น้องเอ๋อครับ #KOOKV

คำเตือน!

ฟิดเรื่องนี้เป็นเพียงจิตนาการของผู้แต่ง ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตัวศิลปินใดๆทั้งสิ้น

ฟิคเรื่องนี้ไม่มีเจตนาทำลายชื่อเสียงทุกตัวละครในเรื่อง

มีคำหยาบและสิ่งไม่เหมาะสมมากมายโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

น้องเอ๋อครับ....INTRO

#น้องเอ๋อกุกวี

คำเตือน! ระวังตกหลุมรักน้องเอ๋อ

          "น้องแท ทานข้าวได้แล้วนะลูก"

          เสียงออมม่าแสนใจดีของผมดังขึ้นมาจนพุดดิ้งน้อยๆถึงกับดี๊ด๊าเต้นระบำ ในที่สุด! อาหารเย็นก็เสร็จแล้ว เย้!!!
          "ครับผม! น้องแทจะลงไปแล้วครับ!" ผมตอบกลับแล้ววางหนังสือประวัติเกาหลีในมือลงบนเตียง ก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งลงไปยังโต๊ะอาหารที่มีอัปป้ากับพี่ชายสุดน่ารักนั่งรออยู่แล้ว
          "น้องแททำไมวิ่งล่ะลูก เดี๋ยวล้มนะ"
          "ปล่อยมันเหอะแม่ เดี๋ยวหน้ามันฟาดพื้นเมื่อไหร่ก็สำนึกได้เอง"
          "เอ๊ะน้องแบคนี่ ว่าน้องแบบนั้นได้ยังไง น้องแทมานั่งเร็วลูก" ออมม่าหันไปดุพี่แบคฮยอนแล้วหันมาเรียกผมที่ยืนอยู่ตรงบันไดบ้าน ผมพนักหน้ายิ้มๆแล้วเดินไปนั่งข้างๆพี่แบค
          "พี่แบคๆ เค้ายืมหนังสือประวัติศาสตร์อังกฤษหน่อยสิ" ผมหันไปอ้อนพี่ชาย
          "ได้ไง ไปซื้อเองดิ"
          "มันเปลืองเงินนะ พี่แบคมีก็ให้เค้ายืมหน่อยสิ" ผมไม่ว่าเปล่า ยังใช้สองมือจับต้นแขนพี่ชายแล้วเขย่าเบาๆ
          "อือๆ จะเอาก็ไปเอาที่ห้อง"
          "เย้!" ผมชูมือขึ้นสุดแขนแล้วร้องออกมาอย่างดีใจจนพี่แบคมองเอือมๆ เห็นพี่แบคแบบนี้ พี่แบคน่ะน่ารักนะ ไม่งั้นไม่มีแฟนเป็นพี่ประธานชมรมดนตรีปาร์คชานยอลคนนั้นหรอก
          "น้องแทข้าวพอไหมลูก" ออมม่าถามเมื่อตักข้าวให้ผมหนึ่งทัพพี
          "พอครับ!"
          "โอเคๆ น้องแบคเพิ่มข้าวไหม?"
          "ไม่ครับ"

          จากนั้นเราก็เริ่มทานอาหารเย็นกันครับ ทานไปผมก็โม้ประวัติศาสตร์เกาหลีที่พึ่งอ่านมาให้ทุกคนฟังไป แน่นอนว่าอัปป้ากับออมม่าน่ะชมไม่หยุดว่าผมเก่ง คงมีแต่พี่แบคที่ทำหน้าเหมือนไม่ชอบใจ แต่พี่แบคไม่รำคาญผมหรอก คงเพราะตัวเองเคยเรียนมาแล้วน่ะสิ ถึงทำหน้าเบื่อ ผมเข้าใจพี่นะ!
          "วันนี้น้องแบคจะไม่กลับบ้านใช่ไหม?" พออัปป้าถามแบบนั้นผมนี่หันขวับไปมองพี่แบคเลยครับ
          "พี่แบคจะไปไหนหรอ?"
          "ไม่ยุ่งสิ"
          "เค้าไปด้วยได้ไหม พี่แบคไปเที่ยวแน่ๆ"
          "ไม่ได้ไปเที่ยว ไปทำงานกลุ่ม"
          "งั้นเค้าไปด้วย!"
          "ไม่ต้อง เอาไปด้วยเดี๋ยวก็หาเรื่องให้ฉันอีก" พี่แบคว่าแล้วรวบช้อนส้อมไว้ในจานก่อนจะหยิบน้ำมาดื่ม
          "เค้าไม่เคยหาเรื่องให้พี่แบคนะ"
          "น้อยไปสิ คราวก่อนก็ทำกระถางต้นไม้แม่ชานยอลแตก ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เอาเรื่องน่ะ มันแพงมากขนาดไหนแกรู้ไหมแทฮยอง" พี่แบคหันมามองหน้าผมแล้วพูดไปด้วย ทำเอาผมตัวเล็กลงเหลือจึ๋งนึงแหน่ะ
          "หน่าๆ น้องคงเหงา น้องแบคพาน้องไปด้วยเถอะนะลูก" ออมม่าช่วยพูด
          "เหงาก็ไปหาเพื่อนสิ"

          กึก

          คำพูดของพี่แบคทำเอาผมชะงักไปเลยครับ ผมรวบช้อนส้อมไว้ในจานแล้วหยิบน้ำมาดื่มบ้าง ก่อนจะยกยิ้มให้ออมม่า
          "นั่นสิน้าาา น้องแทไปหาเพื่อนดีกว่า"
          "หื้ม? ไปหาใคร" อัปป้าหันมาถาม
          "ไปหายอนทันนนน~~"
          "ฮ่าๆๆๆ" เพียงเท่านั้นออมม่ากับอัปป้าก็หัวเราะออกมา เมื่อเพื่อนที่ผมหมายถึงคือน้องหมาที่เก็บมาเลี้ยง
          "แบคไปก่อนนะแม่ ไปนะครับพ่อ" พี่แบคว่าแล้วลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ที่โซฟาแล้วเดินออกจากบ้านไป
          "งั้นน้องแทไปหายอนทันนะครับ"

          ผมบอกแล้วลุกเดินไปหลังบ้านที่มีกรงน้องหมาอยู่ อ่าาา พอดีว่ายอนทันชอบมาเล่นตรงนี้น่ะครับ อัปป้าเลยทำกรงไว้ให้ มีเบาะนอนนุ่มๆด้วยนะ!
          "ยอนทันนนน~~" ผมส่งเสียงเรียกเจ้าตัวเล็ก และทันทีที่ได้ยินเจ้าหมาถ่านก็วิ่งดุ๊กๆมาหาผมที่นั่งลงแล้วอุ้มมันขึ้นมากอดไว้
          "เป็นยังไงบ้างน้องถ่าน"
          "บ๊อก!"
          "ดีใจที่น้องแทมาหาหรอ?"
          "บ๊อก!"
          "วันนี้พี่แบคออกไปทำงานกลุ่มล่ะ น้องแทก็อยากออกไปบ้างจังน้องถ่าน น้องแทอยู่กับคุณหนังสือจนเบื่อแล้ว" ผมพูดไปก็ลูบขนสวยๆของยอนทันไป ผมมักจะมาคุยกับยอนทันบ่อยๆเพื่อไม่ให้มันเหงา และแน่นอนว่าเราเข้ากันได้ดี

          "น้องถ่านเหงาไหม? ถ้าเหงาน้องแทจะเอาขึ้นไปอยู่ด้วยกันที่ห้องน้องแท" ผมก้มลงถาม ยอนทันก็สบตาปิ๊งๆจนผมอดยิ้มให้ไม่ได้
          "งั้นขึ้นไปอยู่กับน้องแทเนอะ! เฮ้อ น้องถ่านน่ะน่ารักมากๆเลยนะ ทำไมคนใจร้ายถึงเอาไปทิ้งไว้ที่หน้าโรงเรียนน้องแทกัน ถ้าน้องแทไม่เอามาด้วย น้องถ่านจะได้กินข้าวได้อาบน้ำได้มีที่นอนนุ่มๆไหมน้าาา~"

          ผมว่าไปพลางนึกถึงวันแรกที่เจอยอนทัน เจ้าหมาตัวเล็กที่ผมไม่รู้ว่าพันธุ์อะไรขดตัวอยู่ในกล่องกระดาษเล็กๆพร้อมกับผ้าห่มที่เจ้าของเก่าคงใจดีห่มให้ไว้ ผมตกหลุมรักยอนทันอย่างไม่รู้ตัวตอนดวงตาใสๆนั่นมองมาที่ผมอ้อนๆ จนต้องโอบอุ้มเอากลับมาด้วย พี่แบคน่ะบ่นจนหูชาเลยแหละว่าไปเอามาเป็นภาระทำไม แต่สำหรับผมน่ะ ยอนทันคือเพื่อน คือสิ่งมีชีวิตที่อยู่ข้างๆผมมาตลอด

          "เอ๋อ! ทำไรน่ะ!"

          เสียงคุ้นๆของยุกซอกแจดังข้ามรั้วบ้านมาให้ผมหันไปมอง ผมส่งยิ้มก่อนจะหันไปให้อีกคนดูยอนทันที่ผมอุ้มไว้อยู่
          "คุยกับน้องถ่านน่ะ"
          "คุยกับหมาได้ด้วยหรอวะ ฮ่าๆๆๆๆ ไอเอ๋อเอ้ย! กูต้องส่งไปในไลน์กลุ่มหน่อยละว่ามึงคุยกับหมาได้ เพื่อนๆคงขำน่าดูเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆ" และต้องหุบยิ้มทันทีที่ซอกแจพูดออกมาแบบนั้น ผมก้มลงมองน้องถ่านอย่างน้อยใจ ทำไมซอกแจต้องพูดแบบนั้นด้วย แล้วทำไมทุกคนต้องพากันเรียกผมว่าไอเอ๋อกันไปหมด

          "เจอกันพรุ่งนี้นะเอ๋อ! โดนเพื่อนล้อแน่ ฮ่าๆๆๆๆ"

♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆

สวัสดีจ้าาาาาา!!!!

เนื่องจากเห็นรูปแทแทหลบมุมแล้วเอ็นดูจริงๆสมองมันเลยทำงาน55555

ยังไงฝากเรื่องนี้ไว้อีกซักเรื่องนะคะ

ไม่ดราม่ามากมายหรอกไม่ต้องกลัว

เบาสมองกันไปกับความน่ารักแบบมึนๆของน้องเอ๋อ

และความเกเรของเพื่อนๆ5555

ทวิต : @Kanyarat_FK29

#น้องเอ๋อกุกวี

ขอบคุณค่าาาา

♡☆♡☆♡☆♡☆♡☆