คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [reborn/khr] The bird นกในกรง
APPLICATION
" กาลเวลาที่ผ่านพ้นไปตามลิขิต หรือจะสู้ความโลภและยโสในใจของมนุษย์ "
ชื่อ : โอเว่น ก็อตดาร์ท/ Owen Goddard
Goddard – ก๊อตดาร์ท แปลว่า แข็งแกร่งดุจเทพเจ้า
Owen – โอเว่น ก็แปลว่า อัศวิน
ชือเล่น : โอเว่น / Owen
เพศ : ชายเป็นรุก
คู่ : MIST[19] (อยากได้น้องหลามมมมมม)
อายุ : 23 ปี
ลักษณะภายนอก : ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งมีกล้ามเนื้อสำหรับคนออกกำลังกายแบบพอดีไม่มากเกินไป ผิวขาวเหมือนคนสุขภาพดี ผมสีน้ำตาลเข้มิิกม่วงเล็กน้อยซอยสั้นเล็กน้อย นัตย์ตาสีน้ำตาลอ่านเหมือนลูกวอลนัท ใบหน้าคมเข้มทำให้ดึงดูดทุกเพศทุกวัย สูง 190 ซม. หนัก 76 ก.ก
นิสัย : โอเว่น เป็นคนเรียบง่ายไม่ค่อยชอบที่เป็นจุดเด่นสะเท่าไหร่ เป็นคนไม่ชอบความวุ่นวายเขาค่อนข้างจะชอบอยู่ที่บ้านหรือโรงพยาบาลมากกว่าที่ออกไปไหนให้ตัวเองโดนรุมล้อมละนะ(ยกเว้นการผ่าตัดไว้นะ) เป็นคนไม่ชอบให้ใครมายุ่งในเรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่ถ้าอยากให้รู้เขาจะเป็นคนบอกเองถ้าเขาไม่บอกอย่าล้ำเส้นมาละ เป็นคนรักสะอาดไม่ชอบให้ใครทำสกปรกในบริเวณที่เขาอยู่ เป็นคนค่อนข้างเย็นชาแต่เห็นแบบนี้เขาอ่อนโยนนะแถมใจดีแบบในฉบับคุณหมอด้วยนะ เป็นคนไม่ชอบคนที่ชอบดูถูกคนอื่นไปทั่วค่อนข้างจะเกลียดเข้าไส้เลยละ
ประวัติ : โอเว่น เป็นเคยเด็กกำพร้าที่เคยอยู่ในซ่องเพราะเหล่าหญิงสาวในนั้นชอบเขาและถูกใจจึงนำโอเว่นมาเลี้ยงจนกระทั่งซ่องนั้นถูกปิดตัวลง โอเว่นก็เร่ร่อนไปเรื่อยๆชอบกับลักเล็กขโมยน้อยเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง จนกระทั่งวันหนึ่งเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขาต้องทำการขโมยของเพื่อความอยู่รอดแต่ครั้งนี้เขาโดนจับได้ทำให้เขาทั้งถูกซ้อมปางตาย จนมีชายคนหนึ่งผ่านมาเห็นเขาจึ่งตะโกนเรียก ตำรวจมาจนพวกที่ทำร้ายโอเว่นเผ่นหนีไป และชายคนที่ตะโกนเมื่อเห็นคนที่ทำร้ายโอเว่นหนีไปเขาก็รีบเข้าไปดูโอเว่นแล้วอุ้มโอเว่นไปบ้านของเขา หลังจากนั้นโอเว่นก็ได้ฟื้นและได้รับรู้ว่าตัวเขาโดนผู้ชายคนหนึ่งช่วยเอาไว้ และได้รับเขาเป็นลูกบุญธรรมแถมยัง มอบชื่อให้เขาอีก ทำให้โอเว่นรู้สึกซาบซึ้ง (อาจจะสงสัยนะค่ะทำไมรู้สึกซาบซึ้งในชื่อที่ได้ ต้องเข้าใจนะค่ะว่าเด็กกำพร้าหรือเร่ร่อนนั้น การมีชื่อมันเป็นสิ่งที่แถบจะไม่สามารถมีได้เลยค่ะ เพราะไม่เป็นที่ยอมค่ะ อาจจะงงไรท์อย่างพึ่ง งุงงง รีดคนทำงงกว่าอีก55555555+ เราไม่เหยียดคนเรื่องมีหรือไม่มีนะค่ะ แค่ยอมให้รู้เอาไว้เฉยๆ) และรักชายคนนี้เหมือนพ่อแท้ๆจึงมารู้ว่าชายคนนี้ชื่อ มิส ซึ่งมิสนั้นเขาเป็นทั้งหมอและนักฆ่าอีกด้วยแถมเขายังเก่งเอามากๆแต่ไม่ค่อยแสดวฝีมือทำให้เขานั้นโดนกดดันให้ออกจากการงานหมอและงานนักฆ่าแล้วย้ายมาเปิดโรงบาลที่บ้านของตัวเองในสมัยเด็กของเขา และแถมมิสยังสอนความรู้ต่างๆของตัวเองทั้งการลอบฆ่าการรักษาและยาพิษให้โอเว่นจนเก่ง แต่แล้ววันหนึ่งมิสก็หายไปทำให้ตอนนั้นโอเว่นจากที่เคยเป็นเด็กดีหรือยิ้มง่ายกลายเป็นคนเย็นชาไม่สนใจใครทั้งสิ้น พร้อมกับออกตามหายมิสโดยที่เขาไปสมัครเป็นหมอที่โรงบาลหนึ่งที่ไม่ค่อยดังแต่ค่อนข้างใหญ่ละนะ เขานั้นได้สร้างชื่อเสียงในด้านหมอและในด้านโลกมืดเกี่ยวกับนักฆ่าเช่นกัน และเขาได้สืบหาข้อมูลเกี่ยวกับมิสจนได้รู้ว่ามิสที่เขารู้จักนั้นตายไปแล้ว ทำให้ตอนนั้นโอเว่นกลายเป็นคนเหม่อลอยไปแต่ว่าเขาก็คิดได้ว่าเขาควรทำตัวเองให้ดีขึ้นเขาจึงได้สามารถสร้างชื่อเสียงในด้านการรักษาให้มากๆ จนกระทั่งวันหนึ่งเขาได้โดนยัายไปเป็นหมอผู้เชียวชาญการรักษาและหมอประจำที่โรงพยาบาลในเครือวองโกเล่ และค่อนข้างได้พบเจอกับเหล่าลูกนางลำดับต่ำ (ไม่รู้จะพิมพไงอะ ) และทำการรักษาให้บุคคลในโลกมืดบ่อยๆ
ตอนเจอมุคุคุงงงงงงง(เราจะแต่งให่อ่านเป็นกรณีพิเศษ //โดบตบ#ความอยากแต่งเล่นมากกว่า )
ฟุบ ฟุบ
เสียงเหมือนสักอย่างผ่านไปผ่านมาในยามค่ำคืนที่สงบ พร้อมกับแสงจันทร์สลัวๆที่เผยให้เห็นเงาเลือนลางของชายหนุ่มคนหนึ่งโดดข้ามหลังไปอย่างรวดเร็ว เขาโดดข้ามไปเรื่อยๆจนกระทั่งไปหยุดตรงหลังคาบ้านหลังหนึ่ง
"เนี่ยนะหรอ...."
เสียงทุ่มเรียบออกเย็นชาดังออกมาริมฝีปากใหญ่พร้อมมีแสงจันทร์ที่ส่องลงมานวลๆทำให้ชายหนุ่มผมน้ำลอาออกม่วงและน้ำตาลสีอ่อนที่สะท้อนแสงจัทร์ยืนมองงานเลี้ยงที่จัดขึ้นของแฟมิลี่หนึ่งอยู่เขาก็คือ โอเว่นที่โดนจ้างมาลอบฆ่าคนในแฟมิลี่นี้
"ละหลวม...ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแฟมิลี่ของพวกแกถึงกระจอกเพียงนี้.... "
โอเว่นแสยะยิ้มเล็กน้อยพร้อมกัยหายตัวไปจากตรงที่เคยยืนอย่างรวดเร็ว ซึ่งในตอนนั้นเองชายหนุ่มผมสีน้ำเงินทรงผลไม้ ดวงตาสองสีที่มองรู้สึกว่ามีคนจ้องมาที่นี้ทำให้เขาหันไปมองแต่เขากับได้เจอแต่เงาเลื่อนลางและสีตาวอลนัทที่สะท้อนดวงจันทร์ที่หายไปอย่างรวดเร็ว
"คุฟุฟุ...มาแล้วสินะครับ "
"อะไรของแกมุคุโร่ "
มุคุโร่พูดออกมาเบาๆแต่โกคุเดระที่อยู่ข้างๆกับได้ยินเบาทำให้เขาหันไปถามมุคุโร่อย่างอย่างสงสัย มุคุโร่จึงให้ไปส่ายว่าไม่เป็นอะไรแล้วค่อยๆเดินออกไปจากตรงนั้นแล้วไปยืนอยู่ตรงหน้าระเบียบ
โอเว่นที่ซ่อนอยู่ในแถวที่มุคุโร่ยืนอยู่พอดีทำให้ตัวเขาขมวดคิ้วมอง แล้วค่อยๆมองด้วยความเรียบเฉย จากนั้นก็ค่อยๆขยับตัวอย่างช้าๆเพื่อหลบหนีจากมุคุโร่ไป ในตอนนี้ตัวเขาไม่ค่อยอยากปะทะกับวองโกเล่สะเท่าไหร่ถ้าเป็นไปได้จะไม่ยุ่งเลยเพราะเขาอยู่ในโรงพยาบาลเครือค่ายวองโกเล่และไม่อยากถูกไล่ออกถึงแม้จะฆ่าคนในพันธมิตรวองดกเล่ไปเยอะแล้วก็เถอะ ขณะที่เขากำลังจะขยันหนีนั้น
" คุฟุฟุฟุ...จะไปไหนหรอครับคุณนักฆ่า "
มุคุโร่ไปนั่งคร่อม(?)เขาไว้พอดีทำให้โอเว่นมองมุคุโร่อย่างไม่พอใจ และกำลังจะลุกแต่กับโดนมุคุโร่เอาสามง่ามแทงเอาที่มือพร้อมแสยะยิ้มให้
"อึก...คุณต้องการอะไรจากผม คุณผู้พิทักษ์สายหมอกแห่งวองโกเล่ "
"คุฟุฟุๆ แค่ตอบคำถามผม 2ข้อก็พอครับ คุฟุฟุ "
" หึๆ...ผมขอปฎิเสธครับ "
"อึก...อะไรกัน..."
หลังจากที่โอเว่นพูดเสร็จมุคุโร่ก็สลบทำให้โอเว่นดึงสามง่ามออกแล้วแล้วค่อยๆช้อนตัวมุคุโร่ไปวางใต้ต้นไม้พร้อมกับหายตัวไปกับความมืดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับไฟในงานเลี้ยงดับเช่นกันทำให้โอเว่นทำงานลอบฆ่าของตัวเองจนเสร็จแล้วหลบหนีออกมาอย่าวรวดเร็ว
วันต่อมา
โอเว่นที่กำลังรักษาคนป่วยที่ตัวเองนัดไว้และคนป่วยคนอื่นๆเข้ามารักษาเรื่อยๆจนกระทั่งใกล้พักเที่ยง เจ้าตัวไมท่ค่อยได้สนเวลาเสียเท่าไหร่เพราะว่าเขาเห็นคนป่วยสำคัญ จนพยาบาลคนสนิทต้องบอกให้เขาไปกินข้าว ข้าวจึงยอมแต่ตอนที่เขากำลังจะเดินออกจากห้องตรวจไปนั้น
" สวัสดีครับคุณหมอคุฟุฟุ "
โอเว่นชะงักเล็กน้อยแล้วเปรยตามองคนที่เรียกตัวเองอย่างเย็นชา แล้วเมินพร้อมกับเดินจากไปอย่างไม่ใยดีสักนิด (นั้นคู่หนูนะลูก......................//=[]=)
"คุฟุฟุ "
มุคุโร่ยิ้มอย่างชอบใจแล้วใช้พลังไปเดินข้างๆโอเว่นอย่างรวดเร็วซึ่งโอเว่นก้เมินไม่สนใจมุคุโร่เลยสักนิด
" ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคุณนักฆ่าเมื่อวานจะกลายเป็นคุรหมอผู้เก่งกาจในตอนนี้ "
" ถ้าคุณรู้แล้วก็ช่วยออกไปไกลๆผมด้วยครับรำราญ "
"คุฟุฟุ คงไม่ได้หรอกนะครับคุณคงต้องไปทานข้าวกับผมแทน หึๆ "
"ไม่ครับ"
ทั้งสองคนเดินไปข้างๆกันพร้อมกับคุยไปทะเลาะไปโดยไมาสนใจสายตารอบข้างที่มองพวกเขาด้วยสายตากรุ่มกริ้มเลยสักนิด
-------จบเถอะ----------
เกี่ยวข้องอะไรกับมาเฟีย : เป็นหมอรักษาในโรงบาลที่อยู่ในเครือวองโกเล่ และเป็นนักฆ่าที่โดนตามตัวมากที่แต่เจ้าตัววางมือไปสะแล้วในวงการนักฆ่าเขาใช้ชื่อว่า ' โดโลแวน อัศวินนักฆ่าในความมืด '
งานอดิเรก : ศึกษาค้นคว้าเกี่ยวยา ออกกำลังและเรียนสิลปะป้องกันตัวเกี่ยวกับการใช้อาวุธ
ลักษณะการพูด :
เวลาอ่อนโยน(ตอนรักษาคน)
" เจ็บหน่อยนะครับคุณยาย ทนหน่อยนะครับแค่แปปเดี้ยวเอง " ยิ้มให้กับคนป่วยที่เป็นคุณยายตรงหน้าอย่างอ่อนโยนพร้อมกับค่อยๆฉีดยาอย่างเบามือ
เวลาโมโห
"โห......อยากตายเร็วสินะ? " เสียงเรียบนิ่ง พร้อมนัตย์ตาสีน้ำตาลอ่อนหม่นแสงลงและรอบตัวของเขาที่แผ่รังสีอำมหิตออกมาแล้วพุ่งไปที่คนตรงหน้า พร้อมกับมือเรียวใหญ่ที่คว้างเข้าที่ลำคอคนตรงหน้าแล้วบีบอย่างแรง
เวลาเรียบๆสบายๆ
" ...สงบดีจริงๆ.." มือเรียวใหญ่(?)ค่อยๆหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน แล้วค่อยๆเปิดออกจากนั้นกวาดสายตาอ่านตัวอักษรอย่างบบรจงไปเรื่อยๆพร้อมกับหยิบน้ำขึ้นมาดื่มอย่างช้าๆ
เวลา 2 ประโยค(ไม่รุ้เอาความรู้สึกไหนดีนะ)
" เฮ้อ.....น่าเบื่อจริงๆ...หือ.....มีเคสผ่าตัดเข้าหรอคีับ อือ....เดี้ยวผมไปครับ " ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วหันไปมองเสียงประตูที่เปิดออกมาดังลั่นทำให้เห็นนางพยาบาลเข้ามาอย่างรีบร้อนแล้วบอกว่ามีเคสผ่าตัดทำให้เขารีบยันตัวออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกจากห้องพักไปห้องผ่าตัด
" แฮ่ก....เหนื่อยชะมัด" เอาผ้ามาเช็ดเหงื่อแล้วเสยผมขึ้นเล้กน้อย
อาวุธ : มีดผ่าตัดเคลือบพิษ เข็มฉีดยา
ธาตุ : เมฆา
เพิ่มเติม :
ชอบ : ผลไม้ทุกชนิด กาแฟขมๆ
เกลียด :พวกวุ่นวาย เสียงดัง แมว
อาวุธกล่อง :จิ้งจอกเก้าหาง ชื่อ รินค่ะ(ตามรูป)
"เจ้านายยยย...รินหิวข้าวจังเลยเจ้าค่าาาาาาาาา"
-------------------------------------------------------------------------
มุมพูดคุย(ลูกๆของพวกท่าน)
ในห้องสีขาวสะอาดตา มีเพียงโต๊ะและเก้าอี้ไม่กี่ตัวเท้านั้นที่วางอยู่ รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าหญิงสาว มือเรียวจับกระดาษสมัครอ่านอย่างสนุกสนาน
“คุณแน่ใจแล้วหรอที่จะสมัคร?”
= " ครับ " มองหญิงตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่งแล้วค่อยๆหลับตาลงพร้อมกับพยักหน้าอย่างช้าๆ
ดวงตาสีฟ้าจับจ้องไปรอบๆตัวผู้สมัคร ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ
“เห ใจกล้าน่าดูเลยหนิ คิคิ พวกนั้นคงจะชอบใจน่าดู”
หญิงสาวพูด ก่อนจะส่งกำไลข้อมือสีดำไปให้
“ถ้าใส่นี่จะถือว่าตกลง แล้วคุณจะมีสิทธิ์เป็นหนึ่งในนกของพวกนั้น จะลองดูมั้ยล่ะ?”
= " ยินดีครับ แต่ผมคงจะเป็นนกที่ชอบพยศหน่อยนะครับ หึๆ บอกไว้ก่อนว่าถ้าไม่น่าสนใจผมไม่ปล่อยไว้แน่น " ลืมตาขึ้นมาทำให้เห็นนัตย์ตาสีน้ำตาลอ่อนลูกวอลนัทมีบางสิ่งวูบไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมือเรียวใหญ่เอื้อมไปหยิบกำไลมาสวมใส่ แล้วแสยะยิ้มอย่างชอบใจ
“ฮะๆ ขอให้โชค(ไม่)ดี J”
เมื่อพูดจบหญิงสาวก็หายวับไป พร้อมๆกับจดหมายสีขาวที่ปรากฏมาบนโต๊ะ
‘กรุณาระวังตัวให้ดี เพราะทุกอย่างที่จะเริ่มนับจากนี้คือสิ่งที่พวกเธอต้องทน’
-------------------------------------------------------------------
มุมพูดคุย(ให้คุณผู้ปกครองคุย)
สวัสดีค่ะ! ไรท์ชื่อ MINTSHEEP น้า คุณผู้ปกครองล่ะคะ
- เรานากิเองค่ะ ที่ชอบดองของตัวเองและของคนอื่นบ่อยๆอะค่ะ
เป็นชื่อที่ดีนะ เอาล่ะๆ เข้าเรื่อง ถ้าไม่ติดจะว่าอะไรมั้ยคะ
- ชินชาแล้วค่ะ นกบ่อย5555+......//เสียงค่อยๆเบาลงแล้วน้ำตาซึม
แฮะๆ งั้นหรอๆ แล้วถ้าไรท์ดองล่ะ?(ฟิ้ว//รองเท้าลอยมา)
- มันเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเราอยู่แล้วค่ะ5555+ดองไปเถอะ
แล้วทำไมถึงมาสมัครคะ
- ตอนแรกๆก็ยัง งงๆและไม่ค่อยอยากมาสมัครค่ะพอดีอ่านหนังสือสอบแต่พออ่านแล้ว รู้สึกสนใจค่ะเลยนำมาถวายค่ะ555และโดนเพื่อนมาให้เพราะนางขก. ทำค่ะ=-= เฮ้อ.......น้องเป็นผู้หญิงแบบ....เฮ้อ
สุดท้ายนี้ คุณอยากจะบอกอะไรกับไรท์คะ(พูดมาตามสบายโลด!)
- ไม่ได้อยากบอกไรท์อยากบอกตัวเอง นากิ......วันพุธสอบนะเว้ยยยยยยยยยยยยยยย อ่านหนังสือเดี้ยวนี้!!!!!
ความคิดเห็น