Go Out

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

เนื้อเรื่อง

การหลงทางในออตตาวา ประเทศแคนาดา เป็นสิ่งที่เฮลก้าไม่ค่อยคิดว่าจะได้พบ

เธอก็แค่เดินออกมาจากงานเลี้ยงที่มีแต่คนสวมหน้ากากใส่กัน แต่พอเดินผ่านมาได้ไม่กี่ซอย เธอก็เริ่มจะจำไม่ได้ว่ามาจากทางไหน หิมะก็ตกหนักขึ้นเรื่อยๆ " น่าจะหยิบเสื้อคลุมมาด้วย " เฮลก้ากระซิบ ลมหายของเธอเป็นสีขาว
 

" ใช่ เธอน่าจะยิบเสื้อคลุมมาด้วย " เสียงของคนที่อยู่ข้างหลังทำให้เธอสะดุ้ง

สำเนียงอังกฤษของเขาดูฝรั่งเศสมาก ( ก็อย่างว่า ชาวแคนนาดาพูดฝรั่งเศสนี่นา ) แล้ว

เขาก็ก้าวออกมาตรงหน้าพร้อมกับพูดว่า " ฉันไม่รู้จักเธอแต่ดูจากการแต่งตัวแล้วเธอคงจะนีออกมาจากปาร์ตี้แล้วลงทาง ฉันก็มาจากที่นั่นเหมือนกันต่างกันแค่ว่าฉันรู้ว่าอยู่ที่ไหน " เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วเอามาคลุมไหล่ให้กับเฮลก้าเสร็จแล้วก็ลากเธอไป เฮลก้าไม่พูดอะไรเพราะรู้สึกได้ว่าเขาคือคนที่ไว้ใจได้ 
 

เธอลองมองดูเขาดีๆ เขาคือเด็กผู้ชายที่น่าจะ 15 เหมือนกับเธอ เขามีผมสีขาวที่ค่อน

ข้างยาวแต่ดูเรียบร้อย  ตาของเขาคมกริบทอประกายสีเทาดูน่าเกรงขาม คางและจมูกของเขาดูแหลมๆแต่เท่มาก เดี๋ยวนะ เธอเพิ่งจะคิดว่าเขาเท่มากหรอเนี่ย เฮลก้ารีบหันหน้าแบบหลบๆไปเพราะเธอกำลังหน้าแดง

 

สุดท้ายพวกเขาก็เดินมาถึงงานเลี้ยง แล้วเด็กหนุ่มก็ลากเธอไปตรงฟลอเต้นรำ " ฉัน

ขอทวงบุญคุญที่พาเธอกลับมา เต้นรำกับฉันซะ " เขาพูดแล้วพาเธอเต้นไปเรื่อยๆ เฮลก้าหวังว่าเขาจะเขยิบไปไกลอีกนิดหน่อยเพราะเธอไม่อยากให้เขาได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่เต้นดังเกินกว่าที่มันเคยเป็น " พอเพลงจบเขาก็โค้งให้เฮลก้าที่ถอนสายบัว 
 

" เคราเมอร์ลิน ลูกไปไหนมาน่ะ " พ่อของเฮลก้าเดินมาพร้อมกับชายคนหนึ่งที่อายุ

ไล่เลี่ยกัน " นี่คือเมอซิเออร์สลิธีริน ผู้จัดงานเลี้ยงนี้---แล้วเด็กผู้ชายคนนี้คือใครทำไมเขาถึงมาเต้นรำกับลูก " เธอจับมือกับเมอซิเออร์แล้วเขาก็พูดว่า " เธอคงรู้จักกับซัลลาซาร์ ลูกชายของฉันแล้วนะ เขาคงไม่ได้ทำหยาบคายกับเธอนะ " พ่อของเขาสำเนียงอังกฤษดีกว่าเยอะเลย เขายิ้มกว้างจนเฮลก้าต้องยิ้มตามไปด้วย แล้วซัลลาซาร์ก็ทำลายบรรยากาศด้วยการพูดว่า
 

" เด็กผู้ญิงคนนี้เดินออกไปจากงานเลี้ยงโดยที่ไม่รู้ทาง หิมะตกเธอก็ไม่ยิบเสื้อ

คลุมไปด้วย ชุดที่ใส่ก็เป็นชุดเต้นรำออกไปคนเดียวอย่างนั้นมันอันตรายมาก ช่างไม่ประมาดเลยสักนิเดียว " ทุกคนไม่พูดอะไรเธอจึงพูดว่า " เขาเป็นคนให้เสื้อคลุมกับเฮลก้าแล้วก็ยังพามาที่นี่ด้วยนะคะ " เมอซิเออร์สลิธีรินหัวเราะ เมอซิเออร์ฮัฟเฟิลพัฟก็พูดขึ้นมาว่า " ต้องขอตัวก่อนนะครับ " เขาเดินไปแล้วเฮลก้าก็พูดว่า " ขอบใจนะ " แล้วยิ้มให้
 

---------------------------------------------------

ช่วงนี้เฮลก้าฝันบ่อยมาก เธอฝันถึงเหตุการณ์เมื่อประมาณ 4 ปีที่แล้ว เธอจำได้ขึ้นใจ

ว่าเมื่อกลับไปบ้านที่เวลส์แล้วเธอก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่นมฟัง ท่านบอกว่านั่นคือรักแรกพบ เฮลก้าหยุดคิดถึงเขาไม่ได้เลย แต่ตอนนี้เธอกลับลืมชื่อเขาไปเสียได้ น่าอายชะมัด! ตอนนี้เธอก็ 19 แล้ว จบมาจากโรงเรียนเวทมนตร์ลอเรตโต ในเอดินบาระมาหมาดๆ เธอมีความฝันที่จะสร้างโรงเรียนของพ่อมดแม่มด โดยที่เธอจะรวบรวมผู้ที่มีความสามารถในเวทมนตร์โดดเด่น แต่ก่อนอื่นเธอก็ต้องทำให้คนที่เธอเลือกยอมรับเธอก่อน เธอจึงฝึกฝนอย่างสม่ำเสมอ ( แม้ว่าจะเผลอใจไปฝึกทำอาหารอยู่บ่อยๆ ) จนถึงตอนนี้ความสามารถของเธอก็เป็นที่ยอมรับกันทั้งประเทศ 
 

เมื่อค้นหาข้อมูลจากหนังสือทั้งหลายแล้วเธอก็เลือกได้ 3 คน คนแรกที่เธอไปพบคือ

โรเวน่า เรเวนคลอ จากอาร์เจนติน่า ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ดูปราดเปรื่องมาก นางถามคำถามเธอเกี่ยวกับเรื่องโรงเรียนหลายพันข้อ จนกระทั่งเวลาผ่านไปตั้งแต่เช้าจนถึงค่ำนางก็เลิกถามและตอบตกลง
 

คนที่สองคือ ก็อดดริก กริฟฟินดอร์ จากอังกฤษ เขาเป็นคนที่ดูสนุกสนานเฮฮา เมื่อ

เฮลก้ายื่นข้อเสนอให้เขาก็ยอมรับทันที คนที่สามคือ ซัลลาซาร์ สลิธีรินจากแคนาดา เธอจำได้ว่าที่แห่งนั้นเป็นที่ที่ได้พบกับรักแรกเธอจึงอยากจะไปเป็นที่สุดท้าย ปราสาทของเมอซิเออร์สลิธีรินนั้นใหญ่น่าดู แล้วยังเต็มไปด้วยอะไรๆที่เป็นงูอีกต่างหาก นั่นทำให้เฮลก้ากลัวอยู่ไม่น้อย เธอจึงรีบเข้าไปพบเขาเร็วๆ เมื่อประตูเปิดออกเธอก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ 
 

ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือชาวผมยาวสีขาวจรดพื้น ใบหน้าดูคม รูปร่างสูงสง่า ผิวสีขาว

ค่อนข้างซีด เขาคือซัลลาซาร์ สลิธีริน.....รักแรกของเธอ " นั่งก่อนสิ " เขาพูดแล้วเธอก็เล่าแผนงานที่จะสร้างโรงเรียนให้เขาฟัง " เป็นความคิดที่เยี่ยมยอด ตกลงครับ ผมขอตัวก่อนนะ " " เดี๋ยวค่ะ เราเคยพบกันมาก่อนใช่มั้ยคะ " " ผมจำไม่ได้เลยครับว่าเคยพบคุณ ลาก่อนแล้วเจอกันใหม่นะครับมาดาม " แล้วเขาก็หันหลังเดินกลับไป
 

-----------------------------------------------

 

ฮอกวอตส์ได้ก่อตั้งขึ้นอย่างสมบูรณ์แล้ว ใช้เวลาแค่ 2 ปี ตอนนี้ซัลลาซาร์กำลังอยู่

ในงานเลี้ยงเปิดโรงเรียนที่เชิญคนดังๆและคนชั้นสูงมามากมาย เขามองไม่เห็นเฮลก้าเลย แต่ก็นะ เธอไม่ชอบงานเลี้ยงดูได้จากที่เธอหนีออกมาวันนั้น แน่นอนสิว่าเขาจำได้! แต่ที่โกหกไปก็เพราะไม่อยากให้เฮลก้ารู้ว่าเขาชอบเธอต่างหาก ทั้งผมสีแดงสวยนั่น แล้วก็รอยยิ้มนั้นอีก แต่วันนี้นี่แหละ ผมจะบอกเธอให้ได้ แล้วเจ้าก็อดดริกก็เดินมาหาผมแล้วบอกว่า " ฉันดูเป็นไงบ้าง " ซัลลาซาร์ขมวดคิ้วด้วยความรำคาญ " ทำปกเสื้อให้มันไม่เรียบร้อยกว่านี้หน่อยสิ " " เพื่ออะไร " โอ้! เขานี่ช่างไม่รู้ะไรซะเลย " นายอยากได้จูบแรกจากโรวีน่าใช่ไหมล่ะ ก็เดินเข้าไปหาเธอในที่ที่คนน้อยๆแล้วเธอก็จะบ่นพร้อมกับจัดปกเสื้อให้นาย แล้วนายก็ต้องจ้องเข้าไในตาของเธอ แล้วก็เรียบร้อย " ก็อดดริกยิ้มกว้าง " นายนี่เจ้าเล่ห์ชะมัด ว่าแต่เรื่องเฮลก้าน่ะ ฉันว่านายน่าจะบอกเธอได้แล้วนะ ฉันว่าเธอก็ชอบนายเหมือนกัน " เขาดันหลังก็อดดริกแล้วพูดว่า " ไปได้แล้วน่า อย่ามายุ่งกับฉันเถอะ! " นั่นไง ซัลลาซาร์เห็นเฮลก้าแล้ว