คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : CH.20 SPECIAL YUGYEOM (100%)
20
Spacial
part {Yugyeom}
“ลุกไหวไหม”
ผมถามแบมหลังจากที่ผมทำสิ่งไม่ดีไม่ร้ายนั่นคือการขโมยปากของแบม
เขาดูหน้าแดงๆ ไม่กล้าสบตาผม
“ไหวดิ”แบมลุกขึ้นมา
และไม่มองผมเลยสักนิด เขาเดินไปหาพี่เนียร์กับพี่บีที่ยืนรออยู่ ผมเดินตามเขาไป
ผมทำอะไรผิดวะ?
“เป็นไงบ้างเรา
อ่ะนี่” พี่เนียร์ถามแบม แล้วยื่นผ้าเช็ดหัวให้ ก่อนหันมาให้ผม
“จะอ้วกครับ
ขอบายของเล่นเสียวๆสักพัก” แบมตอบ ผมเดินไปอยู่ข้างๆ
แล้วหันมองแบมที่กำลังเช็ดผม
ผมเอื้อมมือไปเช็ดผมให้แบม
แบมสะดุ้ง ก่อนผมจะขยี้ผมแรงๆ
“แค่นี้ก็ยอมเหรอ
อ่อน” ผมพูดแล้วหัวเราะ
“นั่นยูคท้านะนั่น”
พี่ยองแจเดินเข้ามาเสริมทัพ
“แบมจะยอมเหรอออ”
พี่แจ็คก็พูดขึ้นอีกคน
“มาสิครับ!
จะให้ผมเล่นอะไรจัดมา!!”
<< แบบนี้เรียกของขึ้นใช่ไหมครับ
หลังจากนั้นผมและทุกคนก็พากันไปเล่นกันทุกเครื่องเล่น
เอาแทบผมเองก็จะอ้วก ผมแกล้งแบมสารพัดอย่าง
ดึงผม
..
ดีดหน้าผาก
..
ดึงผม
และสิ่งที่ผมคิดว่าแบมโกรธผมมากๆ
จนผมต้องมาเดินง้อก็คือ
ผมดึงกางเกง
จนทำให้ประชาชนมากหน้าหลายตาต่างหันมามองบ๊อกเซอร์ลายจุดกันยกใหญ่
“แบมดีกัน
แค่แกล้งเล่นเอง”ผมเดินตามหลังแบม แล้วเอามือสะกิดไปด้วย เขาก็ปัดมือผมออก
ทำท่าทีงอนเหมือนผู้หญิง
ตอนนี้ผมเดินตามแบมมาตรงถึงล็อคเกอร์
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูเลย
” แบมพูดแล้วเปิดล็อกเกอร์
ไม่ต้องยุ่ง...?
ผมผลักแบมให้ชิดล็อกเกอร์แล้วให้เขาหันมาทางผม
“โกรธกูเหรอ
กูขอโทษ” ผมรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดเมื่อกี้มาก - -*
“...”
แบมเงียบ
ไม่มองหน้าผม หันไปมองทางอื่น
“มองหน้าดิวะ”
ผมพูดเสียงแข็ง
แบมหันหน้ามามองผม
“…”
แบมเงียบ แต่ตาก็ยังมองผม และความรู้สึกที่เขายังคงโกรธผมอยู่
“กูขอโทษ”
ผมพูดขอโทษเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้
แต่ผมไม่อยากให้เขาโกรธผม มันไม่โอเคเลย
…
“ยูคยอม แบมแบม
เปลี่ยนเสื้อผ้ายัง จะกลับกันแล้วนะ” เสียงพี่จูเนียร์ตะโกนเรียก
ผมมองหน้าแบมแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเดินมาเปิดล็อคเกอร์ของผมเอง
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับแบมเลย
พอเปลี่ยนชุดเสร็จก็ต่างคนก็ต่างแยกย้ายไปที่รถ
แบมยังไม่หายโกรธผมเลย
ผมทำอะไรร้ายแรงไปเหรอ ...
ผมต้องทำอะไรแล้วละ
“ครบยังวะ
ขาดใครรึป่าว” พี่บีพูดขึ้น ตอนนี้ทุกคนยืนอยู่ข้างรถ ครบทุกคน
“ครบแล้วๆ
ไปยัง มีงานต้องกลับไปทำ” พี่แจ็คพูดแล้วเดินเข้ารถ
“แบมเอากระเป๋าไปเก็บหลังรถ
แล้วมานั่งกับพี่” ผมได้ยินเสียงพี่มาร์คแว่วๆ
....
ผมเดินไปที่หลังรถในระหว่างที่พี่จูเนียร์กำลังเก็บของ
และผมก็เห็นว่าแบมกำลังจะเดินเอากระเป๋ามาวาง
“พี่เนียร์
ฝากขอโทษทุกคนหน่อยนะครับ” ผมบอกพี่เนียร์
และเดินมาดึงมือแบมและวิ่งครับ!!!
ใช่ครับ
ผมกำลังจะลักพาตัวแบม
“เฮ้ย!”
“ยูคมึงจะไปไหนนนนนนนน”
“กลับมาก่อน!!”
ผมได้ยินเสียงตะโกนจากข้างหลัง
ผมเห็นรถแท็กซี่ทันทีผมเลยโบกมือเรียก
“เห้ยๆๆ
จะไปไหน” เสียงแบมดังมา ผมไม่ได้หันไปมอง
รถแท็กซี่จอดปุ๊ปผมดันตัวแบมเข้าไปนั่ง และผมนั่งตามไป
“ไปโรงแรมXX
ครับ รีบๆเลยครับ” ผมบอกพี่แท็ก และหันไปมองแบมที่ ทำหน้างง
“ขอโทษ
แต่เห็นไม่คุยด้วยเลยต้องทำแบบนี้” ผมยกมือไหว้แบม และมองเขาที่เหมือนจะโกรธผมคูณสอง
แน่สิ ..
จู่ๆก็วิ่งมาขนาดนั้น
“ทำไมไม่บอกกันดีๆ”
แบมถอนหายใจเอือกใหญ่ และเอามือเช็ดเหงื่อบนหน้า
“ก็ไม่ยอมคุยด้วย
เลยต้องลักพาตัวมานี่ไง” แบมทำท่ากอดอกเหมือนไม่พอใจสุดๆ
แต่ก็ได้ถอนหายใจ
“เด็กน้อยชิบหาย
ป่านนี้คนอื่นจะว่าไงละ” แบมพูด แล้วหยิบหาโทรศัพท์
“โทรศัพท์ฝากไว้กับพี่เนียร์ไม่ใช่เหรอ”
ผมบอก
ตอนก่อนเล่นน้ำผมและแบมพกโทรศัพท์ไว้เลยไปฝากกับพี่เนียร์กันหมด แล้วก็ลืมขอคืน..
“แล้วนี่จะไปไหน”
แบมพูดแล้วหันมามองหน้าผม ผมยักคิ้ว
“โรงแรมไง
ตอนขึ้นรถมาไม่ได้ยินที่กูบอกเหรอ” แบมเอามือขยี้หัวตัวเองแล้วหันหน้าหนีผม
อย่างน้อยก็กลับมาคุยกันแล้ว
....
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้คุยกับแบมจนมาถึงโรงแรม
...
“ทั้งหมด xxx
ครับ”
ผมยื่นเงินให้ลุง
แต่ก่อนนั้นแบมก็ลงจากรถไปก่อนแล้ว
“มานี่”
พอผมลงจากรถ
ผมก็จับมือแบม แล้วเดินเข้าไปที่ล็อบบี้
“อ้าวคุณยูคมาได้ยังไงครับ”
ผมหันไปยิ้มให้พนักงานที่เดินเข้ามาหาผม
แล้วหันไปมองแบมที่อึ้ง
ตกใจละสิ
“พอดีผ่านมานะครับ กุญแจห้องผมอยู่ไหนครับ ผมลืมหยิบมา” ผมบอกพนักงานแล้วยิ้มเล็กน้อย
“รอสักครู่นะครับ”
พนักงานคนนั้นวิ่งพรวดเข้าไปเอากุญแจและวิ่งกลับมา
ยื่นให้ผมอย่างรวดเร็ว
โรงแรมของครอบครัวผมเอง..
รวยป่ะละ
“ไปกันเถอะ”
ผมบอกแบมและลากเข้ามาหน้าลิฟต์
“โรมแรมของครอบครัว?”
แบมถามขนาดที่รอลิฟต์
“อืมก็ใช่”
ผมพยักหน้า “ลิฟต์มาแล้ว” ผมจับมือแบมและเดินเข้าลิฟต์ไป
“จะนอนที่นี่เหรอ”
แบมถามผม ผมกดลิฟต์ไปชั้นบนสุด
ซึ่งเป็นชั้นของครอบครัวผมเอง ..
“ไม่ได้นอน แค่พามาเฉยๆ
นอนค้างที่อื่นไม่ได้ใช่ไหมละ” ผมพูด แบมทำหน้างงนิดๆ
“กฏหอไง”
แบมทำหน้าเหวอ
เหมือนลืมไปแล้ว
ถ้าได้นอนก็คงดี
ติ๊ง!
ลิฟต์เปิดขึ้น
ผมจับมือแบมเดินมาที่ห้องของผม ผมเปิดประตูห้อง ห้องขนาดใหญ่มีกระดาษมากมายอยู่บนผนัง
เป็นรูปวาดที่ผมวาดมาตลอด ก่อนที่จะเข้ามหาลัย ผมมักจะใช้ที่นี่เพื่อวาดรูป
ผมปล่อยมือแบม และเดินเข้าในห้องเอากระเป๋าของผมและของแบมวางไว้
“นั่งก่อน
เดี๋ยวเอาของแปปนึง”ผมบอกแบมแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ผมหยิบกล่องที่อยู่บนสุดของตู้เสื้อผ้า
มันคือกล่องที่ผมเก็บของสำคัญ .. ของในกล่องนี้มักจะเป็นของใช้
ที่ผมได้มาจากพ่อแม่ เพื่อนสนิท เป็นของที่ผมไม่กล้าใช้และกลัวหาย
แต่ในนั้นมีต่างหูคู่นึง ที่ผมอยากให้คนพิเศษ
ผมหยิบต่างหูออกมาจากกล่องและเดินไปหาแบม
“อ่ะ” ผมยื่นให้แบม
แบมรับไปแล้วมองผม
“ให้ทำไม?”
แบมทำหน้างง
“ของขวัญคำขอโทษที่ดึงกางเกงและลักพาตัวมา”
ผมยิ้มแล้วเอามือไปยีหัวอีกคน
“...”
แบมเงียบ
“เก็บไว้ใช้
อยากให้” ผมบอก แบมก็พยักหน้าแล้วเก็บใส่กระเป๋าไป
“หิวข้าวอ่ะ
พาไปหาไรกินหน่อย” แบมพูดแล้วเอามือกุมท้อง ผมยิ้มแล้วดึงแก้มแบม
“ป่ะ
กินข้าวกัน เดี๋ยวพาไปกินอะไรอร่อยๆ แล้วค่อยกลับมอกัน” ผมพูดแล้วเดินไปหยิบกระเป๋า
“แล้วจะกลับยังไง?”
แบมถาม
ผมเดินไปหยิบกุญแจรถ
“เดี๋ยวโซเฟอร์ยูคจะพากลับนะครับ”
อยากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้
...
___________________________
ขอโทษที่หายไปนานมากๆๆๆๆๆ
พอดีว่าเราเพิ่งเข้ามหาลัยค่ะอะไรๆก็ไม่ลงตัว
พยายามจะกลับมาอัพบ่อยๆนะคะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
__________________________
ความคิดเห็น