คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter}}}:14>>การฝึกของเหล่าวองโกเล่
กลับเข้าเรื่อง
.
.
.
เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จกันแล้วพวกเคียวโกะก็ขอตัวกลับก่อนพวกสึนะจึงฝึกกันต่อ…
ทางด้านสึนะและรุ่นที่1
“แฮก ๆๆๆ” แข็งแกร่งจริงๆคน ๆนี้ ขนาดเราเอาจริงแล้วยังไม่เกิดบาดแผลเลยสงสัยจะต้องใช้’ไอ้นั่นล่ะ’
“คิดจะสู้แบบนั้นไปถึงเมื่อไหร่อัลโกบาเลโน่บอกแล้วนี่ว่าพวกเราเอาจริง”สายตาเยือกเย็นจ้องมองไปยังสึนะที่กำลังจะทำอะไรบางอย่าง…
“ชั้นรู้แล้ว operation…X”สึนะที่รอจังหวะอยู่ตั้งแต่แรกเพื่อที่จะยิงX Burnerในมุมที่รุ่นที่1หนีไม่พ้น
‘รับทราบคำสั่งบอส…ดำเนินโปรแกมยิงX Burner ชาร์ตพลังงานไฟเตรียมพร้อม.. ’สึนะเตรียมจะยิงX Burner ใส่รุ่นที่1แม้จะลังเลแต่เขาก็ต้องทำ
รุ่นที่1กำลังหาสึนะโดยที่ไม่ได้ระวังตัวจนเข้ามาในกับดักที่สึนะได้วางเอาไว้
“X Burner!!!”พลังงานไฟมหาสารถูกปล่อยจากถุงมือไปทางรุ่นที่1 ด้วยประสบการณ์จากการต่อสู้และสุดยอดลางสังหรทำให้เขารู้ตัวว่าสึนะกำลังวางกับดัก
“เดือดทะลุจุดศูนย์!”รุ่นที่1ใช้เดือดทะลุจุดศูนย์แช่แข็งX Burner ของสึนะ…ตอนนี้สึนะมาปรากฎตัวด้านหลังรุ่นที่1 แม้ว่าจะรู้ตัวแต่ถ้าร่ากายตามไม่ทันรุ่นที่1ก็ไม่อาจป้องกันได้จึงโดนสึนะปล่อยหมัดอัดใส่ท้องเข้าไปเต็มที่ แต่ผิดคาดรุ่นที่1สามารถกันไว้ได้ทำให้ลดแรกกระแทกลงไปได้มากรุ่นที่1หมุนตัวทำให้เกิดแรงเหวี่ยงและกระแทกสันมือไปที่ท้ายทอยของสึนะอย่างแรงจนสึนะสลบไป
ด้านฮิบาริและอราวเด้
เคร้ง!! ๆ ผัวะ!! ฟ้าวววปึก!!! ตุบ! ผลัวะ!
เสียงข้างต้นนี่คือการต่อสู้ของฮิบาริและอราวเด้ที่สู้กันอย่างเมามัน (?) แต่ฮิบาริดูจะเสียเปรียบด้านประสบการณ์การต่อสู้อยู่มากทำให้เกือบไม่สามารถรับมืออราวเด้ได้
“มีดีแค่นี้เองหรือ”อราวเด้ยืนมองฮิบาริที่ทรุดลงอย่างผู้เหนือกว่าด้วยแววตาเบื่อหน่าย
“ข้าคิดว่าเจ้าอาจมีดีกว่านี้หน่อยแท้ ๆ”เหมือนคำจี้ใจดำฮิบาริลุกขึ้นแต่ไม่ทันไรก็ทรุดลงไปใหม่เนื่องจากร่างกายได้รับความเสียหายอยางหนักได้แต่มองอราวเด้อย่างแค้นเคือง
“ถึงมองข้าด้วยสายตาแบบนั้นแต่เจ้าก็ไม่ชนะข้าหรอก…หากเจ้ามีประสบการณ์การต่อสู้มากกว่านี้ข้าเชื่อว่าเจ้าจะเป็นคู่ต่อสู้ที่…ข้ายอมรับแน่นอน”อราวเด้ยังคำพูดที่ว่า ‘คู่ต่อสู้ที่เก่งกว่าข้า’ไปเนื่องจากว่า (ชั้นกระดากปากที่ต้องชมคนอื่น-อราวเด้ - -)
ทางด้านยามาโมโตะและอุเก็ตสึ
“แฮก ๆแรงอีก ๆ”อุเก็ตสึพูดเสียงกระเส่า (อ๊าคคทำกันอะไรน่ะ)
“อะอืม แฮกๆๆนายนี่ฟิตชะมัดเลยนะเข้าไม่ค่อยถึงเลย”ยามาโมโตะยิ้มและพูดเสียงกระเส่าเช่นกันแต่หอบเหนื่อยมากกว่า (ฟิตอะไร ๆเอาชัด ๆอย่าให้เคลือบแคลงO//[]//O)
“ชมกัน..แฮก ๆแบบนี้…แฮก ๆ…เขินแย่เลยนา^^”
“ไม่หรอก…แต่นายนี่แข็งใช่เล่นเลยนะ”อ๊าคคคคิดลึก
“ก็ฝึกกับจีมาเยอะนี่”ฝึกอะไรกันน่ะO[]O(พอ ๆเดี๋ยวเค้าจะด่าคนเขียนเอา)
“มิน่าการ์ดแข็งใช่เล่นเลย ตั้งแต่สู้มาโดนตัวนายแค่ไม่กี่ครั้งเองนะ”เฉลย (คนที่กำลังจิ้นอยู่ดับจินตนาการทันใด)
ทั้งสองกำลังเข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดไม่มีใครยอมใครแต่ใความดุเดือดทั้งสองก็คุยกันเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องนู้นเรื่องนี้และตามมาด้วยแว่วเสียง…
เคร้ง ๆฮ่า ๆนายนี่ตลกจัง เคร้ง ๆโครม เจ้าก็ด้วยนะฮ่า ๆๆ …ในขณะนั้นอิริเอะสมัยเด็กเดินผ่านและได้ยินเสียง ฮ่า ๆเคร้ง ๆ โอ๊ะ! ตุบ! โอ๊ยเจ็บนะฮ่า ๆๆ
มะโนภาพของอิริเอะ ‘มีคนหัวเราะกันและกำลังฟันดาบมีคนหนึ่งพลาดทำอะไรบางอย่างตกพื้น (น่าจะเป็นหัว) สิ่งนั้น (หัว) หัวเราะขึ้นมา
“O{}O จ๊ากกกกกกผีหลอกกลางวันแสก ๆช่วยด้วยจ้า!!!”อิริเอะน้อยของพวกเราวิ่งด้วยความเร็ว180กม/ชม พร้อมป่าวประกาศว่ามีผีบ้าจี้ (บ้าหัวเราะ)กำลังตัดหัวผีบ้าจี้ (บ้าหัวเราะเช่นกัน) ซึ่งเป็นที่แน่นอนว่าไม่มีคนเชื่อแต่หลังจากนั้นมีอีกหลายคนได้ยินเสียงนี้ทุกคนเลยเรียกภูเขาหลังโรงเรียนว่า…ภูเขาผีหัวเราะ
ทางด้านจีและโกคุเดระ
“ถ้าหากจีมาในมุมองศา39ลิปดาเหนือลมตะวันออกจะพัดกลิ่นมาก่อนการจะรู้ได้ว่าจีจะมาทางไหนสามารถใช้จมูกในการหาทิศทาง….”สิ่งที่โกคุเดระเอ่ยออกมานี้คือสมการการหาตำแหน่งศัตรูที่โกคุเดระคิดค้นขึ้นมาใช้เป็นครั้งแรก (?) ตอนนี้เขากำลังวางกับดักเพื่อที่จะสอยจีให้ร่วงในคราเดียว
“หาใครอยู่หรือ”เจ้าของเสียงนุ่มทุ้มลึกกินใจ (ไม่ค่อยเลยนะ) ดังมาจากด้านหลังของโกคุเดระทำให้เขาหันไปมองที่ต้นเสียงด้วยใบหน้าตื่นตระหนกระคนตกใจ จีอยู่ด้านหลังพร้อมเล็งธนูมาที่เขาตอนนี้โกคุเดระเองเป็นฝ่านหนีไม่รอด
“แก…ทำไม..ถึง”โกคุเดระถามเสียงสั่นอย่างปิดไม่อยู่เพราะหากมาอยู่ด้านหลังเขาก็น่าจะรู้สึกตัวสักนิดแต่นี่เขาไม่รู้สึกเลย
“เจ้าไม่รู้จักการปิดบังจิตสังหารหรอกรึ?”
“รู้แต่นี่มัน…ไม่น่าจะลบไปได้หมด”จีถอนหายใจเฮือกใหญ่และส่ายหัวไปมา
“นี่ดูท่าจะต้องเริ่มติวตั้งแต่แรกเลยสิเนี่ย”
ทางด้านเรียวเฮและนัคเคิล
“ย๊ากกกกหมัดตรงสุดหูรูดดด”เรียวเฮเปล่งเสียงพร้อมปล่อยหมัดออกไปอย่างแรง เขาทำแบบนี้มาหลายรอบแล้วส่วนครูจำเป็นกำลังนั่งสวดภาวนาถึงพระผู้เป็นเจ้า นั่นทำให้เรียวเฮหงุดหงิดมากและหันไปโวยใส่นัคเคิล
“เฮ้! จะนั่งแบบนั้นอีกนานไหมน่าเบื่อสุดหูรูดไหนบอกว่าจะฝึกไง”นัคเคิลเงยหน้ามามองเรียวเฮเล็กน้อยก่อนจะหันไปสวดภาวนาต่อ
ปึด -*-
“โอ๊วววววน่าเบื่อสุดหูรูดดด”เรียวเฮโวยวายอย่างบ้าคลั่ง นัคเคิลถอนหายใจและหันมาพูดกับเรียวเฮว่า
“พลังของเจ้าน่ะอย่าเที่ยวปล่อยมาใช้พร่ำเพรื่อสิมันจะทำให้เหนื่อยเร็วและเจ้าจำเป็นต้องฝึกความอดทนมากกว่านี้”นัคเคิลเทศน์ยาว
“แต่ชั้นอยากฝึกกกเลือดในร่างกายมันร้อนไปหมดแล้ว”เรียวเฮไฟลุกพรึบ นัคเคิลกวักมือเรียกเรียวเฮให้มาหาตนก่อนที่จะ…
“หนังสือนี่จะเอาไปสับกะบาลใครเรอะ”สิ่งที่นัคเคิลยื่นให้เรียวเฮคือหนังสือสวดมนต์ขนาดบิ๊กไซต์โดยรวม500กว่าหน้าหรืออาจมากกว่านั้นมาก
“เปล่า…ข้าจะให้เจ้าอ่าน”สิ้นคำเรียวเฮเหมือนกับวิญญาณหลุดออกจากร่าง
“อ๊าคคคไม่เอาสุดหูรูดดดชั้นเกลียดหนังสือนี่”นัคเคิลถอนหายใจแต่ก็แอบขำเล็ก ๆ
“เจ้าไม่อยากฝึกหรือ?”
“อยากแต่ไม่เอาหนังสือนี่”เรียวเฮทำท่าขยาด
“งั้นถ้าเจ้าอยากฝึกเจ้าจะต้องไปอ่านหนังสือนี่มาทุกหน้าทุกบรรทัดและทุกตัวอักษรเมื่อข้าเห็นว่าถึงเวลาข้าจะมาถามว่าหนังสือนี่เขียนเกี่ยวกับอะไรบ้าง”นัคเคิลยิ้มอย่างผู้มีชัย
“=[]= ชั้นจำไม่ได้แน่ ๆ”
“ไม่ลองไม่รู้นี่”เรียวเฮคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบตกลงเพราะเขาอยากฝึกมากส่วนไอ้หนังสือน่าขยาดนี่เขาจะเอาไปให้เคียวโกะสรุปให้ฟังรับรองนัคเคิลจับไม่ได้แน่นอน เรียวเฮยิ้มในใจ
นัคเคิลเหล่มองเรียวเฮเขารู้ดีว่าตอนนี้เรียวเฮคิดอะไรแต่เขาไม่มีวันให้ทำอย่างนั้นแน่นัคเคิลหัวเราะในใจ
ทางด้านแรมโบ้และแรมโพ…
“คุณแรมโบ้จากินขนม”แรมโบ้ที่ตอนนี้ร้องไห้โวยวายบ่นแบบนี้มาชั่วโมงหนึ่งแล้วส่วนแรมโพก็
“ใครเลือกเด็กบ้านี่มาเป็นผู้พิทักษ์อัสนีนะอยากรู้จริง ๆว่าเด็กนี่ทำอะไรได้มากกว่าร้องเอาขนม = =”แรมโพกำลังเอามือปิดหูและบ่นพึมพำคนเดียวการฝึกไม่ได้คืบหน้าซักนิดเพราะตั้งแต่แยกย้ายมาฝึกแรมโบ้ก็เอาแต่ร้องหาขนมท่าเดียวถึงตอนนี้ก็3ชั่วโมงแล้วยังร้องไม่หยุดมีแต่เพิ่มเสียงขึ้นเรื่อย ๆ
“หยุดซักทีจะได้ไหม!!”แรมโพเขกหัวแรมโบ้ไปทีนึงด้วยความว่ารำคาญเต็มทนแล้วแต่เดิมก็ไม่ชอบเด็กอยู่แล้วมาเจอเด็กแบบแรมโบ้ยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่
“แงงงงงงงอดทนไว้แง๊!!!”แรมโบ้เอ่ยคำประจำตัวออกมาก่อนที่จะควักบาซูก้าทศวรรศและกระโดดลงไปสร้างความตกใจให้แรมโพมาก(ไม่เคยเห็น)
ควันสีชมพูคลอบคลุมพื้นที่นั้นก่อนจะมีน้ำเสียงทุ้มลึกและร่างสูงที่ก้าวออกมาจากควันนั้น
“เจ้าเป็นใคร…”แรมโพสงสัยมากเพราะคน ๆนี้ออกมาจากควันแต่แรมโบ้กลับหายไป
“หืม? ผมคือแรมโบ้ไงครับคุณคือผู้พิทักษ์อัสนีรุ่นแรกแรมโพสินะ”แรมโบ้หน้าตายถาม
“แรมโบ้?! เด็กเมื่อกี้ทำไมถึง”
“ผมคือแรมโบ้ในอีก10ปีข้างหน้าที่ถูกสับตัวด้วยบาซูก้าทศวรรศครับจะอยู่อย่างนี้เป็นเวลา5นาที…ว่าแต่ที่นี่ทีไหนครับรู้สึกคุ้น ๆว่าเคยมา”
“อืมอย่างนี้นี่เองอย่างนี้สินะถึงเลือกเด็กวัวนั่นมาเป็นผู้พิทักษ์”แรมโพพึมพำตอนนี้เขาเข้าใจโจ่งแจ้งแล้ว…
ทางด้านโคลม มุคุโร่และเทอริอาลี่
“ภาพลวงตายังไม่แข็งพอ! บุกมากกว่านี้ นั่นเธอทำอะไรน่ะ!”ตอนนี้โคลมกำลังฝึกกับเทอริอาลีอย่างหนักแบบไม่พักเลย เทอริอาลี่กำลังฝึกสร้างภาพมายาเสมือนจริงให้โคลมแต่การสร้างภาพมายานี้จำเป็นต้องมีทักษะและประสบการณ์มากโคลมจึงทำออกมาได้ไม่ดีนัก บวกกับสภาพร่างกายด้วยไม่แปลกที่โคลมจะทำออกมาได้ไม่ค่อยดี
“แฮก ๆคะ ค่ะอ๊ะ!”โคลมเกิดหน้ามืดกระทันหันแต่มุคุโร่รับไว้ได้ทันเทอริอาลี่ตกใจเล็กน้อยที่เห็นโคลมหน้ามืด
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนเถอะครับ”มุคุโร่อุ้มโคลมอย่างง่ายด่ายโคลมดูตัวเล็กไปมากเมื่อเทียบกับร่างของมุคุโร่ เทอริอาลี่คัดค้านเพราะเดม่อน เสปดจะมาเมื่อไหร่ไม่รู้จำเป็นต้องฝึกไว้ให้มาก แต่มุคุโร่ก็มองมาด้วยสายตาหม่นแบบแปลก ๆ
“เด็กคนนี้ไม่ต่างจากคุณหรอกครับเพียงแต่ตอนนี้ฝืนไปก็ไม่ได้อะไรรั้งแต่จะทำให้ร่างกายเหนื่อยล้าเร็วเท่านั้น”เทอริอาลี่ไม่เถียงมันก็จริงอย่างที่มุคุโร่ว่า ผู้ใช้มายาก็จำเป็นต้องมีร่างกายแข็งแรงหากร่างกายไม่ไหวซะก่อนก็หมดสิทธิ์ต่อกรกับเดม่อน เทอริอาลี่คิดทบทวน แต่แล้วมุคุโร่ก็หันมาพูดว่า..
“ที่ผมพูดว่าเด็กคนนี้ไม่ต่างจากคุณเป็นเรื่องจริงนะครับอย่าคิดว่าคนที่เจอเรื่องแบบนั้นมีแค่คุณคนเดียว”มุคุโร่ยิ้มเบาบางก่อนจะหายไปในสายหมอก
“เดี๋ยวที่ว่าไม่ต่างกันนั่นคืออะไร!!!” เทอริอาลี่ตะโกนก้องแต่ตอนนี้มุคุโร่ไม่อยู่ตรงนี้แล้ว
“เจ้าหมายความว่าอะไรกันแน่…”เทอริอาลี่พึมพำ
love em
ความคิดเห็น