ตอนที่ 6 : ออกเดินทาง

.........3 ปีผ่านไป.........

เมื่อยามบ่ายของวันมาถึง แสงแดดที่ร้อนเปรี้ยงปร้างก็ดูจะไม่เป็นผลกับเซนที่ตอนนี้สามารถใช้ลมปราณได้แล้ว

เซนนั่งสมาธิโคจรลมปราณเพื่อควบคุมอุณหภูมิในร่างกายกลางแดด โดยใช้จิตสัมผัสกับความเย็นอันน้อยนิดที่อยู่รอบๆเพื่อมาลดอุณหภูมิในร่างกายของตนให้เย็นลง ทำให้แม้แต่แดดยามบ่ายก็เรียกเหงื่อให้เซนไม่ได้แม้แต่หยดเดียว

“ทำได้ดีมากเซนศิษย์รัก ใช้เวลาเพียงไม่กี่ปีเจ้าก็สามารถโคจรลมปราณในร่างได้แล้ว แค่นี้เวลาเจ้าต่อสู้หรือทำอะไร เจ้าก็จะไม่เหนื่อยง่ายเหมือนเช่นเคย” ลูคัส ชายหนุ่มวัยกลางคนผู้มีผมเผ้าและหนวดรุงรังกล่าวชมเซนพร้อมทั้งบอกข้อดีของลมปราณที่เซนพึ่งฝึกสำเร็จไปได้ไม่นาน

“ขอบคุณท่านมากครับท่านอาจารย์ งั้นท่านก็จะสอนผมใช้ทักษะดาบขั้นสูงแล้วใช่มั้ยครับ อย่าเบี้ยวผมเหมือนครั้งที่ผ่านมาล่ะ เบี้ยวไปเบี้ยวมาเดี๋ยวผมก็งอนหรอก” เซนทวงสัญญาเพราะลูคัสบอกว่าถ้าเซนสามารถโคจรลมปราณได้คล่องแล้ว เขาจะสอนทักษะดาบขั้นสูงให้ แต่เมื่อคราวก่อนลูคัสก็พูดแบบนี...เซนจึงขู่ว่าจะงอนหากลูคัสไม่สอนเขา

“น่าๆข้าก็จะสอนอยู่นี่ไง แต่ที่ข้าต้องให้เจ้าฝึกโคจรลมปราณคล่องเสียก่อนเนี่ย เพื่อที่เจ้าจะได้ใช้ทักษะดาบขั้นสูงของข้าได้ยังไงล่ะ หากทะเล่อทะล่าฝึกล่ะก็ถึงตายเลยนา”

“เห~ ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”

“ถ้าเจ้าไม่เชื่อก็ตามใจ แต่ถึงยังไงตอนนี้เจ้าก็โคจรลมปราณคล่องแล้ว งั้นข้าจะสอนเจ้าล่ะ”

“ครับ อาจารย์!”

“แต่การจะสอนทักษะดาบของเจ้าได้มันจำเป็นต้องมีคู่ต่อสู้เข้าเลยจะพาเจ้าไปยังป่าเนฟินดอร์ ป่าอาถรรพ์ที่อยู่ทางตอนเหนือของดินแดนมนุษย์ และการสอนอาจจะใช้เวลานานถึงหนึ่งปี ข้าจึงอยากให้เจ้าไปบอกกับท่านเวนเรื่องนี้ก่อน และถ้าหากขอได้แล้วเจ้าจงรีบมาบอกข้า เพราะเราจะไปกันพรุ่งนี้เช้าเลย” ลูคัสพูดถึงสถานที่ฝึกสอนเพื่อที่เซนจะได้มีคู่ต่อสู้ แต่การสอนครั้งนี้อาจจะต้องใช้เวลานาน ซึ่งจะทำให้โมนและเวนเป็นห่วงได้ เขาจึงต้องสั่งให้เซนไปบอกกล่าวก่อนเพื่อที่จะได้ไม่ต้องมามีเรื่องชวนปวดหัว ซึ่งเซนก็ตอบรับอย่างอารมณ์ดี หลังจากเรียนวิชาดาบกับลูคัสเสร็จสิ้น เซนก็วิ่งฉลิวเข้าวังเพื่อไปหาพ่อแม่บุญธรรมของตนทันที

“แม่ไม่ให้ไปหรอกนะเซน! รู้มั้ยป่าว่าป่าอาถรรพ์มันน่ากลัวขนาดไหน ข้างในป่ามีแต่พวกสัตว์อสูรเต็มไปหมดเลยนะ”

เสียงดุเตือนด้วยความเป็นห่วงดังออกมาจากปากของโมนทันทีที่เซนเอ่ยปากขอจะไปป่าอาถรรพ์กับลูคัส

“นะท่านแม่น้า ท่านแม่โมนสุดสวย ป่าแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอกเชื่อข้าสิ ทั้งเวทย์ทั้งวิชาที่ท่านลูคัสสอนข้าข้าก็ฝึกจนคล่องแล้ว และอีกอย่างก็ใช่ว่าข้าจะไปคนเดียวซักหน่อย ยังมีท่านอาจารย์ลูคัสไปด้วยทั้งคนนี่” เซนยังไม่ยอมแพ้พลางกล่าวออดอ้อนโมนเพื่อที่จะไปให้ได้

“ถึงจะมีท่านลูคัสไปด้วยก็เถอะ แต่มัน..” ยังไม่ทันที่โมนจะพูดจบ จู่ๆก็มีเสียงของเวนดังขึ้นแทรก

“ปล่อยลูกไปเถอะน่าโมน เซนก็อายุตั้ง 11ขวบแล้วนะ อีกหน่อยก็โตพอเข้าโรงเรียนได้แล้ว ให้เค้าไปเปิดหูเปิดตาก่อนจะเป็นไรไป อีกอย่างยังมีท่านลูคัสไปด้วยนี่ โมนก็น่าจะรู้ไม่ใช่เหรอจ๊ะว่าท่านลูคัสเก่งขนาดไหน” เวนกล่าวเสริมเซน ซึ่งก็ดูเหมือนเซนจะดี๊ด๊าที่มีเสียงอีกหนึ่งเสียงสนับสนุน

“ต..แต่ว่า...ถ้าเซนไป....เราก็คงจะเหงาแย่เลยสิคะ” โมนพูดถึงเหตุผลที่แท้จริงของตนที่ไม่อยากให้เซนไป เพราะตั้งแต่มีเซนมาอยู่ด้วย มันทำให้เธอและเวนมีความสุขมาก ทุกๆวันไม่เงียบเหงาเหมือนเมื่อก่อน ถึงในช่วงแรกๆที่เซนมาเขาจะเป็นเด็กเงียบๆแต่พออยู่ได้ประมาณหนึ่งปี เขาก็ร่าเริงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ทั้งเธอและเวนรักเซนด้วยใจจริง

“ไม่ต้องห่วงนะครับท่านแม่ ข้าไปไม่นานหรอกเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว” เซนเหมือนพอจะรู้แล้วว่าทำไมโมนถึงไม่อยากให้เขาไป คงเพราะถ้าเขาไปแล้วโมนคงจะคิดถึงเขามากเหมือนที่เขาก็จะคิดถึงเธอมากเช่นกัน

“อืม...งั้นลูกรีบไปเตรียมตัวเถอะจ้ะ จะออกเดินทางพรุ่งนี้เช้าแล้วใช่มั้ย เดี๋ยวแม่กับพ่อจะไปส่งนะ” โมนพยายามกลั้นใจตอบ เพราะในใจเธอนั้นไม่อยากให้เซนไปเลย แต่ด้วยความที่เซนอยากไปมากและเขาก็จะอยู่แบบนี้กับเธอไปไม่ได้ตลอด ซักวันเขาก็ต้องออกบ้านออกเรือนไป ในที่สุดเธอจึงตอบรับความต้องการของเซน

“ขอบคุณครับ!! ผมรักท่านพ่อท่านแม่ที่สุดเล้ยย” เซนกระโดดดีใจพลางวิ่งไปหอมแก้มโมนและเวนทันที จากนั้นเขาจึงไปเตรียมตัวเก็บข้างของเครื่องใช้จำเป็นและเข้านอนแต่หัววัน

                เมื่อเช้ามืดของวันใหม่มาถึง เซนรีบลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วเพื่อไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและตรวจสอบของที่ต้องเอาไปอีกครั้งหนึ่ง เมื่อสำรวจจนแน่ใจแล้วว่าไม่ลืมอะไร เซนจึงหิ้วสัมภาระออกจากห้องเพื่อไปนัดพับกับลูคัสตามสถานที่ที่ได้นัดหมายไว้ซึ่งก็คือบริเวณหน้าประตูวัง โดยมีลูคัส เวนและโมนมายืนรออยู่ก่อนแล้ว

“นี่ลูกแม่จะโตเป็นหนุ่มแล้วสินะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ” โมนกล่าวด้วยน้ำเสียงเคล้าน้ำตา เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ลูกรักของเธอจะต้องจากเธอไปนานถึง 1 ปี

“เดินทางปลอดภัยนะเซนลูกรัก” เวนกล่าวอวยพรแก่เซนต่อจากโมนที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ข้างๆเขา

“ครับ ท่านพ่อท่านแม่” เซนกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเจือเศร้า เพราะความผูกพันธ์และความรักที่เขามีให้สองสามีภรรยาคู่นี้มันกลายเป็นของจริงไปแล้ว

“ฝากดูแลเซนแทนพวกข้าด้วยล่ะ ลูคัส” เวนกล่าวฝากฝังเซนให้ลูคัส

“ข้าจะดูแลเซนให้ดีที่สุดครับ ท่านเวนท่านโมน” ลูคัสกล่าวตอบความประสงค์ของผู้เป็นนายพลางโน้มตัวลงเพื่อให้สัญญา

“งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วก็รีบออกเดินทางซะเถอะ ก่อนที่โมนจะเปลี่ยนใจไม่ให้เซนไป” เวนกล่าวทิ้งท้ายเพื่อเตือนทั้งสองให้รีบออกเดินทาง

เมื่อไม่มีอะไรแล้ว ลูคัสและเซนจึงเริ่มออกเดินทางจากเมืองเวอดิลลาโดยการขี่รถม้า มีเป้าหมายคือการไปให้ถึงเมืองเนฟินดอร์ซึ่งมีป่าอาธรรพ์เนฟินดอร์ตั้งอยู่ไม่ห่างจากตัวเมืองมากนัก และการเดินทางครั้งนี้ถือเป็นครั้งแรกของเซนเลยที่ได้ออกจากเมืองนี้ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

ps. เมื่อกี้หลงอัพตอนเดิมสองครั้งล่ะ555 เพราะตอนที่ผมอัพครั้งแรกโน้ตบุคมันดับเลยไม่รู้ว่ามันอัพติดมั้ยT_T(โน้ตบุคผมสายที่ชาร์ตมันขาดแล้วผมซ่อมเองมันเลยดับบ่อยๆ55ลำบากมาก)