คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 6 (3)
วาที่ทาอายแโว์สีเปลือแมทับไว้เบิว้า
และแพนา็ระพริบถี่ๆ
“แหม...
ะใยัอุส่าห์ใส่รินามนะ”
แพรพุานลมือลแล้ว็แสยะยิ้มให้
ศศิธรหรี่าลมออย่าอาามาร้าย
“มารับแล้ว
เสร็หรือยั”
“พร้อมแล้ว
ไปันเลยไหม”
“เี๋ยว”
“อะไรอีล่ะ”
แพรพุานเอียอถาม
“่าน้ำมันรถัน”
“โอย
อย่าเี้ยวับเพื่อนนัเลย บ้านันเป็นทาผ่านอเธออยู่ีนะ”
ศศิธรยัไหล่
เธอเอามือปัปอยผมที่เลียไหล่ไป้านหลั “่ายมาะีๆ”
“โห...
ศศินสวย๋า พุานผิไปแล้ว พุานะไม่เถียเพื่อนอี่อไปแล้ว
ศศิอย่าูเลือาปูเลยนะ๊ะ ศศินี ศศินาม
ศศินวิลิศมาหราเลิศเลอเพอร์เฟที่สุ”
ศศิธรหัวเราะิ
เอานิ้วี้ิ้มหน้าผาเพื่อนรัั้แ่วัยเยาว์นหน้าหาย
“ปาหวานึ้นมาเียวนะพอ้อให้่ายเินเนี่ย ยัยระปุเลือเลื่อนที่”
“ันมเธอไ้อีสามวันไม่้ำันเลย
อแ่ประหยัเินไ้ เอาไหมล่ะ หรือะให้ร่าเป็นลอนแปัน็พร้อมนะ”
แพรพุานยือ
ำลัะร่ายลอน แ่หาาเห็นใรบานเินมาพอี
หิสาวเลยหุบปาับแล้ว็ยิ้มอ่อนหวาน ลายเป็นพมานัเิม
“สวัสีรับุศศิ”
“สวัสี่ะุเอฟ้าสร้า”
“เรียว่าพี่เอ็ไ้รับ
เรานันเอทั้นั้น”
แพรพุานยืนหันหลัให้เอฟ้าสร้า
ันั้นเลยลอาอย่าระอาแมรู้ทัน ศศิธรเห็น็ยิ้มำ รอยยิ้มทำให้ใบหน้าเี่ยวมอเธอยิ่สวยบาา
ายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีที่ยืนอยู่หลัแพรพุานถึับยิ้มว้า
ลำพอใว่าสาวเ้ายิ้มให้เพราะเล่น้วย เาระแอมแล้ว็พู้วยเสียทุ้มนุ่มว่า
“วันนี้ลมอะไรพัุศศิมาถึที่นี่ไ้รับ”
“ลม...
ลมทะเล่ะ ลมทะเลพัลิ่นทะเลเ๊มเ็ม”
าราสาวีรีนัเรียนนอบอเสียสู
และยิ้มว้าเมื่อเห็นเพื่อนหน้าเหมือนะบหัวเธอ แพรพุานิว่า้อรีบไปแล้ว
ืนปล่อยเพื่อนัวร้ายไว้นานอีหน่อย น้ำลายอเอฟ้าสร้าสอมาท่วมบ้านแน่
เธอหันไปยิ้มับเฮียนรอ
“เฮีย
พุอัวนะ พอีะออไปธุระับศศิเาหน่อย”
“ฮื่อ”
เอฟ้าสร้าที่มัวยิ้มหล่อให้ศศิธรรับำ ่อนะะั “หือ... หมวยะไปไหน
ะออไปไ้ยัไัน ฮึ! เป็นผู้หิยิเรือ
อยู่ับบ้านีว่า”
เาหันไปยิ้มให้ศศิธรอีรั้
เอ่ยอาสา
“เี๋ยวเฮียไปสุ่ศศิเอ็ไ้
ีไหมรับ ให้พี่เอไปส่”
ศศิธรเลิิ้วสู
แพรพุานมอพี่ายแล้วนึอยาให้ศศิธรปั่นหัวเล่นานเสียให้เ็ เฮียเอเอ๋ย
เฮียเอ อย่าไ้ิว่ายัยศศิธรนนี้เป็นวาเ็า ยัยนี้เป็นหมูป่าเี้ยวัน
ร้ายาอย่าับอะไร... แพรพุานยิ้มริ่ม
่อนะรีบล้มเลิวามิเมื่อนึถึผู้ายผิวาวปาแ แ่สายาเือเือน
วาามริบอย่าฟ้าราม นรัอศศิธร นลุเรียวทันที
“อย่าเลย
เี๋ยวนั่าวเห็น ศศิะเสียหาย ื่อเสียอศศิสำัมานะเฮีย พุไปล่ะ”
แพรพุานล้อแนเพื่อน
ึู่ึ่ลาออาบ้านไป สาวเสน่ห์แรยัหันไปโบมือลาเอฟ้าสร้าหย็อยๆ
่อนะเินามแรรั้อแพรพุานไป
พอึ้นมาบนรถอเพื่อน
แพรพุาน็ถอนหายใัๆ นศศิธรอำไม่ไ้
ศศิธรเอื้อมมือไปหยิบถุระาษาเบาะหลัมาวาบนัเพื่อน
“เอ้า
ุอเธอ ัแล้วนะหอมุย”
“อบในะ”
แพรพุานลอา รีบหยิบเสื้อในถุระาษออมาลีู่
เธอรูโบว์ออาปลายผมเปียอนที่รถอเพื่อนสนิทับออมาาเบ้าน
หิสาวปลผมเปียออ ศศิธรปรายามอเพื่อนที่เริ่มสลัราบพมานออาเร่รีบ
่อนที่รถะออาอยเ้าย่านที่มีารรารพลุพล่าน
แพรพุานสวมเสื้อับในเ็มัวไว้้านใน เลยสามารถถอเสื้ออบัวออาร่าายไ้ไม่มีเาะเิน
เ้าหล่อนสวมเสื้ออย่ารวเร็ว และรีบสอาลในาเเอี๊ยมัวให่อย่าทำเวลา
ยสะโพึาเึ้นแล้ว่อยปลระโปรออ
“เรื่อลอราบโยไม่โป๊นี่เ่ริๆ
เราะำวิธีถอเสื้อผ้าอพุไปใ้เวลาอยู่ในอถ่ายบ้า ี้เียเ้าไปนุ่ระโมอผลัเสื้อ”
ริมฝีปาสวยที่เลือบสีสไว้ยับพู
เมื่อนึถึทีมานอถ่ายที่ึผ้าั้นสี่้านให้ารานัแสผลัุเวลาถ่ายละร
“่าย่าวามิมาสัร้อย็ีนะ”
“...”
ไม่น่าหลุปาเลย! ศศิธรหันมาแยเี้ยวใส่เพื่อน
ยื่นมือ้าหนึ่มาปัไหล่อแพรพุานเหมือนที่อบทำั้แ่เ็
“ปัี้เลือให้มาั้หลายปี ทำไมยัไม่หายเ็มอีล่ะ”
“อย่าล้อเล่นน่า
ับรถ่อไปเลย ับพวมาลัยีๆสิ โอย หวาเสียว”
ศศิธรหัวเราะ
อยาแล้ับะเวิบะว้าบให้ผู้โยสารใเล่น
แ่็ไม่อยาให้รถที่รัเป็นรอยถ้าเผลอไปูอบถนนเ้า
เลยล้มเลิวามิแผลๆนั่นไป นับแ่เธอเินทาลับมาเมือไทย
ศศิธรผู้เปรี้ยวเ็ฟัน็ถอยรถยน์ใหม่เอี่ยมมาใ้
ำไ้ว่าอนที่ศศิธรับมาอวให้เพื่อนๆู พวเธอ็ฮือฮาันยให่
เพราะยัไม่่อยมีสาวๆนไหนับรถไปมาในรุเทพไ้เอ รวีพัร์ับรอมาศนั้น เามีอัศวินประำายพาไปทุที่แล้ว
ะว่าไปศศิธร็มีอัศวินเ่นัน เพียแ่แม่เพื่อนสาวนนี้
ยัรัที่ะไปไหนมาไหน้วยัวเอ ไม่อบให้นรั้อมาอยูและทะนุถนอมมา
‘เป็น่อยายั’
นสวยพูพลา้อนปะหลับปะเหลือ
เมื่อแพรพุานถามว่า เหุใไม่ให้ฟ้าราม นรัอเธออยูแลับรถไปส่อถ่ายให้
แ่ันทุรัับรถไปเอ แพรพุานเลิิ้วฟัเหุผลนั้น แ่อปาไวไม่ไ้ย้อนไปว่า
‘อ้าว...
ไม่ใ่เพราะอิาที่เาหน้าสวยว่าัวเหรอ เลยไม่อยาให้เาไปไหนมาไหน้วย
ิวามเ่นอัวเอไป’
ผลือไ้สายาเียวปั๊
และรอยหยิบนท้อแนลับมา หลัานั้นสาวหมวยนเียวในลุ่มเลยเรียนรู้ว่า
สำหรับศศิธร รู้ทันไ้แ่อย่าไ้ปริปา
เพราะเ้าหล่อนไม่ไ้อ่อนหวานใีแบบรวีพัร์
และไม่ไ้ใเย็นเป็นแม่น้ำเหมือนรอมาศ เธออาถึาไ้ถ้าแหย่แม่เสือศศิธร
ความคิดเห็น