คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter}}}:11>>ความรักของจีอ๊อตโต้และความเจ็บปวดของจี
เคียวโกะเอียงคอเล็กน้อยด้วยความฉงนที่จีอ๊อตโต้เรียกเธอเช่นนั้นแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรนึกว่าเขาคงทักคนผิด ส่วนฮารุนั้นเอาแต่จ้องสึนะและจีอ๊อตโต้สลับกันไปมาเนื่องจากหน้าตาของทั้งสองเหมือนกันมากยกเว้นสีผมและท่าทาง…รีบอร์นดูเหมือนจะรู้ใจ (อ่านใจ) เคียวโกะฮารุเลยเอ่ยออกมาว่า
“ทั้งสองคนเป็นญาติกันน่ะ”
“เราคือจีอ๊อตโต้มาจากอิตาลียินดีที่ได้รู้จักแม่นางทั้งสอง”เคียวโกะและฮารุเมื่อได้ยินจีอ๊อตโต้พูดเช่นนั้นก็ลอบยิ้มกันสองคนเพราะคำพูดแบบนั้นมันโบราญมากสองสาวแอบหัวเราะคิกคักกันจีอ๊อตโต้ได้แต่ทำหน้างงเพราะไม่รู้ว่าตนพูดอะไรผิด…ตอนนี้สองสาวได้เข้ามาร่วมวงทานอาหารด้วยกันบรรยากาศครึกครื้นเป็นพิเศษแต่สายตาของสองหนุ่มที่จับจ้องมายังสองสาวนั้นปิดไม่มิดเอาเสียเลย…ทำไมช่างเหมือนแบบนี้นะจีอ๊อตโต้และจีคิดพร้อมกัน
ความบริสุทธิ์…
รอยยิ้มไร้เดียงสา…
การพูดจา…
ลักษณะท่าทาง…
…ช่างเหมือนเหลือเกิน…
.
.
.
.
.
ย้อนกลับไปสมัยเอโดะ ณ บ้านตระกูลอาซาริ…
“ท่านพี่อุเก็ตสึท่านกลับมาแล้ว”หญิงสาวร่างบางในชุดกิโมโนหลายชั้นวิ่งเข้ามาหาอุเก็ตสึ…ผมสีดำขลับยาวสยายพริวไปตามแรงวิ่งดวงตากลมโตฉายแววไร้เดียงสาเธอเหลือบมองเห็นบุคคลด้านหลังของพี่เธอด้วยมารยาทเธอจึงรอให้ท่านพี่แนะนำให้รู้จัก”
“เอ้อซากุระนี่สหายพี่เองเขามาจากต่างแดนชื่อว่าจี…”
“เรียกข้าว่า ซาวาดะ อิเอยาสุเถอะ”รอยยิ้มละไมส่งมาให้หญิงสาวดั่งศรรักปักอกคนทั้งสองจ้องตากันเนิ่นนานฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายหลบตาไปก่อนเพราะกระดากอาย ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีชายใดจ้องหน้าเธอแบบนี้มาก่อนแต่ถึงจะมีเธอก็ไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับตอนนี้…อุเก็ตสึยิ้มไม่หุบคิดว่าน่าจะได้สหายมาเป็นน้องเขยอย่างแน่นอน เพียงแต่แขกในวันนี้ไม่ได้มีเพียงจีอ๊อตโต้เท่านั้นบุคคลทั้สองที่สีหน้าแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงทำหน้าเลี่ยนเหลือประมาณเนื่องจากสหายรักของเขาคนนี้เป็นประเภทเจ้าชู้ไม่รู้ตัวโปรยยิ้มไปทั่วรู้ตัวอีกทีก็มีหญิงมากหน้าหลายตามาให้เลือกสรรค์…หล่อเลือกได้จริง ๆสหายเขาคนนี้แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาต้องสบถในใจหลายครั้งว่า ‘ถ้าจะโปรยยิ้มก็ดูคนหน่อยก็ได้นะ’สายตาสีแดงเพลิงเหล่ไปมองคนข้างกายหญิงสาวร่างเล็กหุ่นเพรียวบางหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังทำหน้าเศร้าเล็กน้อยและมองไปยังสาวน้อยชาวญี่ปุ่นด้วยแววตาหม่นหมองเนื่องจากเธอแอบรักชายหนุ่มผมทองข้างหน้าอย่างหมดใจ
“เอ่อนี่คือสหายของเรา”
‘ข้าชื่อ จี’
‘สวัสดีข้าชื่อเอวาจาลีน ดิ เซลีเนียเรียกเอวาก็ได้’ยังไม่มีคนแนะนำแต่สาวเจ้าก็ปรี่เข้าไปจับมือตามแบบชนชาติตะวันตกพร้อมแนะนำตัวเสร็จสับเธอเป็นคนทำใจง่ายยิ่งเจอกับคนที่ทำให้คนที่เธอรักรักได้ เธอก็อยากจะรู้ว่าเขาเป็นคนยังไงและอยากเป็นเพื่อน เธอตื่นเต้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้วที่จะได้มาญี่ปุ่นยิ่งมาได้เพื่อนอีกแบบนี้ทำเอาเธอยิ้มไม่หุบลืมเรื่องน่าเศร้าเมื่อกี้ไปสิ้น
‘สวัสดีจ๊ะเอวะจัง^^ ข้าชื่ออาซาริ ซากุระยินดีที่ได้รู้จักนะ’คำเรียกชื่อและคำลงท้ายทำให้หญิสาวงงและมองไปทาอุเก็ตสึประมาณว่าขอคำอธิบาย
‘อืม…ก็ชาวญี่ปุ่นจะมีคำลงท้ายเพื่อนหญิงว่าจังน่ะนะส่วนชื่อนี่คงเพราะมันเรียกง่ายกว่านั่นแหละ’เอวาพยักหน้าหงึกหักประมาณว่าพอเข้าใจและแววตาเปลี่ยนเป็นยิ้มดีใจกับชื่อใหม่ของตน
‘นี่จีอ๊อ..เอ่อ อิเอยาสุข้ามีชื่อใหม่แล้วนะต่อไปนี้เรียกข้าว่า เอวะนะ ยูคิโนะ เอวะ นี่คือชื่อใหม่ข้า’หญิงสาวกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจที่ได้ชื่อใหม่แต่จีรู้สึกเจ็บแปล๊บกลางอกสายตาปวดร้าวมองไปยังเอวะและอิเอยาสุทั้งที่เขาก็อยู่ด้วยแต่เหมือนไร้ตัวตนสำหรับเธอ…นั่นสินะเขาไม่เหมือนอิเอยาสุที่คอยปลอบปะโลมด้วยรอยยิ้มเขามันผิดกันทุกครั้งที่เจอหน้ากับเธอเขาแทบนับครั้งเวลาคุยแบบดี ๆด้วยได้เลย เธอคงจะเกลียดเขามากสินะ…จีกระตุกยิ้มมุมปากและทำท่าจะเดินออกจากบ้านไปแต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงหวานใสจากซากุระ
‘ท่านจะไปไหนหรือ? เพิ่งมาเอโดะคงไม่คุ้นทางนี่ก็ใกล้จะมืดแล้วเชิญข้างในก่อนเถอะ’หญิงสาวยิ้มอย่างเป็นมิตรรอยยิ้มสดใสดั่งดวงตะวันจนจีเผลอยิ้มออกมาเป็นรอยยิ้มที่หาได้ยากนักสำหรับจี ทุกคนมองอย่างอึ้งเพราะไม่เคยเห็นจียิ้มแบบนี้มาก่อนรอยยิ้มอ่อนโยนที่เขามอบให้เพียงสหายหรือบอสเพียงหนึ่งเดียวของเขาเท่านั้น…ก่อนจะเข้าไปในบ้าน บ้านของตระกูลอาซาริเป็นสำนักดาบและศิลปะการต่อสู้ที่ใหญ่มากในเอโดะเจ้าของสำนักคนปัจจุบัน(พ่อของอุเก็ตสึและซากุระ)ตั้งใจจะยกสำนักให้อุเก็ตสึเพียงแต่เขาไม่ใช่พวกที่ใฝ่ในทางดาบแต่เขารักในวิชาดนตรีมากกว่าเขาจึงตัดสินใจไปเป็นขุนนางและพึ่งตัวเองในการหาเลี้ยงชีพเพื่อไม่ต้องรับสืบทอดสำนักเพราะยังมีลูกศิษย์อีกหลายคนที่น่าจะฝากสำนักไว้ได้ ตอนนี้ทั้ง5คนกำลังก้าวขึ้นไปบนบ้านที่อุเก็ตสึจากไปนานแม้จะคิดถึงบ้านแต่ก็เบื่อฟังคำพูดที่จะให้สืบทอด ๆ ตอนนี้เขาสุขใจกว่ามีเพื่อนดี ๆคิดแต่เรื่องดี ๆแล้วอยู่ ๆอุเก็ตสึก็พูดขึ้นมาลอย ๆโดยไม่ได้ตั้งใจให้ทั้งหมดได้ยิน (?)
“เฮ้อสรุปน้องเขยข้าจะเป็นใครละเนี่ย น้องเราก็เนื้อหอมพอตัวแฮะหรือจะเหมาสองเลยดี^^ …หือ? มองอะไรกันน่ะ”คำพูดลอย ๆของอุเก็ตสึดังพอที่จะทำให้ทุกคนหันมามอง จีรีบหันไปทางเอวะกลัวว่าจะเข้าใจผิด…แต่เปล่าเลย…
“แหม นี่หลงเสน่ห์สาวเอโดะแล้วรึไง”น้ำเสียงใสและใบหน้าเย้าแหย่ไม่มีความเคลือบแคลงใด ๆทั้งสิ้น และคำพูดที่พูดออกมามันช่างทำร้ายจิตใจของจีนักเขายิ้มเศร้าจนทำให้เอวะแปลกใจแต่ยังไม่ทันได้ถามเสียงฝีเท้าดังกระหึ่มใกล้เข้ามาอุเก็ตสึหน้าถอดสีและยิ้มแหยะ ๆให้พวกจี
“อุเก็ตสึอึอึอึอึอึในที่สุดเจ้าก็กลับมา”ชายาสูงวัยท่าทางฟิตปั๋งโผเข้ากอดอุเก็ตสึเต็มแรง
“ท่านพ่อเบา ๆหน่อยสิคะเดี๋ยวท่านพี่ก็หายใจไม่ออกหรอก”ซากุระรีบห้าม
“กลับมาแล้วท่านพ่อ^^”ยิ้มเนียนไสตล์อุเก็ตสึ
“เจ้าลูกบ้า!!!”หมัดลุ่น ๆถูกปล่อยกระแทกหน้าอุเก็ตสึเต็มเหนี่ยวจนอุเก็ตสึล้มอย่างแรงทำเอาพวกจีเหวอกันเป็นแถว
“หายหัวไปไหนมาจดหมายก็ไม่มีนี่แกลืมหน้าพ่อบังเกิดเกล้าแล้วรึไงห๊า!!!”คำด่ารัวเป็นชุดอุเก็ตสึได้แต่ก้มหน้ารับผิดแต่ก็ยังยิ้ม^ ^
“ท่านพ่อต่อหน้าแขกนะ”ซากุระบอก พ่อของอุเก็ตสึหันมองขวับเพราะนานๆที(เน้นนาน ๆ) อุเก็ตสึถึงจะพาคนมาบ้านสายตาแสกนแขกทุกคนอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
‘หล่อเกิน-_-‘อิเอยาสุ
‘ก็ยังหล่อแถมไปสักลายบ้าอะไรไม่รู้ไม่ปลอดภัย ๆ’จี
‘สวย…หือ? O[]O’ อุเก็ตสึพาผู้หญิงมาบ้านนนนนน!!!น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินเป็นทาง อุเก็ตสึในที่สุดแกก็พาผู้หญิงมาบ้านร้อยวันพันปีไม่เค๊ยไม่เคย
“โอ๊!! ไม่ต้องมากพิธีดื่มเหล้าสาบานแล้วเข้าห้องหอได้เลย อุเก็ตสึทีเดียวเอาให้อยู่ก่อนอื่นก็ต้องทำให้สลบแล้วก็ฯลฯ”
“O___O”อุเก็ตสึ
”-[]-“จีอ๊อตโต้
“O[ ]O”เอวะ
“O____O”จี
“O/////O”ซากุระ
“เฮ้ยเดี๋ยวดิป๋าอย่าบอกนะว่า…”หลังจากอึ้งอุเก็ตสึก็ถามสิ่งที่ค้างคาใจ(มันน่าจะบอกปฎิเสธก่อนนะ)
“โอ๊ยวิธีนี้ได้ผลชัวเพราะวิธีนี้แหละทำให้แกกับซากุระได้เกิดมา^ ^”ยืดอกประมาณว่าภูมิใจหลาย (=[]=)
“ขอโทษทีนะ…นางเป็นผู้หญิงของข้า”จีพูดพร้อมโอบไหล่ของเอวะทำเอาเอวะหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยทีเดียวสายตาจริงจังและคำพูดทำเอาใจของเอวะเต้นไม่เป็นจังหวะพ่อท่านถึงกับเสียดายไปนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมมืดพร้อมพึมพำว่า เฮ้อแม่จ๋าดูท่าลูกเราจะไม่มีน้ำยาแล้วล่ะแม่ หน้าตาก็ออกจะสมชายชาตรีแต่ไหงเริ่มเบี่ยงเบน(!?)ก็ไม่รู้ คำพูดนี้เล่นเอาอุเก็ตสึเกือบยิ้มไม่ออกเลยทีเดียว
“อ้อเกือบลืมข้าชื่อ อาซาริ สึงุรุ เรียกท่านลุงสึงุรุเฉยก็ได้นะ^ ^อ้อแล้วจะพักห้องไหนก็ตามสบายนะห้องมีเยอะแต่ห้องที่ใช้ได้มีน้อยพอดีเป็นห้องฝึกซะส่วนใหญ่น่ะแบ่งกันเองแล้วกันนะ”พูดจบลุงสึงุรุก็เดินจากไป
“เฮ้อไปซะที”อุเก็ตสึยิ้มโล่งอกแต่ก็แทบลมจับเพราะลุงสึงุรุโผล่ออกมาจับไหล่ของอุเก็ตสึแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงพร้อมบอกว่า…
“อุเก็ตสึหวังว่าแกคงไม่ปล่อยโอกาสนะอย่างน้อยถ้าไม่สืบทอดสำนักก็ช่วยสืบทอดตระกูลทีเหอะขอล่ะ”สิ้นคำพูดทุกคนถึงกับอึ้ง
“แต่ว่าเอวะกับจีเขา…”
“จุ๊ ๆๆเจ้าเชื่อง่ายไปสายตาผ่านโลกมาเยอะอย่างพ่อมองไม่ผิด แม่หนูกับไอ้นี่ไม่ใช่คนรักกัน”เหมือนฟ้าฟาดลงมาอย่างแรงจีคิดว่าเขากับเอวะไม่เหมือนคนรักอย่างนั้นหรือความโกรธและต้องการเอาชนะเขาจึงทำสิ่งที่บ้าบิ่นลงไป มือหนึ่งประคอหัวของเอวะซึ่งตอนนี้กำลังทำหน้าเหลอหลาซึ่งเป็นหน้าที่จีไม่ชอบที่สุดแต่ความอยากเอาชนะทำให้จีออกอาการไม่สนสิ่งรอบข้าง ริมฝีปากของจีประกบลงไปที่ริมฝีปากบางชมพูระเรื่อของเอวะ การกระทำของจีเล่นเอาทุกคนอึ้งยกเว้นลุงสึงุรุที่คิดในใจว่าไอ้นี่มันแน่และเดินจากไป จูบอันเร่าร้อนนี้เนิ่นนานและเริ่มเปลี่ยนเป็นความหวานหอมร่างของเอวะอ่อนระทวยไปหมดเนื่องจากเธอไม่เคยต้องมือชายใด เธอจึงไม่ประสีประสาในเรื่องนี้ยิ่งคนจูบเป็นจีด้วยแล้วทำให้ร่ากายของเธอไร้เรี่ยวแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จีถอนริฝีปากออกอย่างช้า ๆเหมือนกับเขาเสียดายที่ต้องหยุดเพียงแค่นี้ ใบหน้าของเอวะแดงซ่านหยาดน้ำใสอาบเต็มสองแก้ม จีผง่ะไปไม่นึกว่าเอวะจะโกรธ
“อะเอวะข้า”
เพียะ!!! ฝ่ามือของร่างบางตบไปที่หน้าของจีอย่าแรงแม้จะรู้ว่าแรงแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรชายที่ผ่านศึกมานับร้อยอย่างจีได้แต่มือเจ้ากรรมดันไปเองโดยอัตโนมัติ จีอึ้งไป ทุกคนและเอวะอึ้ง
“จะจีขะข้าไม่ได้”มือบางเอื้อมไปจะจับใบหน้าของจีซึ่งบัดนี้มีรอยฝ่ามือแดงปรากฏเด่นชัด มือบางยังไม่ทันจะสัมผัสใบหน้าก็ถูกมือของจีจับไว้ซะก่อนแววตาเจ็บปวดมองมาทางเอวะเธออึ้งไป
“ข้าขอโทษ…หึเจ้าคงอยากให้เป็นอิเอยาสุมากกว่าข้าสินะ”จีกระตุกยิ้ม ไม่ทันไรคลื่นลูกที่สองก็กระแทกหน้ามาเต็ม ๆอิเอยาสุต่อยจีเต็มแรง จีมองหน้าของอิเอยาสุอย่างไม่เข้าใจเพราะอิเอยาสุไม่เคยต่อยเขานี่มันอะไรกัน เอวะที่ง้างฝ่ามือจะตบก็มองตาค้างไม่นึกว่าอิเอยาสุจะเป็นฝ่ายต่อยเอง
“เจ้าทำอะไรน่ะ”
“เรามากกว่าที่อยากจะรู้ว่าเจ้าพูดอะไรออกมา”จีนิ่งอึ้งไปก็จริงว่าคำพูดเขาอาจแรงเกินไปแต่อิเอยาสุก็ไม่น่าจะมาต่อยเขาแบบนี้
“…….ข้าขอไปพักก่อนล่ะ…เอวะ…ลืมเรื่องเมื่อกี้ซะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน”
“จีเดี๋ยว!!!”คำพูดของจีเหมือนกับมีเข็มนับพันทิ่มแทงมายังเอวะน้ำตาของเธอทำท่าจะไหลออกมาแต่เธอก็พยามกลลั้นเอาไว้และมองแผ่นหลังของจีคำพูดยังคงวนเวียนในหัว ‘ลืมเรื่องนี้ซะ’….
ทุกคนแยกย้ายกันเข้าห้องนอนอิเอยาสุทำท่าจะไปคุยกับจีให้รู้เรื่องแต่ปรากฏว่าจีหลับไปแล้วส่วน เอวะและซากุระนอนด้วยกันเผื่อว่ามีเรื่องอะไรจะพูดกันตามประสาหญิง ๆ
กลางดึก ณ ห้องของซากุระและเอวะ
‘นางเป็นผู้หญิงของข้า’… ‘ลืมเรื่องเมื่อกี้ซะถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นก็แล้วกัน’คำพูดทั้งสองของจียังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเอวะไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามรถลบออกไปได้ครั้งแรกเธอเข้าใจดีว่าเขาพูดเพื่อช่วยเธอแต่คำพูดมันแฝงอะไรบางอย่าง แต่…ทำไม…ทำไมจีต้องจูบเธอด้วยแม้ว่าเธอจะไม่ประสาเรื่องนี้แต่จูบอันเร่าร้อนและแสนหวานนั่นเพียงแวบเดียวเธอรู้สึกว่าบางทีจีอาจจะรักเธอ…เหมือนที่เธอก็รักเขา แต่สุดท้ายเขาก็ทำให้ความหวังของเธอพังทลายลง จี…เขาจะรู้ไหมนะว่าที่เธอทำเป็นเมินเขาไปพูดกับอิเอยาสุนั้นก็เพื่อทำให้เขาหึงเธอแต่สิ่งที่เธอได้คือสายตาเย็นชาและหม่นหมองจากจีทุกครั้งที่เธอเห็นสายตาแบบนี้น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ทำท่าจะไหลออกมาตลอดเวลา คำพูดที่เขาพูดตอนแรกเธอรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกตอนนั้นใจของเธอเต้นเร็วมากขนาดตอนนี้ยังไม่ลดความเร็วลงเลย มือเรียวเอื้อมมาจับแก้มของตน…มันร้อน! หากส่องกระจกดูคงแดงเป็นลูกตำลึงเลยล่ะมั้ง นี่เธอทำถูกรึเปล่านะแกล้งเขาแบบนี้…แต่นี่อาจเป็นการทรมานตัวเองมากกว่า……แต่แล้วเธอก็เอามือข้างที่ตบจีขึ้นมามองตอนนั้นคำพูดสุดท้ายนั่นเธอรู้สึกเจ็บแปล๊บที่อกด้านซ้ายแปลก ๆความรุ้สึกนี้รุนแรงขึ้นทุกทีและทุกครั้งที่จีมองเธอด้วยสายตาที่เธอเกลียด…สายตาที่เย็นชาและเหมือนกับว่าเขากำลังทำใจเขาจะมองเธอแบบนี้เสมอเวลาเธออยู่กับอิเอยาสุ…แต่ทำไมนะตอนซากุระยิ้มให้เขากลับยิ้มพร้อมใบหน้าสดใส ถ้าเขาจะยิ้มให้เธอแบบนั้นบ้างจะมีไหมนะ..วันนั้น…ตอนนี้น้ำตาที่อุตส่ากักเก็บไว้ตอนนี้ไหลออกมาเลอะเต็มหมอนไปหมดเธอยังรู้สึกเจ็บแปล๊บที่อกอยู่เลย…..เธอข่มตาหลับทั้งน้ำตาในหัวมีแต่ภาพของจีและสายตาเย็นชาปนกับความปวดร้าวและ…รอยยิ้มที่เขามอบให้ซากุระ…
ความคิดเห็น