คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : chapter}}}:43>>sins room 3&4 [Mammon&Leviathan] (จบ)
‘เคย์…..เคย์!! หายไปไหนของเค้านะ”เด็กผู้ชายในชุดองเมียวจิ กำลังตะโกนเรียกหาใครสักคน ผมสีทองที่มัดไว้หลวม ๆ ตรงท้ายทอยเริ่มคลายออก อีกทั้งเหงื่อก็ไหลจนเขาต้องปาดมันออกจากหน้าผาก
ท่ามกลางแดดร้อนจ้าเด็กชายก็ยังใส่ชุดหนา ๆ วิ่งตามหา ‘น้องสาว’ที่ไม่รู้หายไปไหน แต่เมื่อวิ่งมาถึงจุดหนึ่งเขาก็หยุดชะงักเพราะแถบนี้มีกลิ่นอายปีศาจที่รุนแรง เขาเป็นเพียงเด็กอายุราว 10 กว่าปีเท่านั้นเกรงว่าหากเข้าไปในพื้นที่แบบนั้นคงจะกลายเป็นอาหารปีศาจเป็นแน่….แต่ว่า…น้องสาวเขาล่ะ? เธออาจจะเข้าไปในพื้นที่แถบนั้นก็ได้ เคย์ยังไม่เก่งเรื่องจับจิตสังหาร เธออาจไม่รู้สึกถึงจิตและกลิ่นอายปีศาจเลยเผลอเข้าไปเล่นก็ได้……เขาจะมัวกลัวอยู่ไม่ได้
คิดได้เช่นนั้นเด็กชายก็วิ่งฝ่าเข้าไปในเขตป่าต้องห้ามของตระกูล
.
.
.
อีกด้านหนึ่ง
“คุณน้าจะพาเค้าไปไหนเหรอ?”เด็กสาวที่มีใบหน้าเสมือนกับเด็กชายเมื่อครู่ราวพิมพ์เดียวกันเอ่ยถามร่างสูงที่กำลังเดินจูงมือตนไปที่ไหนสักที่
“หึหึหึ…เดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ”เสียงอันลึกลับนั้นตอบกลับมาอาจเป็นเพราะอยู่ในตำแหน่งที่ย้อนแสงหรืออย่างไรไม่รู้เธอมองไม่เห็นหน้าของคน ๆ นี้เลย
“แต่ว่า…เดี๋ยวพี่หาเค้าไม่เจอแล้วจะโกรธนะ”เด็กสาวเริ่มมุ่ยปาก ที่เธอตามผู้ชายคนนี้มาเพราะเขาบอกว่าจะพาไปดุของสนุก ๆ แต่นี่เดินมาตั้งนานแล้วยังไม่เจออะไรนอกจากต้นไม้กับต้นไม้และความรู้สึกขยะแขยงอย่างประหลาด
“หืม~ม พี่ชายจะโกรธเอาเหรอ?”
“ใช่สิ! ถ้าพี่รู้ว่าเค้าแอบออกมาระหว่างนั่งสมาธินะเค้าโดดตีแน่เลยอ่ะ”เด็กสาวเริ่มหน้าเบ้เมื่อคิดว่าตัวเองอาจโดดพี่ชายสุดที่รักตีก้นเอา
“หึหึหึ~พี่ชายตีเธอไม่ได้หรอก…ถ้าเธอแข็งแกร่งกว่า”ร่างสูงยิ้มมุมปากแต่เด็กสาวกลับเม้มปากแน่น
“เค้าแข็งแกร่งนะ!!!! พี่บอกว่าเค้าแข็งแกร่งที่สุดในตระกูลมิโคโตะเลยนะ!!!!”
“พี่เธอแค่พูดให้รู้สึกดีรึเปล่าเหรอ….ขนาดเข้ามาใจกลางป่าต้องห้ามขนาดนี้เธอยังไม่รู้สึกอะไรเลย”ร่างสูงปล่อยมือเด็กสาวออก คราวนี้ มิโคโตะ เคย์ รู้สึกได้ถึงความผิดปกติที่ร้ายแรง จิตสังหารจากรอบทิศ ที่แห่งนี้ไม่มีมนุษย์อาศัยมานานและเป็นที่ที่ศาลเจ้าของเธอรักษาไว้ เป็นที่อยู่ของปีศาจ….
“อ๊ะ…..พี่ชาย!!!!!”เคย์เห็นร่างของ มิโคโตะ ไค โผล่เป็นเงาอยู่หลังต้นไม้เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาก่อนจะโผกอดเข้าเต็มรักแต่ทว่าสิ่งที่เธอกอดนั้นไม่ใช่พี่ชายของเธอ
‘ฮื่ออออ..หึหึ…มาหา…พี่…ชาย…มา”จากร่างของไคก็เปลี่ยนกลายเป็นปีศาจชั้นต่ำตัวหนึ่งกรงเล็บของมันยืดยาวทำท่าจะเข้าขย้ำคอของเคย์ ณ ตรงนั้น
“กรี๊ดดดด!!!!”
“เคย์!!!! หลบไป”ร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากพุ่มไม้เข้ามาขวางทางกรางเล็บของปีศาจได้พอดีก่อนที่กรงเล็บนั้นจะเข้าฉีกร่างน้องสาวตน
“อ๊ากก!!!!”แต่การช่วยหนึ่งชีวิตก็ต้องเอาหนึ่งชีวิตเข้าแลก ไคจึงได้รอยแผลฝากไว้แทน
“พี่คะ!!”เมือเห็นเช่นนั้นเคย์จึงปรี่เข้าไปประคองร่างพี่ของตนที่ตอนนี้มีเลือดไหลจากปากแผลมากขึ้นเรื่อย ๆ
“เคย์….ทำไมถึงมาที่นี่”
“ฮึก! ฮึก!....มีคนพาหนูมาแถมเขาบอกว่าหนูไม่แข็งแกร่ง…เขาบอกว่าพี่แค่แกล้งพูด…ฮึก”เคย์สะอื้นไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง
“เด็กโง่! พี่เคยโกหกไหม?”แทนที่จะโกรธแต่ไคกลับยิ้ม
“…..ไม่เคย….”
“ดูให้ดี ๆ นะเคย์วิธีปราบปีศาจ...ฮึ่ย!!”ไคปล่อยลำแสงสีส้มออกจากปลายนิ้วพุ่งไปทางปีศาจ ทันทีที่มันโดนแสงนั้นพุ่งผ่านร่างก็กลายเป็นหินไป
“เธอมีพลังที่แข็งแกร่งกว่าพี่อีกนะ…ในอนาคตเธอต้องเป็นผู้ปราบปีศาจที่เก่งได้แน่นอน”
“แต่หนูคงไม่ชนะทายาทอันดับ 1 อย่างพี่หรอก…ขอเป็นแค่ผู้ช่วยที่ได้อยู่ข้าง ๆ พี่ต่อไปก็ดีแล้วล่ะ”เคย์ยิ้ม เป็นรอบยิ้มที่เยียวยาบาดแผลของไคได้ดีเหลือเกิน คิดไม่ออกเลยว่าหากเสียรอยยิ้มนี้ไป…เขาจะทำเช่นไรดี
.
.
.
หลายปีต่อมา
“พี่….คะ….”เสียงของเคย์ครางแผ่วเบาท่ามกลางสายฝน แต่แม้จะอยู่ไกลกันขนาดนี้แต่เขาก็ได้ยินเสียงเธอชัดเจน
เมื่อวันก่อน
‘เคย์ในฐานะมิโกะของศาลเจ้ามิโคโตะ จะต้องเป็นเครื่องเซ่นสังเวยให้กับปีศาจในป่าต้องห้าม เพื่อที่มันจะได้ไม่มารบกวนมนุษย์อีก”
“ท่านพ่อ! แต่ว่าเคย์เป็นน้องสาวของผมนะ!ผมปล่อยให้น้องตายไม่ได้!!!!”ไคในชุดองค์เมียวจิเต็มภาคภูมิทุบโต๊ะด้วยอารมณ์โมโหและเขาไม่คิดจะสำรวมอีกต่อไป เคย์เป็นน้องสาวที่เขารักเขาจะไม่ปล่อยให้เธอไปตายแน่นอน
“ถ้าอย่างงั้นแกคิดว่าแกจะกำหราบปีศาจพวกนั้นได้งั้นเหรอ…ตระกูลเรามีพี่น้องผู้หญิงไว้ก็เพื่อเป็นเครื่องเซ่นสังเวยมาช้านานแล้ว แม้แต่พี่สาวของพ่อก็เช่นกัน…”แววตาของผู้นำตะกูลไม่มีความหวั่นไหว
“แต่ข้าในฐานะผู้นำตระกูลคนต่อไปจะเป็นคนเปลี่ยนมันเอง!”
“ไค!!!!!”
.
.
.
.
.
แต่เขาก็ทำไม่สำเร็จ…วิธีจะกำหราบปีศาจร้ายในป่านั้นได้ ด้วยพลังที่เขามีตอนนี้นั้นทำไม่ได้เลย เขาอยากได้พลังมากกว่านี้…พลังที่จะปกป้องน้องสาว…พลังที่จะปกป้องเคย์
“อ๊า!!!!!!!!!”เลือดของเคย์ที่ไหลทะลักจากร่างและเสียงหวีดร้องที่แสดงถึงความทรมาณนั้นปลุกเขาจากภวังค์ ตอนนี้ไคไม่สนธรรมเนียมหรือความเป็นความตายใด ๆ เขาวิ่งเข้าไปหาร่างของเคย์ท่ามกลางดงปีศาจที่กำลังจะกินร่างของเด็กสาวทั้งเป็น
“ไคกลับมานี่!!”เสียงของผู้เป็นพ่อดังตามหลังมาแต่เขาไม่สนใจ สิ่งที่มีในหัวตอนนี้คือต้องช่วยเคย์ให้ได้!!!
เวลา 3 วัน 3 คืนกับการสู้กับปีศาจเขาทุ่มพลังทั้งหมดที่มี….ตัวคนเดียว….คนอื่น ๆ ในตระกูลก็เพียงแค่มองไม่มีใครคิดจะช่วยแม้แต่ทานพ่อหรือท่านแม่
สุดท้ายเขาก็สามารถกำหราบพวกปีศาจได้ ทุกคนต่างมาสรรเสริญยกยอ แต่สิ่งที่ไคต้องการไม่ใช่คำยกยอแต่เป็นเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นจากน้องสาวท่จะช่วยบรรเทาบาดแผลพวกนี้ได้
“….เคย์…”ไคเดินเข้าไปใกล้ร่างของเคย์ที่นอนนิ่งอยู่
“…….”ไร้เสียงตอบกลับมา
“….เคย์….พี่ชนะแล้วนะ”
“…….”ไร้เสียงกลับมาเช่นเดิม
“….เคย์…อย่าแกล้งพี่แบบนี้สิ”ไคยิ้มพร้อมเขย่าร่างของเคย์เบา ๆ
“ไค…เคย์เขา…ไม่อยู่แล้วนะ”แม่ของไคเข้ามาแตะบ่าเพื่อหวังจะบรรเทาอาการของลูกชายแต่ก็โดนสะบัดออกอย่างไร้เยื่อใย เขายังเรียกชื่อน้องสาวอยู่อย่างนั้น จนคนในตระกูลลงความเห็นว่าเขาเป็น ‘บ้า’
“เคย์…..เคย์….ฟื้นขึ้นมาสิ”วันที่2แล้วที่เขามานั่งปลุกน้องสาวที่กำลังหลับยาว แต่เธอไม่มีทีท่าจะตื่น
“ทำไมนะ….ถ้าพี่มีพลังมากกว่านี้ถ้าพี่มีพลังที่จะช่วยเธอได้เร็วกว่านี้…”
“หึหึหึหึ~ต้องการพลังงั้นเหรอครับ?”เสียงที่ฟังดูลึกลับกระซิบมาข้างหูของเขา
“ใช่….ผมต้องการพลัง”
“เอาไปทำไมครับ”
“ปกป้องน้องสาว…..และ….”
“และ…..?”
“ฆ่าไอ้พวกที่เห็นแก่ตัว”
“หึหึหึหึหึหึ~เป็นความปรารถนาที่ดีนะครับถ้าเช่นนั้น มากับผมสิ แล้วผม…จะช่วยน้องสาวคุณเอง….”
‘เหมือนตอนนั้น….ผมคง…ต้องมนต์ปีศาจที่แสนหอมหวานนี่ไปแล้วแน่ ๆ’
ความคิดเห็น