คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : chapter}}:29>>การประลองเริ่มต้น(2)
“…ไอ้พวกสวะ…”
“………….”<<ผู้ที่อยู่ในสนาม
“=O=”<<ผู้ที่นั่งอยู่บนอัฒจันทร์
“เป็นพระคุณอย่างสูง เอาล่ะก่อนอื่นก็มาตารางการแข่งกันก่อน”
“ยังมีกำหนดตารางอีกงั้นเหรอ =[]=”สี่สาวโวยวาย
“ถูกต้อง! เอาล่ะมาจับฉลากเลือกหมายเลขเพื่อหาคู่แข่งซะ”
FBI นำกล่องสี่เหลี่ยมสีดำมาให้ตัวแทนจับฉลากส่วนอีกคนยืนอยู่หน้ากระดานตารางการแข่ง (ซึ่งไม่รู้เอามาตอนไหน)
“ได้เลข 5 นะ ^^”ยามาโมโตะที่เป็นตัวแทนบอกหมายเลขกับFBI
“เลข 6”สึนะที่เป็นตัวแทนบอกหมายเลข
“เลข 2 สุดขั้ววว!!!”เรียวเฮ
“เลข 3”มิโฮะ
“เลข 1 ครับ”มุคุโร่
“ได้เลข 4 ”ชิอากิ
เมื่อ FBI เขียนตารางเรียบร้อยแล้วรีบอร์นก็ประกาศคู่ต่อสู้
“การแข่งขันจะเป็นไปตามตารางใครชนะในรอบแรกก็จะได้ไปสู้ในรอบที่สองและถ้าชนะต่อไปเรื่อย ๆก็จะได้ชิงชนะเลิศและถ้าหากใครชนะจะสามารถขออะไรก็ได้จากอาจารย์ที่เข้ามาใหม่ทุกคน!”
ผึ่ง!!!
หูของเหล่าสาว ๆเมื่อได้ยินเช่นนั้นถึงกับหน้ามืดตามัวอยากจะลงแข่งด้วยใจจะขาด
“ฉันต้องชนะ!!!”ทั้งสี่สาวแหกปากขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะส่งสายตาที่มีกระแสไฟฟ้าสถิตให้กันและกัน (รักกันปานจะฆ่ากันตาย= =)
“เอาล่ะคู่แรก โรคุโด มุคุโร่และยามาชิตะ ชิเอกิVSซาซางาวะ เรียวเฮและโคลม โดคุโร่ ผู้ไม่เกี่ยวข้องลงจากเวทีประลองให้หมด!”บุคคลที่ไม่ได้สู้ก็พากันลงจากเวทีไปนั่งที่นั่งพิเศษริมขอบเวทีแทน เหลือไว้สี่คนในลานประลอง
“เอาล่ะข้อควรระวังนะคร้าบ~ การต่อสู้นี้จะมีเอ็ฟเฟคประกอบมากมายหากบังเอิญมีอะไรที่ลอยมาจากเวทีประลองให้หลบนะครับ ไม่งั้นอาจตายไม่รู้ตัว-O-”ฟรานประกาศข้อควรระวังทำเอานักเรียนนั่งกันไม่ติดเก้าอี้ไม่รู้ว่าจะมีอะไรลอยมาจากทิศทางไหน
“เอาล่ะ… เริ่มการแข่งขันได้!!!”เมื่อรีบอร์นประกาศ เรียวเฮก็พุ่งเข้ารัวหมัดใส่มุคุโร่ทันทีแต่มุคุโร่ก็สามารถรับหมัดได้อย่างสวยงามและใช้สามงามประจำตัวแทงโต้กับเรียวเฮ
“ทำอะไรดีหว่า… หืม?”ชิเอกิที่กำลังมองไปรอบ ๆเมื่อเห็นผู้ชมก็เริ่มจะมึนหัว (ทำไมมันเยอะงี้ฟะ) แต่สายตา (สั้น ๆ) ของชิเอกิก็หันไปเห็นว่าโคลมกำลังควงสามง่ามและใช่ปลายกระแทกกับพื้นเวทีทันใดนั้น…
ตู้มมม!!!!
เสาไฟมากมายโผล่ขึ้นมาจากเวทีเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจ (ตกใจ) ของผู้ชมและชิเอกิ ที่ซึ่งตอนนี้กำลังหลบเสาไฟจำนวนมากที่พุ่งขึ้นมา แต่สองหน่อที่กำลังสู้กันอย่างเมามันส์ไม่เห็นเสาไฟ (และคู่ของตัวเอง) แม้แต่น้อย
“ปล.การต่อสูนี้เอ็ฟเฟ็คกระจายอย่าไปคิดมากนะครับ”ฟรานแย่งไมค์จากรีบอร์นมาพูด
“ฮู่วเกือบไปแล้ว…”ชิเอกิถอนหายใจเมื่อหลบเสาไฟพ้นหมด
จึ๊ก!!!
เคร้ง!
บางอย่างกระแทกลงมาบนหัวของชิเอกิอย่างแรงและตกลงสู่พื้นมันคือปลายสามง่ามของมุคุโร่ที่หักจากการต่อสู้กับเรียวเฮ แต่เธอดูเหมือนไม่รู้สึกตัวจนอีกสามคนหันมามองทำหน้าตื่น ๆ ชิเอกิก็มองซ้ายมองขวา จนรู้สึกถึงความเปียกบนหัวทำให้เธอต้องเอื้อมมือไปแตะ และมองดูมือของตัวเองที่บัด now มีเลือดไหลเยื้อมไปหมด
“… เลือด?”
“=[]=”>>สามหน่อ
“… อ้วกกกกกกกกกกกกก!!! เอิ๊ก!”ชิเอกิเมื่อเห็นเลือดจู่ ๆก็อ้วกแตกพาเอาของที่กินไปออกมาซะหมดไส้หมดพุง ก่อนจะสลบแน่นิ่งไป (ยังไม่ตายนะ) มุคุโร่รีบมาดูคู่ของตัวเอง และรู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวที่เปลี่ยนไป และไม่ใช่มุคุดร่คนเดียวที่รู้สึกทุกคนทั่วอัฒจันทร์ก็รู้สึกได้เช่นกัน ถึงความเย็นยะเยือกนี้…
ฟู่ ๆๆ!!
หมอกกลุ่มหนึ่งพุ่งออกมาจากสร้อยคอที่มีจี้รูปผีเสื้อของชิเอกิ กลุ่มหมอกนั้นได้รวมตัวเป็นรูปร่าง ขาเรียวก้าวออกมาจากกลุ่มหมอก ดวงตาสีไอซิ่งที่เหมือนไร้ความรู้สึกทอดมองไปยังทุกคน ผมสีทองอร่ามส่องประกายแวววับเส้นผมดุจเส้นไหมพริ้วไปตามลม ก่อนสายตาจะไปหยุดอยู่ที่โคลม จากแววตาเย็นชากลายเป็นโมโห
“เอ้อปล.อีกทีนั่นเป็นภาพโฮโลแกรมนะครับ”ฟรานยังพูดต่อ
‘โฮโลแกรมบ้านเอ็งจะเหมือนคนขนาดนี้เชียวเหรอวะ =[]=’>>นักเรียน
“เจ้าเองเหรอที่ทำให้เจ้านายข้าบาดเจ็บ”โคลมสะดุ้งพูดติด ๆขัด ๆ
“ไม่ให้อภัยแน่ ข้าจะให้เจ้าเห็นฝันอันทรมาณ จมดิ่งสู่จิตใต้สำนึกของเจ้า”ผู้มาใหม่เพียงแค่กางฝ่ามือออกตรงหน้าของโคลม เหมือนมีพลังบางอย่างทำให้เธอจมดิ่งสู่ฝันร้าย…
.
.
.
“แมวนี่…”เด็กสาวผมสีม่วงในชุดนักเรียนประถมของโรงเรียนแห่งหนึ่ง เอ่ยขึ้นมาเบา ๆเธอเห็นลูกแมวอยู่กลางถนนและดูเหมือนมันจะกลัวเพราะมีรถวิ่งไปมาด้วยความเร็ว และทันใดนั้นรถยนตร์คันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วตรงมาที่ลูกแมวตัวนั้นพอดิบพอดี
เมี๊ยวว!!!!
เอี๊ยดด! โครม!!
วี้หว่อ! วี้หว่อ!
“คุณพ่อของเด็กใช่รึเปล่าคะ?”
“ขอโทษครับ ผมไม่ใช่พ่อแท้ ๆของเธอ”
เสียงของคนสองดังอยู่หน้าห้อง ICU ไม่ดังมากแต่เด็กสาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงกลับได้ยินเสียงชัดเจน
“คุณคะนางิถุกรถชนเหรอ!!”เสียงของผู้หญิงอีกคนดังขึ้น คนที่ถูกเรียกชื่อลืมตาขึ้นเล็กน้อย
“ใช่! เรื่องธรุกิจเลยชวดหมดเลย!!”ฝ่ายชายบ่น
“เด็กคนนั้นไม่รู้จะไปช่วยแมวมันทำไม ตาขวากับอวัยวะภายในก็ใช้ไม่ได้หมอบอกว่าคงไม่รอดแล้ว”ผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลน
ฝ่ายเด็กสาวก็ได้ลืมตาขึ้นมา รอบกายมีแต่สิ่งที่ไม่คุ้นเคย
‘ที่นี่ที่ไหนนะ… จริงสิก็เราโดดเข้าไปช่วยลูกแมวตัวนั้นนี่นา…”
“นี่หมอบอกว่าถ้ามีญาติที่กรุ๊ปเลือดเดียวกันยอมบริจาคอวัยวะให้ก็อาจจะรอดนะ”
“พูดอะไรบ้า ๆใครจะยอมเฉือนเนื้อตัวเองให้เด็กนั่น!!!”
‘… เสียงแบบนี้คงเป็นคุณแม่สินะแล้วก็… คุณพ่อ’
“เด็กคนนั้นไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ไม่ยอมคบเพื่อนแถมกับคุณก็เข้ากันไม่ได้เลยใช่ไหมล่ะ!”ผู้เป็นแม่พูดออกมาอย่างใส่อารมณ์ เพราะว่านางิลูกสาวคนเดียวไม่ยอมคบเพื่อนชอบหมกตัวอยู่คนเดียวแถมยังเข้ากับสามีใหม่ของเธอไม่ได้เลย
“ไม่ใช่แค่ฉันนะใคร ๆก็ไม่ต้องการให้เด็กคนนั้นมีชีวิตอยู่หรอก!!”
‘……’
ติ๋ง…
หยาดน้ำใส ๆไหลออกมาจากดวงตากลมโต ที่ดูเหม่อลอยไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังเจอกับอะไรอยู่ แต่สภาพของโคลมในตอนนี้คือ เธอยืนตัวแข็งทื่อไม่ว่าใครเรียกก็ไม่ขานตอบมาเป็นเวลา10นาทีแล้ว พวกFBI คิดจะไปพาตัวออกมาแต่รีบอร์นห้ามเอาไว้ ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบงัน มีอยู่สองคนที่รู้ว่าตอนนี้โคลมกำลังเจอกับอะไร หนึ่งคือมุคุโร่และสองคือเทอริอาลี่ทั้งสองคนกำลังแอบดูจิตใต้สำนึกที่โคลมกำลังเผชิญอยู่
‘… นี่เหรอความหมายที่เจ้าพูดถึงมุคุโร่…เด็กคนนี้คล้ายกับข้าจริง ๆ’
.
.
.
‘ไม่มีใครต้องการหรอก!… ตาย ๆไปซะก็ดี!… เด็กอย่างแกไม่น่าเกิดมาตั้งแต่แรก!...’เสียงที่ดังมาจากทั่วทิศทางและความมืดที่ปกคลุมอยู่ ตอนนี้โคลมไม่รู้ว่าตัวเธออยู่ที่ไหน รู้แต่ว่าไม่ว่าวิ่งไปสักเท่าไหร่ก็เจอแต่ความมืดและเสียงที่เหมือนจะฆ่าเธอทั้งเป็น
“ไม่เอานะหยุดที…”โคลมเอามืดทั้งสองข้างปิดหูตัวเองแต่เสียงก็ยังดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง
“ไม่ไหวแล้ว… พอที… ฮึก! ไม่เอาแล้ว!!!”ร่างของโคลมในความมืดมิดสลายกลายเป็นผีเสื้อสีฟ้าเทานับร้อยตัว โบยบินไปในความมืดมิด…
“โคลม/โดคุโร่!!!”ทุกคนอุทานขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นโคลมที่ยืนนิ่ง ทรุดมานั่งกองอยู่ที่พื้นเวที น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสอง ดวงตาสีม่วงเหม่อลอยออกไป ปากพึมพำแต่ ‘พอได้แล้ว… ไม่เอานะ… หยุดที’
“โคลมตื่นเถอะ”มุคุโร่เข้าไปประคองโคลมที่ยังไม่ได้สติ
“ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้จิตใจของเด็กคนนี่แตกเป็นเสี่ยง ๆ กว่าจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมคงต้องใช้เวลาอีกนาน…”พูดจบร่างของเธอก็สลายกลายเป็นหมอกสีฟ้าเทากลุ่มใหญ่กลับเข้าไปในจี้รูปผีเสื้อของชิเอกิตามเดิม
“หืม? แข่งจบแล้วหรอ +O+”ชิเอกิที่สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเมื่อเห็นบรรยากาศรอบ ๆที่แสนอึมครึมก็คิดจะหลับอีกสักยก แต่รีบอร์นก็ประกาศขึ้นมาก่อน
“โคลม โดคุโร่หมดสภาพไม่สามารถสุ้ต่อได้ โรคุโด มุคุโร่และยามาชิตะ ชิเอกิชนะ!!”
“เห๋?”
ความคิดเห็น