คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คลั่งไคล้ 3.3
“ห้าวให้เ็มันู” ผู้หิในอ้อมแนเายัพึมพำอย่าสะใ
่อนะหันมามอผม แล้วว้ามือผมวิ่หนีทันที
ระทั่วิ่ออมาาป้ายรถเมล์ไ้ไลพอวร และมั่นใว่าไม่มีนามมาแล้ว
วิมานเมลาถึไ้ปล่อยมือผมแล้ว ็ี่โรัวเอหอบฮั่
“โอย...
เหนื่อย”
วิมานเยหน้ามอผม แล้ว็ถาม
“เป็นอะไร ฮั่น หน้าไม่ีเลย”
ยัะมีหน้ามาถาม ผมเมินหน้าหนี เบี่ยัวออมาทิ้เธอไว้้านหลั วิมานเมลาวิ่ามผมมา้านหลั เธอมวิ้วแล้วถามเสียสสัย
“เป็นอะไร โรธอะไรเนี่ย อ๋อ... อย่าโมโหไปเลย
พวเ็เเร พวฮอร์โมนพลุ่พล่าน เราเอที่ไหน็อย่ามีเรื่อับนพวนี้เลยนะ
อันราย”
นที่เพิ่โลารถเมล์
และูนิ้วลาให้เ็เเรมา ยัมีหน้ามาสอนผมว่าให้เลี่ย? อย่ามีเรื่อ?
ผมสูหายใลึๆ รู้สึว่าเส้นเลือรมับเ้นุบ ผมำมือแน่น หยุเินะทันหัน
นที่เินามมา้านหลัเลยนับหลัผมัุบ
ผมหันไปว้าแนเธอแล้วออแรันไปนิับผนัรอ้านใน
มือผมุม้อมือเธอรึไว้้าลำัว วิมานใ มอผม้วยสีหน้าื่นใ
ผมมอเธอเียบๆ ่อนะหลับาลแล้วพยายาม่มอารม์พลุ่พล่านไว้
นานทีเียวว่าผมะสบสิอารม์ไ้ พอลืมาอีรั้ผม็ลายเป็นน้อายที่แสนีนเิม
“พี่มาน
เมื่อี้ถ้าผมรับไม่ทัน ิไหมว่าพรุ่นี้หนัสือพิมพ์ะล่าวว่ายัไ”
วิมานอึ้ไปรู่
หน้าสลล ล้ายนึภาพามที่ผมพู ถึะโมโหแ่ไหน
ถึะเือนอยาย้อนลับไปแล้วระทืบไอ้เหี้ยนั่น้ำๆนว่าฟันหน้ามันะหลุรบทุี่ยัไ
แ่พอเห็นสีหน้าเื่อนลอเธอ หัวใผม็อ่อนยวบ
แววาทีู่หวาลัวอวิมานเมลาทำให้ผม้อลืนำำหนิที่ำลัะหลุปาออมา
ผมมอผู้หิที่ัปาล่านเป็นรอยบุ๋ม
“็...”
เธอนิ่วหน้า
“หิราโนล้อรถเมล์บะโหลนสมอแหลเหลว”
“...”
วิมานเมลาะั เธอเปลี่ยนสีหน้าาหวาหวั่นเป็นโมโหทันที
สาวแ่อผมยมือเื้อทุบอผมัพลั่ แ่แทนที่ผมะแล้เ็บเหมือนเิม
ผมลับมอเธอเียบๆ แล้วย้ำอีรั้้วยน้ำเสียที่่ำว่าปิว่า
“อย่าทำอี”
“อือ”
“หน้าที่ปป้อพี่เป็นอผม”
“อะฮะ”
“ถ้ามันว้าพี่ไว้
ผมะไปแย่ืนเอ”
“อืม”
“เ้าใไหม”
“เ้าใ”
“ีมา”
ผมถึปล่อยมือเธอ แล้วเป็นฝ่ายประสานนิ้วับฝ่ามือนุ่มนิ่มนั่น
แล้วูเธอเินออารอมา เราเินมารอรถแท็ี่ ระทั่ึ้นรถมาแล้ว
สาวแ่สมอ้าถึไ้ิทัน ึมือออมามาหยิแ้มผมแล้วถามเสียเรีย
“เี๋ยว
ไอ้หนู เมื่อี้ฮั่นบอว่าใรเป็นหิรานะ”
“...”
ผมปล่อยให้เธอหยิแ้มามสบาย
แล้ว็หันหน้าหนีไปทานอรถ นับแท็ี่พาเรามาส่ที่หอพัอเธอ
แ่ผมไม่ลรถับเธอ วิมานเมลาหันมามออย่าๆ แน่ล่ะ ไม่แปลที่เธอะประหลาใ
เพราะผมมัทำท่าอแ ื้อรั้น เาะิอยู่ที่ห้อเธอนิที่้อให้เธอไล่แล้วไล่อีถึะยอมลับบ้าน
แ่รอบนี้ผมลับโบมือบ๊ายบายเธอยิ้มแย้ม
“ไม่ลมาเหรอ”
“ไม่ล่ะ
ผมมีารบ้าน้อลับไปทำ”
“อ้าว... เหรอ”
เธอพยัหน้าแล้วยิ้ม “ถึบ้านแล้วไลน์บอ้วยนะ ะไ้ไม่้อห่ว”
“ผมโแล้ว
ไม่ใ่เ็ ไม่โนหลอไปายหรอน่า”
นั่นแหละ
วิมานเมลาถึลอาใส่ผม แล้วเินลับเ้าไป้าใน ส่วนผมพอวิมานเลาหันหลัให้
็เ็บสีหน้าร่าเริยิ้มแย้ม แล้วเอนัวลพิพนัโยสาร บอนับแท็ี่เสีย่ำ
“ไปที่ร้านไบ์เอร์
สาทรรับ”
อีฝ่ายเหลือบมอผมาระหลั
ล้ายัาับุหมายปลายทาึ่เป็นนละที่ับที่ผมบอวิมานว่าะลับบ้าน
แ่็ับเปลี่ยนเส้นทาแ่โยี
อนอยู่บนรถเมล์
วิมานอาไม่ทันฟั แ่ผมไ้ยินเ็มสอหูว่าไอ้พวเหี้ยนั่นบอว่าะไปที่นี่
ผมบิลำอลายล้ามเนื้อัวเอ ่อนะหลับาลเียบๆ รอให้ไปถึุหมายอย่าใเย็น
ความคิดเห็น