คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Moon Number.11 < Finish >
Moon Number.11
< Finish >
จันทราเจ้าเอย..
เสร็จสิ้น
โครตเท่ห์
ปะป๊าโครตเท่ห์!!!
ท่ามกลางซากปรักหักพังของสิ่งก่อสร้าง ในมุมอับสายตาเล็กๆ ที่มีเงามืดบดบัง มารีบิดชายเสื้อตัวเองอย่างอดกลั้น ริมฝีปากถูกฟันขาวขบเม้มจนน่ากลัวว่าจะได้แผลหากเธอไม่ได้หนังเหนียวจนยากจะเลือดตกยางออก เด็กสาวอดชื่นชมซันซัสไม่ได้ ทั้งๆ ที่เวลาตกอกตกใจเธอไม่เคยหลุดร้องกรี้ดแม้แต่แอะเดียว แล้วปะป๊าเป็นใคร ทำไมเธอต้องมาวี้ดว้ายในใจเพราะความเท่ห์ของเขาด้วย!
เธอรู้สึกเหมือนใจจะวายเอาให้ได้ตอนปะป๊าสบถด่าสั้นๆ แล้วปล่อยเพลิงพิโรธใส่ศัตรู ใจเต้นระรัวขนาดที่ว่าอยากจะเอาเหตุการณ์ตกหลุมรักในโชโจมังงะมาใช้เปรียบเทียบ
จิตใจดวงน้อยๆ ของมารีถูกความฮ็อตของปะป๊าเวอร์ชั่นสิบปีข้างหน้าปะทะอย่างรุนแรง
อะเเฮ่ม
ถามว่าทำไมมาหลบอยู่ตรงนี้ อย่างแรกเลยคืออยากเห็นบอสแห่งวาเรียต่อสู้ อีกส่วนคือรู้ว่าถ้าเขาไปขัดปะป๊าคงหงุดหงิด ดังนั้นเด็กสาวจึงได้แต่นั่งเกาะขอบสนามแอบมองอยู่ห่างๆ
“พวกแกน่ะ... ทำให้ฉันโกรธจริงๆแล้ว”
“...”มือเรียวซีดรีบยกขึ้นตะครุบปากไม่ปล่อยเสียงเล็ดลอดออกมาให้ใครได้ยิน ไอ้ก้อนเนื้อที่เต้นตุบๆ ในทรวงอกเหมือนจะทะลุออกมาเลย หางตาคล้ายมีหยาดน้ำเอ่อคลอเล็กน้อย แบบว่า ปะป๊าโหดได้ใจหนูมาก มารีชอบ มารีตื่นเต้น อยากตะโกนเชียร์ใจแทบขาดแต่ต้องฮึบไว้ อดทนเสียแทบกระอักเลือด
ปะป๊างานดี! ซัดมันเลยค่ะ ซัดมัน!
ได้แต่โหวกเหวกในใจ ชูป้ายไฟแบบที่เห็นในโทรทัศน์ได้เธอคงโบกมันไปมาแล้ว
นับหนึ่งถึงห้าเรียกสติกลับคืน ศีรษะทุยก็โผล่ออกมาจากซากผนังที่ใช้กำบังตัว ดวงตากลมกระพริบปริบๆ มองการต่อสู้ของซันซัสด้วยความระยิบระยับ
มารีว่าคนที่ชื่อจิลอะไรนั้นกับพ่อบ้านปากเจ่อน่ารำคาญ พล่ามอะไรไม่หยุดมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่เธอก็มีเวลาเห็นซันซัสในสภาพโกรธสุดๆ ให้ถ่ายเก็บไว้มากตามไปด้วย นิ้วรัวแป้นเซฟภาพอย่างไวกับแล็ปท็อป เด็กสาวไม่เคยเห็นซันซัสโกรธจัดๆ แบบนั้นเลย ถึงจะชอบเวลาปะป๊าเกรี้ยวกราดแต่ใช่ว่าจะอยากเจอกับตัวเอง อย่างเธอโดนดุหน่อยก็ซึมแล้ว
ซ่าา...
[ใครได้ยินตอบที!! เกิดบ้าไรขึ้นเนี่ย!]
กึก
ไหล่เล็กกระตุกโหยงรีบดึงหูฟังสื่อสารสำหรับวาเรียออกจากหูเมื่อมันเชื่อมต่ออัตโนมัติจากตอนแรกที่เธอปิดทิ้งเอาไว้ เสียงของสควอโล่ทำแก้วหูเธอแทบแตก มันคงจะรวนเพราะเผลอใส่ลงไปแช่น้ำก่อนหน้านี้ พอนึกได้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ทุกคนกระจัดกระจายไปกันหมด พี่ชายคนดีก็คงกังวลว่าจะมีเรื่องร้ายแรง เมื่อเธอตั้งใจจะตอบกลับก็พบว่าไมค์มันพังไปเสียแล้ว
…
ขอโทษนะคะพี่ชาย มารีจะรออยู่ตรงนี้แล้วกันนะ ไว้มาถึงเดี๋ยวก็รู้เรื่องเอง มารีเชื่อว่าไม่ใช่พี่คนเดียวหรอกที่ตกข่าว
คิดจบก็บีบหูฟังทิ้ง
...เมื่อกี้บีบท่าเดียวกับปะป๊าเลยอะ! หวังว่าจะออกมาเท่ห์เหมือนกันนะ มารีชอบช็อตนั่นมาก ถ่ายวีดิโอเก็บไว้ด้วย! ว่าแต่ตอนนี้ถึงไหนเเล้วนะ?
มารีประคองแล็ปท็อปในมือ เตรียมอัดคลิปต่อ
“.”.นั่นแปลว่าฉันจะให้พวกแกเลือกวิธีตาย”
นอกจากเท่ห์แล้วยังใจดีกับศัตรู.. มารีพยักหน้าหงึกหงัก รอดูต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น ซึมซับทุกการกระทำและคำพูด นับถือปะป๊าเป็นไอดอลในดวงใจ หวังว่าสักวันเธอจะกลายเป็นหญิงสาวสุดคูลที่แค่กระดิกนิ้วก็ให้ความรู้สึกน่าเกรงขามแบบซันซัส
เด็กสาวค่อนข้างจะเมินคำพูดของคนที่ดูคล้ายเจ้าชาย ชิล.. ใช่ไหม? หรือจิล? ช่างเหอะ แค่เสียงก็ทุเรศแล้ว คนอุบาทว์แบบนั้นเป็นพี่ชายของเบลเฟกอลจริงเหรอ? ถ้าไม่ได้ฟังจากเครื่องมือสื่อสารคงเชื่อไม่ลง ไอ้ท่าหัวเราะเอาลิ้นออกมานั่นน่าเกลียดสุดๆ หวังว่าเจ้าชายของเธอคงไม่ทำแบบนั้น ไม่อย่างนั้นมารีจะไม่เข้าใกล้เขาเลย คอยดู
การต่อสู้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แรงปะทะทำผมปลิวตีหน้าเธอแถมพันกันมัวไปหมด โบกมือปัดควันข้างหนึ่ง ข้างที่เหลือก็ปิดปากไอเบาๆ เช็คว่าแล็ปท็อปยังดีอยู่ก็พับเก็บใส่กระเป๋าก่อนมันจะได้เสียหายจริงๆ ได้ยินเสียงเนิบนาบของซันซัสก็รับรู้ได้ว่าศึกนี้ใกล้จบเต็มที
“จะส่งพวกแกลงนรกให้สาสม พวกเศษขยะ”
ว้าว อัพเลเวลจากสวะเป็นเศษขยะแล้ว
ชื่นชมต่อไม่กี่ประโยค ตาแก่หน้าบากกับสัตว์กล่องก็โดนสอยร่วงไปตามระเบียบ
ไลเกอร์ของปะป๊าดูขนนุ่มดี ไว้มารีจะลองขอเล่นด้วยหลังเสร็จเรื่องนี้
.
.
.
“..จบการรายงานค่ะ”
[โอ้ ขอบใจมาก]
“ยินดีค่ะ ขอแลกเปลี่ยนเป็นแล็ปท็อปที่ให้มาแล้วกันนะคะ”
[ตามสบายเลย]
เด็กสาววางสายจากอัลโกบาเรโน่อรุณ หันไปยิ้มรับลุสซูเรียที่เดินบิดตัวมาแต่ไกลก่อนวิ่งเหยาะแหยะไปทางร่างสูงบนเก้าอี้บุนวม ซันซัสปิดปากหาวราวกับเหตุการณ์เมื่อกี้มันน่าเบื่อเต็มทีจนชวนง่วง ใกล้จนได้ทีก็ชะงักเท้าค้าง
เกือบจะโดดไปนั่งตักแล้ว ลืมเสียสนิทว่าตอนนี้ตัวไม่ใช่น้อยๆ เลยได้แต่ถอนใจมองปะป๊าตาละห้อย
“ยัยเด็กสวะ มานี่” แต่คนที่น่าจะไม่สนใจอะไรกลับเรียกเธอไปหาด้วยสายตาคมปลาบนั่น
“คะ? ...!?”
ชั่วครู่เดียวที่ภาพตรงหน้าเคว้งตัดเปลี่ยนมุมมองฉับพลัน เอวบางถูกมือหนาคว้ากระชากจนตัวลอย เสียงอุทานของลุสซูเรียไม่ได้กระทบเข้ากับโสตประสาทของเธอ พอกระพริบตาอีกทีก้นนิ่มก็วางแหมะอยู่บนตักของซันซัส อ้อมแขนกระชับให้หลังของเธอแนบชิดกับอกแกร่งของเขา
อุ่น... ความอบอุ่นเป็นความรู้สึกแบบนี้นี่เอง
“ปะป๊า?”
“เงียบ”
แม้จะสูงขึ้นเป็นสิบเซนฯ พอเทียบกับทุกคนตัวเธอก็ยังเล็กอยู่ดี คนตัวใหญ่กว่าเอ่ยคำประกาศิตให้มารีปิดปากลงฉับ จากนั้นจึงเอนหลังพิงบัลลังก์ของเขา มารีที่โดนกอดอยู่เลยต้องเอนตาม เด็กสาวพับคอวางบนบ่ากว้าง ขยับยุกยิกซุกหัวทาบลำคอของปะป๊าเพราะเริ่มเหมื่อย ตาก็ปรือลง
ง่วง
ก็ว่าทำไมความรู้สึกช้าลงจากปกติ
ออกแรงเยอะ อากาศเย็น เจออะไรอุ่นจนตาแทบปิดถึงเพิ่งนึกออก... เธอเป็นมนุษย์แล้วนี่นา ยิ่งเห็นปะป๊าหาวก็เลยยิ่งกระตุ้นอารมณ์อยากนอนขึ้นมา พออยู่แบบนี้แล้ว...
“หลับซะ”
เสียงกระซิบเหนือหัวราวสวิตซ์สั่งการ
ความมืดคือสิ่งต่อมาที่เธอรับรู้
☽☽☽
ความคิดเห็น