คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : CH.17 (100%)
17
“ตื่นได้แล้ว”
เสียงพี่เนียร์เหมือนกระซิบข้างหู..
“เช้าแล้วนะครับ”
รู้สึกมีมือมาลูบหัวผมด้วย ... ผมลืมตาขึ้นมาและเห็นอก ... ใช่ครับอกคนเนี้ยแหละ ผมเงยหน้าไปมอง พี่เนียร์กำลังมองผมและเอามือลูบหัวอยู่
โอ้ย ใจจะแตก
“ตื่นแล้วครับ” ผมพยายามดันตัวเองออกและลุกออกจากเตียง
เมื่อคืนหลังจากที่พี่เขาขอโทษผมอยู่สองสามครั้ง ผมก็หลับแบบไม่รู้ตัวเพราะความเหนื่อย ไหงต้องตื่นมาสภาพนี้เนี้ย ..
ก๊อกๆ
“เห้ยสองคนนั้นตื่นยัง ไปเล่นน้ำกันเว้ยยย” เสียงเคาะประตูและเสียงพี่ยองแจตามมา ผมรีบเดินไปเปิดประตู เห็นพี่ยองแจที่ใส่เสื้อกล้ามพร้อมกับกางเกงบ๊อกเซอร์
“ตื่นแล้วไปกัน ไม่ต้องเปลี่ยนชุดแล้ว คนอื่นรออยู่” พี่ยองแจคว้ามือผม
“พี่เนียร์รีบลงตามมานะ”พี่แจโผล่หน้าเข้าไปในห้องบอกพี่เนียร์ที่ลุกมานั่งงงๆบนเตียง
“ไปกันแบม” ผมไม่ทันได้พูดอะไรอีกแล้วครับ พี่แจดึงแขนผมและเดินลงมาข้างล่าง
“อรุณสวัสดิ์แบมแบม.. ยองแจ”พี่บีที่เดินออกมาจากห้องนอนพูดบอกผมก่อนหันมองมือที่พี่ยองแจจับผม แต่พี่ยองแจไม่สนอะไรเลย ลากผมออกมาจากบ้านแล้วครับ ..
ผมมองไปรอบๆหาด ผมไม่ได้ดูนาฬิกา แต่ด้วยตาน่าจะประมาณ 6 โมงเช้าได้ ที่หน้าหาดผมเห็นยูคยอมกับพี่มาร์คนั่งอยู่ ส่วนพี่แจ็คสันก็เห็นลอยคออยู่ในทะเล
“พาตัวแสบมาแล้ว” พี่ยองแจพูดแล้วปล่อยมือผม ยูคยอมกับพี่มาร์คก็หันมามอง
ตัวแสบ?
ผมเหรอ?
“แบมแบมอรุณสวัสดิ์” ยูคยอมลุกขึ้นยืน พี่มาร์คก็ลุกเหมือนกัน
“แจ็คสัน! แบมแบมมาแล้ว”พี่มาร์คหันไปตะโกนเรียกพี่แจ็คสัน เดี๋ยวนะ
“อะไรกันอ่ะครับ ผมทำไม”ผมมองหน้าทุกคน แล้วยิ่งงงไปใหญ่
“มาละเหรอออ”พี่แจ็คสันที่พี่มาร์คเรียกเมื่อกี้รีบวิ่งมา ในทันที
ตอนนี้ทุกคนมายืนรอบตัวผมกันหมด ขาดก็แค่พี่เจบีกับพี่เนียร์ ...
“เดี๋ยวมารุมผมทำไม..” ผมมองเรียงคน แต่ทุกคนกลับอมยิ้ม
“แบมเราขอโทษนะ” ยูคยอมพูด ผมยิ้มเจื๋อนๆ ครับรู้ละครับ รู้ว่าตัวเองต้องโดนอะไรสักอย่าง
“1 2 3!! ลุย”
พี่แจ็คพูดแล้ววิ่งมาช้อนไหล่ผมสองข้าง ยูคยอมจับแขนซ้าย พี่ยองแจแขนขวา และพี่มาร์คจับขาผม
“ใจเย็นไว้นะแบม ตูมเดียวเย็นซ่าบซ่านนนน”พี่แจ็คสันหัวเราะออกมา
“ตัวหนักจริงเล้ย”พี่มาร์คพูดแล้วยิ้มสะใจ
“รีบๆเถอะกลัวแขนแบมหลุด”พี่ยองแจพูดเองครับ ...
ตอนนี้ทุกคนเดินลงมาไม่ไกลจากฝั่งมากนัก ผมรู้ถ้าโยนตรงนั้นหลังผมต้องลงไปกระแทกทรายแน่ๆ T__T ผมมองหน้าทุกคนที่ดูสะใจกับการโยนผมลงทะเลครั้งนี้มาก ผมรับรู้ถึงความเย็นของน้ำผ่านหลังที่จุ่มน้ำจนชุ่มแล้ว ...
“พร้อมนะ” พี่แจ็คสันเกริ่น
“1”
“2”
ตู้มมมมมมมม!!!!
เสียงทุกคนนับพร้อมกันและโยนผมลงกับน้ำที่เย็นเฉียบ บรื๊ออออออ เย็นเว้ยยย! ผมพยายามทำให้ตัวกลับมายืนได้ ยูคยอมยื่นมือมาจับแขนผมไว้ และพยุงไหล่ผมทั้งสองข้าง
อ...อ้าวเห้ย
“เจ็บตรงไหนไหม” ยูคยอมถามผม ตอนนี้ทุกคนเดินเข้าฝั่งหมด เหลือแค่ผมกับยูคยอมสองคน
“ไม่เจ็บๆ” ยูคยอมปล่อยมือจากไหล่ผม แล้วยื่นหน้ามาหาใกล้ๆ
“เรื่องเมื่อคืน ไม่ได้พูดเล่นนะ” ผมเบิกตากว้าง ตกใจยิ่งกว่าถูกหวย .
.
“อะไรของมึงงงงงงงง” ผมไม่ได้เขิน แต่ผมไม่รู้ว่ามันจริงจังกับคำพูดของมันแค่ไหน วันนั้นมันยังบอกว่ามันชอบพี่มาร์คแล้วมาตอนนี้ทำเหมือนจะชอบผม?
ไม่ครับ ผมไม่หลงตัวเอง ไม่มีใครชอบผม!
ผมผลักยูคยอมจนเซ
“เล่นงี้ใช่ป่ะ ได้!” ยูคยอมควักน้ำใส่ผมชุดใหญ่ ผมไม่รอช้าที่จะควักน้ำใส่ไม่ยั้ง
“เปียกหมดแล้วโว้ยยยยย!” ผมวิ่งหนียูคเข้ามาในฝั่ง ยูคก็สาดน้ำไล่หลังผม
“พอแล้ววววว” ผมพูดแล้ววิ่งไปหลบหลังพี่ยองแจ
“พี่ยองแจอยากแจมใช่ป่าว” ยูคยอมคว้ามือพี่ยองแจไป
“ไอ่ยูค ปล่อยกูวววว” พี่ยองแจโวยวาย และถูกเหวี่ยงแบบเบาๆ(?)ลงในน้ำ ก่อนจะขึ้นมาผลักยูคให้ล้ม แล้วสาดน้ำใส่รัวๆ
“อ่ะ” ผ้าผืนนึงวางลงบนหัวผม พร้อมกับพี่มาร์คที่มายืนข้างๆ แล้วเอามือขยี้ผมผ่านผ้า
“เดี๋ยวไม่สบาย” พี่มาร์คไม่มองหน้าผมเอาแต่มือก็ยังเช็คหัวให้อยู่ ผมยื่นมือไปจับผ้า
“ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมเช็ดเอง” ผมบอกพี่มาร์ค พี่เขาหันมามองหน้าผม
“เมื่อคืนไม่ได้มีอะไรใช่ไหม?” พี่มาร์คทำหน้าเหมือนเป็นห่วงผม เมื่อคืนอ่อ ที่พี่เนียร์เป็นหมาป่าสักพักก่อนเปลี่ยนเป็นแมวน้อยมุ้งมิ้งอ่ะนะ ...
“ไม่นี่ครับ มีอะไรรึป่าว?” ผมถาม พี่มาร์คส่ายหน้าเป็นคำตอบ และเดินกลับไปที่บ้านพัก ผมก็มองตามหลังไป
อะไรของเขาวะ
“แบมอ่ะน้ำ” พี่แจ็คสันเดินเข้ามาหาผมแล้วยัดขวดน้ำเข้าปาก ย้ำครับว่ายัด
“อื้อ! แค่กกก” ผมเอามือจับขวดน้ำ แล้วสำลักออกมา
“จะฆ่าผมรึไงครับ!!!!!” ผมโวยวายแล้วเขาขวดน้ำตีแขน
“ช่วงนี้ไม่ได้แกล้งเราเลย รู้สึกคิดถึงสุดหัวใจ” พี่แจ็คสันทำหน้าตากวนตีนแล้วยิ้มก่อนจะวิ่งลงทะเลไปเล่นกับพี่ยองแจและยูคยอมที่ยังสนุกกันอยู่
ผมนั่งลงตรงนั้นแหละครับ และมองสามคนเล่นน้ำ .. ตอนนี้ผมก็ยังสงสัยเรื่องที่พี่เนียร์พูด .. และยังมีพี่มาร์คอีก เรื่องอะไรเยอะแยะครับ
ผมล้มตัวลงนอนกับทราย แล้วหลับตาเพราะแดดแยงตา .. ยังเหนื่อยจากเมื่อวานอยู่เลย
“นอนอย่างนี้ถมตัวกับทรายดีไหม” เสียงพี่บีดังมา ผมลืมตาขึ้นและเห็นพี่บีกำลังโค้งตัวลงมองหน้าผม
“เห้ย! ตกใจหมด ฟันพี่จะทิ่มหน้าผม!” ผมทำท่าตกใจแล้วหัวเราะออกมา คนตรงหน้าผมดูจะหัวเสียนิดนึงเพราะผมไปล้อฟันหน้าเขา
“เดี๋ยวเถอะครับ ล้อไปเถอะ สักวันจะชอบแบบนี้” พี่บียิงเงิงใส่หน้าผม
แบมกลัวครับ ...
“ลุกไปอาบน้ำกันต้องกลับด่วนละ พี่มีธุระนิดนึง” พี่บีบอกผมก่อนเดินไปบอกสามคนที่เล่นน้ำ ผมลุกขึ้นยืนและเดินเข้าบ้าน
ว่าแต่ ผมยังไม่เห็นพี่เนียร์เลย พี่เขาไม่ได้ลงมาเหรอ
ผมเดินขึ้นไปที่ห้องตัวเอง แต่ไม่ทันจะเปิดประตูผมก็ได้ยินอะไรบางอย่าง
“เอาคืนแบมเถอะ” ผมได้ยินเสียงพี่มาร์คดังจากในห้อง
เอาอะไรคืนผม? ประตูมันแง้มนิดนึง ผมเลยมองเข้าไปในห้องเห็นพี่มาร์คกับพี่เนียร์ยืนคุยกันอยู่
“ไม่ได้วะ กฎคือกฎ มันก็ต้องเป็นของกูดิ” พี่เนียร์ที่ถือกล่องสีแดง และนั่นมันเป็นกล่องของผม ที่กลายเป็นของพี่เนียร์ไปแล้ว .. ผมก็ไม่ได้ถามเลยว่าในกล่องเป็นอะไร ..
ข้างในเป็นอะไร แล้วทำไมพี่มาร์คต้องดูไม่พอใจที่พี่เนียร์เอาไป?
หรือว่า....
“เกียร์ของกูให้แบม กูขอคืนให้แบมเถอะ”
เกียร์ จริงๆด้วย!!!!! T___T โอ้ยไม่น่าถอดเก็บไว้เลย ใครมันจะรู้ว่าหอมีกฎแบบนี้
“เลิกยุ่งกับแบมสิ กูให้สร้อยคืนเลย”
“แบม!! ไม่เข้าห้องอาบน้ำเหรอ?”
เชี้ยแล้วไงครับ! มาตะโกนเรียกผมทำไมตอนนี้ เขารู้หมดว่าผมแอบฟังอยู่!!!!!!
_____________________________________
กลับมาอัพแล้วค่ะ เร็วมากเร็วจริงๆ
เมื่อวานอัพไปตอนนึงวันนี้อัพอีกตอน
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและเม้นนะคะมันทำให้เรามีกำลังใจแต่ง
ขอบคุณที่สกรีมลแท็ก #ฟิคฉันผิดเอง ลงทวิตนะคะ
เราจะไม่ดองนานแล้ว จะพยายามกลับมาอัพให้บ่อยที่สุดค่ะ
เยิ้บ <3
_____________________________________
ความคิดเห็น