{Fic ReBorn}2GPJ~...โอตาคุสาวใส...ป่วนวองโกเล่♣

ลำดับตอนที่ #39 : Chapter }}}.35>>อีกไม่นานจะถึงการต่อสู้ที่ยื้อมานาน(2)กับพลังแฟงของเหล่า A.A.

 พระอาทิตย์ตอนนี้ขึ้นตรงเหนือหัว แสงแดดสะท้อนกับหิมะเข้าตาจนพร่าไปหมดแต่ก็ยังไม่เห็นมีปรากฏการอะไรออกมาเลย

“ทำไมยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ”สึนะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงร้อนรน โกคุเดระกำลังเช็คการคำนวณอย่างขะมักเขม้น ก่อนเงยหน้าขึ้นจากแล็บท็อปย้ำในความคิดเดิม

“เหลือเวลาอีก 5 นาทีก่อนที่จะเริ่มสุริยคราสทรงกลดครับรุ่นที่

10”

“โอ้ว !! ร้อน/ร้อนโว้ย!!”เสียงประสานของชิอากิและมิโฮะดังขึ้น ชิอากิปาดเหงื่อที่ไหลยังกับก๊อกน้ำประปาไปหลายหนโดยมีโมโมกะเป็นคนส่งทิษชู่ให้ทุก ๆ 5 วินาที ส่วนมิโฮะเริ่มอารมณ์เสียกับสภาพอากาศทั้งเตะทั้งถีบเศษซากโรงงานเป็นว่าเล่นโดยมีชิเอกิยืนตามดูอย่างเงียบ ๆเก็บพวกเศษเหล็กที่มิโฮะเตะเอาไปวางที่เดิม น่าแปลกทั้งที่หิมะตกแท้ ๆแต่กลับมีอากาศร้อนแบบนี้

“สภาพอากาศแปลกนี่มันอะไรกันนะขอรับ”อุเก็ตสึเหลียวมองรอบตัวรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าอากาศกำลังร้อนขึ้น หิมะที่พื้นก็เริ่มละลายไปอย่างรวดเร็ว

   “โกคุเดระเหลือเวลาอีกเท่าไหร่”ดีโน่หันไปถามใบหน้าขาวเนียนเริ่มมีเหงื่อผุดพราย

“อีก 1 นาที”โกคุเดระถอดแว่นออกมาเช็ดฝ้าที่เกาะ และเหงื่อตามใบหน้า

“โอ้ว! ร้อนแบบนี้ต้องฝึกทนร้อนสุดหูรูดด”ไม่ใช่เรียวเฮคนเดียวที่แหกปากออกมา นัคเคิลที่ยืนอยู่เฉยมานานก็เริ่มทนไม่ไหว ทั้งสองเริ่มสามัคคีกัน ซิตอัพ สก๊อตจัมพ์ ต่อยลมและวิ่งไปรอบ ๆ เป็นสองคนที่ไม่รู้จะบรรยายว่าร้อนแรงเหมือนดวงอาทิตย์หรือความร้อนกินสมองที่ไม่ค่อยมีหมดแล้ว
               “รุ่นที่ 10 ครับตอนนี้บ่ายโมงตรงแล้วครับ!!!”

              สิ้นสุดคำพูดของโกคุเดระที่เอาแต่มองนาฬิกามาตั้งแต่ 1 ชั่วโมงที่แล้วทุกคนเหมือนมีอะไรดึงดูดให้มองดูพระอาทิตย์ แต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจากพระอาทิตย์ที่ร้อนแรงธรรมดา

          “บ่างโมง 1 วินาที”โกคุเดระพูดเบา ๆ
                               “อ๊า! นี่พวกเรามาผิดที่กันจริง ๆเหรอเนี่ยไม่นะ”สึนะเริ่มร้องโวยวายรู้สึกสับสนไปหมด
                               “ไม่ดูนั่น!!!”โมโมกะชี้ให้ดูท้องฟ้าที่เริมมีความมืดเข้าปกคลุม
              ระหว่างที่ทุกคนกำลังสนใจอยู่กับพระอาทิตย์ที่กำลังทรงกลดนั้นก็มีเสียงสดใสดังขึ้น
                  “คิก คิก คิก มากันเร็วดีนะ”ทั้งหมดรีบหันไปมองยังต้นเสียงก็พบกับเด็กสาวสีเหลืองยาวประบ่ากำลังยิ้มให้อย่างไร้เดียงสา ถ้าไม่ใช่ว่าเคยพบกันมาก่อนแล้วพวกเขาคงจะไม่มีทางรู้เลยว่าเด็กคนนี้คือหนึ่งในพวกของเดม่อน สเปด

     “เธอ!!!”

   “บู่ > < อะไรกันจำชื่อเค้าไม่ได้งั้นหรอ! เค้าโกรธจริง ๆด้วย”เด็กสาวทำปากจู๋แก้มป่อง มันดูน่ารักหากจะไม่มีคำพูดต่อมา

     “ไม่รู้ท่านเดม่อนจะเอาพวก ‘โง่’ แบบนี้ไว้ทำไมฆ่าทิ้งซะก็สิ้นเรื่อง!”

คำพูดที่ดูเย็นยะเยือกบวกกับสายตาที่แสนอำมหิตคู่นั้นดุรู้ได้เลยว่าเธอไม่คิดจะเอาพวกตนไว้แน่ พวกของเดม่อนมีแต่พวกอารมณ์ผันแปรเร็วหรือไงกันนะ?

“เคย์ ได้เวลาแล้วนะ”เด็กชายอีกคนที่หน้าเหมือนเด็กสาวราวพิมพ์เดียวกัน จู่ ๆก็ปรากฏตัวออกมา

“ไค เค้าทนจะไม่ไหวแล้วล่ะอยากฆ่าเจ้าพวกนี้ให้เหี้ยนไว ๆจังเลยอ้ะ ^O^”เด็กสาวกำมือหลวม ๆไว้ที่ปลายคาง สองขากระโดดไปมาราวได้ของเล่นถูกใจ กิริยาช่างขัดกับคำพูดของเธออย่างแสนสาหัส

“อ๊ะ! ดูนั่นแสงของพระจันทร์กำลังกลืนพระอาทิตย์จวนจะหมดแล้ว!!!”

ทันใดนั้นก่อนที่พระจันทร์จะกลืนกินพระอาทิตย์หมดก็ได้ปรากฏแสงสีรุ้งทอลงมา ณ ซากโรงงานร้าง เหนือร่างของเคย์และไค ทันใดที่แสงสีรุ้งทอลงมา ก็ได้ปรากฏคฤหาสน์ขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือหัวของทั้งสอง

“นั่นเหรอสถานที่แห่งชะตากรรม”รีบอร์นซึ่งเงียบไปนาน (เพราะคนแต่งลืมบท) พูดขึ้น

“ที่นั่นมัน…”จู่จีอ๊อตโต้ก็ครางขึ้นมาราวกับนึกอะไรออก เหล่าผู้พิทักษ์รุ่น 1 ก็ทำสีหน้าไม่ต่างกัน

“ที่นั่นมันอะไรเหรอครับ/คะ”

“คฤหาสน์วองโกเล่!!!”

“เอ๋! ทำไมคฤหาสน์วองโกเล่ถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”เหล่าวองโกเล่รุ่นที่ 10 ต่างงุนงงกับปรากฏการณ์ แต่ไม่ทันจะคิดให้คลายข้อสงสัย เสียงแหลมเล็กก็โวยวายขึ้นมาซะก่อน

“เดี๋ยวเถอะชักช้าอยู่นั่นล่ะ ถ้าสุริยคราสทรงกลดหายไปเมื่อไหร่พวกตัวจะเข้าไปข้างในไม่ได้นะ > <”เคย์ทำสีหน้าขัดใจ

“แล้วทำยังไงถึงจะเข้าไปได้ล่ะสาวน้อย”ดีโน่ยิ้มเจิดจรัสถามเคย์อย่างเป้นกันเองแต่อีกฝ่ายกลับสะบัดหน้าพรืดพร้อมกระแทกเสียงกลับมา

“เค้าไม่ใช่สาวน้อยนะเค้าชื่อเคย์ ><!!!”โมโมกะที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ทนเห็นดีโน่ถูกทำร้ายจิตใจไม่ได้ เธอปัดผมปอยผมหน้าม้าเล้กน้อย ก่อนจะหันมาเก๊กหล่อให้เคย์ อาจไม่มีคนสังเกตุแต่ใบหน้าขาวเนียนของเธอมีสีชมพูขึ้นมา

“เคย์จัง บอกหน่อยได้ไหมเราจะเข้าไปข้างในกันยังไง”ยังไม่พอดมโมกะยังลงทุนด้วยการคุกเข่าและจับมือของเคย์ขึ้นมาจุมพิต ท่าทางเหมือนเจ้าชายรูปงามกับเจ้าหญิงเอาแต่ใจ แต่ติดอยู่ตรงที่เจ้าชายมีอกสะบึ้มกว่าเจ้าหญิงซะงั้น (อยากตายเรอะไรเตอร์ -*- /โมโมกะ)

“อะอะอะอะอะคะคะคะเคย์ก็มานำทะทางให้อยู่นี่ไง =//////=”เด็กสาวพูดตะกุกตะกักใบหน้าเป็นสีแดงแปร๊ดแต่ถึงกระนั้นคุณเธอก็ยังคงเชิด

“โอ้! เหลือเชื่อในโลกนี้ยังมีคนหลงความโมเอะของโมโมะ *O*”ชิอากิตะโกนออกมาพลางทำหน้าแบบว่า ‘โอ้ พระ เจ้า ฮิบาริมายืนแก้ผ้าอยู่หน้าฉัน!!!’ อะไรทำนองนี้ (อยากตายมากเหรอคุณไรเตอร์ -*-/ฮิบาริเงื้อทอนฟาเตรียมขย้ำ)

“ชิอากิจังอ่ะ! T[]T”

‘หมดมาด =---=’>>วองโกเล่และ A.A.

“พวกคุณจะตามมาไหมครับ”เด็กหนุ่มอีกคนหันมาพูดด้วยใบหน้าเย็นชา แต่สามารถเรียกความสนใจจาก 4 สาวได้ในพริบตา

“ไปจ้า *O*”โมโมกะ>>ทำไมน่ารักน่าเคะอะไรเช่นนี้><

“แน่นอน >O<”ชิอากิ>>สีหน้าเย็นชาโดนใจเจ๊> <

“รอเดี๋ยวสิจ๊ะรอเจ๊ก่อน ^O^”มิโฮะ>>สึนะจ๋าฉันไม่ได้นอกใจนะจ๊ะ ov< ปิ๊ง~

“จอง~”ชิเอกิ>>หน้าตา สีหน้า ความสูง(?) ผ่าน!

รู้สึกว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกถึงรังสีอำมหิต (จากป้า ๆ) จึงคอยเอามือลูบต้นคอและแขนตลอดเวลาเพื่อทำให้ขนที่กำลังลุกซู่กลับเข้าที่ เคย์ก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงรังสีอำมหิตจึงเอามือคล้องแขนของไคไว้อย่างแน่นหนาพลางหันมาแลบลิ้นใส่บรรดาป้า ๆ แต่เธอไม่รู้ซะแล้วการทำแบบนั้นเหมือนเป็นการใส่ไฟ ‘จิ้น’ ให้เหล่าสาวกสาย โชตะ&ซิสค่อน มากกว่าเดิม

“พลังอะไรกันนี่”วองโกเล่ทั้งรุ่น 1และ10ต่างประหวั่นพรั่นพรึงกับพลัง (จิ้น) ที่เพิ่มสูงขึ้นในชั่วพริบตาของ A.A

“เราจะประมาทเด็กสาวบอบบางไม่ได้แล้วสินะ”เหล่าวองโกเล่ต่างมองสาวน้อยA.A ด้วยความนับถือปนอึ้ง มีเพียงรีบอร์นที่สามารถอ่านใจได้เท่านั้นที่รู้ถึงความนัยที่แท้จริงของพลังของ 4 สาว และกำลังพยายามกลั้นหัวเราะอย่างเต็มความสามารถ

แล้วแบบนี้เหล่าวองโกเล่และA.Aจะไปกันรอดไหมหนอ