคนตรงหน้านั้นประสาทไวยิ่งนัก เพียงหล่อนคิด เขาก็จับได้แล้วว่าหล่อนกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน
“น้อยใจคิดว่าข้าไม่รัก เบื่อข้าแล้ว? หรือคิดถึงเอย์ระ มาครูซกันแน่”
“ปล่อยหม่อมฉัน”
บาซันทำท่าจะสะบัดออก มือใหญ่จึงบีบแน่นขึ้น คราวนี้ดวงตาสีน้ำตาลเป็นประกายวาบอย่างเอาเรื่อง เตรียมจะลงไม้ลงมือ หากริมฝีปากอุ่นกลับทาบลงมาปราบพยศไว้เสียก่อน
บาซันเม้มปากแน่นไม่ให้ลิ้นของเขารุกล้ำเข้ามาพลางหันหน้าหนี
“ปล่อยเพคะ ทรงเบื่อหม่อมฉันแล้วไม่ใช่หรือ”
เพราะเอ่ยปากพูด จึงเปิดโอกาสให้เจ้าของริมฝีปากที่ตามพัวพันไม่เลิกสอดลิ้นเข้ามาได้ หัตถ์ใหญ่ทั้งสองประคองต้นคอเรียวบางไว้มั่น วงรองค์สูงก้าวตามร่างที่ถอยหนีกรูดๆ จนหญิงสาวจนมุมที่โต๊ะเขียนหนังสือ
บาซันพยายามดิ้นรนต้านทานอย่างสุดกำลัง แต่รสจูบอันดูดดื่มลึกล้ำกลับทำให้หัวหมุน คิดอะไรไม่ออก มือที่พยายามผลักไสพลันไร้เรี่ยวแรง สองขาเหมือนจะยืนไม่อยู่เสียอย่างนั้น
หัตถ์ขาวเลื่อนจากลำคอลงลูบไล้แผ่นหลังบอบบาง ก่อนจะค่อยๆ ปลดกระดุมชุดนอนตัวยาวของหล่อนออกทีละเม็ดอย่างไม่รีบร้อน นาสิกโด่งคมเคลื่อนครูดลงมาตามใบหูและซอกคอ สูดดมกลิ่นกายหอมหวานเย้ายวนแห่งสตรีเต็มสาว ปลายลิ้นดูดดื่มไล้เลียลิ้มรสชาติที่โปรดปรานมาตลอดเจ็ดปีอย่างไม่เบื่อหน่าย
ไม่ว่าจะความรักหรือความใคร่ เขาก็มีให้บาซันแต่เพียงผู้เดียว
ลมหายใจของหล่อนเริ่มถี่ขึ้น พระสวามีดึงชุดนอนของหล่อนลงไปกองที่พื้นแล้ว เหลือแต่ร่างเปลือยเปล่าขาวโพลนที่อาบแสงจากอัจกลับแก้วจนเรืองรองดั่งทองคำ อ้อมพาหาแข็งแกร่งช้อนร่างบางขึ้นวางบนโต๊ะ แล้วซุกพักตร์ลงกับทรวงอกอวบงาม บีบเคล้นเคล้าคลึงจนบาซันสะท้านเฮือก ครางฮือในลำคอ
ท่อนแขนเล็กเรียวแต่แข็งแรงค่อยๆ เลื่อนโอบรอบลำคอของพระสวามี ก่อนจะกดอังสากว้างให้ริมโอษฐ์และชิวหาที่พัวพันอยู่กับยอดอกหล่อนเคลื่อนลงต่ำ
“เจ้าจะไปที่หุบเขาหมอกหรือ”
“เพคะ...อื้อ”
ยิ่งล่วงเข้าสู่สนธยายามมากขึ้นเท่าไหร่ ราชินีสาวผู้ไร้เดียงสาก็ยิ่งแสดงด้านที่ร้อนแรงของตนออกมาเรื่อยๆ
และในค่ำคืนนี้ ราชาแห่งครูเซนจะไม่ยอมแพ้หล่อนอย่างเด็ดขาด
บาซันไม่รู้ว่าตัวเองผล็อยหลับไปกี่ครั้งและถูกปลุกขึ้นมากี่ครั้ง รู้ตัวอีกครั้งเมื่อแสงตะวันแยงตา
หล่อนรู้สึกปวดเมื่อยและเจ็บระบมไปทั้งตัว แรงตัณหาของชายกลางคนช่างน่ากลัวยิ่ง
หญิงสาวพยายามขยับลุกขึ้น แต่ติดอ้อมแขนที่รัดแน่นจากด้านหลังและขาที่ก่ายเกี่ยวพัวพันแน่นหนา
“ฝ่าบาท หม่อมฉันจะลุก ปล่อยเพคะ”
ยิ่งหล่อนขยับตัวยุกยิก คนแกล้งหลับก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น
“อื้อ...!”
คางสากๆ ครูดแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยรักจนบาซันดิ้นพราดด้วยความจักจี้ ต้องยอมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของพระสวามี
หล่อนมองข้าวของที่จัดไว้ ก่อนจะถอนหายใจยาว
ไปหุบเขาหมอกอะไรกัน แค่จะลุกจากเตียงยังทำไม่ได้ หล่อนไม่เคยชนะฝ่าบาทเลยสักครั้ง
เห็นคนในอ้อมแขนถอนหายใจยาว ชายหนุ่มก็กระซิบถาม
“เพลียหรือ”
“เพคะ”
“เมื่อคืนเหนื่อยมากไหม”
“ใจร้าย...ฝ่าบาททรงทำเกินไปแล้ว ถ้าทรงทำแบบนี้อีก หม่อมฉันจะหนีไปที่อื่น”
คนที่นอนซ้อนอยู่ด้านหลังเงียบไป แต่อ้อมแขนก็มิได้คลายออกแม้แต่น้อย
“ตกลงฝ่าบาททรงโกรธหม่อมฉันเรื่องอะไร”
หากชายหนุ่มกลับเอ่ยไปอีกทาง
“คนแก่น่ะ ทำแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ”
“เหอ”
“ข้าแค่พิสูจน์ให้เจ้าเห็น ถ้าข้าแก่ ก็จัดการเจ้าจนหมอบไม่ได้หรอก”
“ทรงหมายถึงอะไร”
“เจ้าคิดว่าข้าแก่ไม่ใช่หรือ”
บาซันเพิ่งจะถึงบางอ้อ เพราะเหน็บแนมพระสวามีไปคำเดียว หล่อนจึงต้องเจอศึกหนักถึงเพียงนั้น
หญิงสาวพลิกกายหันไปทางเขา เห็นฝ่าบาททรงทอดพระเนตรหล่อนอยู่ไม่วางตา ก็จ้องกลับไม่หลบ
ใบหน้าคมคายที่เคยอ่อนเยาว์งดงามดูเข้มขรึมขึ้นตามเวลาที่ผ่านไป แต่ก็ยิ่งเปี่ยมเสน่ห์มิได้ดูร่วงโรยแต่อย่างใด ความงามที่คล้ายสตรีเพศนั้นค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปเป็นความงามภูมิฐานสมฐานะแห่งราชันย์ แต่ถึงอย่างไรก็ยังเจิดจ้าพร่าตา
“ทรงเบื่อข้าไหม”
“เบื่อเวลาที่เจ้าไม่เชื่อฟัง แถมยังเถียงข้าอีก”
“แต่ถ้าหม่อมฉันไม่พูดไม่เถียง ทำทุกอย่างตามคำสั่ง ก็เหมือนหม่อมฉันกลับไปเป็นอัศวิน ไม่ใช่ราชินีของท่าน”
ชายหนุ่มนิ่งงันกับคำตอบตรงไปตรงมาของหล่อน ก่อนจะค่อยๆ คลี่ยิ้ม
“เหตุผลพอฟังได้ จะรับไว้พิจารณา ระหว่างนี้ก็จงเชื่อฟังข้าไปก่อนจนกว่าจะมีคำสั่งเป็นอย่างอื่น”
“หม่อมฉันไม่เคยคิดว่าฝ่าบาทแก่ แค่บอกว่าบ่นเหมือนคนแก่”
“ก็อย่าย้ำบ่อยนักซี่ ข้ารู้ตัวกว่าแก่กว่าเจ้ามาก ก็ต้องกลัวเมียทิ้งเป็นธรรมดา”
บาซันขมวดคิ้วทำท่าจะเถียงอีก แต่ชายหนุ่มรีบตัดบทด้วยกันลุกขึ้น
“เราไม่ได้อาบน้ำด้วยกันมานานแล้วนะ”
ชายหนุ่มช้อนร่างบางขึ้นจากเตียง อุ้มตัวปลิวไปทางห้องสรงโดยไม่สนใจเสียงค้านอ่อยๆ ของราชินีสาว ผู้รู้ดีว่าทุกครั้งที่อาบน้ำด้วยกันจะลงเอยเช่นไร
พระพี่เลี้ยงค่อยๆ งับบานประตูห้องบรรทมลงจนสนิท แล้วหันมายิ้มให้องค์หญิงและองค์ชายที่ยืนตาแป๋วรออยู่
“ไปเสวยพระกระยาหารเช้าเถิดเพคะ องค์ราชินีคงไม่ทรงเสด็จกลับอินดราเซียอีกแล้ว เดี๋ยวหม่อมฉันจะเรียกนางกำนัลมาเก็บข้าวของกลับที่เดิม”
“เย้!” องค์ชายคามิวกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ รีบวิ่งตึกตักไปทางห้องเสวยโดยไม่รอพระพี่นาง
“จริงเหรอ ไม่ได้หลอกเรานะ” องค์หญิงเจรัลดีนเอ่ยย้ำ
“เพคะ”
“แล้วครั้งนี้ใครง้อ” องค์หญิงวัยหกขวบถามอย่างแก่แดดแก่ลม ทำเอาพระพี่เลี้ยงยิ้มแหย
“ทั้งสองพระองค์ทรงรักกันมาก ไม่ต้องมีใครง้อก็จะเข้าใจกันเองแหละเพคะ”
“ใช้เซ็กส์ปรับความเข้าใจเรอะ”
โอ้ว...พระพี่เลี้ยงเริ่มหน้ามืด อ้ายอีคนไหนมันบังอาจกราบทูลคำนี้ให้เข้าพระกรรณองค์หญิงน้อย หากฝ่าบาทได้ยินมีหวังหล่อนหัวขาด
“ไปเสวยพระกระยาหารเช้าเถอะเพคะ”
“เข้าใจแล้ว” พระธิดาผู้งดงามรับคำ “พวกผู้ใหญ่นี่ชอบเรื่องพรรค์นี้ซะจริงๆ”
เข้าใจอาไร๊ องค์หญิง ทรงเข้าใจอาไร๊!
ราชาแห่งครูเซนตรวจฎีกามาตั้งแต่เช้า ขณะที่ดำริจะเปลี่ยนอิริยาบถ บานประตูห้องทรงงานก็กระแทกเปิดโครม ตามด้วยร่างจ้อยสองร่างที่วิ่งเข้ามาเกาะขา
“แง้ๆๆๆๆ เจรัลดีนตีหม่อมฉัน” องค์ชายคามิวเป่าปี่น้ำตาท่วม
“แง้ๆๆๆๆๆๆๆ เสด็จแม่ตีหม่อมฉัน” องค์หญิงเจรัลดีนฟ้องบ้าง
ราชาอเล็กซิสถอนปัสสาสะหนักหน่วง ก่อนจะเงยพระพักตร์ขึ้นสบเนตรกับพระพี่เลี้ยงอย่างแข็งกร้าว
“ราชินีล่ะ”
“ทรงอักษรอยู่ในห้องบรรทมเพคะ”
อ่านนิยายอีกแล้ว!!!
ชายหนุ่มเสด็จออกไปอย่างว่องไวเหมือนสายลมพัด เมื่อถึงหน้าห้องบรรทมก็ผลักบานประตูโครม
ดวงเนตรสีม่วงทันเห็นหญิงสาวซุกหนังสือลงใต้โต๊ะพอดี เขาก้าวพรวดๆ เข้าไปหา แล้วก็ต้องชะงักเมื่อบาซันลุกพรวดขึ้นประจันหน้า
งานนี้ชีสู้แน่ๆ
เห็นเช่นนั้นแรงโทสะจึงเบาบางลง จากที่คิดจะเทศนาก็เปลี่ยนเป็นพูดจากันดีๆ
“บาซัน...”
นิ้วเรียวทาบริมโอษฐ์หยุดคำบ่นไว้ ก่อนเอ่ย
“แม้ร่างกายข้าจะเป็นอิสระ หัวใจข้าก็ยังถูกจองจำอยู่กับท่าน”
“เจ้า...”
ชายหนุ่มจำได้ว่าประโยคนี้มาจากนิยายที่หล่อนซ่อนไว้ด้านหลัง แต่ก็ไม่เข้าใจว่าบาซันต้องการจะสื่ออะไร
“ถ้าเพียงอยู่เคียงข้างท่านมันยังไม่พอ ข้าก็จะหาคำพูดแบบนี้มาพูดให้ท่านฟังเรื่อยๆ ทุกวัน”
“บาซัน”
รอยยิ้มอ่อนหวานของผู้เป็นราชินีทำให้พระทัยที่กำลังรุ่มร้อนอ่อนยวบยาบ มือเล็กจูงเขาให้นั่งลงบนเก้าอี้ยาว ก่อนจะนั่งลงบนตัก
“หม่อมฉันจะกลับไปทำเหมือนปีแรกที่เราแต่งงานกัน ฝ่าบาทก็กลับไปด้วยสิเพคะ”
แขนเรียวโอบรอบลำคอ โน้มพระพักตร์คมคายลงมาใกล้
“เวลาไม่อาจหวนกลับ” อ้อมพาหาแข็งแรงโอบรัดร่างบางให้แนบชิด ก่อนจะประทานจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากเกลี้ยงและเปลือกตาบางใส “แต่หากเจ้าต้องการ ข้าก็จะลองทำดู”
ราชาแห่งครูเซนจุมพิตริมฝีปากของราชินีเบาๆ หากไม่ทันจะเรียกร้องให้มากกว่านี้ บานประตูก็เปิดผางออก ตามด้วยพระโอรสและพระธิดา
“เห็นไหม เสด็จแม่ชนะ” องค์หญิงเจรัลดีนหันไปเอ่ยกับพระอนุชาอย่างเยาะๆ “อย่างเสด็จพ่อน่ะเหรอ แค่ประโยคเดียวก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟ”
“ศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย...” ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตขององค์ชายน้อยจ๋องเป๋งไปที่พระพักตร์ซีดๆ ของพระบิดา “เสด็จพ่อ ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายล่ะพระเจ้าค่ะ”
ราชาหนุ่มนิ่งไปเหมือนโดนสาป ก่อนจะค่อยๆ ผินพักตร์กลับมาทอดพระเนตรผู้เป็นราชินีที่กำลังค่อยๆ ปีนลงจากร่างตน
“หม่อมฉันจะพาลูกไปวิ่งเล่น”
“ไม่ต้อง” พระสวามีตรัสเสียงเย็น “ให้พี่เลี้ยงพาไปก็ได้ เจรัลดีน คามิว ออกไปข้างนอกก่อนนะลูก พ่อมีอะไรจะคุยกับแม่ อาจจะยาวสักหน่อย”
พระโอรสและพระธิดามองหน้ากัน ก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ บาซันทำท่าจะตามลูกไป หากถูกกดไหล่ให้นั่งลงบนเก้าอี้เสียก่อน
“เจ้ารู้ไหมว่า ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายคืออะไร”
“เอ่อ...ไม่ทราบเพคะ” บาซันหลบตาพระสวามีวูบ
“งั้นข้าจะอธิบายให้ฟัง”
สุรเสียงเรียบกริบทุ้มกังวานดังช้า ชัดทุกคำ ไม่ผิดกับเมื่อครั้งยังเป็นประมุขแห่งศาสนจักร
แล้วการร่ายยาวเนื้อหาในพระคัมภีร์เล่มที่ 45 ตั้งแต่บรรทัดที่ 77 ก็เริ่มต้นขึ้น และต่อเนื่องยาวนานไปจนพระอาทิตย์ตกดิน…
--THE END--
ความคิดเห็น