คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 4 (100%)
บทที่
4 (100%)
“โอ้โฮ..เิศึิเทวาให่โนานี้เียวหรือ”
้อนาหลุปาออมา เมื่อเินเ้าไปยัห้ออาหารเพื่อทำวามสะอา
แล้วพบว่าสภาพอมันูไม่ไ้เอาเสียเลย
เละเทะนไม่รู้ะเริ่ม้นทำวามสะอารไหนี ห้อทั้ห้อมีแ่เศษอาหาร เธอไม่ิเลยว่า
นิอส เลอร์วาร์ะมีอิทธิพลับสาวๆ อย่าร้ายแรนานี้
สอสาว่อศึันนิะให้ายันไป้า เห็นสภาพแล้วสยอเลย
โ๊ะล้มระเนระนา แันอไม้แลาเลื่อน ไม่แปลหรอที่เาะหนีออไปอยู่ลำพัับเธอแบบนั้น
พอนึถึเา ิถึวามๆ เ้าอเรือนร่าสูให่แล้วริมฝีปา็ร้อนผ่าว
ีพรรนั้นเ้นุ้บๆ เผลอยมือึ้นแะริมฝีปาที่ยัเห่อบวมอนเบาๆ ้อนาหน้าร้อนึ้น
เมื่อหวนิถึุมพิแรในีวิสาวอน ที่ห้อนอนอเธอเมื่อ่อนหน้านี้
เธอูบับเา นิอส เลอร์วาร์ เ้าอวามริบบาาบาในนั้นไปแล้วหรือนี่
“ิอะไรอยู่ เลอะเทอะนานี้ เธอเ็บอยู่แ่นเียว
่อให้ไม่หยุพัเลย็เถอะ นระทั่เ้า็ทำไม่เสร็หรอ”
“เอ่อ......”
้อนาพูไม่ออ รีบเอามือออาริมฝีปาอนว่อไว หันไป็เห็นวามมอมาุๆ
แ่ไม่นานมัน็่ำหวาน เมื่อเาเลื่อนสายามามอริมฝีปาอเธออย่าอ้อยอิ่ และแ่เพียเาเลื่อนายเ้ามาหาเท่านั้น
หิสาว็ถอยรูหน้าื่นมอ้ายวาอย่าระมัระวั เท้าบอบบา่อยๆ ถอยหนีเ้าอเรือนร่าแ็แรสูให่
“อุ๊ย..” ร้อไ้เท่านั้นร่าบา็ทำท่าะลื่นไถล แ่็ไม่ล้มอย่าที่ใลัว
เมื่อมีมือหนามา้อนแผ่นหลัเอาไว้อย่านุ่มนวล
“ระวัหน่อยสิสาวน้อย พื้นมีแ่เศษอาหารแบบนี้ เินไมู่ะล้มหัวแเอาไ้นะ”
“..ะ..อบุ่ะ”
ละล่ำละลัอบุไปหน้าร้อนผ่าว ใเ้นไม่เป็นส่ำเมื่อเา้มหน้ามาิ ลมหายใลิ่นมิน์รินรแถวแ้มนวล
มือบาพยายามันอหนันแน่นร้อนผ่าวออไป เมื่อเา้อเอาๆ ที่ริมฝีปาอเธอแบบนั้น
“ม..มะ..ไม่เป็นไรแล้ว่ะ อบุท่านมา่ะ อุ๊ย!”
เอ่ยเท่านั้น็ใเมื่อถูวัร่าไปอรัเ็มอ้อมแน ้อนาิ้นลุลัในอ้อมอนแปลหน้าที่่าเอาเปรียบ
“ท่านอีแล้วนะสาวน้อย ันยัหนุ่มและฟิพอเินว่าที่เธอะเรียว่าอย่านั้น”
“ปล่อย่อนนะะ”
้อนาประท้วเมื่อเาพาร่าเธอเลื่อนออไป่ายาย สะุ้น้อยๆ
เมื่อสะโพสัมผัสับโ๊ะอาหารแล้วเา็ามมาเบียิ
“ันบอเธอแล้วใ่ไหม หาเรียันว่าท่าน และทำให้ันิว่าัวเอแ่ เธอะโนลโทษนะอนย่า”
นิอสเอ่ยเสียพร่า วหน้ามสัน้มลไปหาหล่อน แ่่อนที่เาะลโทษนาินสาวไ้อย่าใหวั็ัวเร็
ยอมปล่อยมือออาหล่อนโยี
นิอส้อลั้นหัวเราะแทบายเมื่อเ้าเห็นอร่าเล็ๆ มุลอหนีเาไปยืนอีฟาฝั่หนึ่
หน้าาหล่อนอนนี้แื่นน่าับมาอรัแล้วปลอบวัเสียริๆ
“ท่านรับ บริษัทรับ้าทำวามสะอาที่ให้ผมามัวให้ มาถึแล้วรับ”
เสียบุรุษผู้มาใหม่ล่าวรึมๆ เป็นารเป็นาน หน้าานิ่สนิทเหมือนไม่รู้ไม่เห็นเหุาร์อะไร่อนหน้านี้เลยสันิ
้อนาผ่อนลมหายใ อย่าน้อยเธอ็ไม่้อเผิับวามอับอาย
“ให้เาเ้ามาทำวามสะอาให้เรียบร้อย แล้วนายออไปูพวบ้านเทเลอร์เบสเถอะ
เาะพาไปูอมุมไหนอบ้าน็เออออไปับเา แ่อย่าให้ใรมายุ่วุ่นวายับันเป็นอันา
ันะอยู่ับอนย่าที่นี่่อน”
“รับท่าน”
อีรั้ที่ายหน้านิ่รับำหน้าเรียบสนิท นิอสำเลือแลมาทา้อนาแวบหนึ่
พอนอเาพ้นไปแล้ว ็รีบบุไปหาหล่อนอีรั้
“ท่านยืนอยู่แ่รนั้น็ไ้่ะ ..ะ..้ามมารอเท้าอาเปื้อนเศษอาหารไ้นะะ”
้อนารีบปรามเมื่อายาวๆ อเาทำท่าะ้าวเ้ามาหาเธอ
วาลมโเบิ่ว้า เมื่อนายาวไม่ฟัเสีย บุะลุยเ้ามาประิเธอุรถถัันให่
รีบถอยไปิฝาผนั อาย็อายเมื่อพนัานทำวามสะอาสามสี่นมาปราัวันหน้าสลอนในห้อ
แ่เา็ยัอแยเธอไม่เลิรา
“ันเห็นเธอทำาแๆ อนบอว่าะ้อทำวามสะอานานมา
และวันนี้ทั้วันเธอยัไม่มีเวลาอ่านำราเรียนเลย แล้วันเอ็ไม่อยาเป็นเป้าหมายให้เธอนินทาในใเอาไ้ว่าเป็น้นเหุอารวิวาทรั้นี้
ันเลย้าพนัานทำวามสะอามา เธอะไ้มีเวลาไปหมอยู่ับำราเรียนอย่าที่ใปรารถนายัไล่ะ”
นิอสเอ่ยเท่านั้น็ระาเอวนัวเล็มาประิัว
วามหลุบลมอริมฝีปาิ้มลิ้มอย่าลั่ไล้ ้มลระิบิหูเล็น่ารัเสียแผ่ว
“อราวัลสำหรับารที่ันเห็นวามสำัเรื่อารศึษาอเธอ แล้ว็อบุสำหรับูบหวานๆ
ในวันนี้้วยนะสาวน้อย”
นิอสเอ่ยเท่านั้น็แะริมฝีปาุ๊บลไปที่แ้มนวลอเ้าอวาใสื่ออย่ารวเร็ว
เห็นเ้าอวาลมโม่านายายว้า วหน้าเรียวามน่ารัับสีแระเรื่อๆ
นน่าูบ้ำอีสัสิบหน เาหันไปมอรอบๆ ห้อ เห็นพนัานที่้ามาเหล่มอมาันอย่าสนอสนใ
ึสั่ออไปเสียเียบ
“หาใรปาโป้ว่าันับอนย่าทำอะไรันในห้อนี้บ้า ันะรายานไปยับริษัทอแ่ละนทันที
ว่าพนัานที่นี่แส่เินหน้าที่ารทำวามสะอาทั่วไป”
เอ่ยเท่านั้น พนัานเหล่านั้น็หลบาันผลุบผลับ เาึหันมามอนหน้าแใหม่
วามนั้นเื่อึ้ลไปพลันเมื่อสบาหล่อน
“ไปอ่านหนัสือสิสาวน้อย เธอไ้อิสระแล้วนะ”
เาล่าวแล้วระุยิ้มนิๆ เมื่อนัวเล็รีบผลุนผลันออไป
พอหล่อนลับา็อนึถึภาพหล่อนนั่อยู่ในห้อเล็ๆ พร้อมำราท่วมหัวับแมวหน้าาอัปลัษ์ที่ลอเลียประบประแอยู่ห่าไม่ไ้
“เธอมันเ็แสบ สามารถทำให้ันปั่นป่วนไ้”
นิอสบ่นลำพั แล้ว้าวออไปาห้อนั้นอีน
ทิ้ให้บรราแม่บ้านที่พอะเยไ้ยินื่อเสียอเามาบ้า
่าหันไปมอหน้าันาโ ็ใระไปิล่ะ ว่ารสนิยมอนิอส เลอร์วาร์
มหาเศรษีหนุ่มมีื่อนั้น ็ือแม่รัวัวเล็ๆ หน้าใสๆ นั่นเอ
มันเหลือเื่อริๆ
++++++++++++++++++++++++++
บอน
ความคิดเห็น