คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter}}}:15>>คืนนี้ที่บ้านผู้พิทักษ์
“เหนื่อยจางงเลย”โมโมกะบ่น
“นั่นสิใจแทบขาด”มิโฮะบ่น
“เฮ้อ ไม่ไหว”ชิอากิบ่น
“เอ่อ…คุณนายทั้งหลาย…ได้ข่าวว่าชั้นฝึกคนเดียวนี่ว๊อย ! คนที่ต้องเหนื่อยมันชั้นต่างหากพวกแกแค่นั่งดูไม่ใช่เรอะ”ชิเอกิหันมาตะคอกใส่พวกโมโมกะเป็นการใหญ่เนื่องจากคนที่ฝึกจนแทบจะลมจับนั้นคือตัวเองแต่ไอ้คนที่ไม่ได้สู้แถมยังมาบ่นอีกมันน่านัก!
“ยังไงก็ออกมาอีกไม่ได้สินะ”ดีโน่เอ่ย
“อืมท่าทางชิเอกิต้องสลบก่อนน่ะ”รีบอร์นเดินถือค้อนทำท่าจะฟาดหัวชิเอกิ แต่ดีโน่ห้ามทัน
“เอาน่าเราค่อย ๆฝึกไปก็ได้ไม่จำเป็นต้องเรียกผู้หญิงคนนั้นออกมาตอนนี้หรอก”ชิเอกิแม้จะฟังแล้วงงอยู่บ้างแต่ก็พอเข้าใจว่ามีอะไรบางอย่างที่จะออกมาเวลาเธอสลบและเธอจำเป็นต้องเรียกสิ่งนั้นออกมาเวลาปกติให้ได้ สรุปทั้งวันนั้นคนที่ได้รับการฝึกไปเต็ม ๆเลยก็คือชิเอกิซึ่งตอนนี้แทบล้มทั้งยืนเพราะสู้จนหมดแรง คนอื่น ๆรอดตัวไป ถึงคราวแยกย้ายกลับบ้านตอนนี้ทั้งผู้พิทักษ์รุ่นแรกและเหล่าA.A.แยกย้ายกันไปยังบ้านของผู้พิทักษ์รุ่นที่10(สึนะบอกเรียบร้อยแล้วว่าพวกโมโมกะและพวกรุ่นที่1จะมาค้างด้วยแต่ก็มีบางคนลืมหรือจับใจความไม่ถูก)
ณ บ้านซาวาดะ
“เฮ้อออเหนื่อยจริง ๆ ตัวแทบเป็นชิ้น ๆแน่ะ”สึนะบ่นกระปอดกระแปดเนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล
“แค่นี้จิ๊บ ๆเฟ้ย”
“จิ๊บบ้านแกสิรีบอร์นแผลขนาดนี้แน่ะ”สึนะทำมือให้ดูขนาดของแผล
“แล้วถ้าแกสู้กับเดม่อนแล้วเกิดซี้ขึ้นมากับแผลแค่นี้อะไรมันแรงกว่ากันเอาไปคิดนะ”สึนะถึงกับสะดุ้งเฮือกและเข้าภาวะหม่นหมองทันใด
แต่ก็คิดได้ไม่นานก็มาคิดเรื่องของพวกรุ่นที่1และพวกโมโมกะ
ป่านนี้จะเป็นไงบ้างนะ…พวกนั้น
ณ บ้านเช่าที่โกคุเดระอยู่
“เฮ้ยยยย! ทำไมแกมาอยู่นี่ได้”โกคุเดระชี้หน้าคนที่อยู่บนเตียงอย่างลืมตัว จีเงยหน้ามาจากหนังสือ ‘รอบรู้เรื่องมหัศจรรย์ของโลก’
“อ้าวกลับมาแล้วหรือ?”
“เออกลับมาแล้ว…เฮ้ย!!!ชั้นถามว่าทำไมแกมาอยู่ที่นี่ได้ ชั้นถามแกนะไม่ได้ให้แกถาม”จีมองหน้าโกคุเดระอย่างเอื่อมระอาถ้าเขาใจเย็นและสุขุมกว่านี้คงจะเป็นผู้พิทักษ์ที่สมบูรณ์แบบอยู่แล้วเชียว
“เดซิโม่ (รุ่นที่10)ไม่ได้บอกเจ้าหรอกหรือ”
“บอก?…ที่รุ่นที่สิบบอกว่าผู้พิทักษ์มาค้างบ้านน่ะหรือ”โกคุเดระทำหน้าเหลอหลาปนตกใจ
“ก็ใช่”
“แล้วมาวันนี้เนี่ยนะ”ซวยสิเขาไม่คิดว่าจะมาวันนี้เลยยังไม่ได้เก็บบ้านเลยตอนนี้สภาพมันรกอย่างกับอะไรดี ถ้าจีเอาไปบอกรุ่นที่10มีหวังขายหน้าแหง ๆ
“ไม่ต้องห่วงข้าไม่ได้เป็นพวกชอบแฉความลับคนอื่นหรอก”จีพูดขึ้นมาลอย ๆแต่โกคุเดระอึ้งไปแล้วพร้อมคิดในใจ ‘มันอ่านใจคนได้ด้วยหรือวะเนี่ย’
“ข้าเดา”จีพูดลอย ๆอีกครั้ง O_O เดาบ้านเอ็งสิเดาใจถูกหมดเนี่ยนะแบบนี้มันเรียกอ่านใจแล้วว๊อย ระหว่างที่โกคุเดระกำลังคิดว่าจีอาจเป็นสิ่งมีชีวิตพันธุ์ใหม่ที่สามารถอ่านใจได้นั้น จีก็กระโจนเข้าหาโกคุเดระและกดลงกับพื้น(O0Oทำไรกันน่ะ)
“นะนี่แกจะทำอะไรหา!”โกคุเดระอึ้งถามเสียงสั่น ส่วนคนที่ทาบทับอยู่ด้านบนกระซิบข้างหูว่า เงียบซะ สายตาสีเพลิงจ้องมองมาที่โกคุเดระ แป๊บเดียวที่เขากดโกคุเดระลงมาก็มีเสียงดังเพล้ง!!! แล้วจีก็ผุดลุกขึ้นเดินไปทางที่มาของเสียงนั่นคือหน้าต่างที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ
“นั่นอะไรน่ะ”โกคุเดระลุกขึ้นถาม
“มีคนปามีดมาเจ้าไม่รู้ตัวหรอกรึถ้าข้าไม่ช่วยป่านนี้เจ้าหัวกลวงไปแล้ว”โกคุเดระทำท่าไม่พอใจและเดินไปดูมีดเพราะเริ่มจะรู้แล้วว่ามีดนั่นของใคร
“เฮ้ย! ใช่จริงหรือวะเนี่ย…มีข้อความด้วย ‘เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะชิชิชิ’ = =”ชัดเลยทีนี้
“เพื่อนเจ้าหรือวิธีทักทายไม่เหมือนใครดีนะ^^”มันไม่เรียกทักทายมันเรียกจงใจปามาทะลวงกะหม่อมตรูเลยเว้ย! ไอ้เจ้าบ้ามีดมันคิดจะทำอะไรของมันนะ
ทางด้านบ้านซาซางาวะ
“อ๊าคคคคคคคคคคคค”เสียงหวีดร้องโหยหวนของเรียวเฮดังสนั่นลั่นเมืองเนื่องมาจากว่า…
“เจ้าน่ะอย่าอ่านข้ามแบบนั้นสิอย่างนั้นจะรู้เรื่องได้ยังไง”บุคคลที่นั่งเทศเรียวเฮอยู่นั้นไม่ใช่ใครอื่นนัคเคิลนั่นเอง ส่วนเคียวโกะนั่งยิ้มแป้นแล้นอยู่ข้าง ๆเพราะนาน ๆที่เธอถึงจะเห็นพี่หมกมุ่นกะสิ่งอื่นที่ไม่ใช่มวย
“อ๊าคคตัวหนังสือเต็มหัวไปหมดแล้ว”
“ท่องต่อไปนะ”เมื่อเรียวเฮอ่านจบ20หน้าก่อนนอนต้องฟังนัคเคิลเทศเรื่องพระเจ้า นรก มนุษย์ ตอนนอนต้องฟังซีดีเสียงเทศน์เกี่ยวกับเรื่องบาปของคนเราที่นัคเคิลอัดเสียงตัวเองเอาไว้ให้เรียวเฮฟัง (ช่างทรมานสุกหูรูดดด-เรียวเฮ)
“ดูท่าพี่เธอจะทรมานนะเคียวโกะ”เสียงหวานดังมาจากด้านหลังของเคียวโกะ เคียวโกะหันไปยิ้มรับบุคคลที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอจ๊ะ(ยังมั๊ง)ชิอากิจัง^^”
“คะเคียวโกะ…ไม่!เอาตัวหนังสือออกไปจากชามข้าววว!!!”สองสาวหันมาหัวเราเบา ๆกับอาการแขยงตัวหนังสือถึงขั้นเก็บมาฝันของเรียวเฮ
“ดีใจจังเลยนะมีคนมาอยู่ครึกครื้นดี”เคียวโกะนึกขอบใจรีบอร์นที่ให้ชิอากิและคุณนัคเคิลมาอยู่ด้วยถึงแค่ชั่วคราวแต่เธอก็ดีใจ
“เคียวโกะหันไปยิ้มให้เรียวเฮที่นอนหลับอยู่และเหลือบไปมองนัคเคิลที่เริ่มจะกรนแล้ว(สองคนนี้มาเจอกันจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย - - )
“เราไปนอนกันเถอะเคียวโกะชั้นง่วงแล้ว”บ้านใครกันแน่ฟะ
ย้อนไปช่วงตอนที่ฝึกอยู่รีบอร์นบอกว่าวันนี้พวกเราA.Aต้องไปค้างบ้านผู้พิทักษ์ ฉันมาที่บ้านซาซางาวะ เพราะเป็นธาตุอรุณ ส่วนคนอื่นรีบอร์นไม่ได้บอก(เพราะรีบอร์นเรียกไปบอกว่าจะอยู่บ้านใครทีละคนเลย ก็เลยไม่รู้ว่าแต่ละคนไปอยู่บ้านใครบ้าง) โดยฉันได้นอนที่ห้องของเคียวโกะ ส่วนนัคเคิลอยู่ห้องเรียวเฮ เคียวโกะหลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขในขณะที่ชิอากินอนขยายอาณาเขตไปครึ่งเตียง(เคียวโกะเกือบ ๆจะตกเตียงแล้ว)
และค่ำคืนนั้นก็มีเสียงแผ่นดินไหวดังมาจากบ้านซาซางาวะ(เดานะว่าเกิดจากอะไร)
บ้านฮิบาริ
“หืมทรงญี่ปุ่นแท้ ๆเลยนี่เจ้าอยู่คนเดียวงั้นหรือ”อราวเด้ถามขณะที่ฮิบาริพาเดินไปที่ห้องพัก เพราะเจ้าหนูขอมาหรอกนะเขาจึงยอมต้อนรับสัตว์กินพืชสองตัวนี่มา
“บ้านน่าอยู่จังเลยนะเนี่ย”พูดถึงอีกคนก็เอ่ยปากพูดเลยนะ เขาเหลือบไปมองคนที่ตัวเล็กกว่าเขาไม่กี่เซ็นอย่างไม่สนใจเท่าไหร่ ดูท่าเธอจะตื่นตามากนะเกี่ยวกับบ้านเขาเนี่ยมองจนตาจะถลนอยู่แล้ว และฮิบาริก็พามิโฮะกับอราวเด้มาที่ห้อง ๆหนึ่ง
“จะให้นอนห้องนี้”
“กับแม่หญิงนี่สองคนงั้นหรือ”
“ไม่ได้รึไง…”ฮิบาริตอบหน้าตายเล่นเอาอราวเด้และมิโฮะอึ้ง
“ยังไงก็ขอนอนห้องอื่นได้ไหมอ่ะ^^;” ถึงตรูจะด้านแค่ไหนแต่กับคนเย็นชาก็ไม่ไหวนะเออ (ถ้าไม่เย็นชาเอ็งจะนอนแบบไม่ลังเลเลยใช่ไหม-*-)
“…ถ้างั้นเธอตามมา…”มิโฮะเอานิ้วชี้ไปที่ตัวเอง ฮิบาริทำหน้าเหมือนอยากจะขย้ำมิฮะตรงนี้เลย เธอจึงต้องเดินกึ่งวิ่งตามฮิบาริไปอย่างช่วยไม่ได้แต่เดินพลางคิดในใจไป ‘เห็นในนิยายน้ำเน่าบ่อย ๆนี่หว่า ตอนแรกพระเอกทำไม่ดีกับนางเอกแกล้งนางเอกต่าง ๆนา ๆหรือว่าฮิบาริปิ๊งเรา (โดนตบ) เลยแกล้งเอาเราไปนอนกับอราวเด้เพราะรู้อยู่แล้วว่าเราต้องไม่นอนด้วยแน่ เลยจะพาเราไปนอนที่ห้องด้วยอ๊ายยย>////< แล้วก็แกล้งโน่นแกล้งนี่สุดท้ายนางเอกพระเอกก็รักกันแต่เพราะพระเอกซึนเลยไม่ยอมบอกนางเอกว่าชอบ -..-'(คิดอะไรอกุศลจะตายเร็วน้ามิโฮะ- ทุกคนรวมทั้งไรเตอร์) แต่กรุณาอย่าลืมว่านี่ไม่ใช่นิยายน้ำเน่าเพราะฉะนั้นแล้ว…
“นี่คือห้องของเธอ”ฮิบาริชี้ไปทางห้องผีสิงเอ๊ย! ห้องๆหนึ่งที่มีรังสีออร่าดำทะมึนออกมาคิดไปเองไหมว่ามันมีเสียงร้องด้วยอ่ะ ขอนอนกับอราวเด้เหมือนเดิมเหอะTOT
“นี่มันใช่ห้องคนนอนแน่เรอะ!!!”
“ไม่ใช่”ตอบหน้าตาย
“อ้าวเฮ้ย! แล้วนี่มันห้องอะไรไม่ทราบ”มิโฮะตอนนี้ลบความคิดอกุศลไปเรียบเหลือแต่ความอาฆาตพยาบาท(โอ้) ใบหน้าของมิโฮะตอนนี้จ้องฮิบาริจนแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
“นั่นสิห้องอะไร…รู้แต่ว่าไม่เคยมีใครหาคำตอบได้สักทีเพราะคนที่เข้าไปก็เสียสติอย่างเธอคงไม่กล้าหรอกใช่ไหม- -+++”มันท้าเว้ย!ของขึ้นเฟ้ยของขึ้น
“เดี๋ยวจะนอนให้ดู! ไอ้หน้าเป็ดเอ๊ย!!”มิโฮะเดินเข้าไปในห้องอย่างไร้ความกลัว(อ่ารู้สึกว่าขาจะสั่นนา - - ) แต่เธอก็ไม่ลืมด่าเอาไว้ด้วย(เดี๋ยวจะเขียนให้มันตายคาห้องนี่แหละ-ไรเตอร์-*-)
ปัง!
“หน้าเป็ดงั้นหรือ-*-ขอให้ถูกขย้ำตายในห้องนั้นเถอะ”และเฮียฮิก็เดินจากไปอย่างไม่ใยดีคนในห้อง
ณ โกคุโยแลน
“ท่านมุคุโร่! ยัยนี่ใคร”เคนวิ่งรี่เข้าไปถามมุคุโร่ที่เพิ่งกลับมาและชี้ไปที่สิ่งดำทะมึนที่อยู่มุมห้อง
“หืม? อ๋อสวัสดีครับคุณ ยามาชิตะ ชิเอกิ”มุคุโร่ยิ้มทักทายคนที่นั่งมุมห้องแสยะยิ้มมาให้และเหม่อต่อ
“หนอยยัยนี่บังอาจแสยะยิ้มใส่ท่านมุคุโร่”เคนโวยวาย
“นั่นคงเป็นรอยยิ้มที่เค้าตั้งใจที่สุดแล้วล่ะครับ”มุคุโร่บอกเคน แล้วเคนก็ทำหน้าประมาณว่า ‘นั่นน่ะนะรอยยิ้มที่ตั้งใจที่สุดแล้วถ้าไม่ตั้งใจนี่มันไม่ออกแนวฆาตกรเลือดสาดเลยหรือ=[]=’(ความคิดหนอความคิดอีหนูเคน- -นั่นรอยยิ้มปกติของชิเอกิอยู่แล้ว)
“เอ่อ…มีข้าวปั้นของแม่สึนะอยู่น่ะจะกินไหม”เสียงเรียบ ๆเนิบ ๆเบา ๆจนน้ำแข็งเริ่มมา (เฮ้ย! =[]=) ชิเอกิพูดอย่างไม่สนใจเท่าไหร่แต่ใครจะไปรู้ที่จริงตอนนี้เธอตื่นเต้นอย่างมากเหงื่อแตกพลั่ก ๆเต็มฝ่ามือและใบหน้าไปหมด มุคุโร่สังเกตุเห็นจึงสวมบทสุภาพบุรุษบอยแบนเอามือไปทาบหน้าผากของชิเอกิ
“เหงื่อออกเยอะขนาดนี้เป็นหวัดรึเปล่าครับหรือว่าร้อน? ตัวร้อนหน่อย ๆด้วยนอนพักดีกว่านะครับ”มุคุโร่ยิ้มอย่างห่วงใยแต่แล้วสิ่งที่มหัศจรรย์ก็บังเกิด
ปั๊ก!!! หมัดลุ่น ๆของชิเอกิต่อยเข้าดั้งอันสวยงามของมุคุโร่ไปเต็มแรง ตอนนี้ใบหน้าของชิเอกินั้น แสยะยิ้ม(อย่างไม่ได้ตั้งใจ) มุคุโร่ถลาไปตามแรงต่อยที่ตัวเองไม่ทันตั้งตัว
O[]O!!!>>>เคน จิคุสะ โคลม
O_O!>>มุคุโร่
O{}O!!!>>ชิเอกิ(หลังจากตื่นจากภวังค์)
‘ชิบ(ตื้ด)แล้วเผลอปล่อยร่างไปตามอารมณ์ซะงั้นTOT’(ปลจ้าคำว่า(ตื้ด)เป็นคำไม่สุภาพกรุณาใส่คำเอาเองนะเคอะ^O^-ไรเตอร์)
“สนุกกันจังเลยนะ^O^”และแล้วเทอริอาลี่โผล่มาจากไหนไม่รู้และโอบรอบคอโคลมไว้พร้อมซุกไซ้ใบหน้ากับซอกคอขาวนวลของโคลมทำเอาโคลมสะดุ้งสุดตัว
=[]=>>เคน จิคุสะ
O-O>>มุคุโร่
O_O>>ชิเอกิ
“วันนี้แขกเยอะจริง”จิคุสะขยับแว่นพลางเอ่ย เคนมองโคลมสลับกับเทอริอาลี่ไปมาและขยี้ตาแม้ว่าเขาจะเคยเห็นเทอริอาลี่มาก่อนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะสับสน
“ทุกคนครับสองท่านนี้จะมาอยู่กับเราซักพักนะครับ”มุคุโร่เช็ดเลือดที่จมูก(หลังจากโดนชิเอกิต่อยเข้าเต็มแรงมุคุโร่ก็เช็ดเลือดมา3รอบแล้ว)
“ท่านมุคุโร่เอ่อ…พรุ่งนี้…”โคลมเอ่ยเสียงตะกุกตะกักส่วนมุคุโร่หันมายิ้มให้
“ไม่เป็นไรครับผมรู้ว่าเธอต้องทำได้โคลมที่น่ารักของผม”มุคุโร่พูดเสร็จก็จุมพิตที่หน้าผากโคลมไปทีนึงนับเป็นภาพอันหวานเลี่ยนในสายตาของชิเอกิเสียจริง(ฮ่วย! อีนี่ไม่รู้สึกถึงอารมณ์สุนทรีย์เลยรึไง-ไรเตอร์)
ณ บ้านยามาโมโตะ
“อ๊าคคคคค! ทำไมชั้นต้องมาอยู่บ้านเดียวกับไอ้เมะเนียนนี่ด้วยฟะ ฮึ่ยบอนรี่นะบอนรี่ (บอนรี่-รีบอร์น is a คำติดปากเวลาเรียกรีบอร์นของโมโมกะ)ทำไมต้องให้ชั้นมาอยู่กะไอ้บ้านี่ด้วยนะ”โมโมกะกุมขมับและส่ายหัวไปมา
“เอ่อ..อาคิโมโตะจังห้องน้ำว่างแล้วนะ”เสียงยามาโมโตะที่อยู่ด้านหลังดังขึ้นมา
“เฮ้ยใครใช้ให้เรียก ‘จัง’ฟะ”โมโมกะหันหน้าจะไปหาเรื่องแต่สายตาเจ้ากรรมดันไปจ๊ะเอ๋กับ…
“O___O”ยามาโมโตะตกใจเล็กน้อย
“เฮ้ย O[]O!”หลังจากที่เห็นโมโมกะก็หันหลังอย่างเร็วจนคอดัง ‘ป๊อก’ สิ่งที่โมโมกะเห็นคือยามาโมโตะเปลือยบนส่วนล่างมีใส่ผ้าเช็ดตัวอยู่ แผงอกกำยำซิกแพ็คน่าลูบผิวสีแทนบ่งบอกถึงคนที่เล่นกีฬากลางแจ้งของยามาโมโตะโมโมกะถึงกับกลืนน้ำลายไปหลายอึกทีเดียวแม้เธอจะอ่าน ‘โดจิน’ มามากแต่เมื่อเห็นจัง ๆผู้หญิง(จะเป็นทอม ๆTOT-โมโมกะ)อย่างโมโมกะก็อายเป็นเหมือนกันแต่โชคร้าย(โชคดีมั๊ง- -)มันไม่หมดแค่นั้น เพราะด้านหน้าของโมโมกะมี กระจกอันเบ้งไว้เปลี่ยนเสื้อซึ่งตอนนี้ระยะทำมุมพอดีกับยามาโมโตะที่กำลังใส่เสื้อ(ซี๊ดดดอยากเห็น ๆๆ)อยู่ตรงหน้าโมโมกะแต่ดูเหมือนยามาโมโตะยังไม่ทันสังเกตุ
“เฮ้ยไอ้บ้าถ้าจะใส่เสื้อไปห้องอื่นไม่ได้รึไง”เสียงเล็กแหลมของโมโมกะดังแว้ด ๆเป็นที่น่าขบขันสำหรับยามาโมโตะเขาก็ลืมไปว่ามีผู้หญิงอยู่ในห้อง แต่จะไปเปลี่ยนห้องอื่นมันก็ออกจะรกไปนิดเลยคิดว่าห้องนี้โมโมกะคงไม่ว่าอะไร
“เอ่อฮ่ะ ๆๆพอดีห้องอื่นมันรกน่ะจะเสร็จแล้วล่ะจะหลับตาก็ได้นะ^O^”
“ชะชั้นจะไปอาบน้ำ=/////=”โมโมกะพรวดพราดออกไปจากห้อง แต่ไม่นานโมโมกะก็โผล่หน้ามาถามว่า
“เอ่อ =//=เรื่องสะเสื้อ”
“อ๋อพ่อเตรียมไว้แล้วล่ะวางไว้ใกล้ ๆกับผ้าเช็ดตัวน่ะ…อ้อผ้าอยู่ตรงเครื่องซักผ้านะ”ยามาโมโตะตะโกนไล่หลังโมโมกะที่เดินลงบันไดไป
ในห้องอาบน้ำ
“เฮ้อ - - ทำตัวไม่ค่อยถูกเลยแฮะ”โมโมกะแช่ในน้ำร้อนอย่างไม่ค่อยสบายอารมณ์เธอคิดเรื่องที่ตัวเองถูกส่งมายังโลกนี้ทันใดนั้นเธอก็เหมือนคิดเรื่องสำคัญได้
“เฮ้ยเวรแล้วโดจิน 18D เล่มใหม่จะวางแผงในอาทิตย์ที่5ของเดือนนี่หว่า”โมโมกะนับนิ้ว
“ชิบ(ตื้ด)แล้วอ๊าคคคทำไงดีฟะถ้าหมดแล้วหมดเลยด้วยแบบนี้ก็ซื้อไม่ทันน่ะสิ”โมโมกะพึมพำกับตัวเองและเครียดเรื่องนี้มากจนเปลี่ยนเสื้อ(ที่พ่อของยามาโมโตะเตรียมให้)และเข้านอน (ยังคิดเรื่องนี้อยู่นะ) ข้าง ๆยามาโมโตะทำเอายามะคุงเหวอไปเลยเพราะเกิดมาเพิ่งมีสาวมานอนด้วยก็คราวนี้แหละ(ยังคิดอยู่นะ)โมโมกะซุกหน้ากับอกของยามาโมโตะพึมพำเบา ๆว่าหอมดีนะ(อิจฉามัน>[]<)และแขนก็ก่ายไปบนตัวยามาโมโตะพร้อมด้วยขา(ยังคิดเรื่องโดจินอยู่นะ)และตามด้วยตัวที่ขึ้นไปทับตัวยามาโมโตะแล้วตอนนี้ ขณี้โมโมกะของพวกเราหลับไหล(ยังคิดเรื่องโดจินอยู่)เรียบร้อยแล้วในสภาพ…โมโมกะนอนทับยามาโมโตะอยู่และยามาโมโตะหน้าแดงซ่านอย่างมาก อยากบอกทุกคนไว้ว่าการกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของ พ่อของยามาโมโตะเรียบร้อยซึ่งตอนนี้กำลังดีใจน้ำตาไหลพราก
“อาแม่จ๋าในที่สุดเจ้าทาเคชิมันก็ใกล้จะหาลูกสะใภ้ให้แม่ได้แล้วล่ะจ๊ะ”พูดแค่นั้นและปล่อยให้หนุ่มสาวเขา……กันไปคนแก่ไม่เกี่ยว(ลองนึกตอนที่โมโมกะตื่นซิจะเกิดอะไรขึ้น)
ไม่เม้นจะให้เป็นแบบนี้
"NIGHT 'KNIGHT"
ความคิดเห็น