ตอนที่ 43 : วันหยุดยาว (2)

ในขณะที่รถม้ากำลังวิ่งไปตามทางกึ่งขรุขระในเวลาช่วงพลบค่ำ เป็นผลทำให้อากาศโดยรอบเย็นตัวลงทำให้ผู้โดยสารข้างในต่างหลับใหลกันถ้วนหน้ายกเว้นแต่เพียงคนสองคนเท่านั้น..

“นี่นายหงอก ฉันขอนั่งข้างนายได้มั้ย คนอื่นหลับหมดแล้วน่ะฉันเลยไม่มีเพื่อนคุย” อลิซเดินมาหาเซนเพื่อขอนั่งด้วยพร้อมทั้งยกเหตุผลมาอ้าง

“ตามสบายเลยครับ” เซนตอบพร้อมทั้งผายมือเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลงซึ่งทันทีที่อลิซเห็นว่าอีกฝ่ายอนุญาต  เธอจึงนั่งลงบนที่นั่งสีแดงบุนวมอย่างดีก่อนจะหันไปชวนเซนคุย

“นี่ๆบอกฉันหน่อยสิว่าตอนสู้กันในคาบบ่ายวันพุธนายทำแบบนั้นได้ยังไง ที่นายกลายร่างเป็นเหมือนนกเลยน่ะ”

อลิซเปิดประเด็นสนทนาถึงสิ่งที่เซนทำในคาบวิชาสมรรถภาพทางเวทย์และร่างกายที่ทำให้เขาโด่งดังโดยไม่รู้ตัว

“ความลับครับ” เซนกล่าวตอบพร้อมยิ้มให้ อันที่จริงมันก็ไม่เชิงความลับมากหรอกนะถ้าไม่มีธาตุแสงมาเกี่ยวข้อง เขาจึงตอบแบบนั้นไป

“ชิ” อลิซส่งเสียงจิจ๊ะในลำคอกับคำตอบของเซนก่อนจะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา “แล้วๆแล้วนายเคลื่อนไหวได้เร็วแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ ฉันไม่เห็นจะรู้เลย แอบฝึกมาเหรอ”

“ผมก็ทำได้ตั้งนานแล้วล่ะครับ แต่อลิซไม่ค่อยสังเกตผมต่างหากล่ะเลยไม่รู้”  เซนยิ้มๆ

“ใครว่าฉันไม่สังเกตนายล่ะ ฉันมองนายตล-…อุ๊บ!”

อลิซทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็พูดไม่จบ ทำให้เซนเฉลียวใจจึงคิดจะหันไปถามแต่อลิซก็ตอบออกมาก่อนว่า “ไม่มีอะไรๆ” พร้อมทั้งหันหน้าไปทางอื่น

 “ว่าแต่ผมเถอะ แล้วอลิซล่ะครับทำยังไงถึงสร้างหอกน้ำแข็งแบบนั้นได้ ทางโรงเรียนยังไม่สอนไม่ใช่เหรอ”

เซนเอ่ยถามขึ้นบ้างหลังจากเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะเงียบไปแถมยังหน้าแดงอีกด้วย พร้อมทั้งคิดว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่สบาย

“พอดีท่านพ่อมอบตำราเวทย์ให้เป็นของขวัญที่สอบเข้าได้ ฉันเลยอ่านมันทั้งวันทั้งคืนก็เลยใช้เวทย์ได้หลายบทน่ะ”

“งั้นเหรอครับ งั้นจะเป็นไรมั้ยถ้าผมจะยืมอ่านต่อเผื่อจะเก่งแบบอลิศบ้าง” เซนดูท่าจะให้สนใจกับตำราเวทย์ที่อลิซกล่าวถึงอยู่ไม่น้อยจึงลองขอยืมดู

 “จะยืมก็ได้อยู่หรอก แต่...ไม่ใช่ว่าปีกของนายสุดยอดกว่าของฉันอีกเหรอยะ!” อลิซแหวใส่เซนก่อนที่พวกเขาจะเปลี่ยนหัวข้อการสนทนาใหม่ไปเป็นเรื่องสัพเพเหระ

จนกระทั่ง

                ‘ซ่าๆๆ’ เสียงน้ำฝนตกกระทบผืนป่าที่มีแต่ใบหญ้าแห้งปกคลุมดังขึ้น ส่งผลบางคนที่นอนอยู่ในตู้รถม้ารู้สึกตัวตื่นขึ้น

“อืม...ฝนตกเหรอ เย็นสบายดีจัง”

 จูเลียงัวเงียตื่นขึ้นมาก่อนจะเปิดม่านมองผ่านหน้าต่างไปยังภายนอกรถที่ตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดและสายฝนก่อนจะเอื้อมมือลงไปหยิบผ้าห่มที่อยู่ในลิ้นชักใต้ที่นั่งออกมาห่มปกคลุมร่างกายตัวเองและหลับตานอนต่อ

“งั้นฉันกลับที่นั่งตัวเองล่ะ ฝันดีล่วงหน้านะ เซน”

อลิซกล่าวก่อนจะเดินกลับไปยังที่นั่งของตนที่อยู่ทางด้านก่อนจะหันไปมองจูเลียที่ตอนนี้พวกเธอทั้งสองก็รู้จักกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วเนื่องจากในระหว่างทางทั้งสองก็ได้แนะนำตัวเองไปด้วย

                ‘กึก..คลุ่ก คลุ่ก  คลุ่ก…ตุบ’

แต่ก่อนที่อลิซจะลุกขึ้น พลันก็มีเสียงๆหนึ่งดังมาจากทางด้านหน้าบริเวณที่นั่งคนขับ มันเป็นเสียงเหมือนของหนักกระทบพื้นไม้ของตัวรถม้าและกลิ้งหลุนๆไปก่อนจะหล่นกระทบพื้นเปียกแฉะข้างทาง

เซนที่รู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าเสียงนั้นมันคือเสียงอะไรก็ล้วงมือเข้าไปในในเสื้อของตนเพื่อหยิบมีดสั้นที่ซุกซ่อนไว้ข้างในออกมา

ส่วนทางด้านอลิซที่ดูจะไม่รู้ประสีประสาก็เดินไปเปิดช่องไม้ที่กั้นระหว่างที่นั่งคนขับกับตู้โดยสารเพื่อจะไปสอบถามลุงคนขับว่าเมื่อกี้เสียงอะไร และสิ่งที่เธอเห็นทันทีที่เปิดช่องไม้ออกก็ทำให้เธอกรีดร้องขึ้นมาในทันใด... เพราะบัดนี้บนที่นั่งคนขับที่ควรจะมีร่างครบ 32 ของลุงคนขับอยู่นั้นมันกลับมีแต่ร่างจริงๆ…ไม่มีหัว  

“กรี๊ด!” ด้วยเสียงกรีดร้องของอลิซนั่นเองทำให้คนอื่นๆในรถตื่นขึ้นมาแทบจะทันทีพร้อมทั้งหันไปมองอลิซที่ตอนนี้ทำท่าเหมือนจะอ้วก จูเลียจึงถามขึ้นเป็นคนแรกว่าอลิซเป็นอะไร

“เป็นอะไรเหรออลิซ เจอตุ๊กแกเหรอ”

จูเลียถามขำๆพร้อมทั้งยิ้มออกมา ซึ่งฝ่ายคนที่ถูกถามนั้นดูจะไม่ขำไปด้วยก่อนที่เธอจะชี้นิ้วไปทางที่นั่งคนขับ

                “ด้านหน้ามีอะไรเหรอ ไหนดูซิ”

จูเลียดูท่าว่าจะยังไม่รู้ว่าสิ่งที่อลิซเห็นคืออะไรก็เดินไปตามที่อลิซชี้ไว้ ซึ่งพอเธอเปิดช่องไม้เท่านั้นล่ะ...

                “ด้านหน้ามีอะไรเหรอคะคุณจูเลีย”

คราวนี้เป็นตาลาเมียถามบ้างซึ่งจากท่าทางที่จูเลียยืนตาค้างทำให้เธอรู้สึกว่าเริ่มจะมีอะไรแปลกๆแล้ว

ส่วนทางด้านจูเลียที่ไม่ตอบคำถามลาเมียก็หันไปหาเซนพร้อมทั้งหวังว่าเขาจะช่วยอะไรได้บ้างกับสถานการณ์แบบนี้ ซึ่งทันทีที่เธอหันไปหาเซนก็พบว่าเขาได้หยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมพร้อมแล้ว เธอจึงตั้งสติและหันไปบอกสถานการณ์แก่ทุกคน

                “ทุกคน... ต-ตอนนี้ลุงคนขับถ-ถูก ถูก…”

จูเลียพูดติดๆขัดๆเพราะยังกลัวอยู่ เซนที่เหมือนจะรู้แล้วตั้งแต่ต้นว่าเป็นเสียงอะไรก็ยืนขึ้นมาจับไหล่จูเลียพร้อมทั้งเสริมประโยคที่จูเลียพูดไม่จบ

                “ลุงคนขับ...ถูกฆ่าแล้วครั-” “เพล้ง!”

ยังไม่ทันที่เซนจะพูดจบจู่ๆก็มีเสียงแก้วแตกดังมาจากเหนือหัวเขาซึ่งก็ได้ลาเมียตอบแทนว่า

                “น-นั่นมันเสียง…เวทย์ป้องกันตู้รถถูกทำลาย”

ลาเมียพูดอย่างเสียขวัญเพราะยังจับใจความเรื่องไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

                “ทุกคน! หลบใต้ที่นั่งเร็ว!!”

เซนพูดขึ้นบอกทุกคนเสียงกังทันทีหลังจากรู้ว่าเสียงแก้วแตกเมื่อกี้คือเสียงอะไร และเนื่องจากคำพูดของเซนทุกคนก็รีบก้มตัวหลบทันทีซึ่งยังไม่ทันที่จะหลบได้ครบเสี้ยววิ พลันก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้งพร้อมทั้งที่เพดานรถม้าถูกทำลาย

เด็กสาวในรถต่างกรีดร้อง จะมีก็แค่เซลีนที่ดูจะไม่ตื่นกลัวอะไรมากก่อนจะพูดขึ้นมาคำๆหนึ่งว่า

                “ม้า” เซลีนพูดขึ้นสั้นๆ ทำให้คนอื่นๆนึกถึงเรื่องม้าและเพิ่งจะรู้สึกว่ารถวิ่งเร็วมากขึ้น เพราะเนื่องจากการโจมตีเมื่อครู่นี้นั้นบวกกับที่คนควบคุมม้าถูกฆ่าตาย ทำให้มันตื่นตกใจกลัวและวิ่งมั่วไม่เป็นทิศทาง

                “ผมจะถ่วงเวลาให้เอง พวกคุณรีบไปคุมม้าแล้วตามคนมาช่วยนะ”

เซนพูดขึ้นอย่างเร็วๆพร้อมทั้งเสนอตัวจะถ่วงเวลาให้ ซึ่งก็มีบางเสียงที่คัดค้านเพราะยังไม่รู้ว่าศัตรูมีมากแค่ไหน แต่ด้วยคำพูดคำๆหนึ่งของเซนที่ทำให้เขาดูกลายเป็นเหมือนคนละคนทุกคนจึงยอมทำตาม

“ผมเชื่อใจพวกคุณ...รีบไปตามคนมาช่วยผมด้วยล่ะ”

เซนกล่าวยิ้มๆก่อนจะกระโดดออกจากรถม้าทางเพดานที่ถูกระเบิด ซึ่งเมื่อเซนกระโดดออกไปแล้วสาวๆในรถจึงรีบไปทางด้านหน้าคนขับพร้อมทั้งควบคุมม้าเพื่อไม่ให้มันตื่นกลัวโดยแต่ละคนนั้นไม่ลืมหันไปมองเซนด้วยความเป็นห่วง

                ‘ซ่าๆๆๆ’ เสียงฝนยักคงตกอย่างต่อเนื่องโดยไม่สนใจเลยว่าตอนนี้มีเด็กชายคนหนึ่งกำลังยืนประจันหน้ากับชายฉกรรจ์สวมฮู้ดกันฝนสีดำสามคนพร้อมทั้งหมาป่ายาวกว่าสามเมตรกว่า 10 ตัว ที่หนึ่งในสามของพวกนั้นควบคุมอยู่

                “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเจ้าหนูน้อย”

เสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากหนึ่งในสามพร้อมทั้งเสียงขู่จากหมาป่าที่ดังเสริม ทำให้ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนเป็นกันเองแต่กลับดูน่ากลัว ส่วนทางเซนที่ดูจะคุ้นๆกับน้ำเสียงนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าคนตรงหน้านั้นคือพวกที่มาจากองค์กรที่เขาเคยอยู่

                “แอล..เหรอ” เซนเอ่ยตอบเบาๆซึ่งดูเหมือนว่าอีกฝ่ายที่อยู่ห่างกันเกือบสิบเมตรจะได้ยิน อีกฝ่ายจึงหัวเราะร่วนขึ้นมาและพูดขึ้นว่า

                “ฮ่าๆจำข้าได้ด้วยเรอะเจ้าเด็กน้อย แต่แกคงจะรู้นะว่าที่พวกข้ามาหาแกวันนี้มันหมายความว่าอะไร”

ชายที่ชื่อแอลหัวเราะขึ้นพร้อมทั้งส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เซน ส่วนทางเซนก็ไม่พูดอะไรโต้ตอบก่อนจะสะบัดแขนให้มีดสั้นที่ซ่อนใต้แขนเสื้อแขนยาวของตนออกมาโผล่ที่มือพร้อมทั้งสะบัดใส่ฝ่ายตรงข้ามด้วยความรวดเร็ว

                “โฮ่ๆรีบจังเลยนะ ไม่ต้องห่วงหรอกยังไงวันนี้แกก็...จะได้ตายสมใจอยากแน่!”

ชายที่ชื่อแอลพูดพร้อมทั้งตีลังกาหลบมีดสั้นที่เซนปามา ซึ่งถึงแม้มันจะเร็วแค่ไหนก็ตาแต่มันก็ไม่เกินความสามารถที่จะหลบหลีกของชายผู้นี้ ก่อนเขาจะพูดอีกคำหนึ่งด้วยความนึกสนุกว่า

                “งั้นเรามาเริ่มกันเถอะ เซน!!”
 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ps : เดี๋ยวอีกตอนจะมาค่ำๆนะครับแต่งแป๊บบบ