ตอนที่ 47 : ทดสอบฝีมือ

หลังจากที่เซนอยู่กับเดดรากอบนเกาะได้สามวันโดยแต่ละวันเดดรากอก็จะออกไปหาอาหารมาให้เซนกินทุกเช้าเย็นจนเหมือนว่าเดดรากอจะลืมจุดประสงค์ของการพาตัวเซนมายังที่แห่งนี้ไปเสียสนิทจนย่างเข้าวันที่สี่จู่ๆเดดรากอก็เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนไม่ได้จับเซนมาเลี้ยงเอาไว้ดูเล่นจึงพูดขึ้นกับเซนว่า

“เอ้อเจ้าหนูแล้วต่อจากนี้ไปเจ้าจะทำยังไงล่ะให้ข้าไปส่งที่ไหนมั้ย”เดดรากอในร่างมนุษย์เอ่ยปากถามเซนพร้อมทั้งเคี้ยวเนื้อชิ้นโตไปด้วย

“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับเพราะถ้าผมกลับไปทั้งๆที่ยังอ่อนแอแบบนี้อยู่ล่ะก็... เกรงว่าคงไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ผมคงกลายเป็นศพไปเรียบร้อยแล้วล่ะ”

เซนพูดด้วยสีหน้าละเหี่ยใจเหมือนคนไม่มีจุดหมายซึ่งมันก็ดูจะไม่เกินจริงตามคำพูดของเซนเมื่อครู่ เพราะองค์กรมอดอร์นั้นไม่ยอมปล่อยใครไปง่ายๆแน่และเขาก็แค่โชคดีที่มีชีวิตมาได้นานขนาดนี้

‘ดีมากเซน ทำหน้าเศร้าๆให้มากๆอีกฝ่ายจะได้สงสารแล้วสอนอะไรให้เราบ้าง ก็นะอุตส่าได้เจอมังกรตัวเป็นๆแบบนี้จะรีบไปก็เสียดาย อย่าให้หลุดมือไปได้ล่ะ’

เสียงในห้วงความคิดของเซนดังขึ้นซึ่งมันก็เป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจากคามานที่ฟื้นพลังเป็นที่เรียบร้อยแล้วหลังจากที่เธอต้องเสียพลังไปมากเมื่อครั้นเข้าไปยึดร่างเซนชั่วคราวเพื่อหลบหนีจากฝูงหมาป่าให้หนีไปได้ไกลที่สุดแต่สุดท้ายก็หนีไม่พ้น

“ก็จริงอย่างที่เจ้าพูดนะ”เดดรากอตอบพลางทำสีหน้าครุ่นคิด

“ใช่มั้ยครับๆเพราะงั้น เอ่อ..คุณช่วย”เซนพยายามจะพูดหยั่งเชิงให้อีกฝ่ายรู้ความต้องการของตนเอง แต่กลับกลายเป็นว่าเดดรากอกลับทำสีหน้าโมโหและตอบกลับเซนมาว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้าจะพูดว่าอะไร แต่รู้มั้ยการที่เจ้ามัวแต่อ้ำอึ้งไม่พูดสิ่งที่คิดอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้น่ะ ข้าเกลียดที่สุด!”

เดดรากอตอบเซนด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะพอใจนักก่อนจะสยายปีกกลายร่างเป็นมังกรและบินออกไปทิ้งไว้ให้เซนนั่งอยู่ที่เดิมเพียงลำพัง เซนจึงได้คิดทบทวนถึงสิ่งที่ตนเองได้ทำไปก่อนจะตักเตือนตัวเองว่าจะไม่ให้มีความผิดพลาดแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งและจะขอโทษเดดรากออย่างตรงไปตรงมาเมื่อเขากลับมา

เช้าวันต่อมา เดดรากอบินกลับมาด้วยสีหน้าชื่นมื่นเหมือนเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนจะร่อนลงมายังพื้นเบื้องหน้าเซนและกลายร่างกลับคืนเป็นมนุษย์ก่อนจะหันมาทางเซนและพูดขึ้นว่า

“เอาล่ะเจ้าหนู ได้เวลากลับบ้านของเจ้าแล้วล่ะ”

สิ้นคำของเดดรากอ เซนก็รู้สึกเหมือนจะดีใจไปแวบนึงก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหากกลับไปทั้งๆแบบนี้อยู่ตัวเองก็คงจะตายในไม่กี่วันแน่และตัวเองควรจะกล่าวขอโทษเดดรากอและพูดสิ่งที่ตนเองคิดออกไปอย่างตรงไปตรงมา

“คุณเดดรากอครับ ผม..ขอโทษเรื่องเมื่อวานด้วยนะครับ”

“หืม แค่นั้นเหรอ?”

“ไม่ครับ คือ ได้โปรด... ช่วยทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นด้วยครับ!”

“ก็แค่นั้น”

หลังจากที่เซนกล่าวขอโทษเและขอให้เดดรากอช่วยทำให้ตนแข็งแกร่งขึ้นออกไป มังกรหนุ่มในร่างบุรุษก็ตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะเริ่มไปว่างแผนการฝึกที่กำลังจะเริ่ม

“เอาเป็นว่าข้าจะสอนเจ้าในสิ่งที่ข้ารู้และเหมาะสมกับเจ้าละกันนะ ส่วนเวลาก็แล้วแต่อารมณ์ข้าละกัน” เดดรากอพูดพร้อมทั้งนั่งชันเข่าคิดไปด้วย ส่วนเซนที่ยืนมองอยู่ก็กล่าวขอบคุณทันที

“ขอบคุณมากๆครับ!”

                “งั้นก่อนอื่นข้าขอดูฝีมือเจ้าก่อนก็แล้วกัน ไหนลองโจมตีข้าด้วยทุกสิ่งที่มีซิโดยเจ้าต้องทำให้ข้าหลุดออกจากวงกลมนี้ให้ได้” เดดรากอพูดก่อนจะใช้เวทย์ขีดพื้นใต้เท้าของตนเป็นวงกลมรอบระยะตัวเองครึ่งเมตรก่อนจะกวักมือยุให้เซนเข้ามา ซึ่งเซนก็ตอบรับคำของเดดรากออย่างรวดเร็ว

                “ขอความกรุณาด้วยนะครับ!”

หลังเซนพูดจบเขาก็ใช้เวลาครู่หนึ่งแปลงสภาพแขนของตนจนคล้ายดั่งปีกนกสีขาวเหมือนครั้งตอนฝึกประลองที่โรงเรียน  เมื่อเสร็จแล้วเซนก็สะบัดปีกให้ขนนกหลุดกระจายไปทั่วคอลบคลุมบริเวณที่เดดรากอยืนอยู่

“โฮ่ เวทมนต์อะไรเนี่ยไม่เคยเห็นมาก่อนเลยแฮะ”

เดดรากอพูดทะเล้นๆก่อนจะสะบัดแขนปล่อยเข็มเล็กจำนวนนับพันออกมาปะทะเข้ากับขนเหล่านั้น ซึ่งทันทีที่พวกมันปะทะกันก็เกิดระเบิดขนาดย่อมๆกระจายไปทั่วบริเวณจนบดบังทัศนวิสัยเดดรากอ

เซนที่วางแผนให้เป็นแบบนี้ตั้งแต่ต้นแล้วก็วิ่งไปตลบหลังเดดรากออย่างรวดเร็วพร้อมทั้งในมือก็มีลูกบอลพลังเวทย์ธาตุแสงที่ร่ายไว้อยู่ก่อนแล้ว และเมื่อเซนวิ่งมาจนถึงข้างหลังเดดรากอเรียบร้อยเขาก็ซัดบอลพลังเวทย์นั้นใส่แผ่นหลังของเดดรากอที่อยู่ห่างกันไม่ถึงเมตร

“แผนเจ้าถือว่าใช้ได้นะแต่มันธรรมดาเกินไปน่ะนะ และลูกบอลพลังเวทย์ที่เจ้าใช้กับข้ามันก็เบาเกินไปด้วย”

                เดดรากอพูดขึ้นก่อนที่เซนจะเห็นว่าบอลพลังเวทย์ของตนที่ปล่อยออกไปนั้นไม่สามารถฝ่าคลื่นพลังสีดำแปลกๆที่เดดรากอปล่อยออกมาห่อหุ้มไว้จนมันลอยค้างอยู่กลางอากาศและระเบิดออกข้างในนั้น

                “อย่าเพิ่งอึ้งสิ โจมตีข้าเข้ามาเรื่อยๆเลย” เดดรากอพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเซนดูจะยังงุนงงกลับเวทย์เมื่อครู่ของตนจึงเอ่ยเรียกให้กลับมาโจมตีใส่ตนต่อ

“ค-ครับ” เซนขานรับก่อนจะรัวพลังเวทย์ใส่เดดรากอแทบทุกธาตุซึ่งก็ไม่เป็นผลเลยซักอย่าง เพราะทันทีที่พลังเวทย์ของเซนกระทบเข้ากับผิวกายของเดดรากอก็ปรากฏว่าพลังเวทย์เหล่านั้นได้กระจายฟุ้งหายไปเป็นอากาศธาตุไปซะหมด

เซนยังคงโจมตีต่อไปเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าเดดรากอทำเพียงแค่ตั้งรับจึงทั้งตบตีต่อยเตะและใช้เวทย์โจมตี แต่ผลสุดท้ายก็คือเดดรากอสามารถป้องกันเอาไว้ได้หมดจนเซนที่ถึงแม้จะมีพลังปราณเข้ามาช่วยให้เหนื่อยยากยังต้องเหนื่อยแทบตัวโยน   

“งั้นเราพอแค่นี้ก่อนละกันนะ จากที่ข้าดูเจ้ารู้สึกว่าเจ้าจะโจมตีกายภาพแรงกว่ามนุษย์ทั่วไปอยู่มากทั้งยังเร็วอีกด้วย ส่วนเวทย์ก็ถือว่าพอใช้แต่ยังรู้บทเวทย์ไม่กว้างขวางจึงใช้อย่างสะเปะสะปะและลำดับการใช้ไม่ค่อยถูก อืม...เพราะงั้นข้าว่าเจ้าน่าจะเหมาะกับสไตล์การต่อสู้แบบเน้นกายภาพและใช้เวทย์เพิ่มความรุนแรงน่าจะเหมาะกว่า เจ้าคิดว่าไง”

“ก็ดีครับ” เซนฟังคำวิเคราะห์ของเดดรากออย่างไม่มีคำโต้แย้ง เพราะที่ผ่านมาดูเหมือนว่าเขาจะฝืนใช้เวทย์มากกว่าโจมตีกายภาพทั้งๆที่ตนยังใช้เวทย์ไม่ถนัดจึงทำให้เกิดความผิดพลาดในหลายๆครั้ง และด้วยคำพูดของเดดรากอจึงทำให้เขาคิดได้

“งั้นต่อไปมาฟังสิ่งที่ข้าใช้ป้องกันการโจมตีของเจ้าดูนะ เพราะเรื่องนี้ข้าก็จะสอนเจ้าเช่นกัน การป้องกันน่ะก็เป็นหนึ่งสิ่งสำคัญที่ทำให้เราชนะได้นะรู้มั้ย” เดดรากอพูดก่อนจะหันไปมองเซนซึ่งเซนก็พยักหน้ารับก่อนเขาจะพูดต่อ

“ตอนที่เจ้าโจมตีครั้งแรกโดยใช้ขนนกน่ะข้าเพียงแต่ใช้เวทย์จากธาตุเหล็กโดยแปรสภาพมันให้เป็นเข็มพันเล่มซึ่งกินพลังเวทย์ไม่มากแต่ควบคุมยาก ส่วนการโจมตีที่สองของเจ้าข้าใช้พลังเวทย์ที่เป็นธาตุตรงกันข้ามเข้าห่อหุ้มไว้เพื่อดับจุดประสงค์ของบทเวทย์ของเจ้าไว้ซึ่งมันง่ายมากที่จะใช้  ส่วนสามที่ร่างกายข้าไม่เป็นไรเป็นเพราะข้าใช้กายาธาตุที่แปรเปลี่ยนร่างกายของตนให้เป็นธาตุที่ต้องการ ซึ่งจากที่เจ้าโจมตียังเบาอยู่มากทำให้ข้าใช้แค่ธาตุใดธาตุหนึ่งก็ทำให้หยุดการโจมตีของเจ้าได้แล้ว”
                 เดดรากอพูดจบก็หันไปเห็นว่าเซนนั่งฟังอย่างตั้งใจทำให้เขารู้สึกมีกะจิตกะใจสอนขึ้นมาจริงๆแล้ว

“งั้นข้าจะเริ่มสอนเจ้าพรุ่งนี้ล่ะกันนะ!”



ps: ช่วงนี้สั้นๆหน่อยนะครับและลงช้าด้วย เพราะ 1.ผมอยู่ขอนแก่นแล้วเพื่อนจากโรงเรียนเก่ามาเรียนพิเศษที่นี่เลยไปเที่ยวกันบ่อยๆ-..- 2.ไม่รู้จะฝึกอะไรให้เซนดีให้มันโหดๆไปเลยเลยคิดยากนิดหน่อย55 ขอบคุณที่ติดตามกันครับ:D