คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Moon Number.15 < Weakness >
Moon Number.15
< Weakness >
จันทราเจ้าเอย..
จุดอ่อน
เหมื่อย
ไม่สบายตัวเลย
แต่มุมนี้เห็นชัด
“นี่ ไฟตรงอกนั่นมันอะไรเหรอคะ?” นิ้วซีดชี้ไปยังหน้าจอมอนิเตอร์เบื้องหน้า เอียงศีรษะน้อยๆ เพราะบ่าเล็กถูกจับจองที่ด้วยคางเรียวของเบียคุรัน
รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ ทั้งน่าเบื่อและขี้เกียจ ตื่นมาก็นั่งน้ำลายยืดบนตักคนบ้าแล้ว เลยเอาคืนด้วยการเช็ดปากกับเสื้อนอกของเก้าอี้มนุษย์ซึ่งเต็มใจให้เธอนั่งทับโดยไม่บอกขอโทษด้วย ถึงเด็กหัวฟ้ากับผู้ชายหัวแดงนั่นจะบ่นใส่ก็เถอะ เธอมีภูมิต้านทานกับเสียงนกเสียงกานะ อย่าหาว่าโม้เลย สกิลนี้ขออวดว่าได้มาจากพี่ชายและลุสซูเรีย มารีภูมิใจมากๆ
“นั่นเรียกว่าทาร์เก็ตล่ะ~" คนบ้าใจดีตอบกลับ ถึงแบบนั้นก็เริ่มคิ้วกระตุกเพราะรำคาญ
แน่นอน นี่เป็นคำถามที่ห้าในระยะเวลาสิบนาทีที่ผ่านมา ตอนแรกเด็กสาวไม่คิดจะพูดอะไรให้มากหรอก แต่เพราะเธอดูไม่รู้เรื่องก็เลยต้องถาม กลายเป็นว่า บลูเบลและซาคุโร่สลับกันด่าเธอ ส่วนเบียคุรันคอยห้ามศึก สรุปโดยภาพรวมแล้วคือดูการแข่งไม่ได้เพราะสมาธิแตกกระเจิง
"ขอร้องนะมารีจัง ฉันจริงจังกับการแข่งนี้สุดๆ เลย"
เพราะประโยคนั้นประโยคเดียว มือของเขาก็เลยกลายเป็นอาหารว่างทานเล่นของมารี
ฟันขาวงับเบาๆ ตามข้อนิ้วจนมันขึ้นสีเลือดฝาด บ้างขบเล่น บ้างใส่ปากไว้เฉยๆ เธอพบอีกหนึ่งความประหลาดของร่างกาย.. มารีสามารถรับรู้รสชาติเลือดเนื้อของคนอื่นได้เหมือนกับอาหาร เพราะกับคนอื่นเธอเพียงแค่หอมหรือจุ๊บ ดังนั้นจึงไม่รู้ความจริงในข้อนี้ แต่เพราะเธอกินเขาไปแล้ว ถึงได้ทราบ ส่วนคนโดนกินเหมือนจะรู้อยู่ก่อนแล้ว เขาดูไม่ตกใจเท่าไร
ขอเพียงแค่เข้าปาก..
อยากจะกัดให้ขาดแบบตอนแรกอยู่หรอก แต่เดี๋ยวอาจจะโดนบ่นหูชา พออย่างนั้นเลยได้แต่นั่งแทะเป็นหมาเล่นกับกระดูกนี่ไง
อ๊ะ เขี้ยวเผลอไปข่วน..
จุ๊บ
เลียแผลแถมจุ๊บปลอบใจแล้วนะ ถือเป็นการขอโทษที่ผิดสัญญาว่าจะไม่กินแบบเลือดตกยางออก
"..."
ในส่วนที่มารีไม่ได้มอง บลูเบลตาร้อนดั่งไฟจ้องเธอราวกับรอเวลากระโจนเข้าไปบีบคอเล็กๆ นั่นให้หัก ซาคุโร่ไม่รับรู้อะไรด้วยแล้ว ส่วนคนโดนจุ๊บปลอมใจก้มมองพื้น ยกมือปิดใบหน้าช่วงล่างทั้งยังตัวสั่นกึกๆ
ยัยเด็กนี่มัน…
"สตอเบอรี่ล่ะ"
ยังจะมีหน้ามาวิจารณ์รสชาติเลือดเขาอีก!
รอยยิ้มใต้ฝ่ามือบิดเบี้ยวจนดูไม่ออกว่าเขารู้สึกยังไง บุปผาอาลัยสาวน้อยแทบจะนั่งไม่ติดที่อยู่แล้ว
การแข่งขันไปถึงไหนตัวของชายหนุ่มก็ได้แต่ทำเป็นเก๊กนิ่งดูต่อ แต่ระบบประมวลผลติดขัดเต็มที
"ซาคุโร่ เล่นเป็นเพื่อนเด็กคนนี้หน่อยสิ"
โยนภาระให้เลยแล้วกัน
.
.
.
กระทั่งการแข่งขันที่มีชื่อว่า 'ช้อยส์' จบลง มารีอิ่มแปล้กับคนทางฝั่งมิลฟิโอเล่จนยอมเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน
ให้เล่าย้อนไปก็สั้นๆ ง่ายๆ เธอเล่นตบแปะกับซาคุโร่จนพื้นที่แถวนั้นแหว่งไปนิดหนึ่ง จบลงที่โดนดุ แลกกับของในปากเป็นชิ้นเนื้อโอชะรสบาร์บีคิวพอกรุบกริบ ต่อมาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยงับแก้มของบลูเบลเข้า พบว่าเป็นรสอาหารทะเลที่ไม่ค่อยจะได้กิน เลยกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนหมดเวลา
ผลลัพธ์เด่นชัดคือรอยฟันของเธอบนตัวเหล่ามิลฟิโอเล่ผู้ไม่ได้เข้าร่วมการแข่ง
ยับเหยิน
“เอาล่ะ มารีจัง ช่วยรออยู่ที่นี่อย่าไปไหนนะ”เบียคุรันว่าแบบนั้นก็จะออกไปหาพวกวองโกเล่
มารีอยากจะหนีอยู่หรอก ถ้าไม่ติดว่าเธอพังกำแพงหรือประตูออกไปไม่ได้ จากที่ดู ไม่ใช่เพราะสิ่งเหล่านี้แข็งแรงทนทานต้านแรงเธอ แต่เป็นอะไรบางอย่างที่กดแรงเธอไว้ไม่ให้เกินจุดๆ หนึ่ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ…
คิดถึงทุกคนใจจะขาดแล้ว อยากกลับไปหาปะป๊า..
และในตอนนั้น
เธอก็โผล่มา
.
.
.
“ขอบคุณที่ช่วยออกมาค่ะ”
“ภาระจริง”
คำเดียวแทงถึงใจ
ทั้งที่เตรียมตัวไว้แล้วว่าต้องมีคนดุแน่ๆ แต่ทำไมเมอริเอตต้าพูดออกมาแค่คำเดียว พลังทำลายล้างมันถึงได้รุนแรงปานนี้กันนะ? เราเป็นคนๆ เดียวกันไม่ใช่รึไง.. ทำไมถึงโหดร้ายนักเล่า
“...”
มารียืนเงียบ เหลือบมองเมอริเอตต้าที่สูบไปป์เงียบๆ
“เธอต้องเรียนเพิ่ม”
“คะ?”
“หูหนวกรึไง”
“...”
ทำไมตัวเธออีกพาลาเรลไม่อ่อนโยน
ยังดีกว่าตอนเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์มุคุโร่ ไม่แย่เท่าตอนถูกคนบ้าสีขาวจับขัง เมอริเอตต้าคอยอัพเดตข่าวสารตลอดว่าโลกภายนอกเกิดอะไรขึ้น เด็กสาวถูกจับฝึกการใช้ไฟธาตุ การต่อสู้ นอกจากนั้นยังเพิ่มเรื่องพลังจิตเข้าไปอีก คนอายุมากกว่าบอกว่าร่างกายเธอแพ้ฟีโรโมนของเบียคุรัน.. เพราะแบบนั้นถึงสู้ไม่ได้ เป็นจุดบอดใหญ่ของเธอจริงๆ
ใครจะบ้าเอาฟีโรโมนตนเองมาทำเป็นข้อบกพร่องให้ตัวทดลองล่ะ?
ลืมไปว่าเจ้าเบียคุรันนั่นมันบ้า
บทสรุปออกมาแสนเรียบง่าย เธอปะทะกับเบียคุรันตัวต่อตัวไม่ได้ และอาจจะกลายเป็นตัวประกอบพร้อมตายในศึกใหญ่ของอีกฝ่าย ดังนั้นสิ่งที่เธอต้องทำคือก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเอง
นรกชัดๆ
มิติที่เต็มไปด้วยฟีโรโมนของเบียคุรัน.. นี่จะมอมเธอรึไง?
"พิษแก้พิษ" คำอธิบายสั้นๆง่ายๆ
เธอเพียงแค่ต้องฝึกทุกอย่างตามปกติโดยมีอุปสรรคที่เธอต้องก้าวผ่านให้ได้
ก่อนอื่นต้องทำตัวให้ชินกับกลิ่นเหมือนขนมที่หอมฟุ้งจนน่าเวียนหัวนี่...
แค่คิดก็เอียนแล้ว
☽☽☽
ความคิดเห็น