Events before beniZakura[GinZura]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีเคอะ

เนื้อเรื่อในตอนนี้จะเป็นเหตุการณ์ก่อนคราวเบนิซากุระนะคะ
ไม่แน่ว่าอาจจะมีภาคเรื่องต่อ แต่ก็แค่คิดละคะ (ฮา) ขอบอกเหมือนเดิมว่าคู่นี้นี่หาฟิคอ่านยากจริงๆ
และก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ


ปล. เนื้อหานี้เป็นชายรักชาย หากใครที่ไม่ชอบก็ขอให้ปิดไปนะคะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน

               แบนเนอร์ของบทความนี้คะ




เรื่องอื่นที่แต่ง [GinZura]
 

โปรยรูปเล็กน้อย

เนื้อเรื่อง

    "นี่..."

     "อะไร"

     "จะออกไปอีกแล้วรึไง..." คำถามนี้ทำให้ร่างเล็กหยุดชะงักในการทำทุกสิ่ง

     "แน่นอน..ถ้าฉันไม่ทำแล้วใครจะทำ"

     "ลูกน้อง" เอ่ยออกมาทันที

     "ให้เจ้าพวกนั้นดูไม่ได้หรอกนะ พวกมันก็เหนื่อยแบบฉันเหมือนกันอีกอย่าง ถ้าไม่ออกไปฉันว่ามันดูเห็นแกตัวเกินไป ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอ"

      "นี่..." ร่างสูงเข้ากอดร่างจากด้านหลัง จมูกคมฝังลงไปที่เนื้อนุ่มอย่างหักห้ามใจไม่ได้ ลิ้นเริ่มลิ้มเลียไล่ไปตามลำคอขาวนวลของอีกฝ่ายปลุกอารมณ์ที่เพิ่งจะดับไปหมาดๆขึ้นมาอีกครั้ง

      "เฮ้..จะ..ทำ..อะไร.นะ..อ๊ะ!!" ร่างเล็กร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อความรู้สึกเปียกแฉะที่ลำคอแปรเปลี่ยนเป็นคมเขี้ยวฝังลงไป

       "สัญญากับฉัน.." หลังจากแสดงความเป็นเจ้าของอย่างพอใจแล้วเจ้าของเรือนผมสีเงินก็ขยับน้อยๆโอบกอดร่างที่หอบหายใจอยู่บนตักด้วยความเหนื่อยอ่อน

        "อ..อะไร"

        "อย่าฝืนเกินตัวและห้ามตายเด็ดขาด.."

         "ฉันไปฝืนตอนไหน ไม่ทราบ?"

         "ทุกตอน" กินโทกินเถียงออกมาทันควัน มองร่างที่อยู่ในอ้อมแขนนิ่ง สุดท้ายคนที่อยู่ในตักของเขาก็ต้องเสมองไปทางอื่น

         "ฉันละเกลียดหน้าปลาตายของแกชะมัดเลย กินโทกิ" ร่างเล็กพึมพำ

          "ฉันก็เหมือนกัน...ฉันเกลียดหน้าตอนแกร้องไห้ชะมัดเลยวะ ซึระ" ชายหนุ่มตอบกลับ

         "ไม่ใช่ซึระ คาซึระต่างหาก..หวา!!"  ไอ้เจ้าเพื่อนคนนี้คบกันมากี่ปีก็ไม่เคยเรียกชื่อถูกซักที นี่สรุปว่าอยากให้เขาชื่อ'วิก'ขนาดนั้นเลยซินะ !! ก่อนจะหันกลับมาที่เจ้าหน้าปลายตายที่ทำตัวติดหนึบกับเขา และไม่ทันตั้งตัว ร่างเล็กกว่าของชายหนุ่มก็โดนร่างที่สูงกว่านิดหน่อยคร่อมทับ

         "อย่าเปลียนเรื่อง สัญญากับฉันมาซะ"

         "ซ..ซามูไรนะมันต้องสละตัวเองเพื่อประเทศชาติอยู่แล้ว ยังไงซะ..."

       "งั้นน่าเสียดายนะที่ ซามูไรตรงนี้ต้องเสีย "ตัว" เพื่อฉันก่อนจะไปเสียตัวเพื่อประเทศชาติ" แววตาของกินโทกิเปลี่ยนไปเหมือนตอนที่ยังคงเป็นชิโร่ยาฉะ  ใบหน้าคมเลื่อนใก้ลเข้ามาเพื่อที่ประทับจูบ

      "อ...โอ๊ย!! ก..ก็ได้..ก็ได้กินโทกิ ไม่ฝืนก็ได้ พอแล้ว!!" ร่างสูงชะงักลงก่อนที่ริมฝิปากของทั้งสองจะแตะกันอีกเพียงนิดเดียว ชายหนุ่มหัวขาวยิ้มใจหนึ่งก็เสียดายอีกใจก็ยินดีที่ร่างตรงหน้าจะไม่ฝืนตัวเอง

       "เด็กดี...ต้องอย่างนี้สิ" ก่อนจะจุมพิตลงไปอีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากเดิมอย่างไม่รู้จักเบื่อ คงเพราะมันหวานเหมือนฟาเฟต์รึเปล่านะไม่สิอาจจะหวานกว่าด้วยซ้ำ แต่ยังไงซะเขาก็แน่ใจว่าถ้าเอาฟาเฟ่ต์ 100 ถ้วยมาวางเรียงกันเพื่อให้เขาเลิกสนใจเจ้าบ้านี่ตอนนี้ละก็

         ..ต่อให้มากกว่านี้คุณกินก็ไม่เอาหรอกนะเจ้าหนู..

         ถึงอยากจะจูบเจ้านี่ตลอดเวลาก็เถอะ แต่ก็คงทำไม่ได้ กินโทกิต้องปล่อยร่างที่อยู่ด้านล่างออกในที่สุดเมื่อเจ้าคาซึระทำท่าจะขาดอากาศหายใจตายอยู่รอมร่อ

        "ขี้โกงนี่..สุดท้าย...แก..ก็ทำนี่หว่า.." ใบหน้าคล้ายผู้หญิงตั้งแต่สมัยเด็กแดงก่ำเพราะความอายหรือเพราะขาดอากาศหายใจหรือทั้งสองอย่างก็ไม่อาจทราบได้ทั้ง คาซึระพยายามสูดอากาศเข้าไปอย่างสุดความสามารถ

         "ก็ฉันไม่ได้บอกนี่ว่าจะหยุด" ร่างสูงจ้องมองคนตรงหน้าที่กำลังยันตัวเองขึ้นมานั่งด้วยแววตาอ่อนโยนปลายนิ้วคลึงผมของร่างบางเล่นเบาๆ 

       "นี่ซึระ สัญญานะ"

       "ใครเขามันจะสัญญาของคนที่ขี้โกหกกันฮะ" คาซึระสบัดผมอย่างงอน

       "ซามูไร ต้องรักษาคำสัญญาเท่าชีวิต.."

       "อึ๊ก...แกก็เป็นซามูไรเหมือนกันนี่!!"

        "ของแบบนั้นฉันเลิกไปแล้ว เห็นไหม..ตอนนี้ฉันเห็นคนธรรมดาที่มีอาชีพสุจริตแล้วเห็นไหม?" แต่หนีจ่ายภาษี คาซึระต่อในใจ

         "ของแบบนั้นมันเลิกกันได้ง่ายๆรึไงหา !!"

          "หึ นั่นสินะ..."

            "...."

            "นี่..กินโทกิ แกก็สัญญากับฉันสิ..สัญญาว่าจะไม่ฝืนเกินตัวและห้ามตายเด็ดขาด"

           "คิดอะไรบ้าๆของแก คุณกินนะต้องไม่ตายง่ายๆอยู่แล้วละ คุณกินนะอึดจะตาย" ไม่อยากจะเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากคนที่กำลังจะตายแหล่ไม่ตายแหล่เพราะเสพติดความหวานมากเกินเลยฟระ คาซึระต่อในใจอีกครั้ง

           "งั้นก็สัญญามาสิ"

             ".....อา..สัญญา...ด้วยเกียรติของลูกเสือสำรองเลย" ไอ้ลูกเสือสำรองนี่มันอะไรฟร้าจำได้ว่าอาจารย์โชโยไม่ได้สอนนะเฮ้ย!!

             "อะไรอย่ามามองคุณกินด้วยความไม่ไว้ใจนะเฟร้ย คุณกินปวดใจนะเนี่ย.."

            "จะไปรู้ไหมเล่า มันมองเองนี่"

            "งั้น...เจ้านี่มันก็ทำไปเอง" ไม่ว่าเปล่ากินโทกิก็ล้มลงไปหอมแก้มคาซึระฟอดใหญ่ 

            "พอแล้ว!! ฉันจะไปแล้ว"มือเรียวจับหน้าตัวเองตรงที่โดนร่างสูงกระทำชำเรา(?) ก่อนจะลุกเดินออกไปจากประตูห้องด้วยความเขินอายสร้างความขบขันให้แก่ซามูไร(หรืออดีต?)ผมเงินได้เป็นอย่างดี ให้ตายซิ โดนมาตั้งแต่ตอนสมัยก่อนแล้วก็ยังทำท่าไม่ชินซักทีเลย แต่เพราะอย่างนั้นถึงได้น่าแกล้งชะมัด ดวงตาสีแดงมองส่งจนเงาร่างเล็กลับประตูไป

             "ให้ตายซิ  ต้องให้คุณกินคอยเป็นห่วงอยู่เรื่อย" กินโทกิสบมองปลายนิ้วของตัวเองที่เมื่อซักครู่ได้ใช้มันคลึงปลายผมของร่างเล็กไว้อย่างเบามือความรู้สึกเมื่อยามจับต้องเส้นผมนุ่มเมื่อกี้ยังคงอยู่ไม่เลือนหายไป ร่างสูงจุมพิตปลายนิ้วข้างนั้นอย่างเบามือราวกับกลัวว่าสัมผัสก่อนหน้าจะหายไป

              " ไม่อยู่แค่แปปเดียวคุณกินก็คิดถึงซะแล้วหรือเนี่ย" อันที่จริงเขาไม่อยากจะให้คาซึระออกไปไหนเลย แต่เขาก็เลือกที่จะให้คาซึระทำตามใจตัวเองและคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ(และโครตห่วง) ถึงเขาจะไม่ชอบสายตาของพวกลูกน้องของคาซึระตอนที่พวกมันมองเจ้านั่นเลยก็เถอะ

                  ถ้าหากประกาศบอกทุกคนออกไปก็คงจะง่ายกว่านี้   แต่ด้วยทิฐิของตัวเขาเองที่ปากแข็งเกินกว่าจะบอกใครได้ และคาซึระก็ไม่เห็นจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาจึงคิดเองเออเองว่าทำเป็นไม่มีอะไรกันต่อหน้าคนอื่นดีกว่า(ด้วยการเตะต่อย)

                  ถึงเขาจะไม่ได้อยู่เคียงข้างแต่อย่างน้อยเจ้านั่นก็มีฝีมือพอที่จะไม่ตายเพียงเพราะพวกกุ๊ยข้างถนนหรือนักดาบจร ไว้ที่เขาคิดว่าอันตรายกับเจ้าเจ้านั่นเขาค่อยรีบออกไปจัดการก่อนที่จะเจอกันก็ไม่สาย

นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดไว้ ตลอดมา จนกระทั่ง....

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

     “ดีใจจังเลย อุตสาห์ถ่อมาหาฉันถึงที่นี่เลยรึเนี่ย เห็นเรียกว่าดาบภูตเรียกหายนะสินะ ดูเหมือนว่ามันจะเรียกหาแต่คนเก่งๆนะ ทั้งคาซึระ ทั้งนายพามาให้เจอกับคนที่อยากเจอแบบนี้ อาบเป็นดาบเรียกโชคสำหรับฉันก็ได้”

        “คุณคาซึระ....แกทำอะไรกับคุณคาซึระ!!” ชินปาจิตะโกนออกมาอย่างร้อนรนเมื่อเห็นชัดว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับคาซึระแน่ๆ

          “แหม คนรู้จักของพวกแกเองงั้นเหรอ งั้นต้องขอโทษทีนะ พอดีว่าดาบของฉันมันออกจะคึกไปซักหน่อย ก็เลยฟังไม่ยั้งเลยนะ”
          “ซึระนะไม่มีทางแพ้นักฆ่าบ้านๆอย่างแกหรอก ฉันจะบอกให้” แม้ภายนอกจะดูเฉยชาแต่ภายในก็เริ่มร้อนรน แต่ก็อีกเขาแน่ใจว่าซึระมีฝีมือมากพอที่จะไม่แพ้นิโซได้

           “อย่าเพิ่งโกรธสิ ก็บอกแล้วไงว่าขอโทษ..อ้า!!จริงสิ...จะคืนของไว้ดูต่างหน้าให้” เหมือนจะเพิ่งนึกขึ้นได้ชายตาบอดได้หยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากอกเสื้อของตน มันคือเส้นผมสีดำสนิทที่ถูกมัดรวบไว้อย่างดีซึ่งพวกเขารู้ดีว่ามันหมายความว่าอะไร

           “ตอนแรก กะจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก แต่ให้พวกนายเก็บไว้หมอนั่นคงจะดีใจกว่าแต่คาซึระเนี่ยเป็นผู้ชายแน่เหรอ? ผมนี่นุ่มลื่นอย่างกับผู้หญิงเลยนะเนี่ย” ไม่ว่าเปล่านิโซจับผมนั่นเอามาสูดดมอย่างหลงใหลและนั่นก็ทำให้คุณกินไม่มีเหตุผลที่จะยืนอยู่เฉยอีกต่อไป กินโทกิพุ่งตรงไปหาชายตาบอดอย่างไม่ลังเล ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นปกติแต่หากเริ่มเย็นเยียบ

          “อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำหลายครั้งเลยน่า ซึระนะไม่ใช่คนที่จะถูกสวะของแกเล่นงานได้ง่ายๆหรอกนะ”

         “หึ..ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ร้อนรนเต็มทีแล้วนี่ ก็จริงอยู่ถ้าเป็นฉันมันก็คงไม่ไหวแต่คนที่ฆ่าหมอนั่นมันไม่ใช่ฉัน ”

         “!?” ดวงตาสีแดงเบิกกว้างขึ้นเมื่อมีเส้นสายบางอย่างผุดออกมาเชื่อมต่อกับตัวดาบที่นิโซถืออยู่

         “ฉันก็แค่ให้ยืมร่างกาย เนอะ เบนิซากุระเอ๋ย” กินโทกิเห็นท่าไม่ดีจึงกระโดดหนีออกมาให้ห่างจากระยะโจมตี เขาไม่มีสมาธิพอที่จะสู้ชายหนุ่มรู้ดี ในหัวตอนนี้มีแต่ภาพของคาซึระผุดออกมาเต็มไปหมดและที่เขาเป็นแบบนี้ตอนนี้เวลานี้มันก็ไม่ดีเอาซะเลย  ร่างสูงทำได้แค่ป้องกันไม่ให้โดนฟันตายไปซะก่อนเท่านั้น จะในที่สุดกินโทกิก็พลาดท่าเมื่อโดนโจมตีทำให้ตกลงไปที่ใต้สะพาน

         “มันแปลกนะเนี่ย นายนะต้องแข็งแกร่งมากกว่านี้ไม่ใช่รึไง”

          “มันไม่แปลกหรอกน่า....ดาบนั่นต่างหากแทนที่จะเรียกว่าสิ่งมีชีวิตเรียกว่าสัตว์ประหลาดมากกว่า” ไม่ทันที่คุณกินจะเอ่ยจบนิโซก็พุ่งตัวเข้ามาเพื่อโจมตีอีกครั้งโดยที่มีชินปาจิที่ดูอยู่ห่างๆตะโกนแหกปากร้องด้วยความเป็นห่วงอยู่เนือง

         “จะหาเรื่องกัน..ไม่แค่ใช้ดาบอย่างเดียวหรอกเฟ้ย!!”จนสุดท้ายร่างสูงก็ทำให้ชายตาบอดล้มลงได้และด้วยความที่อยากจะจบการต่อสู้นี้ให้เร็วจึงไม่ได้ทันระวังข้างหลังซึ่งตอนนี้โดนเส้นสายปริศนาที่ออกมาจากตัวดาบรั้งไว้ทำให้ขยับไม่ได้นิโซได้ทีจึงเตะกินโทกิออกไป

        “ไม่ได้จะหาเรื่อง...แต่ฆ่าเลยต่างหาก” น้ำเสียงนั้นช่างเย็นเยือกเขาพุ่งเข้ามาหาตอนที่กินโทกิกำลังทรงตัวและใช้โอกาศนี้ฟันลงไป

         “อั๊ก!!! ซวยแล้วสิ” เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมาจากบาดแผลที่เพิ่งโดนฟันไปเมื่อครู่ ดวงตาสีแดงเริ่มจะปรือปิดลงเพราะเลือดที่เสียมากเกินไปโดยไม่ทันระวังเมื่อนิโซได้พุ่งเข้ามาแทงดาบซ้ำลงที่ท้อง

         “คุณกินนนนนนนน!!!” เสียงที่ได้ยินต่อมาคือเสียงของชินปาจิที่ร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกแต่เขาก็ไม่มีแรงมากพอที่จะลืมตาขึ้นดูอีกว่าเกิดอะไรขึ้นสติสัมปชัญญะสุดท้ายที่เหลืออยู่ค่อยๆเริ่มดับวูบลง อา...สิ่งสำคัญที่สัญญาว่าจะไม่ทำให้มันหายไปอีกสุดท้ายก็ไม่สามารถทำได้ รู้งี้เขาน่าจะจับเจ้านั่นขังไว้ซะก็ดี จะได้ไม่หนีไปไหนอีกจะได้ไม่หายไป กินโทกิเห็นภาพใครบางคนที่คุ้นตาที่ตอนนี้อาจจะไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกแล้วมือทั้งสองข้างพยายามที่จะเอื้อมคว้ามันไว้อีกครั้ง อีกครั้ง ดึงมันกลับมา!!!

        ...ซึระ...

           และเขาก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีก

                                                                                      Fin(ที่ค้างคา...)

++++++++++++++++++++++++++++++++

จบแล้วค่ะส่วนตอนหลังทั้งคู่เป็นยังไงนั้นก็อิงตามเนื้อเรื่องจากเบนิซากุระเลยนะคะ

ถ้าจะคู่นี้ละก็ยังไงตอนเบนิซากุระก็ที่หนึ่งของคู่นี้ละคะ(ฮา)

ปล. ถ้าไม่ขี้เกียจมากนักอาจจะมีเวอร์ชั้น After คะ

ยังไงก็ฝากติชมด้วยนะคะ