คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : Chapter}}}:27>>เริ่มการแข่งขันของชายชาตรี(หรอ)
Chapter}}:27>>เริ่มการแข่งขันของชายชาตรี
By:SayuRi-chan~!
ตอนนี้พวกสึนะได้มาถึงที่สนามแข่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“หวาว~คนเยอะจังเลย OoO”ชิอากิอ้าปากร้องหน้าตาไร้เดียงสา แต่แล้วปากก็ต้องหุบกระทันหันเพราะเสียงร้องของคนใกล้ตัว
“หวา!!! อะอะไรเนี่ยปล่อยชั้นลงนะ…ช่วยด๊วยยย!!!”เสียงของสึนะที่ถูกพวกคนชุดดำฉุดตัวไปร้องโหยหวนแต่น่าแปลกที่มุคุโร่กลับมองดูเฉย ๆพร้อมยิ้มน้อย ๆส่ายหัวหน่อย ๆผิดกับมิโฮะที่กำลังอาละวาดจะตามไปให้ได้แต่มุคุโร่รั้งไว้และบอกด้วยเสียงนุ่ม ๆชวนฟังว่า
“เดี๋ยวผมไปเองครับ ^ ^”และพ่อคุณก็เดินตัวปลิวตามไปเอื่อย ๆไม่สนคนข้างหลังที่อ้าปากค้างอยู่แม้แต่น้อย
“=[]=;; ไรแว๊!? (ศัพท์วัยรุ่นซะด้วย)”>>มิโฮะ
“ไปซะแล้ว…รึว่าจะไปจึ๋ย ๆกันอ๊ายอยากตามไปดูจังเลย ย^ ^~”โมโมกะทำท่าดี๊ด๊าป่านนี้คงจิ้นไปไกลถึงโลกหน้าแล้วแหง ๆ ส่วนมิโฮะยังทำหน้าปลาตายอยู่ไม่มีอารมณ์สังสรรค์เท่าไหร่นัก
“ไม่ต้องห่วงหรอก”เสียงหวานปริศนาดังขึ้นด้านหลังพวกโมโมกะ ชิเอกิหูผึงทันทีที่ได้ยิน
“โคลม!!!”โมโมกะ มิโฮะและชิอากิอุทานขึ้นพร้อมกัน โคลมตอนนี้อยู่ในชุดนักเรียนของโรงเรียนนามิโมริผ้าปิดตาลายหัวกะโหลกเปลี่ยนเป็นผ้าปิดตาธรรมดาและดูท่าเธอจะป๊อปมากมายเพราะมีสโตกเกอร์ตามหลังมาเป็นพรวนและดูเหมือนเธอจะทำตัวไม่ค่อยถูกซะด้วย
“คนชุดดำเมื่อกี้เป็นคนที่คุณรีบอร์นส่งมา”โคลมพูดพร้อมยิ้มหน่อย ๆเหล่าสโตกเกอร์พากันกดชัตเตอร์กันอย่างเมามันโคลมจึงหุบยิ้มลงทันที พวกโมโมกะถึงกับอึ้งเล็กน้อยทั้งที่โคลมกับมุคุโร่ดังขนาดนี้แต่พวกตนกลับไม่รู้เลย =____=
“ว่าแต่แล้วเรียกไปทำไมหรือ?”ชิอากิถาม
“เตรียมตัวลงแข่ง”
“ลงแข่ง?.....อ๊อ!!!”ทั้งสี่ถึงบางอ้อพร้อมกันลงแข่งที่ว่าคือกีฬาล้มเสาฉบับใหม่ปรับแปลงโดยครูริโบยามะนั่นเอง
พวกโมโมกะและโคลมเข้าไปนั่งบนอัฒจันทร์ที่มีคนอัดแน่นกันเป็นปลากระป๋องแดดยามบ่ายคล้อย ๆส่องกระทบหน้าของทุกคนตอนนี้มีผู้หญิงส่วนมากนั่งอยู่บนอัฒจันทร์เพราะพวกผู้ชายหลายคนลงไปเตรียมตัวแข่งล้มเสากันขณะนี้จึงเรียกได้ว่า สวยสู้แดดเค่อะ นักเรียนหญิงต่างมีอุปกรณ์เสริมในการสวยสู้แดดกันทั้งนั้น
1.ครีมกันแดด (โบ๊ะจนหน้าขาว)
2.แว่นตากันแดด (แบบที่ปิดมิดครึ่งหน้า)
3.ผ้าขนหนู (ผืนใหญ่ ๆคลุมมิดทั้งหัว)
เพียงแค่นี้สาว ๆนามิโมริของเราก็พร้อมจะสวยสู้แดดแล้ว
สภาพของอัฒจันทร์ตอนนี้
‘มัมมี่รึไงฟะ =[]=!!!’>>เสียงความคิดของผู้ที่นั่งอยู่ข้าง ๆเหล่าสาว ๆคิด เพราะตอนนี้ไม่สามรถมองออกว่าใครเป็นใครแล้ว (เพราะทั้งผ้าขนหนูทั้งแว่นกันแดดก็ไม่แปลกที่จะมองไม่เห็นหน้าของแต่ละคน)
“อ่า สภาพแบบนี้มันคุ้น ๆเนอะ= =”มิโฮะพูดกับชิเอกิซึ่งตอนนี้เจอแดดจนผิวกลายเป็นสีแดงไปหมด
“นั่นสิคุ้นมาก…เฮ้ย!!! ทำอะไรน่ะโมโมกะO[]O”ชิเอกิหันไปมองโมโมกะก่อนจะตะลึง โมโมกะตอนนี้กำลังโบ๊ะหน้าอย่างหนาก่อนจะใส่แว่นกันแดดและคลุมด้วยผ้าอีกที (ไม่ทราบว่าไปเอามาจากไหนเอ่ย= =)
“เขาบอกว่าเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตามไง”
“แบบนี้มันหลิ่วเกินไปแล้วเว้ย!!!”>>ชิโฮะ ชิเอกิ ชิอากิประสานเสียง โคลมที่นั่งอยู่ข้าง ๆอมยิ้มเล็กน้อยกับความสนิทสนมของพวกโมโมกะแล้วก็หวนมาคิดถึงตัวเอง
‘เพื่อนหรือ? ฉันจะมีเพื่อนแบบนี้ไหมนะ…เคนกับจิคุสะจะคิดว่าฉันเป็นเพื่อนรึเปล่า…ฉัน…
ต้องอยู่ตัวคนเดียวอีกรึเปล่านะ?’โคลมที่ดูเงียบผิดปกติทำให้ชิเอกิหันมาถาม
“โคลม เป็นอะไรรึเปล่า”เสียงของชิเอกิทำให้โคลมตื่นจากภวังค์
“มะไม่เป็นไร...มีอะไรหรือทำไมมองแบบนั้น”โคลมที่เห็นชิเอกิจ้องมองนานกว่าปกติและรู้สึกเย็น ๆที่แก้มจึงเอามือไปแตะและพบว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่
“เอ่อ…ชั้น…ไม่ได้”โคลมพยามปฏิเสธเป็นพลันวัลบอกว่ามันเป็นเหงื่อที่ไหลเพราะอากาศมันร้อนมาก ชิเอกิพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจแต่ก็ยังเหลียวไปมองอยู่หลายครั้งและมองเห็นโคลมลอบถอนหายใจเบา ๆ
“นี่ ๆจะแข่งแล้วล่ะ”โมโมกะลุกขึ้นชี้ไปที่สนาม มีนักกีฬาสีต่าง ๆออกมาเป็นกลุ่มใหญ่ ๆแต่ละสีมีเสาสูงชะรูดและมีคนที่เป็นผู้นำนั่งอยู่บนนั้นแต่ละคนช่างดูสง่าถ้าไม่...
“What!!! O[]O!”>>เสียงฮือฮาดังมาจากรอบทิศทุกคนต่างผุดลุกขึ้นและชี้ลงไปยังสนามบรรยากาศตอนนี้กลหลอยางมากเพราะว่าผู้ที่อยู่บนเสาทั้งหมด แต่งหญิง! ไม่เพียงเท่านั้นผู้ชายที่ลงสนามทุกคนต่างแต่งหญิงทั้งหมดเรียกเสียงจากผีที่โดนน้ำมนต์สาดได้เป็นอย่างดี
ในสนาม
“ทำไมชั้นต้องมาทำอะไรบ้า ๆแบบนี้ด้วย TOT”สึนะร้องไห้ไปเกาะเสาไปนึกอนาถสภาพตัวเองตอนนี้เหลือหลาย ตอนนี้สึนะอยู่ในชุดรัดรูปแขนและกระโปรงฟูฟ่องระบายสีชมพูใบหน้ามีเครื่องสำอางเล็กน้อยที่เบียงกี้และลุสซูเรียลงมือโบกให้ (โบกเชียวเรอะ =[]= )
“รุ่นที่สิบ~เป็นยังไงบ้างครับ!”เสียงของโกคุเดระดังมาจากด้านล่างทำให้สึนะต้องชะโงกหน้าลงไปแต่ก่อนจะเจอหน้าของโกคุเดระก็ต้องมาปะทะกับความสูงหลายเมตรก่อนสึนะตอนนี้ขาแข้งสั่นไม่หยุด
“สะสะสบ๊ายT[]T”เสียงสั่น ๆของสึนะนั้นแผ่วมากแต่คนหูดีอย่างโกคุเดระก็ฟังออก
“ครับรุ่นที่สิบตามที่บอกเลยครับ>O<”โกคุเดระยิ้มจนออกนอกหน้ามองไปทางคู่ต่อสู้ปานจะกินเลือดกินเนื้อ
‘อีตาคนนี้หูดีแน่เรอะ! ได้ยินว่าอะไรมิทราบฟะ=[]=”สึนะหน้าเหอไปและมองคู่ต่อสู้ของตนก่อนจะลำรึกถึงกฏของไอ้คุณรีบอร์น
.
.
.
‘ชั้นจะบอกกฏในการแข่งขันล่ะนะ บอกไว้ก่อนว่าถ้าใครไม่ทำตามพ่อเจื๋อนทิ้งแน่ - -++’สึนะ โกคุเดระและยามาโมโตะลอบกลืนน้ำลายตอนนี้พวกสึนะอันประกอบไปด้วย สึนะ โกคุเดระ ยามาโมโตะ มุคุโร่ เรียวเฮและฮิบาริ กำลังอยู่ในห้องเตรียมตัวนักกีฬาโดยมีรีบอร์นเป็นคนบอกกฎ
‘กฎก็คือ…’
‘คือ...”ตอนนี้สึนะเกร็งจะแย่อยู่แล้ว คนที่เป็นทองไม่รู้ร้อนคงจะมีแค่มุคุโร่และฮิบารินั่นแหละ
‘ต้องทำตามที่ชั้นบอกทุกอย่าง’รีบอร์นพูดหน้าตายยามาโมโตะหัวเราะไม่หยุดโกคุเดระยิ้มขำเล็กน้อยมุคุโร่กับฮิบารินิ่งสึนะหน้าซีด
‘ฮ่ะ ๆๆๆนึกว่าอะไรง่าย ๆเลยนี่นา^O^’ยามาโมโตะพูดไปหัวเราะไป
‘นั่นสิครับไม่ว่าคุณรีบอร์นจะพูดอะไรผมก็ไม่ขัดหรอกครับ^^'โกคุเดระพูดด้วยท่าทีมั่นใจมาก
‘ชั้น/ผมก็ไม่ขัดหรอกนะเจ้าหนู/อัลโกบาเลโน่…หืม’ฮิบาริกับมุคุโร่เอ่ยขึ้นพร้อมกัน ก่อนจะส่งสายตาประสงค์ร้ายจนสึนะเห็นเป็นกระแสไปฟ้าระหว่างตาของทั้งสองคน
‘อยากตายรึไงแก’
‘คึหึหึหึหึคงจะไม่ใช่ผมหรอกล่ะมั้งครับ’และแล้วทั้งสองก็เริ่มฟาดปากกันและจบด้วยฮิโดนกดเอ๊ย! จบด้วยการประลองกำลังตามมาตฐานสากล (เกี่ยว?)
‘แล้วแกล่ะ สึนะมีอะไรจะขัดไหม - -+++’รีบอร์นถามธรรมาแต่สายตานั้นแฝงไปจิตสังหารประมาณว่า ถ้าไม่ฟังเอ็งตาย
‘มะไม่มี^^;’เมื่อสิ้นเสียงตอบตกลงของสึนะรีบอร์นก็แสยะยิ้มออกมาอย่างร้ายเดียงสาทำเอาสึนะเหงื่อแตกพลั่ก ๆคิดในใจว่า ซวยแน่ตรู
และเป็นจริงดังคาด ณ บัดนาวสึนะถูกรีบอร์นจับแต่งหญิงและไม่ใช่เพียงสึนะเท่านั้นทั้งโกคุเดระ ยามาโมโตะ มุคุโร่และฮิบาริก็โดนจับแต่งหญิงด้วย ตอนนี้อารมณ์ของแต่ละคนอธิบายได้ดังนี้
“=/////=”>>สึนะ
“-_____-”>>โกคุเดระ (สงสัยเฮียแกโดนจับแต่งบ่อยเลยชินซะแล้ว)
“^V^”>>ยามาโมโตะ (หนังหน้าพี่แกหนา)
“- -”>>มุคุโร่ (นี่ก็พอกันเลยมีอาการหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ไม่แสดงออก)
“-*-”>>ฮิบาริ (รายนี้หงุดหงิดอยากฆ่าคนแล้ว)
“=------=”>>เรียวเฮรอดไม่โดนแต่งหญิงแต่เหตุผลที่อารมณ์เสียคือเจ้าตัวไม่ได้สู้คอยแบกเสาลูกเดียว (สงสารหรือสมเพชดีฟะ)
ตอนนี้แต่ละสีอันประกอบไปด้วย ฟ้า แดง เหลืองและม่วงกำลังเข้าห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดแต่ละทีมจะมีห้าคนเป็นคนแบกเสาและอีกหนึ่งคนอยู่บนเสากติกาก็ง่าย ๆแค่ต่อย ถีบ ก้านคอ จะทำไงก็ได้ลากตัวหัวหน้าทีมที่อยู่บนเสาลงมาให้ได้ไม่ว่าเป็นหรือตาย (ออกกติกาโดยอาจารย์ริโบยามะ-ไปกระทืบมันกัน) ตอนนี้สึนะอยู่ในสภาพแสนจะโมเอ๊โมเอะช่างได้จังหวะมากตรงที่ว่า แดดร้อน+เหงื่อออก+เสื้อบาง=เห็นร่างบางซึ่งซ่อนอยู่ใต้เนื้อผ้าบางเฉียบ ดวงตากลมโตหรี่ลงเพื่อหลบแสงอาทิตย์ กระโปรงฟูฟ่องพลิ้วไปตามลมที่พัดมา (โครต) แรง จนเกือบจะเห็นขาอ่อนหลายครั้ง (บุคคลที่อยู่ด้านล่างเช็ดกำเดาไปหลายครั้ง)
และแล้วตอนนี้แต่ละสีก็ได้มาประจันหน้ากันรอสัญญาณนรกจากอาจารย์ริโบยามะ
“เอาล่ะก่อนจะแข่งกันชั้นจะกล่าวอวยพรอะไรสักหน่อย”นักเรียนทุกคนเงียบตั้งใจฟัง
“อืม~ถึงยังไงก็ยังมีจิตวิญญาณของความเป็นครูอยู่สินะ”>>คุโรคาวะ ฮานะ
“แหมเป็นครูก็ต้องห่วงนักเรียนเป็นธรรมดาสิจ๊ะ”>>เคียวโกะ
แต่ความเข้าใจอันดีของนักเรียนที่มีต่อครูที่เพิ่งก่อตัวขึ้นมาเพียงน้อยนิดก็ได้พังทลาย
“ขอให้โชกเลือดเอ๊ย! โชคดีนะนักเรียนที่รักทุกคน”
“………”>>เงียบกริบ
ทุกคนคิดเหมือนกันคือ ไม่น่าไปชมมันเล้ย
“ปรี๊ดดดดดด!”เสียงนกหวีดดังทั่วสนามเป็นสัญญาณเริ่มการแข่งขัน
สึนะที่อยู่บนเสาเอนไปมาเนื่องจากคนถือเสานั้นมือซ้ายโอบเสาสวนมือขวาต่อยรัวไม่ยั้งมีเพียงโกคุเดระและยามาโมโตะเท่านั้นที่คอยระวังเสาอยู่ส่วนมุคุโร่และฮิบาริลุยไม่ยั้ง เพียงไม่กี่วิเท่านั้นสีฟ้าของพวกสึนะก็ชนะไปอย่างง่ายดายสร้างความตกตะลึงให้เหล่ากรรมการและกองเชียร์อย่างมาก (โครตเก่ง)
“อ่อนซะจริง”โกคุเดระบ่น
“ฮ่ะ ๆ เราคงเก่งเกินไปล่ะมั้ง^^”ยามาโมโตะหัวเราะขณะที่ศพเอ๊ยเหล่าคนที่นอนแผ่อยู่บนพื้นส่งสายตาอาฆาตให้แต่พวกเจ้าตัวนั้นไม่รู้ตัวสักนิด
“เอ่อ…คือว่านะ^^;”สึนะที่ยังอยู่บนเสาร้องลงมาเสียงอ่อย ๆเพราะหมดแรงกับการยึดเสาให้มั่นและหมดเสียงกับการกรีดร้องเมื่อยามมีมือหายนะมาเกาะที่ขา (และมือนั้นก็โดนโกคุเดระเสยกระเด็น)
“มีอะไรหรือสึนะ/รุ่นที่สิบ”ทั้งสองประสานเสียงและพร้อมใจกันเงยหน้าขึ้นไปมองดูสึนะที่ตอนนี้หน้าซีดเผือด
“ช่วยเอาชั้นลงไปที T[]T!”สึนะตะโกนร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้ก่อนที่แขนทั้งสองจะหมดแรงจะรั้งท่อนไม้ ปล่อยร่างกายไปตามแรงโน้มถ่วงโลก
“รุ่นที่สิบ!!!”
“สึนะ!!!”
“ซาวาดะ!!!”
ทั้งสามคนอยู่ด้านล่างตกตะลึงกับภาพนั้นอย่างมากมีเสียงร้องจากทั่วทั้งอัฒจันทร์เพราะความสูงของเสานั้นไม่ใช่เล่น ๆเลยหากหล่นลงมาแล้วล่ะก็มีอันได้หามเข้าโรงบาลเป็นแน่ช่างเป็นภาพที่หวาดเสียวเหลือเกิน แม้แต่มุคุโร่และฮิบาริยังอึ้งกับเหตุการณ์อันกะทันหันนี้
“แกยังตายไม่ได้เฟ้ย”เสียงเล็กพูดผ่านทางไมโครโฟนก่อนจะมีเสียงปั๊ง! ดังตามมา
“กรี๊ดดดด!!!”เสียงกรีดร้องจากบรรดาผู้เห็นเหตุการณ์ สึนะที่กำลังจะตกลงมาจากเสานั้นโดนกระสุนจากโต๊ะกรรมการเจาะเข้ากะโหลกเต็ม ๆจนร่างปลิวไปตามแรงยิงนั้นโกคุเระ ยามาโมโตะและเรียวเฮที่รอรับอยู่ด้านล่างตรงตำแหน่งที่สึนะกำลังจะตกลงมานั้นเมื่อเห็นจุดตกเปลี่ยนไปเป็นไกลกว่าเดิมแม้ว่าจะวิ่งไปสุดแรงแต่ทั้งสามดันสะดุดขากันเองจนล้มคะมำซะก่อน ตอนนี้ทุกคนอยู่ในอาการหวาดผวายกเว้นสี่สาวที่นั่งยิ้มอยู่ ตอนแรกที่สึนะตกลงมาหนึ่งในพวกเธอก็แทบจะวิ่งลงไปรับด้วยตัวเอง (แต่โดนรั้งไว้) แต่เมื่อเห็นสึนะถูกรีบอร์นเป่ากะโหลกเข้าคืออะไร
.
.
.
พรึบ!!! เปลวไฟสีส้มสดใสถูกจุดขึ้นมาบนหัวของสึนะดวงตาสีส้มลึกล้ำเปิดช้า ๆก่อนจะปล่อยไฟออกจากถุงมือเพื่อทรงตัวก่อนตกถึงพื้น สึนะในโหมดไฮเปอร์กลับมายืนด้วยท่วงท่าสง่างามบนพื้นเรียบเหมือนกับไม่มีเหตุการณ์ก่อนหน้ามาก่อน
‘ที่ให้ใส่ไว้เพราะแบบนี้เองสินะ’สึนมองดูที่มือของตนที่ซึ่งตอนนี้กำลังสวม X gloves Ver.vongolaring อยู่
ย้อนกลับไปตอนที่สึนะกำลังจะเข้าไปในสนามแข่งรีบอร์นในคราบครูริโบยามะได้นำถุงมือมาให้สึนะพร้อมกำชับว่าให้ใส่ห้ามถอดเด็ดขาดแม้จะร้อนไส้ปลิ้นแค่ไหนก็อย่าถอด
ตอนนี้สึนะเข้าใจความหมายแล้ว แต่ดูเหมือนคนในอัฒจันทร์หลายคนยังไม่เข้าใจว่าทำไมสึนะถึงเปลี่ยนไปและมีไฟที่หัวได้ แต่แล้วจู่ ๆรีบอร์นก็ประกาศขึ้นมา
“เอาละตอนนี้เราได้ผู้ชนะแล้ว และก็มาถึงจุดไคล์แมกซ์ทั้งหกคนจะต้องสู้กันเองเพื่อชิงอันดับหนึ่งขอให้โชคดีและก่อนจากกันชั้นมีของแถม”รีบอร์นกดรีโหมดอันจิ๋วที่ปุ่มสีแดงใหญ่ทันใดนั้นพื้นดินก็สั่นสะเทือนจู่ ๆก็มีกรงเหล็กอันเบอเร่อออกมาจากพื้นดินครอบพวกสึนะเอาไว้ นี่หรือของขวัญที่ว่า
“อึ๋ย!”ยามาโมโตะทำท่าตกใจเล็กน้อย
“อะไรกันวะเนี่ย”โกคุเดระตะโกนออกมาพร้อมเข้าปกป้องสึนะในโหมดไฮเปอร์ (ปกป้องทำเพื่อ)
“กรง!!!”เรียวเฮมองไปรอบ ก่อนจะร้องออกมา
“หืม~น่าสนุกนี่”ฮิบาริแสยะยิ้ม
“คึหึหึวิธีการป่าเถื่อนสมเป็นมาเฟียจริง ๆนะครับ”แม้มุคุโร่จะพูดแบบนั้นแต่ก็ตั้งท่าเตรียมสู้เรียบร้อยแล้ว
“นี่มันอะไรกันรีบอร์น”สึนะมองมาที่รีบอร์นสายตาขุ่นเคืองนิด ๆแต่ทว่าจอมอนิเตอร์จับภาพตอนที่สึนะหันมาหารีบอร์นเอาไว้แล้วทำให้ภาพนั้นใหญ่ขึ้นจนทุกคนเห็นหน้าของสึนะชัดเจน
นัยน์ตาสีส้มสดใสฉายแววไม่พอใจอยู่เนือง ๆคิ้วบางขมวดเข้าหากันริมฝีปากบางชมพูระเรื่อเชิดขึ้นเล็กน้อยบวกกับชุดที่ใส่มันช่างเหมือนนางเอกที่กำลังไม่พอใจอะไรซักอย่างแต่ในอีกแง่มุมหนึ่งหากไม่เห็นเสื้อแล้วมันก่างเท่จับใจ (มีบางคนหันไปมองระหว่างจีอ๊อตโต้และสึนะสลับกันไปมา) แล้วก็เกิดปรากฏการณ์วิปลาตที่เหล่าภารโรงต้องจดจำเลือดกำเดาสีแดงฉานพุ่งออกมาจากโพรงจมูกของเหล่านักเรียนหญิง (มีบางคนที่พุ่งไม่ออกเช่นเคียวโกะ ฮานะ โมโมกะ ชิเอกิ ชิอากินอกนั้นไม่เหลือ) ตอนนี้ทั้งอัฒจันทร์เต็มไปด้วยสีแดงไมเพียงแค่พื้นของอัฒจัทร์เท่านั้นแม้แต่หัวของคนบางคนก็ย้อมไปด้วยสีแดงเป็นภาพที่สยดสยอง และในขณะนั้นเองอิริเอะที่กำลังเดินทางกลับบ้านได้ผ่านโรงเรียนนามิโมริช่างเป็นเรื่องที่น่ายินดีเพราะทางที่อิริเอะเดินอยู่นั้นสามารถมองเห็นอัฒจันทร์ได้อย่างชัดเจน และสายตาเจ้ากรรมของอิริเอะก็เหลือบไปเห็นพอดีและตรงตำแหน่ง
เหล่านักเรียนที่ตอนนี้ Head and body ชโลมไปด้วยเลือด (กำเดา) กำลังแสยะยิ้มยิงฟันขาวมาทางอิริเอะ (ขอโทษคนข้างหน้า โกรธแค้นไอ้คนข้างหลัง) และตามมาด้วยเสียงหวีดสยอง (กลับบ้านแม่ด่าตรูเละแน่)
“กะกะกะกะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”อิริเอะกรีดร้อก่อนจะวิ่ง 4x100 กลับบ้านอย่างด่วน
ความคิดเห็น