ห้องส่วนตัวค่ะ [นากิ]

ลำดับตอนที่ #39 : Cyber Nomad

                                                            

LOGIN

( Cr. https://odinsgreyhawk.tumblr.com/image/180027638744 )

( Cr.https://twitter.com/wlopwangling?lang=en )

" อึก...อึก....อ่า...เหล้านี้จริงๆแต่ถ้าเปรียบกับร่างกายที่โรยราที่จะไม่ไหวแล้ว ก็ไม่ได้หมายความว่าสมองจะใช้ไม่ได้นี้  " 

     ROLE / บท : ราชสีห์ผู้เมามาย

     NAME / ชื่อ ( THA l ENG ) : Sophien | โซฟี

     AGE / อายุ : 32 ปี

     GENDER / เพศ : หญิง

     APPEARANCE / ลักษณะภายนอก ( รวมส่วนสูงและน้ำหนัก ) :   หญิงสาวผมแดงเพลิง ตัดกับสีผิวแทนที่ทำให้มันดูเข้ากัน ดวงตาสีแดงสวยเหมือนดั่งทับทิมเม็ดงาม ริมฝีปากอวบอิ่มสีออกชมพูแดงเล็กน้อย เล็บทาด้วยสีแดง ชอบสวมใส่เครื่องแต่งกายที่กล้ำกลืนไปกับความมืด  สวมต่างหูสีเงินไว้หูข้างซ้าย และมีกลิ่นที่เป็นกลิ่นเหล้าจางๆกับกลิ่นของรากไม้อ่อนๆทำให้บ้างครั้งอาจได้กลิ้นสมุนไพรนิดๆ สูง 175 ซม. หนัก 65 กก.

     PERSONALITIES / อุปนิสัย :  โซฟี เป็นคนนิ่งเงียบไม่ค่อยแคร์ใครถ้าไม่จำเป็นหรือเข้าขั้นอันตรายถึงชีวิต เธอเป็นเฉื่อยชาสนแค่เหล้าและคนที่น่าสนใจเท่านั้น จนบางครั้งเธออาจจะดูเหมือนเย็นชาจริงๆแต่ลึกๆแล้วเธอก็แคร์คนรอบข้างและไม่อยากให้คนอื่นเกลียดเธอ ก็ได้แต่ตั้งกำแพงถอยห่างจากทุกคน เธอเป็นคนที่มีมันสมองที่ดีแต่ไม่ค่อยอย่าใช้ถ้าไม่จำเป็นแล้วจะถ่อมตัวว่าตัวเองไม่ได้เก่งเลย แต่สามารถทำอะไรที่บรรเจิดกว่าที่คนคาดคิดได้ เธอเป็นคนโกรธคนยากแต่อย่าให้โกรธละเห็นแบบนี้เธอก้มีศิลปะป้องกันตัวนะ

     BACKGROUND / ประวัติความเป็นมา : 

ครอบครัว

     ซ่า...

     เสียงหยาดฝนสาดลงกระหน่ำในเขตแห่งการทหาร หรือ ' Trooper Scape ' ที่เป็นพื้นที่ของทหารและแท็ปทดลองของภาครัฐ ที่เอาไว้ทดลองและประดิษฐ์สิ่งต่างๆออกมาใช้งาน

          ณ ห้องทดลองหนึ่งในนักประดิษฐ์ระดับสูงและมีประสิทธิภาพของถาครัฐ ปรากฎให้เห็น ชายหนุ่มใส่แว่นดำ ผมสีแดงเพลิง ดวงสีแดงสดเหมือนทับทิม  ผิวขาวซีดเหมือนคนไม่เคยออกแดด ที่กำลังนั่งเขียนงานอะไรบ้างอยู่ พร้อมกับตักของเขามีเด็กสาวผมแดงเพลิง ผิวสีแทนที่กำลังนอนหลับอยู่คาอก 

     " โซฟี.."

     เสียงทุ่มนุ่มแหบเล็กน้อยของชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงที่หลังจากวางปากกาและก้มลงมองเด็กสาวบนตัก พร้อมกับค่อยๆปลุกเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน ทำให้เด็กน้อยค่อยๆลืมตาแล้วปรือตาเล็กน้อย พร้อมกับซุกเข้าหาชายหนุ่มพร้อมกับใช้จมูกน้อยๆสูดกลิ่นกายของผู้เป็น 'พี่ชาย'อย่างออดอ้อน

     " หึๆ เจ้าตัวน้อยของพี่ตื่นได้แล้วนะคนดี "

ชายหนุ่มค่อยๆปลุกน้องสาวของตัวเองอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆปรับท่าของเด็กน้อยอย่างช้าๆแล้วช้อนตัวขึ้นอุ้ม ทำให้เจ้าตัวน้อยโอบกอดคอผู้เป็นอย่างรวดเร็ว

     " งื้อออ....หนูยังง่วงอยู่เลยพี่จ๋า "

     โซฟีลืมตาขึ้นมาแล้วเอ่ยตอบผู้เป็นพี่อย่างงัวเงีย พร้อมกับขยับไปมาทำให้ผู้เป็นพี่ชายอย่าง 'ลูคัส ' ขมวดดคิ้วน้อยแล้วถอนหายใจอย่างปลงๆ แล้วพาน้องสาวคนเดียวอย่างโซฟีไปกินข้าว

     แสงสีส้มยามเย็นที่สาดส่องลง ตามทางเดินทำให้โซฟีและลูคัสที่กำลังจูงมือกัยกลับไปหยุดมองดวงอาทิยต์ที่กำลังค่อยๆตกลงเรื่อยๆอยู่ที่ทางเดิน พร้อมกับจ้องมองไปยังเหล่าทหารที่กำลังขนศพของนักทดลองที่ทดลองผิดพลาดแล้วชีวิตไปฝังแล้วทำป้ายชื่อ เอาไว้ทำให้โซฟีที่จับมือของลูคัสอยู่ค่อยๆกำมือแน่นกว่าเดิมแล้วก้มหน้า

     " พี่จ๋า....สักวันพี่จ๋าจะเหมือนคนพวกนั้นไหม? "

     คำพูดของโซฟีทำให้ลูคัสผู้เป็นพี่ชายสะงักเล็กน้อย พร้อมกับนัยตาสีแดงที่หม่นแสงลง แล้วกลับมาสดใสเป็นดั่งเดิม ลูคัสค่อยๆคุกเข่าลงข้างๆน้องสาว แล้ว จับหน้าของโซฟีให้พร้อมามองตัวเอง

" ไม่มีทางแน่นอนค่ะ พี่ชายคนนี้จะอยู่กับโซฟีตลอดไป เพราะเราเป็นครอบครัวไงละจริงไหม? "

     "  พี่จ๋าสัญญาและนะว่าจะอยู่กับหนูตลอดไป "

     "ครับ พี่จะอยู่กับโซฟีตลอดไปเพราะเราคือครอบครัวเดียวกันนี้ "

     " อือ ! ครอบครัวเดียวกัน "

     คำสัญญาที่พวกเขา 2 พี่น้องได้พูด เสมือนตราประทับที่เคยเตือนคำพูดของพวกเขาที่ว่าพวกเขาจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

ความใฝ่ฝันและการแยกจาก

หลังจากผ่านมาได้ 10 ปีจากเด็กน้อยที่คอยออดอ้อนพี่ในวันนั้นก็เป็นสาวสวยผมสีแดงเพลิงยาวถึงกลางลง และดวงตาคมสวยที่ตอนนี้กำลังนั่งคุกเข่าร้องไห้ กุมมือพี่ชายแท้ของเธออย่างลูคัสที่เดินแน่นิ่งอยู่บนเปลที่นำไปฝัง

" พี่ไหนสัญญาแล้วไง! ฮือออ ตื่นมาสิตื่นมา! "

เสียงหวานที่เอ่ยออกมาอย่างคนปานจะขาดใจ พร้อมเอาแก้มแนบกับมือผู้เป็นพี่  ทำให้นายทหารที่มองอยู่ก็รู้เสียใจตาม เพราะนักทดลองหนุ่มคนเดียวพวกเขาก็รุ้ว่าอีกฝ่ายก็ใจดีไม่น่าตายเลยนั้นคือสิ่งที่พวกเขาคิด แต่ไม่ใช่กับโซฟีที่ดวงตานั้นคลอไปด้วยน้ำตาแล้วร้องไห้ต่อ

" โซฟี "

" คะ? "

เจ้าตัวน้อยเงยหน้าขึ้นจากสมุดวาดแล้วเอียงคอมองหน้าพี่ชายตัวเองอย่างงุงงงแล้วค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพี่ชายตัวเอง ลูคัสค่อยๆช้อนโซฟีมานั่งที่ตักแล้วหยิบแบบแปลงให้น้องสาวดู

" ว้าววว นี้มันอุปกรณ์ที่พี่จ๋าเคยบอกนี้! "

" พี่ให้น้องนะ นี้คือสิ่งที่สร้างมาให้น้องรักษามันให้ดีๆละ.."

เฮือก!...

หญิงสาวผิวสีแทนที่นอนอยู่ข้างถังขยะผวาตื่นอย่างรวดเร็ว พร้อมหอบหายใจแฮกๆแล้วยันตัวขึ้นนั่งพร้อมกับกวาดดวงตาสีแดงทับทิมไปรอบๆอย่างเฉื่อยๆแล้วเอื้อมมือไปหยิบขวดเหล้าข้างๆแล้วก้าวลงเดินไป

" ไปกันเถอะ กัส "

" กิ้วๆ " 

เสียงหวานแหบเอ่ยเลี้ยงเจ้าหุ่นยนตร์ตัวน้อยที่เป็นตัวแทนที่พี่ชายของเธอทิ้ง ก้าวเดินไปตมท้องถนนดดยมีเจ้าหุ่นยนตร์ตัวน้อยอยู่บนบ่า

* ปล. ขอโทษที่นอกกฎน้าาามันน่าแต่งนี้น้าาา></ นอกนนั้นคนแต่งก้เอาไปปูยี้ปูย้ำเลยยยย*

     SPEECHES / ตัวอย่างคำพูด :  " อึก..อึกๆ..*เสียงดื่มเหล้า * หวังว่าสิ่งที่เธอนำมาให้ฉันซ่อมจะน่าสนใจนะ อึก " ร่างเรียวฉีกยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับนั่งพิงเก้าอี้ดื่มเหล้าต่อ

" โหย....นั้นพวกนายกำลังกับกัสนะ " มือเรียวจิกผมคนที่กำลังจะแกล้งหุ่นยนตร์ของตัวเองแล้วเหวี่ยงเข้ากำแพงไปเรียบร้อยแล้ว..

"55555 นี้พวกเธอล้อฉันเล่นใช่ไหม ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆ " กุมท้องหัวเราะอย่างไม่อายแล้วกลิ้งไปกับพื้น

" หือ... อึก..ฉันว่าเราไม่เคยรู้จักกันนะ " เหลือบตามองคนที่แตะตัวแล้วหยิบเหล้าขึ้นมาดื่ม

     LIKE / ชอบ :  เหล้ากลิ่นหอมๆมีรสชาติแรงๆบาดคอยิ่งทำให้เธอชอบ , หุ่นยนตร์ทุกชนิด

     DISLIKE / ไม่ชอบ : ของหวาน , ยา

     HOBBY / งานอดิเรก : ดื่มเหล้าเป็นชีวิต นอนข้างถังขยะเป็นจิตใจแค่ก--------

     TALENTS / ความสามารถพิเศษ : หมักเหล้าเก่ง , ซ่อมของได้ทุกอย่าง

     ETC. / เพิ่มเติม : 

ลูคัส 

 เจ้ากัสตัวน้อย=w=/

    Micelle Jean