คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 6 (30%)
ทอประศรีเินเ้ามาในห้ออหลานสาวนโ ่อนะหันไปปิประูห้อลลอนให้เรียบร้อย แล้วเินมานั่ที่เ้าอี้้าเีย แพรลาที่นั่บนเียอ่านหนัสืออ่านเล่นยับมาหาผู้เป็นยาย่อนะเอ่ยถาม
“ุยายมีอะไระให้น้อแพรทำหรือะ”
หิราเอื้อมมือมาลูบผมอหลานสาวอย่าเอ็นู ่อนะยิ้มน้อยๆ
“น้อแพร... ยายอยาะถามน้อแพรว่า อีธานเาูเป็นยัไ”
แพรลาะั หิสาวมอหน้าอาิผู้ให่เพียนเียว่อนะเส้มลมอมือัวเอ ใเ้นึัเมื่อู่ๆโนั้ำถามนี้ออมา
“ือ... ไม่รู้สิะ ทำไมุยายถามน้อแพรแบบนี้ะ”
“น้อแพร มอหน้ายายสิลู แล้วบอยายว่าน้อแพรอบอีธานไหม”
“ุยาย”
แพรลาะลึ หิสาวหน้าแ่ำ ภาพใบหน้ามเ้มหล่อเหลาราวารานายแบบอายหนุ่มที่เพิ่เอันเพียวันแรปราในวามิทันที หิสาวเม้มริมฝีปาร้อนไปทั้แ้มและลำอเล็ เาูีเหมือนาราแบบนั้น มีหรือสาวๆนไหนะไม่อบ ภาพเาเ็อมะลิเหน็บที่ใบหูให้ทำให้หิสาว้มหน้าุอีรั้ หัวใเ้นแรนลัวว่ายายะไ้ยิน
“น้อแพร... ไม่ทราบ่ะ”
“มันอาฟัูแปลๆที่ยายมาถามน้อแพรแบบนี้ แ่ว่ายายอยารู้ว่าน้อแพระรัเียเาไหม ถ้าเาะมาอน้อแพรแ่าน”
“แ่าน!”
แพรลาอุทานเยหน้ามอนเป็นยายอย่าใ และเินอาย “ุยายพูอะไระ”
“มันูเร็วไป แ่ที่ริแล้ว อีธานเามาูัวน้อแพร ยายไม่ไ้บอน้อแพรไว้่อนเพราะอยาะูหน้า่าาและนิสัยใออผู้ายนนี้่อน แ่วันนี้ยายเห็นแล้วว่าเา็หน้าาี ท่าทาสุภาพเรียบร้อย เหมาะสมับน้อแพร ยายเลยสบายใ ็เลยมาถามน้อแพรว่าน้อแพระรัเียพี่เาไหม”
แพรลาฟัแล้ว็ยิ่ประหม่าว่าเิม วาสีน้ำาลอมทอที่เธอแอบิว่าน่าลัว มอเธอลอเวลาเพราะว่าสาเหุนี้เอใ่ไหม หิสาวเม้มริมฝีปา ่มวามื่นเ้นามประสาหิสาวที่รู้ว่าฝ่ายายมาที่นี่เพราะอะไร เพราะัวอเธอนี่เอ ่อนะพยัหน้าเบาๆ
“น้อแพร็ไม่ไ้รัเียเา่ะ แ่ว่า เราเพิ่เอัน น้อแพรไม่มั่นใ พี่อีธานเาอาไม่อบน้อแพรนะะ”
“อย่าพูแบบนั้น เามาที่นี่เพราะน้อแพร ้ามน้ำ้ามทะเลมา เพราะน้อแพรนเียวนะลู... เอาเถอะ ยายะให้เาพัที่นี่อีสัสอสามวัน ให้น้อแพรุ้นเยับเา่อน แล้วเรา่อยมาุยันอีที”
ร่าอนเป็นยายลุยืน แล้วเินออาห้อไป แพรลาามไปลลอนประู ่อนะลับมานั่ที่เีย้วยหัวใที่เ้นรัว และใบหน้าที่มีสีเลือฝาระเรื่อที่แ้ม หิสาวไม่เยบหาใรมา่อน โมาในโรเรียนหิล้วน เ่นเียวับพัา แ่ว่าพัายัมีโอาสไ้ไปเรียน่อที่รุเทพ หาเธอ้อเรียนวิาหรรมที่วิทยาลัยในอยุธยาเอ โยมีนไปรับไปส่ ไม่เยแม้แ่ะมีเพื่อนสนิทเป็นน่าเพศสัน ันั้นหัวใอหิสาวเลยสั่นไหว่ายเพราะบุรุษรูปามท่าทาสุภาพอย่าอีธาน
“...”
แพรลาเปิหนัสือนิยายรัหวานพาฝันที่นเอรีบปิลวาไว้้าหมอนอนยายเินเ้ามา เห็นอมะลิที่ถูวาไว้รหน้าระาษ ่อนะหยิบมามลิ่นหอมอมันแล้วยิ้ม อมะลิที่อีธานทัใบหูให้เธอ
“สามวัน! ผม้ออยู่ที่นี่สามวัน ไม่ไ้หรอุย่า แล้วานล่ะรับ”
อีธาน แม็ไวเออร์ที่ยืนุยโทรศัพท์มือถือรหน้า่าอห้อถามเสียเรีย
“ไอ้... ไทเลอร์ะเอาเวลาที่ไหนมาูแล ในเมื่อแ่สายารบินอมัน... อเา็วุ่นวายะะ... เอ่อ ะแย่แล้ว”
ายหนุ่มเถียเมื่อุย่าแทเทอรีนโทรมาหาเา แล้วบอให้เาใ้เวลาที่นี่สามวัน เพื่อที่ะไ้ัสินใไ้ว่าวรเลือใรลับไปเป็นเ้าสาว เป็นสะใภ้อระูลแม็ไวเออร์ที่อเมริา
“อย่าทำเหมือนย่าโ่ อีธาน แมีทีมผู้บริหารมืออาีพั้สี่ทีม อย่วยทำานไม่ใ่หรือ นอัริยะที่้ามา้วยเินสูลิบน่ะ็ใหู้แลไป่อนสิ เอมิลี่็อยู่นี่”
น้ำเสียอนายหิัวริแห่แม็ไวเออร์ัมาามสาย ทำให้อีธานเอามือเสยผมสีทอสว่าอเาอย่าหุหิ
“หรือว่าแเลือไ้แล้ว หลานสาวสอนอรอบรัวนั้น แเลือไ้แล้วใ่ไหมว่าะให้ใรลับมาเป็นเมียที่ถู้อามหมาย และใ้ีวิับแไปลอีวิ”
อีธานนิ่ันไป เมื่อยี่สิบนาทีแรในโ๊ะอาหารลาวัน เาิแล้วว่าสิ่ที่ย่าให้โอาสเลือมัน็ไม่มีทาเลือเลย้วย้ำไป แ่มอปราเียว เา็รู้ว่าแพรลาเป็นัวเลือที่น่าสนใว่า... เมื่อยี่สิบนาทีแรอมื้ออาหารยามเที่ยเาิแบบนั้นริๆ ในเมื่อไม่มีทาอื่น หรือไม่สามารถบิพลิ้วย่าแทเทอรีน เพื่อล้มเลิเรื่อบ้าๆนี่ไ้ เา็สมวรเลือแพรลา นที่ไม่น่าะมีปามีเสีย หาว่าหลัแ่าน เาะแหอแม็ไวเออร์ที่ว่า ไม่นอใเมีย แ่หนีไปนอายบ้าามประสา
“...”
“อบไม่ไ้ หรือว่ายัไม่ไ้เลือ”
เสียนเป็นย่าถอนหายใ
“สามวัน็น่าะพอให้แัสินในะ อีธาน”
ปลายสายวาไปแล้ว ายหนุ่มึวาโทรศัพท์ลบนเีย ่อนะเินมาพิหน้า่ามอออไป้านอ ใบหน้าร้ามมมอออไปยัวามมือสวน้านนอ ที่แ่าับนิวยอร์อย่าสิ้นเิ ใิว่านที่เิบโในสถานที่แบบนี้ ะสามารถไปยืนหยัในานะภรรยาเาไ้หรือ
ความคิดเห็น