คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Next Door : ภาคพิเศษ 04
Next Door : ภาพิเศษ 04
“รับ ไม่้อห่วนะุอี้เฟิสบายใไ้ รับ สวัสีรับ” ทเฮวาสายแล้วหมุนัวหันลับมาที่โ๊ะทำาน ็เอับสายาสสัยอภรรยา ทเฮเพียนั่ลแล้วหยิบแฟ้มานมาเปิู
“ุยับลู้าเหรอ” อึนฮยอนั่ลที่เ้าอี้้านหน้า
“อืม เรื่อเ็ฝึานที่ันบอนายเมื่อราว่อน พรุ่นี้ะเินทามาแล้วเป็นลูพี่ลูน้ออุหลี่”
“อ่อ ุหลี่อี้เฟิ แปลัทำไมไม่ฝึานที่บริษัทพี่ายล่ะ”
“ไว้นายสัมภาษ์น้อเ้าู็แล้วัน พรุ่นี้นายไปรับเียว้านับันที่สนามบิน้วย”
“สำันะเนี่ย ท่านประธานไปรับ้วยัวเอ”
“ุหลี่เป็นลู้านสำั เ้าเป็นห่วน้อายและอให้ัน่วยัารเรื่อที่พัให้้วย”
“อืม…สำั ๆ”
“ไม่้อิมาล่ะ” ทเฮ้อมอใบหน้าาวที่พยัหน้าเ้าใ
“รู้แล้วน่า ันไม่ไ้ิอะไรเลย ุหลี่เป็นู่้านสำัยัไเรา็้อูแลน้อายเ้า”
“อืม ันเ็นเสร็แล้ว” ทเฮปิแฟ้มแล้วเลื่อนมันส่ให้อึนฮยอ
“อบุรับท่านประธาน”
“เที่ยนี้ไปทาน้าว้านอ้วยัน”
“อืม นายประุมเสร็แล้ว็ลไปเรียที่ห้อนะ ไปล่ะมีาน้อทำอีเยอะ” อึนฮยอยิ้มหวานให้อแฟ้มแล้วเินออไปาห้อ ทเฮมอามแผ่นหลันั้นแล้ว็ส่ายหน้าน้อย ๆ
ทเฮมีประุมเรื่อารเปิลาใหม่ในเวลา่อมา เป็นารประุมเพื่อหารือเล็ ๆ ในห้อึมีเพียผู้บริหารไม่ี่น ทเฮนั่ฟัผู้ัารฝ่ายารลาพรีเน์านอย่ารอบอบ ีมินเป็นนเ่และเรียนรู้านไวพอสมวร ใน่วเือนที่ผ่านมาเาริเริ่มและพันาฝ่ายารลาไปนหลายนล่าวถึ
“ผมว่าเป็นวามิที่ไม่เลวเลยนะ แบบนี้ลีรุ๊ปอเรา็ะเป็นที่รู้ัมาึ้น” ผู้บริหารท่านหนึ่เอ่ยม
“าโปรเ์แรทีุ่ทเฮเยริเริ่มเมื่อหลายปี่อนนอนนี้็มีสาานะทั่วเาหลีแล้ว ถ้าทำารลาแบบเาะลึลไปอีเราะเ้าถึผู้บริโภไ้มาึ้น”
“็ีนะรับ ไว้ีมินไปทำแผนแบบละเอียมา แล้วประุมรั้หน้าะให้ทุนไ้รับฟัแล้วลมิัน” ทเฮเห็น้วย
“อบุรับ ไว้ผม้อรบวนท่านประธานี้แนะ้วยนะรับ” ีมิน่อมศีรษะให้ท่านประธาน
“รับ ั้นวันนี้พอแ่นี้รับ อบุทุน เลิประุม” ทเฮล่าวปิแล้วลุึ้นยืน นอื่น ๆ ็ทยอยออไปาห้อประุม ีมินเินเ้ามาแล้วรั้ทเฮไว้
“พี่ทเฮรับ ผมสสัย”
“ว่ามา”
“นั่่อนีว่ารับ”
“อืม” ทเฮนั่ลามเิม ีมิน็นั่ลที่เ้าอี้ใล้ ๆ
“ผมสสัยรนี้รับ”
เนื่อาเป็นเวลาเที่ยว่าแล้วอึนฮยอที่รู้สึหิวึเินึ้นมาที่ห้อประุมเมื่อเห็นว่าหลายนออมาันแล้ว แ่ทเฮยัไม่ออมาเสียที ท้ออเา็ร้อประท้วแล้ว้วย อึนฮยอเินมาหยุอยู่ที่หน้าห้อประุมแล้วะโหน้ามอผ่านรอบระใสเ้าไป
“ีมิน ำเป็น้อใล้นานั้นมั้ยล่ะ หัวะนันอยู่แล้ว” พอเห็นนสอนนั่ิัน็เผลอัปาแน่น
ทเฮไม่ไ้ิอะไรอึนฮยอเื่อ แ่ใรเล่าะสามารถวาในที่เยรู้สึีับสามีัวเอไ้ ่อให้รู้ว่าอึนฮยอเป็นภรรยาที่แ่านันแล้ว แ่แล้วไล่ะ พวเาเป็นู่รัที่เ้าพิธีมีพยายานรู้เห็นเป็นนในรอบรัวและเพื่อนสนิท นนอไม่ไ้รู้ว่าพวเาแ่านันแล้วเสียหน่อย
แ่ะให้อึนฮยอไปป่าวประาศนทั่วเาไม่มีทาทำแน่นอน
“หิว้าวแล้วอะ” อึนฮยอบ่นเบา ๆ มือ็ลูบท้อที่ร้อประท้วึัสินใเปิประูเ้าไป “ทเฮหิวแล้ว เอ้า ีมิน็อยู่เหรอ อโทษนะ”
“พี่อึนฮยอ” ีมินถอยเ้าอี้ออห่าาทเฮแล้วยิ้มให้นมาใหม่ ส่วนทเฮมอไปยัภรรยาที่ทำหน้าอ
“อืม ีมินเ้าใแล้วใ่มั้ย” ทเฮหันไปถามรุ่นน้อ
“รับ ไว้ถ้าไม่เ้าใรไหนอีอรบวน้วยนะรับ”
“อืม”
“ีมินไปทาน้าว้วยันมั้ย”
“อะ ไม่ีว่ารับ”
“อ่อ ั้นพวพี่ไปิน้าว่อนนะ”
“รับ ามสบาย”
“ทเฮเร็ว ๆ สิ หิวไส้ะาแล้วเนี่ย” อึนฮยอเ้ามาอแนทเฮแล้วึออไป
“เว่อร์เินไปแล้ว หึ” ทเฮส่ายหน้าแ่็ยอมปล่อยให้อึนฮยอเาะแนลาออไป
“นายนัันอนเที่ย แ่นี่มันะเที่ยรึ่แล้วอะ ไม่รัษาเวลา”
“ุยานอยู่” ทเฮและอึนฮยอเินเ้ามาในลิฟ์ อึนฮยอปล่อยให้ทเฮเป็นอิสระแล้วออทำหน้าเบื่อ
“ุยอะไรเยอะแยะ”
“หึ นี่โมโหหิว หรือโมโหหึ”
“หิว หิวมา้าอีนิินหัวนายไ้เลยล่ะ” ไม่พูเปล่าอึนฮยอยัทำท่าทาประอบ ยสอมือเป็นรเล็บอ้าปาร้อู่สามี
“ปัาอ่อน” ทเฮส่ายหน้าและหัวเราะผลัหัวอึนฮยอเบา ๆ
“ทเฮนายูไม่ออเหรอว่าีมินสนในายอะ”
“ันไม่ไ้โ่นะ แ่แล้วไให้ันทำเป็นไม่สนใเ้าไปเลยั้นเหรอ”
“เปล่า แ่นายรู้ัวว่าำลัทำอะไรอยู่็พอแล้วล่ะ”
“อืม ันรู้ีว่าันำลัทำอะไร และรู้ีว่าันเป็นอนาย” ทเฮยยิ้มแล้วับไหล่ทั้สอ้าออึนฮยอึเ้ามา่อนะูบลไป
“อือ!”
“ินอหวาน่อนไ้มั้ยนะ” ทเฮพูเบา ๆ อึนฮยอเลยผลัอแร่ออพอีับที่ประูลิฟ์เปิออมา ร่าบาวิ่ออไปที่ลานอรถทเฮมอามแล้ว็หัวเราะ
มื้อเที่ย่าย ๆ ผ่านพ้นไป ทเฮไม่ไ้รีบร้อนเ้าบริษัทใน่วบ่าย เพียแ่ับรถมาอที่สวนสาธาระหามุมสบไ้นั่ื่มาแฟเย็น ๆ เท่านั้น
“วันนี้ิลล์ันะ” อึนฮยอนั่ล้า ๆ ทเฮ มอไป้านหน้าแล้วสูลมหายใเ้าใเ็มปอ
“แ่รู้สึเหนื่อย”
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เมื่อไ้ยินันั้นอึนฮยอึหันไปมอเสี้ยวหน้าม ทเฮหันมาส่ายหน้าน้อย ๆ ่อนะหันลับไปแล้วื่มาแฟ
“…”
“ห้ามมีวามลับนะ ไม่ั้นันโรธ”
“ไม่มีอะไรหรอ แ่รู้สึว่าเหนื่อยที่ไม่ไ้เป็นัวเอ”
“เพราะนายไม่ใ่ทเฮนเิม”
“…”
“นายรู้ัวมั้ยว่าเปลี่ยนไปมาแ่ไหน นายแร์นอื่นทั้ที่เมื่อ่อนนายไม่แร์ใร”
“ั้นเหรอ” ทเฮ้มหน้าลยยิ้มมุมปาน้อย ๆ ลมเย็นาน้ำเบื้อหน้าทำให้เาหลับาล
“็อย่าว่า นายเป็นถึประธานลีรุ๊ป นายแบอะไรไว้ั้มามายบนไหล่นี้” มือบาวาลบนไหล่อทเฮบลปุ ๆ
“…”
“ถ้าเหนื่อย็มาบไหล่ันไ้เสมอนะ” อึนฮยอนั่ยืัวแล้วออเิหน้า ทเฮหันมอแล้ว็ผลัหัวลม ๆ นั้นเบา ๆ ่อนะยับเอนพิไหล่เล็ออึนฮยอ
“หึ ันไม่เป็นัวเอเลยั้นเหรอ”
“ทเฮ เวลาอยู่ับนอื่นนายะเป็นใร็ไ้ แ่เวลาที่นายอยู่ับัน นายสามารถเป็นนายไ้ลอนะ”
“…”
“ไม่้อฝืน ไม่้อพยายาม แ่เป็นนาย เป็นทเฮ”
“…”
“…เป็นทเฮอัน”
“อืม วันหยุนี้ไปบ้านอเราันนะ”
“หมายถึ บ้านที่เาะเหรอ”
“อืม แ่อยาพั ไปในที่ที่มีแ่เรา”
“อืม แ่เรา” อึนฮยอยิ้มน้อย ๆ แล้วูโโ้อัวเอ
ทัู้่นั่อยู่สัพัทเฮ็ับมืออึนฮยอลุึ้น เาะเ้าไปูที่ท่าเรือใหม่่อนะเ้าบริษัท อึนฮยอ็ยินีามไป้วยทุที่ และมีรอยยิ้มให้ับทเฮเสมอ
-----------------------------
ทเฮปลุอึนฮยอหลัาที่เาอาบน้ำเสร็แล้ว นี้เาัวเียึผ้าห่มออทำหน้ายุ่ ๆ ลุึ้นนั่แล้วยีผมัวเอทั้ที่ยัหลับา
“ไปอาบน้ำไ้แล้ว ่อยไปหาอะไริน่อนถึสนามบิน”
“อืออ”
อึนฮยอลืมาแล้วพาัวเอเินเ้าห้อน้ำ ทเฮมอามแล้ว็ส่ายหัว่อนะเินไปเปิู้เสื้อผ้า เาเลือุสบาย ๆ เพราะวันนี้ไม่เ้าบริษัทแล้ว
ทั้สอนแวะทานมื้อเ้าัน่อนถึสนามบินเพราะยัมีเวลาเหลือ่อนที่เียว้านะมาถึ เมื่อทานเสร็ทเฮ็พาอึนฮยอมาที่สนามบินทันที
“น้อเ้าน่ารัมั้ยอะ”
“ถามทำไม”
“อยารู้”
“เห็น็ูเอาเอแล้วัน”
“ิ๊ ว่าแ่น้อเ้าพัที่ไหน”
“ถามมา” ทเฮว่าให้ สายามอไปยันที่ำลัะออมาาเท
“ไม่ถามแล้ว” อึนฮยอเิหน้าใส่ทเฮเมื่ออีนไม่สนใอยาอบำถาม และ้วยวามที่นเยอะไปหมทเฮ็ะหุหิ
“มาแล้ว” ทเฮบอ
“พี่ทเฮ สวัสีรับอบุที่มารับ” ร่าสูโปร่วิ่เ้ามาหาทเฮ รอยยิ้มสใสนั้นทำให้อึนฮยออยายิ้มาม
เ็นนี้น่ารัอีแล้ว น่ารัเหมือนระ่ายเลย
“อืม สวัสี ุหลี่เป็นห่วนายมา”
“เฮียอผมเว่อร์ลอเลยรับ ว่าแ่…” เียว้านหันมอน้าายอทเฮ
“อึนฮยอ” ทเฮแนะนำ
“อ่อ พี่อึนฮยอริ ๆ ้วย น่ารัเหมือนที่เฮียเฟิบอเลยรับ แฟนพี่ทเฮ”
“นีุ่หลี่พูถึพี่้วยเหรอ” อึนฮยอรู้สึประหลาใมา เาลายเป็นหัว้อสนทนาอนอื่นไปแล้วเหรอเนี่ย แถมยัเป็นนที่อึนฮยอไม่เยรู้ัอย่าเียว้าน้วย แ่เ็นนี้ลับรู้ัเาเสียไ้
“รับ เฮียเฟิบอว่าพี่ทเฮมีแฟนน่ารัมา”
“ุหลี่็มเินไป” อึนฮยอยิ้มเิน ๆ ทเฮยิ้มน้อย ๆ ูเหมือนว่าอึนฮยอับเ็ฝึานนใหม่ะเป็นพวเียวันไ้
เียว้านเป็นเ็ร่าเริสใส แ่็มีวาม่าาีมินอยู่มา
“ไม่เินไปหรอรับ ผมว่ามน้อยไปะอี เฮียเฟิยับออีว่าพี่ทั้สอนรัันมา พี่ทเฮเอ็หวพี่อึนฮยอมา้วยรับ”
“ุหลี่รู้ีไปแล้ว”
“เอาล่ะ มาเหนื่อย ๆ ินอะไรมาหรือยั” ทเฮเอ่ยแทร
“ทานบนเรื่อมาแล้วรับ”
“อืม ั้นพี่ะพาไปที่พั”
“รับ รบวนพี่ ๆ ้วยนะรับ” เียว้าน้มหัวให้ับพี่ทั้สอ
“มีระเป๋ามาแ่นี้เหรอ มาพี่่วย” อึนฮยออาสา
“ไม่เป็นไรรับ ผมัารเอแ่นี้็รบวนพวพี่มาแล้ว”
“อ่า ไม่รบวนหรอไปเถอะ”
“รับ”
ระหว่าทาอึนฮยอและเียว้านพูุยันถูอและลไปฝึานับอึนฮยอเรียบร้อย ทเฮ็มีหน้าที่รับฟัและับรถพามานถึอนโ ทเฮโทรศัพท์หาใรสัน เรื่อนี้อึนฮยอไม่รู้เรื่อ้วยเลยริ ๆ หลัาทเฮวาสายรอไม่นานอึนฮยอ็้อร้ออ๋อ
“อโทษที่ให้รอรับ นี่รับีย์าร์”
“อบใ”
“ไม่เป็นไรเลยรับ ่วยแ่นี้เล็น้อย มีอะไรให้่วยยมั้ยรับ”
“อี้ป๋อ” อึนฮยอเินเ้ามาแล้วเอ่ยเรียเพื่อนอเโน่
“สวัสีรับพี่อึนฮยอ” เ็หนุ่มหันมายิ้มให้
“อืม ั้นพี่รบวน่วยถือระเป๋าหน่อยนะ”
“ไม่เป็นไรรับ ออผม เี๋ยวัารเอ” เียว้านที่ยระเป๋าลาหลัรถลาเินมาหยุอยู่้าอึนฮยอ
“อี้ป๋อ นี่เียว้านยัไ็ฝา้วยแล้วัน” ทเฮแนะนำ
“…” อี้ป๋อยืนมอนมาใหม่นิ่ รอยยิ้มที่อีนยิ้มให้นาหยีนั้นทำเอาหัวใอเาสั่นเลยทีเียว
“ื่ออี้ป๋อเหรอ นีนเหรอ”
“อะ อืม”
“พอีพี่ให้อี้ป๋อ่วยัารเรื่อห้อให้น่ะ เียว้าน็พัที่นี่แล้วันาเหลืออะไรบอไ้ไม่้อเรใ”
“อบุรับ”
“ึ้น้าบนันเถอะรับ” อี้ป๋อเ้ามาแล้วแย่ระเป๋าลาอเียว้านไป ลาเินเ้าไป้านใน เ้าอะห้าม็ไม่ทันแล้วึไ้แ่เินามเ้าไปเียบ ๆ
“นายว่ามีนเสียอาารปะ” อึนฮยอเ้าไประแทไหล่ทเฮเบา ๆ แล้วมอามเ็สอนที่เินนำไป
“เี๋ยวนายะเสียัว”
“ไอ้บ้าาม”
“ยอมรับ” ทเฮโอบไหล่อึนฮยอเ้ามาแล้วเินไปพร้อมัน
อี้ป๋อพาเียว้านึ้นมาที่ห้อ ัารเปิห้อและยระเป๋าเ้าไปส่ให้ อึนฮยออยยืนมออาารอเ็หนุ่มแล้ว็อมยิ้ม ท่าทาแบบนั้น ไม่ไ้พูแ่สายามอลอ
“ห้ออผมอยู่้า ๆ มีอะไร็เรียไ้”
“อ่อ อบุนะไม่รบวนหรอ”
“อืม”
“พี่ทเฮ พี่อึนฮยอผมอบุมานะรับที่เป็นธุระัารให้”
“ไม่เป็นไร ๆ แ่นายั้ใฝึาน็ะีมา” อึนฮยอบไหล่น้อายนใหม่้วยวามเอ็นู
“รับ ผมะทำให้ีที่สุ”
“ีมา ๆ ไว้วันันทร์เอัน”
“รับ”
“วันนี้พัผ่อนเถอะ เบอร์พี่น่ะมีแล้วเนอะ ถ้าาเหลืออะไรโทรไ้เลยเี๋ยวให้อี้ป๋อัารให้”
“เอ๋?” อี้ป๋อถึับหันมออึนฮยอ้วยำถาม หน้าาเหวอ ๆ ทำให้เียว้านหัวเราะออมา
“นายอยู่ใล้สุไ ฝาูแลน้อายพี่้วยแล้วันนะ” อึนฮยอัารให้เสร็สรรพ โยที่ทเฮไ้แ่รับฟัและปล่อยให้ภรรยาัารามสมวร
ูเหมือนว่าเาะไม่้อัวลเรื่อเียว้านแล้วริ ๆ อึนฮยอเอ็นูน้อายุหลี่มานานี้ ไ้เพื่อนใหม่และเห่อไปอีสัพั
“อะ เอ่อ” อี้ป๋อถึับพูไม่ออ
“เอาน่า ๆ พวนายนีนเหมือนันุยัน่ายเลย”
“พี่อึนฮยอรับ ไม่้อรบวนเ้าหรอรับ” พอเห็นหน้าอเ็้าห้อเียว้าน็นึเรใ
“เอาามที่อึนฮยอว่า อี้ป๋อพี่ฝา้วย เียว้านอยู่ที่นี่ให้สบายเถอะแล้ว็โทรบอุหลี่้วยว่าถึแล้ว” ทเฮสรุปให้
“อ่า รับ”
หลัาที่ทเฮและอึนฮยอลับออมาาอนโ อึนฮยอ็ยัพูถึน้อายนใหม่ไม่หยุ ทเฮไ้แ่ฟัแล้ว็ส่ายหน้าน้อย ๆ
“ว่าแ่ทเฮ เราะไปไหนันเหรอ”
“บ้านอเรา”
“ันนึว่านายะไปพรุ่นี้ะอี แล้วนี่ไม่ไ้เรียมอะไรมาเลยอะ”
“อยู่หลัรถ”
“ว้าว ุสามีทำเอร์ไพรส์อีแล้ว” อึนฮยอยับายยื่นหน้าเ้าไปูบที่แ้มอทเฮเป็นราวัล
“ันับรถอยู่”
“็ับไปสิ”
“ถ้าเิันอใไม่ไหวอนนี้ะทำไ”
“บ้า ับ่อไปเลย” อึนฮยอหันหน้าหนีแล้วหันมอออไป้านนอ ทเฮุยิ้มมุมปาแล้วับ่อไป
ทเฮับรถมาหลายั่วโมนอึนฮยอหลับอพับไปแล้ว ทเฮอรถและปลุให้ภรรยาื่น อึนฮยอปิปาหาวลุึ้นัวเียแล้วเปิประูรถามทเฮลไป ลิ่นไอและลมทะเลทำให้อึนฮยอยิ้มว้า าเรียว้าวามทเฮไปที่ริมหา
“สื่นมา”
“นอนเ็มอิ่มแล้วนี่”
“็มัน่วอะ นายไม่ให้ันับเปลี่ยนเอ เหนื่อยมั้ยล่ะ” อึนฮยอย่อัวนั่ลยื่นมือไปแะน้ำทะเลใส
“หึ ันลัวนายะเหนื่อย เ็บแรไว้ทำอย่าอื่นีว่า”
“ิ๊ เ็บแรไว้ทำอะไรล่ะ หาปลาให้นายินที่เาะหรือไ” อึนฮยอวัน้ำึ้นมาและสะบัใส่ทเฮ
“หึ รู้อยู่แล้วยัะทำไสือ เลิเล่นไ้แล้วไปึ้นเรือเถอะ”
“เรือ โอ๊ะ ไปเอาระเป๋า่อน แล้วมีอินมั้ย” อึนฮยอลุึ้นแล้วนึึ้นไ้
“นาย็ไปับปลาเอาสิ ไปไ้แล้ว” ทเฮว้า้อมือออึนฮยอึนัวปลิว พอะออปาว่าทเฮ็เห็นุลุถือระเป๋าไปึ้นเรือให้แล้ว
ทเฮเรียมารไว้อีแล้วเหรอเนี่ย อึนฮยอเลยเาะแนทเฮแล้วเินไปที่เรือ วันนี้ไม่มีนับเหมือนเ่นทุทีที่มา ทเฮประออึนฮยอึ้นเรือ่อนะเ้าประำที่นับ
“ว้าว สามีันนี่เท่ริ ๆ เลยนะ”
“พูมา นั่ี ๆ แล้วัน”
“รับ ๆ ับี ๆ ล่ะ”
“ืนยัไม่หยุพูันับนายโยนลทะเลแน่”
“หูย ลัวัวสั่นไปหมแล้วเนี่ย ล้าโยนเมียทิ้ทะเล็ให้มันรู้ไป เอะ!” อึนฮยอนั่ลออเิหน้าใส่ทเฮ อีนเพียแ่ส่ายหน้าแล้วเริ่มออเรือ
ใ้เวลาไม่ถึสิบห้านาที็มาถึเาะเล็ ๆ มีบ้านหลัไม่เล็ไม่ให่ั้อยู่ อึนฮยอลาเรือแล้วอาสา่วยทเฮถือระเป๋าแ่ทเฮลับลเรือแล้วเินนำออไป อึนฮยอเลยไ้แ่วิ่ามไป
“ิถึที่นี่ัเลย”
“เปิประู”
“้า ๆ” อึนฮยอรับำแล้วรับุแมาาทเฮไเปิประูบ้านเ้าไป
ที่นี่ยัสะอาเรียบร้อย สิ่แรที่อึนฮยอทำ็ือวิ่ไปทีู่้เย็น ยิ้มร่าเมื่อเห็นว่ามีอสเรียมไว้ให้ ะเป็นุลุอีามเย
ทเฮเอาอไปเ็บในห้อนอนสัพั็เินออมา หันมออึนฮยอที่ำลัเี้ยวนมแ้มป่อ ทเฮึออมาหน้าบ้านเินไปยัร่มไม้้นให่นั่ลบนราไม้มอออไปยัทะเลใสและฟ้าราม อึนฮยอเินออมามอหาทเฮยิ้มน้อย ๆ แล้วทิ้ัวลนั่ล้าันยื่นนมให้ทเฮแ่ลับโนปิเสธ
“นี่ทเฮ มาทะเลแบบนี้็ีนะ”
“เ่น?”
“ไ้สูอาาศบริสุทธิ์แบบนี้ไ” ว่าบอึนฮยอ็สูอาาศเ้าปอแถมยัเอนหัวบลับไหล่อทเฮ
“…”
“แล้ว็ไ้เล่นน้ำทะเล้วย เราไปเล่นัน” อึนฮยอเาะแนทเฮแล้วทำหน้าอ้อนวอน
“แร้อนเี๋ยวนาย็ไม่สบาย”
“ื้อ ันแ็แร”
“ไว้่อยเล่น”
“อือ ็ไ้ นี่ทเฮนายรู้มั้ยว่าทะเล่วยลายวามเมื่อยไ้้วยนะ”
“ั้นเหรอ ยัไล่ะ”
“แมนีเียมในน้ำทะเล่วยให้ผ่อนลายยัไล่ะ ลวามเรีย้วย ทะเละเยียวยาเราเพราะั้นเรา้อไปเล่นน้ำทะเลนะ”
“เหมือนว่านายะอยาเล่นัเลยนะ”
“็มาทะเลนี่นา เอาริ ๆ อนนี้แไม่แรเลยนะ”
“ั้นเหรอ” ทเฮลุึ้นยืนแล้วส่มือให้อึนฮยอ อีนยิ้มร่าแล้วับมืออทเฮลุึ้นยืน แ่ยัไม่ทันั้ัว็ถูทเฮึเ้าหาัวแล้วอุ้ม้อนอึนฮยอึ้นมาในอ้อมแน
“ทเฮ!” แนรียวโอบอรอบอหนาไว้้อมอเสี้ยวหน้ามเม็
“อยาเล่นน้ำไม่ใ่เหรอ”
“ใ่ ็ปล่อยสิะไ้เล่น”
“ันะับนายโยนลทะเละ”
“ทเฮ! ปล่อยนะ!”
“เียบ” ทเฮอุ้มอึนฮยอเินไปยัทะเลใส นในอ้อมแนิ้นลุ ๆ แ่ทเฮ็ไม่ยอมลละเินลไปในทะเลแล้วโยนอึนฮยอลไปอย่าที่พูริ ๆ
ู้ม!
“ทเฮ!”
“สมในายแล้วไ” ทเฮยยิ้ม
“ไอ้บ้า! นายี้โ!” อึนฮยอลุึ้น้วยวามเปียโี้หน้าทเฮาโทษ
“แล้วไ นายะไ้ผ่อนลายไในน้ำทะเลมีแมนีเียมไม่ใ่เหรอ”
“นายายแน่! ทเฮ!” อึนฮยอวิ่เ้ามาหาทเฮระโึ้นหลั
“อึนฮยอ!”
“นายายแน่! ฮ่า ๆ” อึนฮยอเาะหลัทเฮเมื่อทเฮะสะบัแ่อึนฮยอเาะไว้แน่นึทำให้หายหลัลไปเปียปอนทั้สอน
“เล่นอะไรอนาย” ทเฮลุึ้นยืนเสยผมึ้นไปแล้วมอ้ออึนฮยอเม็
“สมน้ำหน้า นี่ ๆ” อึนฮยอวัน้ำใส่ทเฮ ทเฮยมือึ้นป้อ่อนะเ้ามาประิัวอรัอึนฮยอไว้ “ทเฮปล่อยนะปล่อย”
“ไม่”
“แล้วะอไว้แบบนี้เนี่ยนะ”
“เปล่า” ทเฮลายวแนแล้วับไหล่ทั้สอ้าออึนฮยอให้หันมาเผิหน้าัน ับ้อมอใบหน้าาวที่เริ่มแ
“…มะ มออะไรเล่า”
“ไม่ให้มอั้นูบ”
“อื้อ!” ทเฮประบปาูบนรหน้า มือหนึ่วาที่เอวบาอีมือับแนบแ้มาว บเบียูบูึลีบปาบนล่าผละออเพียรู่่อนะประบลไปอีรั้
อึนฮยอหลับาอบรับสัมผัสวาบหวามนี้ ปล่อยให้ปลายลิ้นอทเฮเ้ามาหยอล้อับลิ้นเล็ุนันเี่ยวระหวันแทบาใ ทเฮผละออมอใบหน้าที่แเรื่อยยิ้มแล้วเม้มริมฝีปาบนเบา ๆ อึนฮยอลืมามอนรหน้ายัไม่ทันไ้พูอะไรทเฮ็ูบลมาอีรั้หาแ่ไม่ไ้รุล้ำ
“ทเฮ”
“…”
“เล่นน้ำเถอะ” อึนฮยอผลัอทเฮนเถอยแล้ววัน้ำใส่ทเฮ “ทเฮันะว่ายไปแล้วนะ” เมื่อวัน้ำใส่ทเฮนพอใอึนฮยอ็ระโนลไปในน้ำอีรั้ ว่ายไปมาแล้ว็หัวเราะอบใ
ทเฮยิ้มน้อย ๆ มอูนที่เล่นน้ำ้วยวามอบใ
“นาย่าหาที่เยียวยาัน ไม่ใ่ทะเล…อึนฮยอ
อึนฮยอเินเ็ผมออมาาห้อน้ำวาสายามอหาทเฮเพื่อเรียให้ไปอาบน้ำ ่อนะเห็นว่าอีนยืนเปลือยท่อนบนอยู่ที่ระเบียึเปิประูเลื่อนะโหน้าออไป
“อาบน้ำไ้แล้ว”
“อืม”
“รนี้มอเห็นพระอาทิย์้วยเหรอเนี่ย” อึนฮยอเินออไปยืน้าทเฮ ทอสายาออไปเบื้อหน้ามอภาพท้อฟ้าที่อาบ้วยสีส้มแ พระอาทิย์ำลัะลาลับอบฟ้าไปแล้ว
“อึนฮยอ”
“หืม?”
“…” ทเฮไม่ไ้พูอะไร เาเพียแ่มอทะเลและท้อฟ้าแล้วยิ้ม
“ทเฮ”
“…”
“หายเหนื่อยนะ” อึนฮยอยับายไปยืน้านหลัอทเฮแล้วสวมอบหน้าลับไหล่แร่มือลูบที่รอยแผลเป็นบนหลัอีนเบา ๆ
“อืม หายแล้ว” มือหนาวาทาบทับมือบาไว้ยยิ้มน้อย ๆ รับลมทะเลที่พัเ้ามา
“เอาล่ะ ไปอาบน้ำไ้แล้วเี๋ยวันไปูว่าะทำเมนูอะไรทานี” อึนฮยอผละออ ทเฮหันลับมาวามือบนผมเปีย ๆ ออึนฮยอแล้วพยัหน้า
“อืม หิวแล้ว”
“โอเ รีบไปอาบน้ำไ้แล้ว” อึนฮยอับมือทเฮแล้วลาเ้าไปในห้อ่อนะรุนหลัเ้าห้อน้ำไป ส่ายหัวน้อย ๆ เมื่อประูห้อน้ำปิล
อึนฮยอวาผ้านหนูผืนเล็ไว้บนหัวแล้วเินออมาที่รัวเปิู้เย็นเพื่อทำมื้อเย็น บาทีแ่ไ้ทำอะไรแบบนี้็ทำให้ลืมเรื่อวุ่นวาย่า ๆ แล้วล่ะ
มื้อเย็น่าย ๆ ถูยมาวาเสิร์ฟบนโ๊ะ ทเฮเลื่อนเ้าอี้นั่ลเาหันมอนที่ยืนรินน้ำอยู่้า ๆ แล้ว็ยยิ้มน้อย ๆ อึนฮยอในอนนี้เป็นภรรยาอเาและเาเป็นเพียสามีออึนฮยอ เป็นแ่นธรรมาทั่วไปที่ไ้นั่ทาน้าวเย็น้วยัน
เสียโมบายเปลือหอยที่โนลมทะเลพัระทบันทำให้บ้านหลันี้ไม่เียบนเินไป ระหว่ามื้ออาหารแทบไม่มีบทสนทนาใ ๆ และเมื่อทานเสร็็่วยันเ็บล้าานาม
เป็น่วเวลาที่เรียบ่ายและสบเียบ
“ทเฮ ไปเินเล่นไ้มั้ย”
“อืม พระันทร์เ็มวพอี”
“ีั”
อึนฮยอสอประสานมือับมือหนาแล้วเินออไป โมไฟหน้าบ้านให้แสสว่าและเมื่อเินออมาาบ้านแสาพระันทร์วโ็ทำหน้าที่ให้แสสว่าแทนโมไฟนั้น สาส่อลมาบนทะเลว้าและหาทรายพราวระยับ เสียลื่นัเ้าฝั่และระทบโหินัเป็นระลอ
ทเฮและอึนฮยอถอรอเท้าและนั่ล้าัน หัวลมๆ เอนบลที่ไหล่อทเฮทอสายามอพระันทร์วโสุใส ลมเย็นพัเ้าหาให้วามรู้สึหนาว ทเฮึโอบไหล่เล็เ้ามา
“อยู่แบบนี้็ีนะ”
“อืม ีมา ๆ ันอยาูพระันทร์แบบนี้ทุวันเลย” อึนฮยอยับายให้ิทเฮมาึ้น
“ไว้มาบ่อย ๆ”
“สัานะ”
“อืม แ่นายบอว่าอยามาันะพามา”
“อืม! น่ารัที่สุ” อึนฮยอหอมแ้มทเฮเป็นราวัลแล้วหันมอพระันทร์เหมือนไม่มีอะไรเิึ้น ทเฮยยิ้มแล้วยีผมอึนฮยอ นั่มอแสสะท้อนบนผืนน้ำ
“อึนฮยอ”
“ว่าไ”
“ไม่ว่าะเิอะไรึ้น อให้เื่อใันนะ”
“อือ เื่อใสิเรื่อนั้นัน็เื่อนะ”
“เรื่อไหน”
“ีมิน ันรู้สึไ้”
“ันบอแล้วว่าไม่มีอะไร”
“เฮ้อ นายะว่าันิมา็ไ้ แ่็ิอยู่ลอเวลาที่เห็นนายับีมินอยู่้วยัน”
“หึ ไล่ีมินออเลยมั้ย ถ้ามันะทำให้นายสบายใึ้น”
“ไม่ใ่แบบนั้นสิ ีมินเป็นนเ่นะ เาะ่วยนายไ้เยอะเลย เรื่อานับเรื่อส่วนัว็้อแย ันเื่อในาย ริ ๆ นะทเฮันเื่อนายริ ๆ” อึนฮยอุมมือทเฮและหันมอหน้าอีนบอ้วยสีหน้าริั
ทเฮพยัหน้าแล้วูบเบา ๆ ที่ริมฝีปาออึนฮยอ่อนะเม้มลีบปาบนบริมฝีปาล่าและรอบรอไว้ อึนฮยอหลับาลเปิเผยอริมฝีปาให้ทเฮไ้สอแทรลิ้นเ้ามาในโพรปา ูลืนหยน้ำหวานอันและัน
ูบูื่มบลและอึนฮยอหายใหอบถี่อบโยลมหายใเ้าไป หัวเราะน้อย ๆ แล้วุหน้าับไหล่อทเฮ ูบท่ามลาแสันทร์และเสียลื่นเนี่ยนะ โรแมนิเป็นบ้าเลย
ทั้สอนลับเ้ามาในบ้าน ทเฮปิประูบ้านและหน้า่า่อนะเ้ามาในห้อนอน แ่็เห็นว่าอึนฮยอยัอยาะมวามามอันทร์บนฟ้า ทเฮเปิเลื่อนประูออไปที่ระเบียแล้วสวมอนรัา้านหลั อึนฮยอยยิ้มน้อย ๆ เอนหลัพิอแร่และสูลมหายใเ้าปอ
“อบุนะที่พามา วันนี้ันมีวามสุมา”
“แล้วทุวันล่ะ”
“มันไม่เหมือนัน วันนี้ันมีวามสุที่นายเป็นนาย เป็นทเฮสามีอัน”
“หึ แล้วทุวันล่ะันไม่ไ้เป็นเหรอ” ปลายมูโ่ไล้ไปาม้นออนรั
“อื้อ ็เป็นสิเป็นทุวันแหละ แ่นายเ้าใมั้ยว่าเรามีเวลาไ้เป็นัวเอแ่เวลาหลัเลิาน อะไร ๆ มัน็ไม่เหมือนเิมนี่นา”
“รวมถึเรา้วยั้นเหรอ” ทเฮอระับร่าบาให้แน่นึ้นูบลบนไหล่และเยาบล
“อือ เวลามัน็ทำให้เราเปลี่ยนไปทั้นั้นแหละ เราโึ้น เป็นผู้ให่ึ้น รับผิอบมาึ้น แ่ละวัน็มีเรื่อให้ิวุ่นวายไปหม”
“แ่สำหรับัน นายยัเหมือนเิม”
“ริเหรอ” อึนฮยอยยิ้มมือบาวาทาบทับมือหนาและลูบเบา ๆ
“อืม โลอนายมันยัสใสอยู่ใ่มั้ย”
“แน่นอนสิ ่อให้อะไระผ่านเ้ามาแ่โลอัน็ยัเป็นโลที่สวยาม เพราะมีวามรัอลีทเฮอยู่รอบ ๆ ัวัน เหมือนอย่าอนนี้เลย วามรัอลีทเฮำลัอันอยู่”
“และวามรัอัน็ะูบนาย”
“อื้อ”
ทเฮับให้อึนฮยอหันมาเผิหน้าประบริมฝีปาูบอย่ารวเร็ว มือบาับเ้าที่แนอทเฮหลับารับสัมผัสที่เริ่มเร่เร้า ทเฮบูบหนัหน่วและูื่มมาึ้นบเม้มลีบปาสวยูึสอันเรียวลิ้นื้นเ้าไปวา้อนในโพรปาหวาน หยอล้อันและัน อึนฮยอราในลำอเบา ๆ มือเลื่อนไปโอบอรอบอหนาไว้เพราะเรี่ยวแรที่มีเหมือนหายไป
ทเฮำลัูพลัออึนฮยออีแล้ว
เสียลื่นทะเลที่ัเ้าหาฝั่และโหินัเป็นระยะ สายลมพัหอบลิ่นไอทะเลเ้ามาสม่ำเสมอ แสันทร์สาส่อลมาระทบใบหน้าาวออึนฮยอ ทเฮถอนูบออแล้วูบไล้ไปามรอบหน้าสวยอภรรยา มือหนาลาไล้าเอวบาลไปบีบ้นอน
“อ๊ะ”
“และอนนี้วามรัอัน็ะเอานายรระเบีย”
“ไม่อายหรือไ อื้อ” ทเฮูบปิปาอีรั้ ่อนะผละออไล้ปลายมูไปามรอบหน้ามือสอล้วลไปาเนอนออึนฮยอ
“อายใร ที่นี่มีแ่เรา”
“อื้อ ทเฮ อายพระันทร์ับทะเลบ้า็ไ้”
“นาย็รู้ว่าันหน้า้าน”
“ัน็ัะินิสัยนายมาเหมือนัน”
“หึ”
อึนฮยอลืมามอและยิ้มยั่ว ยับายแนบิทเฮเลื่อนมือมาับายเสื้ออทเฮแล้วถอรั้เสื้อยืออไป ทเฮ็ให้วามร่วมมืออย่าี มือบาวาลที่ออทเฮลูบไล้บนมัล้าม
“ทเฮ”
“หืม”
“่วยรัันลอไปเลยนะ”
“ไ้สิ” ทเฮรั้เสื้อออึนฮยอออไปบ้าแล้วึรั้เอวบาเ้ามาแนบิมอใบหน้าาวั ๆ แล้วยยิ้ม
“ัน็ะรันายลอไป” อึนฮยอทรุายนัุ่เ่ารหน้าทเฮมือับรั้าเลุยิ้มแล้วทำให้ทเฮไ้เสียว่านบ้า
“หึ น่ารัแบบนี้รัายเลย”
“อื้อ”
อึนฮยอทำหน้าที่นทเฮปลปล่อยออมา เารั้อึนฮยอให้ลุึ้น่อนะับหันหลัมือบาับแน่นที่ริมระเบียไม้สีาว าเนอนถูึออไปแล้ว ทเฮับสะโพบาบีบฟอนเฟ้นที่้นาวนแเพราะมือ
บทรัเริ่มึ้น เล้าลอเสียลื่นทะเล็ยิ่สุสม
“อ๊า…”
ายเปลือยเปล่าทั้สอแนบิัน แผอแร่แนบสัมผัสับแผ่นหลัเนียน ทเฮรั้ใบหน้าออึนฮยอมาบเบียูบนริมฝีปาบวมเ่อ เสียร้อราหวานไม่ไ้ศัพท์ทำให้ทเฮยยิ้ม
บทรัาระเบียห้อถูย้ายมาที่เียหลัให่ โมบายเปลือหอยัไพเราะเมื่อลมทะเลพัมาอึนฮยอยยิ้มเมื่อหันมอพระันทร์ผ่านโมบายระย้านั้น ร้อรา้วยวามสุสม
ทุอย่าำเนินไปอย่าไม่รีบร้อน ่อย ๆ ำเนินไปนพอใทั้สอฝ่าย
“ทเฮ อย่าเบื่อันนะ” อึนฮยอเอ่ยบอเสียระเส่า
“อือ ันไม่เยมีวามินั้นในหัว”
“อื้อ ทเฮ เร็วอีหน่อยันไม่ไหวแล้ว”
“หึ ถ้าเมีย้อาร”
ลมพายุที่พัโหมาล อึนฮยอนอนุบอยู่ที่อแร่หลับาเหมือนเ็น้อย ทเฮูบที่หน้าผาเนียน้ำ ๆ ่อนะหันมอพระันทร์วโที่อยู่ไลออไป
แ่สำหรับทเฮ เามีพระันทร์ที่สามารถมอเห็นไ้ใล้แ่นี้เอ…อึนฮยอ
Loading...100%
....................................................................................................
ไม่รู้ะุยอะไรเลย เราไม่เอันในนี้หลายวันเลยเนอะ อยาบอแ่ว่าะพยายามเียน่อไป เพราะยัมีนอ่านและารเียนือสิ่ที่เรารั
อมเมน์ เป็นำลัใัอบพระุอย่าสู
#ฟิ้าห้อ
ความคิดเห็น