คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : CH.13 (100%)
13
“นายน่ารักดีวะ..” เสียงของพี่บีถึงมันจะเบา แต่ผมก็ได้ยินชัดเจน ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนผ่าว รวมถึงตัวผมด้วย
“พี่มาชมผมแบบนี้เขินนะครับ นอนครับนอนน” ผมว่าพี่บีต้องละเมอแน่ๆ ผมว่าพี่เขาต้องเมายาสีฟัน ชัวร์ป้าปปปปป
“ไม่นอนจนกว่าจะได้คำตอบ”
คำตอบ? พี่เขายังไม่ได้ถามอะไรผมเลยนะ ..
“แบม.. มาคบกับพี่ไหม?”
“เห้ย!!!!” ผมลุกขึ้นมานั่ง ตกใจครับ ตกใจที่สุดถึงที่สุด มาขอผมคบได้ไงงงงงง มันเป็นไปไม่ได้
“แบม พี่ชอบแบมจริงๆนะ” พี่บีลุกขึ้นมานั่งแล้วจับไหล่ผมทั้งสองข้าง
เฮ้ยๆ นี่เหมือนภาพซ้อนภาพ ... ผมโดนลวนลามอีกแล้ว!
ก๊อกก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆ
“บี!! เปิดประตูดิ้! มีเรื่องจะคุยด้วย”
เสียงสวรรค์! มีคนกระหน่ำเคาะประตูอย่างหนัก ผมและพี่บีตกใจสุด ในช่วงเวลานั้นทำให้ผมเด้งตัวออกมายืนข้างเตียง พี่บีมองผม
เอาตรงๆ ผมกลัว ..
“เปิดดิวะ!!” เสียงเคาะประตูหนักขึ้นเหนื่อย และดังขึ้น ขอบคุณที่ช่วยขีวิตผม พี่บีลุกจากเตียงอย่างหัวเสีย และเดินไปเปิดประตู
สรุปคนที่มากระหน่ำเคาะประตูคือพี่ยองแจ
เอาละไง ... T____T จะได้นอนไหมครับ
พี่ยองแจมองเข้ามาในห้องและผมยืนอยู่ เขาหันไปมองพี่บี
“มารับเมทคืนวะ แบมกลับห้อง” พี่ยองแจพูดก่อนเดินเข้ามาในห้องแล้วจับมือผม เดินออกมาจากห้องพี่บีด้วยความรวดเร็ว
ผมหันไปมองพี่บีที่ยังงงๆ และดูเหมือนหัวเสีย
บายครับ
“มาช่วยไว้ทันใช่ไหมละ” พี่ยองแจพูดขึ้นมา ผมตกใจว่าพี่เขารู้ได้ยังไง
“พี่รู้ได้ไง ว่าผมเอ่อ...” ผมพูดขัดๆ
“คนมันเคยมาก่อน”
อืม .. ผมชักจะสงสัยซะแล้วสิ ผมและพี่ยองแจมาถึงห้อง พี่เขาก็ล้มตัวไปนอนบนเตียงของตัวเองทันที ผมก็เช่นกัน
“พี่เคยโดนทำแบบนี้เลย?” ผมหันไปถามพี่ยองแจ พี่เขาหันมามองหน้าผม แล้วพยักหน้า
“มันละเมอ”
เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆ อะไรนะครับอะไร
“พี่จะบอกผมว่าพี่บีละเมอพูดแบบนั้น?” ผมลุกขึ้นมานั่งแล้วตกใจกับสิ่งที่พี่ยองแจพูด คนอะไรจะละเหมอเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนั้น
“ใช่ อย่าไปคิดมาก ละเมอปกติละ นอนเถอะ” พี่ยองแจพูดและปิดไฟ
ยังไม่ทันได้ถามต่อ ไล่กันเฉยเลย
ผมล้มตัวลงนอนอีกรอบ ผมหันไปมองนาฬิกาดิจิตอลที่บอกว่าตอนนี้ใกล้จะตีสามแล้ว เอาครับเอาเข้าไป เปลี่ยนเมทครั้งหนึ่งทำไมวุ่นวายขนาดนี้ ...
“แบมแบม ตื่นได้แล้ว” เสียงของใครไม่รู้ ไม่ใช่พี่ยองแจแน่ ดังขึ้นมา พร้อมกับมือมาเขย่าตัวผม
“อย่าปลุกดิครับผมจะนอน” ผมเอาผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า
“หอมีประชุมตื่นเร็ว” เสียงอีกคนดังขึ้นมาไม่ใช่เสียงเดิม ...
“ตื่นโว้ยยยยย!!!”
“เห้ย!!!” เสียงตะโกนเมื่อกี้ทำให้ผมรีบลุกขึ้นมานั่ง T__T จะโหดร้ายกันไปแล้วนะครับ! ผมขยี้ตาแล้วพยายามรับแสงที่เข้ามา
มีคนตรงหน้าผมหกคน
“มีใครตายเหรอครับ” ผมนั่งหลับตา ยังอยากนอนต่ออยู่เลย
ปั่ก!
มีมือหนามาเคาะหัวผมไปนึงที
“โอ้ยยยยยยยยย เจ็บ!”
“มันใช่เรื่องไหมเนี้ย ลุก!” ผมลืมตาอีกครั้งตอนนี้ทุกอย่างชัดขึ้น
“พี่มาร์ค พี่จูเนียร์ พี่ยองแจ ยูคยอม พี่บี พี่แจ็ค พี่มาทำอะไรที่นี่ครับ” ผมถามแล้วมองไปรอบตัวผม ทุกคนมาทำไมกันที่นี่
“ไหนๆก็ครบทุกคน บอกตรงนี้เลยละกัน วันนี้บ่ายสามโมง ไปรอหน้าหอ”
พี่บีพูดขึ้นมาแล้วมองผม อย่าบอกนะเรื่องเมื่อคืนลืม ... สงสัยจะละเมอ
ว่าแต่อะไรนะครับ บ่ายสามเจอหน้าหอ ทำไม?
“เราจะไปเข้าค่ายกัน”
อ่อโอเค เข้าค่ายสินะครับ..
“ห้ะ!!!” ผมตะโกนเสียงดัง ในขณะที่คนอื่นกลับเฉยๆ ทำไมผมไม่รู้เลยว่ามีค่ายอ่ะ แล้วค่ายอะไร ทำไมผมไม่รู้อะไรเลยยย โอ้ยยย
“ค่ายหอไง” พี่แจ็คสันพูดขึ้นมา แล้วยีหัวผมไปหนึ่งที
“สงสัยจะไม่ได้อ่าน” พี่จูเนียร์พูด อ่านอะไรอ่ะครับ...
“ปีนี้ไปไหนวะ” พี่มาร์คพูดขึ้นมา
“หัวหิน”พี่ยองแจพูด
“ทะเลลลลลลลล” ยูคยอมตะโกนมา
“จัดกระเป๋ากันเถอะครับ!” ยูคยอมเดินออกจากห้องไปเป็นคนแรก และคนอื่นก็ทยอยเดินตามกันไป...
เหลือเพียงผมกับพี่ยองแจ
“ทำไมผมไม่รู้อะไรเลยอ่ะครับ ..” ผมพูดกับพี่ยองแจในขณะที่พี่เขาหยิบกระเป๋าขึ้นมาจัด
“ในระเบียบหอเขียนอยู่ ไปอาบน้ำเก็บกระเป๋าได้ละ นี่บ่ายโมงละ”
ผมหันไปมองนาฬิกาและมันก็บ่ายโมงจริงๆด้วยครับ!! นี่ผมนอนไม่รู้เรื่องขนาดนี้เลย!!!!!
>>> ผมดูระเบียบหอ และค้นพบว่ามีค่ายหอจริงๆด้วย .. ทำไมผมไม่รู้เรื่องขนาดนี้ ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างไม่น่าให้อภัยกับความซื่อบื้อของตัวเอง
“จะไม่เก็บกระเป๋า?” พี่ยองแจมองหน้าผมก่อนยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า
“จัดครับจัดตอนนี้แหละครับ” ผมรีบลุกขึ้นและจัดกระเป๋าด้วยความรวดเร็ว เป็นไงเป็นกันครับเลทโก้!
“มาครบทุกคนแล้วนะ ขึ้นรถเลย” พี่บีไม่พูดช้าไล่ทุกคนขึ้นรถก่อนที่ตัวเองจะเดินไปประจำที่คนขับรถ พี่ยองแจเปิดประตูข้างคนขับและขึ้นนั่งด้วยความรวดเร็ว เหลือที่นั่งห้าที่ข้างใน นั่งหน้าสองข้างหลังสาม
“แบมมานั่งกับพี่มา” พี่แจ็คสันไม่รอช้ามาคว้าขอมือผมแล้วลากผมเข้ารถเบาะหลังสุด พี่มาร์คก็เดินเข้ามานั่งติดๆ
“เอ้ารีบๆ เดี๋ยวไปถึงจะค่ำซะก่อน” พี่ยองแจตะโกนขึ้นมา ตอนนี้ทุกคนนั่งเรียบร้อย และรถก็เคลื่อนออกอย่างช้าๆ
เรียงลำดับการนั่งจากข้างหลัง
พี่แจ็คสัน > ผม > พี่มาร์ค
พี่เนียร์ > ยูคยอม
พี่บี > พี่ยองแจ
สำหรับผม มันเป็นการนั่งรถที่ค่อนข้างจะอึดอัด... ทำไมผมต้องมานั่งตรงกลาง!
“ไปอยู่กับยองแจเป็นไง?” พี่แจ็คหันมาถามผม ผมก็หันไปมอง
“ก็ปกติดีครับ” ผมหัวเราะเบาๆ ปกติมากครับ .. เมื่อคืนหนีไปห้องพี่บีมา แล้วโดนลวนลาม ฮอล ผมจะลืมมันไป
“คิดถึง..” พี่แจ็คหันหน้าเข้ามาใกล้หูผมแล้วกระซิบคำนั้นออกมาเบาๆ
ครับ ...
ได้ยินแล้ว T///////T
พลั่ก!
เสียงกระแทกดังทำให้ผมตกใจหันไปมองพี่มาร์คที่หัวเข่าชนเข้าที่เบาะนั่งข้างหน้าอย่างจัง ตกใจหมดเลย
“เห้ยพี่มาร์คใจเย็นๆ ผมตกใจหมด” ยูคยอมหันมามองพี่มาร์ค
“รถมันแคบเบียดๆไปหน่อยละกัน” พี่บีพูด
“แวะหาไรให้กินด้วย”พี่เนียร์พูด ผมหันมามองพี่แจ็คที่เงียบ จนน่าสงสัย และเป็นไปตามที่คิดครับ หลับไปแล้ว เร็วมาก
“เจ็บไหมครับ?” ผมหันไปถามพี่มาร์คที่เอามือลูบที่เข่าไปมา
“ก็นิดๆ ไม่เป็นไรมากหรอก” พี่มาร์คยื่นมือมาจับมือผมที่ตั้งอยู่ที่ตักของผมเอง
“ขอยืมมือหน่อย... เผื่อจะหายเจ็บ”
นี่คือข้ออ้างของคนที่หลอกจับมือใช่ไหมครับ!!!!!!
“จะหลอกจับมือก็บอกครับ” ผมหันไปมองแล้วถลึงตาใส่ แต่คนตรงหน้ากับจับแน่นกว่าเดิม ถ้าพี่แจ็คเห็นมันต้องมีประเด็นแน่ๆ
“นอนละครับ” พี่มาร์คหันหน้าหนีและมือก็ยังจับมือผมอยู่ ... เสียงดังก็ไม่ได้เดี๋ยวคนอื่นรู้
ตุ้บ
ไม่ทันไร ผมก็สะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ หัวของพี่แจ็คสันก็มาอิงเข้าที่ไหล่ของผม ... ผมหันไปมองพี่แจ็คสันที่นอนไม่รู้เรื่องจนเอาหัวมาพิงผมละนี่ ...
ไหนๆผมก็รู้สึกมึนๆหัน ขอนอนสักหน่อยก็ดี
“เห้ย! สามคนข้างหลังอ่ะ มีใครจะเข้าห้องน้ำมะ” ผมลืมตาขึ้นมาและเห็นยูคยอมโผล่หน้าจากประตู ผมมองออกไปข้างนอกและเหมือนว่าจะจอดพักกันอยู่
พี่มาร์คตื่นแล้วและปล่อยมือที่จับผมอยู่ออกไปขยี้ตา ผมรีบดึงมือกลับมาที่ตัวเอง มือเปียกเลยครับ T__T ส่วนพี่แจ็คสันที่ตอนแรกพิงหัวผมอยู่ตอนนี้กลับไปนอนน้ำลายยืดข้างกระจก
“เข้าๆๆๆๆ” ผมตะโกนแล้วรีบลุกขึ้นออกมานอกรถ ยูคยอมยืนรอผมอยู่ข้างรถ
“รีบไปกัน ปวดฉี่จะแย่ละ” ผมเดินตามยูคยอมที่รีบเดิน ผมหันไปมองที่รถพี่มาร์คและพี่แจ็คสันก็ตามลงมา อยากเปลี่ยนที่นั่งครับ T__T
“เอ้อ นายไปเข้าห้องน้ำนะ จะไปเซเว่นสักหน่อย” ผมบอกยูค เขาหันมาโบกมือไล่ ผมก็เดินตรงไปเซเว่นทันที
อยากกินเบนโตะ
ผมเดินเข้าเซเว่นและมุ่งไปที่มุมเบนโตะทันที และค้นพบว่า .....
“อ่ะ ขอโทษนะ พอดีหยิบอันสุดท้ายได้ก่อน” เสียงคุ้นเคยดีครับ ผมเงยหน้าขึ้นมา พี่จูเนียร์คาบเบนโตะไว้ในปากและเดินหนีไป
“พี่เนียร์เบนโตะของผมมมมมมม” ผมเดินตามพี่เขาไปที่จ่ายเงิน
“อยากกินมากเลยเหรอครับ?” พี่เนียร์หันมามองผม แล้วยิ้มมุมปาก
ผมตอบได้เลยว่ามาก....
ผมไม่ตอบแต่พยักหน้ารัวๆแทน
“มานั่งข้างพี่นะ จะให้กินเลย” พี่จูเนียร์เดินมาข้างๆผมแล้วกระซิบข้างหู
“พี่อยากรู้ว่าเรามีอะไรดีทำไมสองคนนั้นถึงชอบเรานัก” พี่เนียร์วางเงินไว้แล้วเดินออกจากเว่นทันที
พี่เขาพูดถึงอะไรครับ!
“เดี๋ยวก่อนพี่เนียร์!” ผมวิ่งตามออกไปแต่ชนเข้ากับยูคยอมที่เดินเข้ามาพอดี
“มีอะไรกัน?”
“เปล่าๆๆๆๆ ยูคเดี๋ยวนายไปนั่งข้างหลังนะพอดีมีเรื่องต้องคุยกับพี่เนียร์” ผมวิ่งตบบ่ายูคแล้วรีบวิ่งตามพี่เนียร์ให้ทัน แต่พี่เขาขึ้นรถไปแล้ว ยูควิ่งตามผมมาแล้วจับไหล่ผม ผมหันไปมอง
“สองคนนั้นอ่ะ เสร็จยังจะไปต่อแล้ว” พี่บีตะโกนมา
“ขอนั่งข้างพี่เนียร์นะ ขอโทษจริงๆที่ต้องเปลี่ยน” ยูคยอมเดินมาข้างผมแล้วเอามือเขกหัวไปหนึ่งที
“ขอโทษทำไมวะ ยังไม่ทันว่าอะไรเลย อยากนั่งก็นั่งดิ นี่ก็จะได้ไปนั่งข้างพี่มาร์ค” ยูคยอมกอดคอผม
อ่า... ลืมไปเลย
ยูคยอมชอบพี่มาร์ค
“ไม่ค่อยเลยนะ” ผมดันไหล่ยูคยอมไปแล้วหัวเราะเจื่อนๆ ... พอถึงรถ ยูคยอมก็เข้าไปนั่งข้างหลัง พี่แจ็คสันและพี่มาร์คดูตกใจ แต่ไม่มีใครถามอะไรขึ้นมา ผมเข้าไปนั่งข้างพี่เนียร์
“อ่ะ” พี่เนียร์ยื่นเบนโตะมาให้ ผมหันไปมอง
“ขอบคุณครับ”ผมรับเบนโตะมาแล้วจ้องตาพี่เนียร์ที่ดูไม่ค่อยไว้ใจมาก ... สวยตาคู่นั้นบอกถึงว่าพี่เขารู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับผม ที่ตัวผมไม่รู้
“พี่ว่าเราสองคนมีเรื่องที่ต้องคุยกันเยอะนะ” พี่เนียร์ยิ้มกว้าง
สะเทือนใจ ..
ความคิดเห็น