{Fic ReBorn}2GPJ~...โอตาคุสาวใส...ป่วนวองโกเล่♣

ลำดับตอนที่ #45 : chapter}}}:41>>sins room 2 (gula) (จบ)

 ภาพที่ปรากฏขึ้นคือสมรภูมิรบที่มีทั้งลูกระเบิดและห่ากระสุนท่ามกลางดงกระสุนนั้นเองได้มีเหล่าทหารเสี่ยงตายต่อสู้กับฝ่ายศัตรูบางคนถึงกับแขนขาดแต่บางคนก็ไร้ลมหายใจไปแล้ว แต่ถึงกระนั้นบรรยากาศในสนามรบแห่งนี้ก็ยังมีแต่การฆ่าฟันกัน

หญิงสาวผู้หนึ่งหันกระบอกปืนไปทางฝ่ายศัตรูก่อนจะลั่นไกด้วยความทะมัดทะแมง

‘อย่ายอมแพ้จนถึงวินาทีสุดท้ายจงตายอย่างอาจหาญดีกว่าเป็นทหารหนีทัพผู้ตาขาวสู้มัน!!!’เธอตะโกนก้องไปในสนามรบเพื่อปลุกเร้ากำลังใจของเหล่าทหารที่เริ่มอ่อนล้าแต่เมื่อได้ยินผู้บัญชาการที่ถึงกับลงมาในสนามรบนี้ด้วยกันพวกเขาก็ฮึกเหิมขึ้น

‘ย้ากกก!!!!’เสียงตะโกนก้องดังมาจากด้านหลังของผบ.สาวเธอหันกลับไปและยิงปืนเข้าที่ชายโครงอย่างแม่นยำ

‘หึไม่ได้เรื่อง’

                ฉึก!!!!

‘อั๊ก! แก…บ้าเอ๊ย!’ฟลูมิเน่ที่ไม่ทันระวังตัวถูกใครคนหนึ่งแทงเข้าที่หลังจนล้มลงชุดเครื่องแบบนั้นเธอจำได้แม่นยำแม้จะไม่เห็นหน้าของอีกฝ่าย

เครื่องแบบฝ่ายของเธอเอง….และสติของเธอก็ขาดไปโดยยังไม่ทันได้ยินเสียงหัวเราะของผู้ที่ลงมือ

‘คึหึหึแผนแรกเสร็จสมบูรณ์’และร่างของเขาก็หายไปกับสายหมอก

เมื่อฟลูมิเน่ตื่นเธอก็พบว่า

…ฝ่ายของเธอพ่ายแพ้ในสงครามเสียแล้ว…

ผู้เหลือรอดชีวิตที่ควรได้รับเหรียญกล้าหาญถูกประหารและผู้บัญชาการหญิงผู้ที่อุตส่าเสี่ยงชีวิตลงไปในสนามรบถูกใส่ร้ายว่าเป็นกบฏต่อแผ่นดิน......โทษประหารชีวิตและริบยศ

             ภายในห้องขังนักโทษข้อหาฉกรรจ์

             ‘สวัสดีท่านผู้บังคับบัญชาสบายดีไหมขอรับ’ผู้ที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องคุมขังทักทายนักโทษด้วยสีหน้าเบิกบานหากแต่อีกฝ่ายกระตุกยิ้ม

             ‘มีธุระอะไร’ฟลูมิเน่ตอบโดยไม่มองหน้าอีกฝ่ายน้ำเสียงห้วนสั้นและเย็นชาดูจากสภาพของบุคคลที่อยู่ในห้องขังขณะนี้แทบจำไม่ได้ว่าเคยมีดาวประดับบ่า จะมีก็แต่สายตาเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาดคู่นั้นที่ตอนนี้มองไปที่ผนังอิฐ

             ‘ข้าแค่จะมาบอกข่าวให้ท่านรู้ไว้เท่านั้น’

             ‘ข่าวอะไร’หญิงสาวปร่ายตามองเล็กน้อย ชายหนุ่มที่ดูไม่คุ้นตาในชุดเครื่องแบบทหาร

             ‘พรุ่งนี้ตอนเช้าจะมีผู้คุมมารับตัวท่านไปที่ตะแลงแกงโอกาสจะหนีมีเพียงจังหวะนั้น’ฟลูมิเน่มองหน้าอีกฝ่ายเหมือนไม่อยากจะเชื่อก่อนจะตะโกนก้อง

             ‘ข้าเป็นชาตินักรบไม่มีทางหนีความตายไสหัวเจ้าไปซะ!!!’แต่ยังมิมีทีท่าว่าอีกฝ่ายจะไป คนแปลกหน้ายิ้มมาให้เธอก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

             ‘อย่าเข้ามา!!!’ฟลูมิเน่รู้สึกถึงอันตรายอะไรบางอย่างด้วยสัญชาติญาณป้องกันตัวเธอจึงสวนกำปั้นเข้าหน้าของอีกฝ่ายอย่างจังแต่ทว่า

             ‘คึหึหึหญิงสาวผู้น่าสงสาร’จุดที่น่าจะมีใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ตอนนี้ว่างเปล่าแต่กลับมีเสียงกระซิบดังแผ่วเบาบริเวรข้างหู แต่แม้ฟลูซิโอเน่จะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นชายแปลกหน้าผู้นั้นมีเพียงเสียงที่ดังขึ้นมาและความรู้สึกบางอย่างให้รู้ว่าคน ๆ นั้นยังอยู่

             ‘เจ้าไม่คิดแค้นคนพวกนั้นบ้างเหรอ’

             ‘เจ้าทำเพื่อพวกมันขนาดไหนนี่หรือคือสิ่งที่เจ้าควรได้รับ?’ฟลูมิเน่พยายามปิดหูแต่ไม่ว่าจะทำเช่นไรน้ำเสียงนุ่มทุ้มที่กำลังหว่านล้อมเธออยู่นี้ก็ไม่จางหายไป

             ‘หุบปากซักที!!!’

             ‘คึหึหึทำตามที่ใจปรารถนาสิ ฟังเสียงของมันมันบอกเจ้าว่าอะไรล่ะ?’ฟลูมิเน่ค่อย ๆ เอามือที่ปิดหูทั้งสองออก ภายในห้องมืดทึบไร้แสงสว่างไม่ได้มีแต่เสียงมหรสพของเหล่าสัตว์ในห้องขังแต่ยังมีอีกเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมา…..ภายในใจของฟลูมิเน่

             ‘ข้าไม่อยากตาย!!!’

             วันรุ่งขึ้นผู้คุมสองคนที่ถูกปลุกมาแต่เช้าเพื่อนำนักโทษไปประหารเดินไปตามทางมืด ๆ โดยมีไฟจากตะเกียงเป็นแสงนำทาง

             ‘คึหึหึ ๆๆๆๆๆๆๆ’

             ‘เฮ้ย! ได้ยินเสียงอะไรรึเปล่า?’ผู้คุมที่รูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ถาม

             ‘ไม่นี่…ฮ้าวววว~~ ง่วงชะมัด’ผู้คุมคนที่สองที่หุ่นไม่ต่างจากคนแรกหาวขึ้นมา

             หนังตาที่เริ่มหนักขึ้น ๆ เลื่อนลงมาปิดตาของผู้คุมคนที่สองช้า ๆ ก่อนจะล้มฟุบหลับไป

             ‘เฮ้ย! เป็นอะ…ฮ้าวววว~~’ผู้คุมคนแรกที่กำลังไขกุญแจห้องขังเมื่อเห็นเพื่อนล้มไปจึงปรี่เข้าไปช่วงโดยลืมดึงกุญแจออกมาและหลับตามไปอีกคน

             ร่างบางก้าวออกมานอกห้องขังมองสภาพของผู้คุมทั้งสองก่อนจะแสยะยิ้มเธอรีบวิ่งออกจากพื้นที่คุมขังน่าแปลกเหมือนอะไร ๆ เป็นใจไปซะหมดผู้คุมคนแล้วคนเล่าต่างหลับเป็นตายเธอหนีรอดออกมาโดยปลอดภัยจนน่าใจหาย

             ฟลูมิเน่ที่หนีรอดมาได้ต้องใช้ชีวิตด้วยการเป็นขโมยต้องหลบหนีตำรวจและคนของทางการ เธอไม่สามารถพึ่งใครได้จะพึ่งได้ก็แต่ทักษะทางร่างกายที่ได้รับการฝึกมาจากตอนยังเป็นทหาร

             และในตอนนี้เธอก็ผันตัวเองจากหัวหน้ากองทหารมาเป็นหัวหน้ากองโจรอย่างเต็มรูปแบบทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด

             แต่สุดท้ายเธอถูกทางการจับได้และจบชีวิตที่ตะแลงแกงในที่สุด…

             ภาพหายไปเมื่อร่างของฟลูมิเน่ร่วงลงตามแรงโน้มถ่วงทั้งสี่ที่เห็นภาพเรื่องราวทั้งหมดอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแม้แต่แรมโบ้และแรมโพ

             “นั้นมันอะไรน่ะ”ชิอากิครางขึ้นมาอย่างแผ่วเบา

             “………..”จีนิ่งเงียบไป

             “คุณแรมโบ้จะกลับบ้านแล้วววว!!! เอาคุณแรมโบ้ออกไป!”แรมโบ้เริ่มวาดมือและเท้าไปทั่วแต่ทุกที่ ๆ มือและเท้าไปมีแต่ความว่างเปล่า
              “เอาข้าออกไปจากที่นี่!!!!!”แรมโพก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน

             แต่แล้วไม่นานร่างของทั้งสี่ก็กระจัดกระจายกันไปราวถูกแรงดึงดูดมหาสารกระชากโดยไม่ทันตั้งตัว