คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Prologue
Wanna be loved…
Don’t wanna be fool, wanna be cool
Wanna be loved, same love as you
Baby I want it.
อยากถูกรัก...
อยากถูกรัก...
ไม่อยากเป็นคนโง่เง่า
อยากจะเป็นคนเจ๋งๆ ที่ถูกรัก
แบบที่ผมรักพี่
... ที่รักผมต้องการแบบนั้น ...
“พี่ว่าเราเลิกกันเถอะ”
“ห้ะ?”
“หูตึงหรือไง พี่รู้ว่านายแกล้ง..นี่จริงจังนะ เราเลิกกันเถอะ…”
ผมผุดตัวลุกขึ้นในมือวางไอโฟนที่ค้างหน้าเกมเอาไว้อย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง พี่เตี้ยข้างหน้าผมกำลังยืนพูดด้วยสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย….มั้ง ไม่รู้สิตอนนี้ผมกำลังมึนไปหมดละ
“ทำไมผมต้องเลิก?” อันนี้ไม่ได้ตั้งใจกวนตีนหรืออะไร แต่ผมไม่เข้าใจจริงๆคนเลิกกันเขาจะเดินมาบอกกันง่ายๆเหมือนยกเลิกสั่งก๋วยเตี๋ยวนี้เหรอ?
“……………”
“ถ้าพี่เอาแต่เงียบผมก็คงจะเลิกไม่ได้..”
Tada da daaa
อ้าวไอ้เวรละเสียงเกมมาดังอะไรเอาตอนนี้วะครับ มึงรู้มั้ยกูกำลังซีเรียสอยู่เนี่ยยยยยยย
“ก็แบบนี้อะ ฮุนเคยมีเวลาให้พี่บ้างมั้ย วันๆแม่.งก็มีแต่เกม ตื่นมาก็เก็บผัก กินข้าวก็ดูแคสเกม ก่อนนอนก็ตีฮอน !”
เอาเรื่องจริงมาเป็นเหตุผลงี้ผมก็หมดข้ออ้างอะไรแล้วดิ..
“ทีนี้เข้าใจหรือยัง? แฟนนะเว้ยไม่ใช่แค่สรรพนาม !!!”
อัก !
เวรจริงโดนแฟนบอกเลิกเพราะติดเกม…กูควรโดดน้ำตายไปเลยมั้ย?
เย็นวันนี้ยอมรับเลยว่าโหดกว่าที่คิดครับ จากที่เคยมีคนตัวเตี้ยๆมาเล่านู่นเล่านี่ระหว่างทางทุกอย่างรอบตัวมันก็เงียบเหมือนเดินอยู่ในป่าช้าไงงั้น อันที่ถ้าเป็นคนอื่นก็จะไม่เฮิร์ทขนาดนี้หรอก แต่ดันเป็นคยองซู รุ่นพี่ที่ผมรักมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นนี่แหละ เริ่มต้นก็เต๊าะล่ะครับตามภาษาคนหล่อ แต่ไปๆมาๆก็เป็นแฟนกันเฉย
ดูเหมือนง่ายนะที่ผมเล่ามา แต่คยองซูเป็นมากกว่านั้นครับ กว่าจะจีบได้ก็ปาไปหลายปี..แต่ตอนนี้ผมกลับเสียเขาไปง่ายๆ ตอนแรกจะไม่ลากดราม่าละ แต่แม่.งอดไม่ได้แฟนทั้งคน T-T
อันที่จริงก็ยอมรับก่อนเลยว่าผมมันก็มีแต่เกมก็จริงแต่ก็ไม่เคยคิดว่าจะบานปลายขนาดนี้ ว่าแล้วเลวก็ได้ครับ…แต่ผมก็ไม่เคยคิดนอกใจพี่เตี้ยเลยแม้แต่นิด
ผมว่าเรื่องนี้มันต้องมีมือมืดที่เรียกว่ามือที่สามแน่ๆ มันผู้นั้นคือใคร?
"ฮุนทำไมกลับเร็วจังลูก.." ผมหันไปโค้งให้แม่ก่อนจะบอกปัดไปว่าโรงเรียนเลิกเร็ว อันที่จริงคนถูกบอกเลิกคงไม่มีอารมณ์ไปนั่งกินติมก่อนกลับบ้านหรอกนะ
ผมเปิดประตูห้องเข้ามาก่อนจะกวาดตามองรอบห้องแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ อาจจะจริงที่คยองซูบอกว่าส่วนหนึ่งของชีวิตมันถูกเกมครอบงำไปแล้ว ผมสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะผ่อนออกมาช้าๆ กระเป๋านักเรียนแบนๆถูกวางไว้บนเตียง พลันตามันก็สะดุดเข้าให้กับตุ๊กตาหมูอ้วนครับ
อันที่จริงมันเป็นของผมมาแต่ไหนแต่ไรแต่พอคยองซูได้มีโอกาสมาสำรวจห้องผม รายนั้นก็เหมาเอาไอ้หมูชมพูเป็นลูกตัวเองไปโดยปริยาย พร้อมกับตั้งชื่อให้เสร็จสรรพว่า คนอร์ เพราะว่ามันหมูฉึกฉึก...
เวรของกรรม...แล้วผมจะย้อนความหลังให้ตัวเองเศร้าทำไมกัน ว่าแล้วผมก็ตัดสินใจเดินไปเปิดคอมแว้บแรกที่จอสว่างมันก็ปรากฏวิดเจ็ตกระดาษโน้ตสีเหลืองแปะอยู่มุมจอโดยมีเนื้อหาสั้นๆในนั้นว่า
'หนังสือมันจะร้องไห้ ถ้านายไม่ยอมเปิดอ่าน'
ผมกระตุกยิ้มให้กับประโยคกึ่งบังคับให้อ่านหนังสือแบบนั้น ทำไมผมมองไปทางไหนก็เจอแต่สิ่งที่เป็นคยองซูนะ?
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ทรมานใจผมที่สุด นอกจากที่ผมจะไม่ได้เจอคยองซูแล้ว ไอ้โทรศัพท์สีดำก็นอนแน่นิ่งไร้การแจ้งเตือนจากแอพพลิเคชั่นสีเหลือง นี่เลิกกันอย่างเป็นทางการแล้วเหรอ? ไม่หรอก..ผมไม่ยอม ผมกดลงไปบนแป้น แล้วพิมพ์ข้อความลงไปก่อนจะนั่งรอ นอนรอ ให้มันเตือนกลับมาจนแล้วจนรอดก็ยังเงียบ
“เซฮุนเที่ยงแล้วทานข้าวได้แล้วลูก…” เสียงแม่ดังจากหน้าประตูฉุดผมให้เลิกนั่งสวดภาวนาให้การแจ้งเตือนดัง ผมตัดใจไม่สนใจเจ้าโทรศัพท์นั้นแล้วเดินคอตกลงไปทานข้าวข้างล่างตามคำสั่งของแม่ อาหารวันนี้มันดูจืดชืดเป็นพิเศษหรือเพราะผมป่วยใจกันก็ไม่รู้
“แกเป็นไรหน้าตาซังกะตาย”
“เปล่าครับแม่”
“ทะเลาะกับพี่คยองซูเหรอ?”
“ทะเลาะอะไรกันล่ะแม่ ไม่มี…” ไม่ได้ทะเลาะแต่เลิกกันเลยต่างหาก ไม่ใช่เพราะผมด้วยนะ…ฝ่ายนั้นฝ่ายเดียวเลยยยยยยยย
พอกันทีครับ…ผมไม่อยากอาหารหนักๆพวกนี้แล้ว เลือกที่จะเดินออกไปทีหน้าซอยอันเป็นที่ตั้งของร้านชานมไข่มุกเจ้าประจำ ผมเดินเข้าไปไม่จำเป็นต้องออกปากสั่งใดๆเพราะเจ้าของร้านรู้ทันทีว่าผมจะกินอะไร เอาง่ายๆก็ซื้อกินตั้งแต่ยังหล่อไม่เต็มที่น่ะแหละครับ
ไม่นานแก้วชานมรสโกโก้ทรงสูงก็อยู่ในมือผม หลอดขนาดเบิ้มถูกผมดูดอย่างเพลินๆระหว่างทางเดินกลับบ้าน รู้สึกได้ว่าท้องเริ่มได้รับสารอาหารที่เต็มที่มาบ้างแล้ว ขณะที่ผมกำลังใช้หลอดเขี่ยเอาเม็ดไข่มุกสมองมันก็ทำงานฟุ้งซ่านอีกรอบ ก็จะอะไรอีกล่ะครับ พี่เตี้ยน่ะชอบแย่งผมกินเม็ดไข่มุกนี่อย่างกับอะไรดี…
ว่าแล้วก็คิดถึงจังเลย…เราไม่คุยกันตั้งครึ่งวันนี่หว่า
ประตูห้องเดิมๆถูกผมเปิดเข้ามาหมกตัวอีกรอบ คราวนี้สายตาผมดันสังเกตเห็นแจ้งเตือนหนึ่งเด้งมาเมื่อห้านาทีที่แล้ว ให้ตายพระเจ้าช่วยทอดกล้วยหลายรอบ มันเป็นแจ้งเตือนจากพี่คยองซู !!!
Sehun_ : พี่คยองซู…
Kyungs_ : อืม
ให้ตายยยยยยยย นี่กูรอคำตอบมาครึ่งวันกับวลีสั้นๆว่าอืมงั้นสิ? ไม่รอช้าอะไรอีกครับ ผมก็รีบตอบกลับไปทันที
Sehun_ : เรามาเจอกันหน่อยได้มั้ยครับ
Kyungs_ : มีอะไรคุยในนี้ก็ได้
ไร้เยื่อใยกว่าอะไรก็คยองซูนี่แหละครับ -_____-;;
Sehun_ : ผมคิดถึงพี่อะ
Kyungs_ : เล่นเกมไปสิจะได้ไม่ต้องฟุ้งซ่าน
Sehun_ : ไม่เอาครับ
Kyungs_ : -__-
Sehun_ : ผมคิดถึงพี่จริงๆนะ.
Kyungs_ : (read).
Sehun_ : ไม่ว่าพี่จะเปลี่ยนใจไปรักใคร ผมจะไม่ปล่อยให้พี่ได้มีความสุขแน่นอน
ผมคิดประโยคอยู่นานก่อนจะกดส่งข้อความข้างบนไป เอาล่ะ…เขาบอกว่ารบยังไม่จบอย่าเพิ่งนับศพทหาร ผมจะขอเข้าสู้สักตั้งเป็นไงเป็นกัน !
ความคิดเห็น