คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : are you listening
ซองอูยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า เหนือขึ้นไปเป็นกระจกเงาสะท้อนชายหนุ่มใบหน้าคมเกลี้ยงเกลา ผมสีดำสนิทลู่ลงเปียกชื้น หยดน้ำเล็ก ๆ ยังอ้อยอิ่งอยูปลายเส้นผม เชือกผูกเอวของเสื้อคลุมอาบน้ำหลุดหลุยเผยให้เห็นเงากล้ามเนื้อบนแผ่นอกแซมด้วยไรขน เขาเสยผมที่ปรกหน้าผากขึ้น ดวงตาของเขาอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด
กระจกขึ้นฝ้าไอน้ำขมุกขมัว
กลิ่นหอมนุ่มลึกอบอวลไปทั่วห้อง
เขามองก้มลงมองขวดน้ำหอมในมืออีกข้าง
เปลือกตาหลุบลงอย่างอ่อนล้า เมื่อคืนเขานอนไม่หลับ ภาพของดาเนียลที่วิ่งๆเข้าๆออกในความฝัน ทำให้ต้องจัดการกับความร้อนที่พุ่งพล่านให้ได้ระบายออกมาไม่รู้ตั้งกี่รอบ
แบบไม่ดีเลย
เขากำลังหงุดหงิด
ซองอูต้องการการผ่อนคลาย
ดาเนียลยืนอยู่หน้าอ่างล้างหน้า สบตาตัวเองในกระจก
ชายร่างสูงยิ้มทะเล้นกลับคืนมา เขาเอียงคอมองตัวเองในกระจก ไหล่กว้างประดับด้วยกล้ามเนื้อที่เรียงตัวอย่างพอเหมาะ
ต่ำลงมาจากลาดไหล่คือกระดูกแอ่นโค้งเหมือนคันธนู นิ้วเรียวลูบตามความยาวของมัน
ก็บอกแล้วว่าเขาเซ็กซี่
ดาเนียลคิดในใจ
เอาละ เขาตัดสินใจได้แล้ว เขาอยากเติมเต็มความรู้สึกของตัวเองมั่นใจตอนนี้ไว้ให้เต็มเปี่ยม
มือคว้าเอาขวดน้ำหอมขวดใหม่ออกมาจากชั้น
Giorgio Armani Attitude
ขวดนี้เพิ่งส่งมาถึงเมื่อวาน ไม่ใช่เพราะคำแนะนำของซองอูหรอกแต่รู้ตัวอีกทีของก็มาถึงที่ห้องแล้ว เขาบรรจงฉีดไปตามตำแหน่งสำคัญ
ไหล่ทั้งสองข้าง หลังใบหูและท้ายทอย แล้วหมุนตัวออกมาจากห้องน้ำ
ดาเนียลเตรียมตัวพร้อมแล้วสำหรับวันนี้
ดาเนียลผิวปากอย่างอารมณ์ดี เดินทอดน่องไปตามถนนตั้งใจว่าจะแวะคาเฟ่แมวที่อยู่ใกล้ๆ เขาอ่านรีวิวทุกกระทู้แล้วมันน่าไปมากๆ อีกอย่าง วันนี้อากาศดีเกินกว่านั่งแท็กซี่กลับด้วย และสัญญาจากค่ายเพลงที่เพิ่งเซ็นไปหมาดๆก็รับประกันว่าเขาจะมีงานทำตลอด4ข้าง
เสาร์หน้าถ้าคุณว่าง
แต่วันนี้เพิ่งวันจันทร์ คาเฟ่แมวคนเยอะกว่าที่คิด
แต่ดาเนียลกลับตกใจมากกว่าที่เห็นซองอูคลุกอยู่ในคาเฟ่ แมวรัสเซี่ยนบลูตัวหนึ่งพยายามปีนขึ้นไปบนบ่าของเขาและมีฝูงแมวคลอเคลียอยู่ตัก
ดาเนียลชั่งใจว่าควรเดินเข้าไปหาซองอูดีหรือไม่ บางทีสิทธินั้นอาจจะเป็นของซองอูเอง
เขาตัดสินใจเดินเลี่ยงมานั่งอยู่มุมในสุดของคาเฟ่สั่งอาหารและเริ่มล่อพวกแมวด้วยก้อนไหมพรม
“พวกแมวนี่นะ”
ซองอูบ่นพลางถอนหายใจ เมื่อฝูงแมวรวมหัวกันวิ่งหายเข้าไปซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะญี่ปุ่น
เขาหันมายิ้มให้ดาเนียลเหมือนเขาล็อกเป้าหมายมาตั้งแต่แรก ก่อนจะเดินมานั่งลงตรงหน้า
“แมวใจร้าย
หลอกให้รักแล้วก็หนีไป”
ดาเนียลหัวเราะ เมื่อซองอูทำท่าร้องไห้เหมือนเด็กๆ มีมุมแบบนี้ด้วยเหมือนกันแฮะ เขาร่าเริง และเด็กลงกว่าเมื่อวันก่อนที่อยู่ในชุดสูทตั้งเยอะ ท่าทางเหมือนเด็กก็จริงแต่ตีนกาไม่ให้ความร่วมเมื่อสักนิด ดาเนียลหัวเราะเสียงดังขึ้นอีกจนซองอูขมวดคิ้ว ดาเนียลทำท่าปิดปากก้มลงเล่นโทรศัพท์ถือ
สตรอเบอรี่ปั่นท็อปด้วยวิปครีมและมิลค์เชควางไว้ตรงหน้า
ทั้งคู่หลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน พนักงานคิดว่าดาเนียลสั่งสตรอเบอรี่ส่วนซองอูสั่งช็อกโกแล็ตจึงเสิร์ฟสลับกัน
เสียงแก้วครูดกับโต๊ะเมื่อกันชวนจั๊กจี้หู
“ขอ”
ดาเนียลพูดออกมาอย่างลืมตัวเมื่อเห็นซองอูกำลังปาดวิปครีมออก
“นะครับ” เขามองตามตาละห้อย ซองอูไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดีกับสถานการณ์นี้
ไม่เคยมีใครขอวิปครีมจากแก้วของเขามาก่อนในชีวิต ดาเนียลโน้มตัวไปจัดการก่อนมันจะร่วงลงแก้วได้ทันเวลา
ครีมขาวเปื้อนอยู่เหนือกลีบปากอิ่มก่อนจะโดนตวัดหายไปด้วยลิ้น ซองอูกดหยุดภาพนั้นสมองแล้วสบถในใจ
“ขอโทษครับ ที่เสียมารยาท"
"แบบนี้ถือว่าไม่นะ กับผมน่ะ"
"ปกติผมกินทุกอย่างอยู่บนโต๊ะจนหมดน่ะครับ”
“ผมเชื่อ”
หลายนาทีต่อมาดาเนียลเพิ่งรู้ตัวว่าถูกซองอูแซว ความเงียบเริ่มทำงานของมันไปเรื่อยๆ ซองอูดูไม่เดือดร้อนเพราะมันเป็นความเงียบที่ดีแต่ดาเนียลผู้ไม่คุ้นชิน เริ่มจะอึดอัด
“คุณชอบแมวหรอครับ” จู่ๆก็โพล่งออกไป
ถามอะไรโง่ๆนะนะคัง ดาเนียล เขานึกอยากกัดลิ้นตัวเอง ยิ่งเงยหน้าเห็นซองอูมองเขาแบบนั้น
แบบที่ทำให้ดาเนียลรู้สึกตัวหดเล็กจิ๋ว
“ไม่ได้ชอบขนาดนั้นครับ
แต่มันน่าสนใจดีก็เลยมาลองมาที่นี่ดู”
ซองอูตอบ ยกผ้าเช็ดปาก แล้วเท้าคางมองดาเนียลกำลังละเลียดกินวิปครีมที่เขาเพิ่งยกให้
"ผมอดทนเก่งนะแต่ไม่ใช่กับเจ้าหน้าขนจอมหยิ่งพวกนี้ แมวน่ะไม่ใช่สัตว์ที่เราจะได้ใจมันง่ายๆ ว่าไหมล่ะครับ"
“เคยดูสารคดีเขาบอกว่าแมวสมัครใจเข้ามาเป็นสัตว์เลี้ยงของเราเอง พวกมันเลยไม่สนใจเราสักเท่าไร เลยเอาแต่ใจสุดๆ” ดาเนียลพูดไปกินไป ยิ่งชวนให้ซองอูเพลิดเพลินกับการมองภาพตรงหน้ามากยิ่งขึ้น
“นึกว่าคุณจะชอบหมา อาจจะไม่รู้ตัวนะแต่คุณเหมือนหมามากจริงๆ ตากับจมูกคุณน่ะ”
“แมว” ดาเนียลกลืนวิปครีมคำสุดท้ายแล้วสวนกลับทันที
“โอเคๆ”
“ผมเหมือนแมวมากกว่าที่คุณรู้ซะอีก จริงๆนะ” ดาเนียลย้ำเมื่อเห็นแววตาขำขันเป็นประกายในตาของอีกฝ่าย
“’อืมม” ซองอูลูบคางอย่างใช้ความคิด
“ผมเลี้ยงแมวไว้ที่บ้านตั้ง 4
แหนะครับ
ถ้าอยากรู้อะไรเกี่ยวกับแมวถามผมก็ได้นะ”
“หรอครับ ผมก็มีข้อสงสัยอย่างนึงกับพวกมันนะ”
“ผมรู้ใจแมวพอๆกับตัวเองเลยนะครับ”
“ขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“ช่ายย”
ดาเนียลชักจะเริ่มหงุดหงิด นึกสงสัยว่าซองอูกำลังกวนอยู่หรือเปล่า
“งั้นขอถามหน่อยสิครับ แมวจะเลือกเองว่าจะกระโดดขึ้นมานั่งบนตักผมใช่ไหม
ไม่เกี่ยวว่าผมจะหลอกล่อมันยังไง ผมเข้าใจถูกแล้วใช่มั้ยครับ”
“ไม่เสมอไปหรอก”
ดาเนียลตอบทันทีแล้วชะงัก ผิวแก้มร้อนแผ่วขึ้นมา
เขาเริ่มจะเกลียดทักษะการเล่นคำของคุณนักเขียนคนนี้แล้วสิ ดาเนียลเงยหน้าขึ้นจากแก้วเครื่องดื่ม เห็นซองอูกำลังยิ้ม
ยิ้มเหมือนเสือที่เพิ่งตะปบกวางหนุ่มลงหมาดๆ
และเริ่มต้นฝังเขี้ยวลงเนื้ออุ่น ๆ ของเหยื่อแสนซื่อ
ความคิดเห็น