เคเบรัส อโปฟิส

                                                    ตอนที่1โลกที่เปลี่ยนไป

  

                                    เมื่อวันที่ 1 มีนาคม 2558

   

   วันนั้นเป็นวันที่ผมไม่มีวันลืม...สิ่งของรอบๆตัวแม้แต่ผู้คนก็ดูช้าไปเหมือนมีอะไรบางอย่างที่แปลกไป อย่างหน้าตกใจ และทันใดนั้นก็ปรากฎแสงสว่างจ้าไปทั่วจนทำไห้บริเวณโดยรอบจางหายไปอย่างไม่หน้าเชื่อ  และกลายเป็นห้องสี่เหลี่ยมสีฟ้าที่ไร้ทางออก ส่วนในห้องมีหญิงสาวคนหนึ่ง  ที่ไว้ผมยาวสีทองถักผมเป็นมงกุฎดอกไม้ผิวสีขาวเหมือนไข่มุกอยู่ในชุดราตีสีดำกำลังนั้งคุกเข่ากุมมือ ภาวนา แล้วมองมาที่ผมอย่างไม่ลังเลด้วยสีหน้าที่นิ่งไร้อารมณ์และเอ่ยคำว่า

   "เจ้าคือสายเลือดเทพผู้กลึนกินโลก  เคเบรัส อโปฟิส  จงค้นหาความจริงและกลึนกินทุกสิ่งให้ดับศูนย์..."

    หลังจากที่หญิงสาวพูดได้ไม่นานนักผมก็เริ่มสงสัยอย่างมาก

   "ด...เดียวก่อนสิเมื่อกี้พูดว่าไงน่ะ!?..."

    จากนั้นห้องนั้นก็ค่อยๆกลายเป็นสีดำและหญิงสาวก็หายไปอย่างลึกลับโดยไร้สาเหตุ  และผมก็หมดสติไป...

             

                     

   ผมลืมตาตื่นขึ้น...สิ่งแรกที่เห็นคือผนังห้องสีขาวกับโต๊ะไม้สีน้ำตาลอ่อนที่วางแจกันดอกไม้กับหนังสืออีกสองสามเล่ม ซึ่งมีคนมาคอยมาดูแลตลอดเวลาอย่างเห็นได้ชัด ในตอนนั้นผมรู้สึกตาลายเนื่องจากไม่ได้ลืมตามาเป็นเวลานาน จึงทำให้ปวดตาและเห็นเป็นภาพทับซ้อนกันหลายๆชั้น ในระหว่างที่ผมกำลังลุกขึ้นออกจากเตียงก็มีคนเปิดประตู พร้อมกับเสียงเดินอีกสองสามเก้ามีผู้หญิงผมสีดำใส่ชุดแปลกๆ  เป็นชุดผ้าไม้ที่ดูสีออกขาวๆอมชมพูผิวแทน

อายุราวๆสิบเจ็ดถึงสิบเก้าปีกำลังสงยิ้มไห้ผมอยู่

   "ตื่นแล้วหรอจ๊ะเธอหมดสติไปตั่งสามเดือนเลย... เอิ่ม---อ่อลืมไปเลยฉันชื่อ เลโอน่า ฟีดีออส ยินดีที่ได้รู้จักแล้วเธอละชื่ออะไร"

   ตอนนั้นในหัวของผมมันมึนไปหมดได้ยินเสียงของ เลโอน่า ก็จริงแต่มันมึนหัวจนทำอะไรไม่ถูกและได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ใช่ เลโอน่า พูดอย่างแน่นอนและผมก็พูดตามเสียงนั้นไปว่า

  "เซมาสเตอร์  มิลาวิล..."

   ในเวลานั้น เลโอน่า มองหน้าผมด้วยความหวาดกลัวและ เลโอน่า ก็ยกมือทั้งสองข้างมาปิดไว้ที่ปาก และเงียบไปพักใหญ่ หลังจากที่เริ่มคุมสติได้ เลโอน่า ก็รีบหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาอ่านทันที

  " ม...ไม่จริงคำทำนายเป็นจริงงั้นหรอ...เด็กหนุ่มที่มีผิวสีแทนออกค้ำๆดวงตาสีดำผมสีน้ำตาล ผู้เป็นลูกชายของเทพผู้ทำลายและดูดกลึนโลก จะกับมาอีกครั้งในนามของ เซมาสเตอร์ มิลาวิล หรืออีกนามคือ เคเบรัส อโปฟิส ที่หายสาบศูนย์ไปนานนับพันปี ค...คือเธอเองงั้นหรอ"

   สิ่งที่ผมคิดอย่างเดียวเลยคือที่นี่คือทีี่ไหนกันแน่แล้วผมคือใคร และสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดมันหมายความว่าอะไรเหมือนกับว่าทุกคนที่เห็นผมแค่ครั้งแรกก็จะรู้จักผมเป็นยังดีและคำถามสุดท้ายที่ผมจะถามตัวผมเองนั้นก็คือผมคือใครกัน...

   พายในห้องที่มืดมิดมีชายชราหลังค่อมสวมชุดคลุมสีเทาถือไม้เท้า  และชายชุดดำที่กำลังนั้งเก้าอี้อยู่ในห้องของปราสาทแห่งหนึ่งในป่าลึกที่เต็มไปด้วยอันตรายและปีศาจมากมายในป่าซึ่งเต็มไปด้วยความมืดมิด  และมีแสงเทียนสีม่วงที่วางอยู่เป็นทางยาวเข้าไปถึงปราสาท  และชายชราก็เดินเข้ามาหาชายชุดดำแล้วพูดว่า

   "น้องชายของท่าน เซมาเตอร์  กับมาแล้วขอรับนายท่านๆจะให้ข้าเอาคนไปรับกับมาที่นี่ไหมขอรับ"

  ชายชุดดำยืนขึ้นแล้วเดินไปที่ตรงหน้าต่างพร้อมกับสูดดมอากาศและดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่และท่าทางเหมือนกำลังกังวล

   "มันจะเป็นไปตามคำทำนายจริงรึเปล่าน่ะ... งันเจ้าก็รีบไปรับน้องข้าก่อนก็แล้วกันแล้วค่อยว่ากันอีกที

   ชายชราก้มหัวลงแล้วเดินออกจากที่ตรงนั้นเลยทันทีพร้อมกับออกคำสังลูกน้องทั้งหมด

 

  "พวกเจ้ารีบไปพาตัวท่านเซมาสเตอร์มาที่นี้ได้แล้ว"

                              

                                                  จบตอนที่1