คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [SF] ได้โปรด...สนใจผมบ้าง (ChenMin)
TITLE :: ได้โปรด...สนใจผมบ้าง
PAIRING :: Chen x Xiumin
AUTHOR :: GiFt ToYou
RATE :: PG
“กลับมาแล้วครับ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมๆกับเสียงประตูเปิด ขายาวก้าวเข้ามาในห้อง ถอดรองเท้า และเสื้อโคทตัวหนาออก มือหนาจัดทรงผมที่ยุ่งนิดๆให้เข้าที่ก่อนจะเดินเข้าไป มองซ้ายมองขวา ก็เห็นเพียงแต่ ขนมขบเคี้ยวแผ่นเรียบ?ที่กำลังนอนแผ่ดูทีวีอยู่ ไม่เห็นแม้แต่เงาของร่างเล็กที่ตนรัก
“พี่มินซอกไปไหนฮะ” เอ่ยถามผู้อายุมากกว่า เลย์ละความสนใจจากหน้าจอสี่เหลี่ยม แล้วหันมามองหน้าน้องชาย ใบหน้าเรียบนิ่งแต่สายตาออกจะวิตกกังวลเล็กน้อย
“พึ่งกลับมาเหรอเรา” เอ่ยถามเบี่ยงประเด็น ส่งผลให้คิ้วหนาของเฉินขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัย ต้องมีอะไรอีกแน่ๆเลย หนีไปไหนอีกแล้วล่ะ
“พี่ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย พี่มินซอกไปไหน” เอ่ยถามย้ำเสียงเข้ม เพราะต้องการคำตอบจริงๆ ถึงแม้จะได้ยินแล้วต้องเจ็บ ต้องหึงหวงก็ตามที ยังไงก็ต้องรู้ให้ได้
“เออ...ก็ได้ บอกก็ได้ เปาจือไปหาจงอิินอีกแล้วน่ะ” มือหนาของร่างสูงกำเข้าหากันแน่นด้วยความโมโห อีกแล้ว อีกแล้วนะ พี่ไปหาจงอินอีกแล้วนะ ทำไมพี่ถึงได้ใจร้ายกับผมขนาดนี้ครับ พี่มินซอก...
..........ได้โปรด สนใจผมบ้าง..........
"จงแด จังกูดว่าเสื้อตัวไหนสวยกว่ากันอ่ะ” มือเล็กอวบๆถือเสื้อยืดสองตัวแนบกับอก เอ่ยถาม ดวงตากลมสวยเบิ้กกว้างปากอิ่มยิ้มแย้ม ช่างเป็นท่าทางที่น่ารักเสียเหลือเกิน ในสายตาของคนถูกถาม
“ทั้งสองตัวเลย” เอ่ยตอบ ทั้งๆที่เสื้อสองตัวนั้นมันก็ลายเดียวกันจะต่างกันก็แค่ที่สี แต่เฉินก็ไม่กล้าเลือกให้อยู่ดี เคยลองเลือกให้ที แทนที่จะรับฟังกลายเป็นบ่นงุ้งงิ้งใส่ เพราะหาว่าเสื้อที่เฉินไม่เลือกมันไม่สวย ทั้งๆที่เปาน้อยมองว่ามันสวยกว่า แล้วจะมาถามความเห็นทำไมกันนะ
“ง่า...ตอบงี้ได้ไงกันเล่า” ปากเล็กบู้อย่างขัดใจ เอาเสื้อทั้งสองตัววางแขวนไว้ที่เดิม ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเดินนำหน้าไป โดยแทบจะไม่สนใจอีกคนที่เดินตามหลังมาเลย เฉินต้องเริ่งฝีเท้าเล็กน้อย มือหนาเอื่อมไปจับมือเล็กไว้ ดวงตากลมสวยก้มลงมองมือหนา เหมือนจะโวยวาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“เราไปไหนกันต่อดีอ่ะ” เสียงหวานเอ่ยถามความคิดเห็น แต่มือเล็กนั้นกลับลากเข้าร้านไอศกรีม ที่ตกแต่งด้วยโทนสีที่แสนหวาน ร่างสูงไม่ได้เอ่ยตอบใดๆ เพียงแต่ส่งยิ้มละมุนละไมให้แก่คนตัวเล็กกว่าเท่านั้น...
หลังจากกินไอศกรีมเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คู่รักแสนหวานก็ออกเดินไปที่อื่นต่อ มือเล็กลากร่างสูงเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ โดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยซักนิด สองขาเรียวนั้นช่างทรงพลังจริงๆ
-___-‘
“อ่ะ! จริงสิ จะวันเกิดจงอินนี่แล้วนี่” เสียงหวานอุทานออกมาเบาๆ
“อือ จะถึงแล้ว” ร่างสูงเอ่ยตอบรับเบาๆ พี่จำวันเกิดไอ้ไก่ดำนั้นได้ แล้ววันครบรอบของเราล่ะ พี่จำมันได้รึเปล่า... ดวงตาคมของร่างสูงหลุบต่ำลง ไม่อยากจะคิดอะไรให้ตัวเองต้องน้อยใจไปมากกว่านี้
“ไปหาซื้อของขวัญให้จงอินนี่กัน” เอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงก่อนจะพากันออกเดินอีกครั้ง
“นี่ๆ ซื้ออะไรดีอะจังกูด ตุ๊กตาไก่ดำดีป่ะ ดูเหมือนดี ฮ่าๆ” พูดติดตลกพลางเอามือขย่ำหน้าเจ้าตุ๊กตาไก่ดำอย่างเมามัน จังกูดไม่ได้ตลกด้วยซักนิด ทำได้เพียงแค่ฝืนยิ้มให้ จให้เช่ายิ้มอยู่ได้ยังไง ในเมื่อพรุ่งนี้ก็ครบรอบ 1 ปี ที่เราคบกันแล้ว แต่ไม่เห็นร่างเล็กตรงหน้าจะพูดถึงมันซักนิด
“คิดไม่ออกเลย ซื้ออะไร...” พูดยังไม่ทันจบดีก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มือเล็กล้วงเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา มองดูชื่อคนโทรก่อนจะเผยยิ้มกว้าง กดรับอย่างรวดเร็วโดยแทบไม่ต้องคิดอะไร
“หวัดดี...อ่า...อื้อ....จะรีบไปเลย.....ขอบคุณมากนะ......บายนะจงอินนี่” มือเล็กกดวางสายก่อนจะเก็บมือถือใส่กระเป๋าตามเดิม ดวงตากลมสวยเงยขึ้นมามองคนรัก ก่อนจะยิ้มน้อยๆ
“มีธุระอ่ะจงแด พี่ไปก่อนนะ ไว้วันหลังช่วยมาเลือกของขวัญวันเกิดให้จงอินนี่เป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ เจอกันที่หอนะ” โบกมือลา ก่อนจะเดินจากไป ร่างสูงยังคงไม่ไปไหน ยืนอยู่ที่เดิม ด้วยใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อย มองตามร่างเล็กนั้นไปจนลับสายตา
จงอินอีกแล้ว......
..........ได้โปรด สนใจผมบ้าง..........
“ฮยองผมเหนื่อยจัง” เฉินเอ่ยออกมาอย่างอ่อนล้า ทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆเลย์ ใบหน้าเรียวขาวนั้นหันมามองน้องชายอย่างเห็นใจ ช่างหน้าสงสารส้มน้อย?คนนี้เหลือเกิน โดนเปาน้อยทิ้งไว้ให้นั่งหงาวอยู่บ้านคนเดียว ลำบากเลย์แผ่นนี้ต้องมานั่งปลอบอีก!
“แล้วคู่คริสเถากับเสี่ยวลู่ล่ะพี่” เฉินเอ่ยถาม เมื่อไม่เห็นวี่แววขอเพื่อนร่วมห้องทั้ง 3 เลย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“คริสเถาหนีไปเที่ยวกัน 2 คน เสี่ยวลู่ก็ไปหาเซฮุนกินชานมกันมั้ง ทิ้งพี่ไว้คนเดียวเนี่ย ไม่มีแฟนมั่งให้มันรู้ไป” พูดพลางบู้ปาก เฉินมองพี่ชายข้างตัวอย่างเหนื่อยใจ จะหาคนช่วยปลอบใจ แต่พี่ดันมาบ่นงุ้งงิ้งให้ฟังอีก -*-
"พี่มินซอกเขาไม่สนใจผมเลย อะไรก็จงอินนี่ตลอด จนผมอดสงสัยไม่ได้ ว่าตกลงผมกับพี่มินซอกเราเป็นแฟนกันจริงๆรึเปล่า” เฉินเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงอยๆ เลย์มองน้องด้วยความเห็นใจ
“พี่เขาก็แค่ปลื้มจงอินเฉยๆมั้ง อย่าคิดมากเลยไอ้น้องชาย” พูดพลางเอามือไปตบหลังน้องเบาๆ อย่างปลอบใจ
“ใช่สิ! ผมมันไม่ได้เป็นแดนซิ่งแมชชีนแบบไอ้ไก่ดำนั้นนี่” เอ่ยตัดพ้ออย่างน้อยใจ
“ผมต้องทำยังไงซิ่วหมินฮยองเขาถึงจะสนใจผมบ้าง”
“ทำยังไงน่ะเหรอ อืม...” นั่งครุ่นคิดอยู่นาน ก็ยังไม่มีคำตอบหลุดออกมาจากปากของผู้เป็นพี่ เล่นเอาคนที่นั่งรอคำตอบอยู่ร้อนใจ จนต้องเอ่ยเร่ง
“ว่าไงครับ?”
“ก็ลองแต่เป็นผู้หญิงดูไหม เป็นกระเทยประชดมันไปเลยเป็นไง”เอ่ยพลางยิ้มขำ
“มันไม่ตลกเลยพี่ ผมกำลังซีเรียสอยู่เนี่ย” เอ่ยด้วยน้ำเสียงเขร่งขรึม
“เฮ้อ... วิธีง่ายๆของการเรียกร้องความสนใจนะเว้ย มันก็คือการอ้อน แกก็แค่อ้อนเท่านั้นเอง” เลย์ถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะตอบคำถามไปอย่างจริงจังเสียที
“อ้อน? อ้อนยังไงล่ะพี่”
“โว้ยยยยย แกนี่ ต้องให้พี่บอกหมดเลยรึไงว่ะเนี่ย” เลย์เอ่ยอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันไปจ้องหน้าน้องชาย ที่กำลังทำหน้าตาจริงจังรอคำตอบอยู่
“แฟนของแกนะ หาวิธีเอาเองเซ่ ถ้าแฟนพี่ล่ะว่าไปอย่าง วู้!” ว่าจบก็เดินหนีออกจากห้องไป ทิ้งให้เฉินนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง อ้อนอย่างนั้นเหรอ แล้วจะอ้อนยังไงดีล่ะ? มือหนายกขึ้นมาขยี้หัวตัวเองอย่างหงุดหงิด การอ้อนคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆสำหรับเฉินคนนี้เลยนะ
..........ได้โปรด สนใจผมบ้าง..........
“กลับมาแล้ววววว ววว วว ว” เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างร่าเริงเมื่อเดินเข้ามาถึงในตัวบ้าน ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา หันไปตามเสียง ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานทักทายคนรักของตน
“กลับมาแล้วเหรอครับ” เอ่ยพลางยิ้มหวาน จนคนที่ถูกส่งรอยยิ้มให้ถึงกับเขินหน้าแดงนิดๆ
“ถ้ายังไม่กลับก็คงไม่เห็นหรอก” เมื่อพูดจบ ร่างเล็กๆนั้นก็เดินลงไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆร่างสูง มือหนาเอื่อมไปโอบร่างเล็กเอาไว้ในทันที และยังขโมยหอมแก้มนุ่มของคนน่ารักไปอีกหนึ่งฟอด มือเล็กตีเบาๆที่แขนแกร่งอย่างเขินอาย ใบหน้าหวานขึ้นสีนิดๆดูน่ารัก
“บ้า! มาหอมอะไรเนี่ย”
“ก็พี่น่ารัก...ผมก็เลยอยากกอดอยากหอมนี่นา” เอ่ยพลางยิ้มหวานอีกครั้ง ใบหน้าหวานที่แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงหนักขึ้นอีก พูดจาได้หวานเลี่ยนมาก คิมจงแด!
“ทำไมกลับดึกจัง” เข้าสู่ประเด็นที่เขาแสนจะสงสัยเป็นที่สุด ร่างเล็กเลิกลั่กเล็กน้อย ก่อนจะฝืนยิ้มแหยๆมาให้ มือเล็กอยู่ไม่สุขเท่าไรนัก
“ก็เออ...ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่...ไปช่วยอะไรจงอินนิดหน่อยน่ะ อย่างสนเลย”
“พี่มีอะไรปิดบังผมอยู่รึเปล่า” ตาคมจ้องมองอย่างจับผิด ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างส่อพิรุธสุดๆ
“ไม่...ไม่มีหรอก คิดมากน่าจงแดอ่า... พี่ไม่มีอะไรจะปิดหรอก”
“แน่ใจนะ” ยังไม่วายถามย้ำอีกครั้ง
“อือ” ใบหน้าหวานพยักหน้าประกอบอย่างแข็งขัน
“งั้น...แล้วพรุ่งนี้วันอะไร” เฉินเอ่ยถามเสียงเรียบ
“พรุ่งนี้วันอาทิตย์ไง ถามทำไมอ่ะ” มือเล็กเกาหัวตัวเองเล็กน้อยอย่างงงๆ พี่จำมันไม่ได้จริงๆสินะ
“งั้นพี่ไปนอนเถอะ” พูดจบร่างสูงก็ลุกเดินหนีเข้าห้องนอนไป โดยไม่กล่าวสิ่งอื่นใดต่อ ปล่อยให้ร่างเล็กนั่งงงกับอาการของร่างสูง มันเป็นอะไรของมันว่ะเนี่ย ได้แต่เกาหัวตัวเองอย่างงงๆ ก่อนจะไปอาบน้ำเข้านอน
..........ได้โปรด สนใจผมบ้าง..........
เฉินตื่นนอนในตอนสายๆของวัน บิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัว แต่ก่อนที่จะได้เดินไปเข้าห้องน้ำ สายตาคมก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียงห้อง ขายาวก้าวเดินไปที่ระเบียง เปิดประตูให้เบาที่สุด
“ฮะ...ได้สิ...ไม่ต้องห่วงหรอกจงอินนี่...” คุยกับไอ้ไก่ดำนั้นอีกแล้วนะ ดวงตาคมแข็งกร้าวด้วยความโมโหขึ้นมาเล็กน้อย ไม่อยากให้คุยด้วย
มือหนาสอดเข้าไปใต้วงแขนเล็กโอบคนตัวเล็กจากด้านหลัง คางมนเกยอยู่บนไหล่บาง ริมฝีปากสวยได้รูปคลอเคลียอยู่บริเวณริมหูทำเอาคนในอ้อมกอดจั๊กจี้ จนต้องดึงโทรศัพท์ออกจากหู
"จงแดอ่า...อย่าสิ” มือเล็กพยายามแกะมือหนาออก แต่ก็ไม่เป็นผล แทนที่ร่างสูงจะปล่อยกลับยิ่งรัดแน่นขึ้น ริมฝีปากอิ่มขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กอีกครั้ง
“จงแด!!” อุทานอย่างตกใจ
(มีไรเหรอฮะพี่) เสียงดังรอดมาจากโทรศัพท์ในมือของซิ่วหมิน เฉินแย่งโทรศัพท์มาจากมือเล็กนั้นก่อนจะกดตัดสายทิ้งไป ต่อให้โดนโกรธเขาก็ไม่สนอะไรแล้ว ดวงตากลมสวยจ้องหน้าคนรักอย่างโกรธๆ มีอย่างที่ไหน คนเขาคุยอยู่ดีมาตัดสายทิ้ง ไม่ดีเอาซะเลย
“ทำไมทำแบบนี้” เสียงหวานเอ่ยดุๆ แต่ร่างสูงกลับยิ้มสู้แล้วออดอ้อนเปลี่ยนเรื่องเสียอย่างนั้น
“พี่มินซอก ผมหิวข้าวจังเลย วันนี้ไม่มีใครอยู่เลย มีแต่ผมกับพี่เนี่ย พี่ทำข้าวให้ผมกินหน่อยสิ” คางมนถูกับไหลบางเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางออดอ้อนของคนตรงหน้านี้แล้ว จะให้ซิ่วหมินโกรธต่อไปก็คงไม่ได้ นานๆที่เด็กโข่งนี่จะอ้อนซะทีนี่นา
“งั้นจังกูดไปอาบน้ำก่อนดีกว่าไหม แล้วค่อยมากินข้าว”
“แฟนใครเนี่ยน่ารักที่สุดเลย ฟอด...” เอ่ยชมก่อนจะขโมยหอมแก้มอีกครั้งให้คนตัวเล็กหน้าแดงเล่น
“รีบๆไปอาบน้ำเลยไป” เอ่ยไล่ ก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องครัวไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องครัว พบร่างเล็กกำลังขมักเขม้นกับการทำอาหารอยู่หน้าเตา ริมฝีปากเม้นเข้ามากันแสดงให้เห็น ว่าตั้งใจกับการทำมากแค่ไหน ร่างสูงหยุดยืนอยู่ข้างๆร่างเล็กก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมของอาหารฝีมือคนรัก
“อะ!! แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ รอแปปนะจะเสร็จแล้ว” เอ่ยยิ้มๆ
“พี่ทำอะไรน่ะ”
“ข้าวห่อไข่น่ะขอโทษนะเว้ย พี่ทำได้แค่นี้จริงๆ แต่รับรองอร่อย” เอ่ยอย่างมั่นใจสุดตัว ร่างสูงมองท่าทางของคนรักแล้วก็ได้แต่ระบายยิ้มบางๆออกมา
“ผมเชื่อว่ามันต้องอร่อยแน่ๆ ก็เปาน้อยทำให้ทั้งทีนี่นา”
“ไปรอที่โต๊ะเลย” เอ่ยไล่อีกครั้ง ร่างสูงยอมเดินผละออกไปแต่โดยดี ช่วงนี้ไอ้เด็กหน้าแก่นี่จะขยันหยดคำหวานอะไรนักหนาว่ะ!!
“เสร็จแล้ว” เพียงไม่นาน ข้าวห่อไข่ร้อนๆหอมกรุ่นหน้าตาน่ากินสองจานก็ถูกว่างลงบนโต๊ะ ซิ่วหมินนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเฉิน ส่งยิ้มให้ร่างสูง
“กินสิ” เมื่อร่างเล็กพูดจบ มือหนาก็หยิบช้อนขึ้นมา ตักข้าวห่อไข่เข้าปากเสียหนึ่งคำ ใบหน้าหวานจ้องมองร่างสูงอย่างเฝ้ารอคำตอบ ลุ้นจนตัวโก่งเลยทีเดียว
“อืม...อร่อยมาก” เอ่ยชมให้คนตัวเล็กดีใจ เมื่อเฉินกินคำแรกไปแล้ว ซิ่วหมินจึงหันมากินของตัวเองบ้าง มือเช้าผ่านไปอย่างแสนหวาน และอบอุ่น
บ่ายแก่ๆของวัน ซิ่วหมินเตรียมตัวจะออกไปข้างนอนแต่ก็ถูกร่างสูงรั้งเอาไว้ ก่อนที่ร่างเล็กนั้นจะได้ออกไปไหน ทำไมวันนี้จงแดมันงุ้งงิ้งจริงว่ะเนี่ย
“พี่...ไม่ออกไปได้ไหม” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พลางทำปากเป็ด นี่คิดว่าทำแล้วน่ารักใช่ไหมเนี่ยไอ้เด็กหน้าแก่! (แล้วไม่น่ารักเหยอ) เอ้อ! น่ารัก =///=
“ธุระด่วนอ่ะจงแด ต้องไปจริงๆ”
“อยู่กับผมทั้งวันไม่ได้เหรอ” วันนี้มันวันสำคัญของเราสองคนนะครับ พี่มินซอก... พี่จำมันได้บ้างรึเปล่า...
“ไม่ได้จริงๆ พี่ขอโทษ” ดวงตาคมหลุบต่ำลงอย่างผิดหวัง พี่คงจะจำมันไม่ได้จริงๆ และพี่คงจะไปหาจงอินอีกแล้วใช่ไหม คิดถึงจุดนี้ร่างสูงก็อดน้อยเนื้อตำใจไม่ได้
“แต่พี่สัญญา ว่าพี่จะรีบกลับมาไวๆ โอเคนะ” มือเล็กเอื่อมมาลูบหน้าคมเบาๆ ก่อนจะผละตัวเดินออกจากบ้านไป ดวงตาคมมองร่างเล็กด้วยสายตาเศร้าสร้อย มือหนาล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ หยิบแหวนเงินที่สลักคำว่า ChenMin เอาไว้ ขึ้นมามอง
“แกจะได้อยู่บนนิ้วของมินซอกรึเปล่านะ” เอ่ยกับแหวนเบาๆด้วยความเศร้าหมอง
เมื่อไรกันนะ....
ที่พี่จะสนใจผมบ้าง....
..........ได้โปรด สนใจผมบ้าง..........
โกหก....
ไหนว่าจะรีบกลับมา ออกไปตั้งแต่บ่าย แต่นี่มันจะ 3 ทุ่มอยู่แล้วยังไม่กลับมาเลย นานเกินไปแล้วนะ ร่างสูงยืนกระสับกระสายอยู่รอบโซฟา เมื่อไรจะกลับมานะ มือหนากำแหวนคู่ไว้แน่น ผมอยากจะสวมมันให้พี่ ถึงพี่จะจำวันครบรอบที่เราคบกันไม่ได้ก็ไม่เป็นไรแต่ผมอยากส่วมมันให้พี่นะ พี่มินซอก... เ
มื่อไรพี่จะกลับมา...
“กลับมาแล้ว.... ทำไมเงียบจัง” ร่างเล็กมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นแม้แต่เงาของร่างสูง ไฟถูกปิดมืดสนิท ซิ่วหมินเดินไปเปิดไฟ ก่อนจะพบว่าร่างสูงนั้นนั่งรอตนอยู่ที่โซฟา ซิ่วหมินรีบเดินไปนั่งลงข้างๆร่างสูงอย่างรวดเร็ว
“อยู่แล้วไมไม่เปิดไฟอ่ะจังกูด?” เอ่ยถามอย่างแปลกใจ หันไปมองหน้าร่างสูง ก็พบว่าคนตรงหน้ามีน้ำตาคลออยู่ ร่างเล็กตกใจ มือเล็กประคองใบหน้าคนรักให้หันมามองหน้าตน นิ้วเรียวเกลี่ยน้ำตาออกอย่างเบามือ
“เป็นอะไร...” เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ผมนึงว่าพี่จะไม่กลับมาซะแล้ว...” จริงสิ นี่มัน... 5 ทุ่มกว่าแล้วนี่นา...
“แต่ก็ไม่เห็นต้องร้องไห้นี่”
“พี่เคยสนใจผมบ้างไหม…” เอ่ยตัดพ้ออย่างเหลืออด ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันครบรอบที่คบกัน ถึงแม้คนตรงหน้าจะจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่แทนที่จะอยู่ด้วยกัน กลับหนีไปอยู่กับคนอื่น กำลังจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่นรึเปล่า... เขาไม่อาจคาดเดาได้แน่ชัด พอกลับมา ก็กลับมาซะดึกดื่นจนเจียนจะหมดวันอยู่แล้ว
“สนใจสิ พี่สนใจจังกูดเสมอ” คนตัวเล็กเอ่ยแก้ตัว
“ไม่จริง! พี่ไม่เคยสนใจผมเลย พี่สนใจแต่จงอิน เช้ามาก็โทรหา พอบ่ายๆก็ออกไปหาอีก และแม้กระทั้งวันนี้ วันครบรอบที่เราคบกันของเรา พี่ก็ยัง…ไปอยู่กับจงอิน”
“มันไม่ใช่แบบน...” ยังเอ่ยไม่ทันจบดี ร่างสูงก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“พี่ต้องการเลิกกับผมใช่ไหม...ได้โปรด ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย ผมรักพี่นะ” มือหนาล้วงไปหยิบแหวนคู่ในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะดึงมือข้างซ้ายของร่างเล็กมา บรรจงส่วมแหวนให้อย่าถนุถนอม จูบเบาๆลงบนฝ่ามือเล็ก
“พี่...พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ” น้ำตาใสๆรื้อขึ้นมาโดยง่าย มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นมาลูบใบหน้าคมของคนรักเบาๆ ไม่คิดว่า จงอ่ะจะคิดมากขนาดนี้
“ที่พี่ไปอยู่กับจงอินบ่อยๆน่ะก็เพราะว่าไอ้นี่ไง” มือเล็กเอื่อมไปหยิบบางอย่างจากกระเป๋าที่วางอยู่ข้างตัว ค่อยๆดึงมันออกมาอย่างเบามือ
“ตุ๊กตาซาลาเปา!!” ดวงตาคมจ้องมองตุ๊กตาหัวซาลาเปาหน้าตาน่ารักที่กำลังทำหน้าเขินในมือร่างเล็กด้วยความแปลกใจ
“พี่ทำกับมือเลยนะ ให้คยองซูช่วยสอน เวลาเฉินเหงาจะได้มีมันเป็นเพื่อนไง ลองกดที่แก้มมันสิ” เอ่ยพลางยิ้มน้อยๆ พลางยื่นตุ๊กตาให้เฉิน ร่างสูงรับมาไว้ในมือก่อนจะกดที่แก้มของตุ๊กตาตามคำบอกของร่างเล็ก
"คิมจงแด! พี่รักนายนะ" เสียงของซิ่วหมินดังออกมาจากตุ๊กตาตัวน้อย ทำเอาเฉินเผยยิ้มกว้าง แต่ก็ไม่วายเอ่ยถามในสิ่งที่ยังสงสัย
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกับจงอินนี่”
“ก็จงอินเขาก็ห่วงแฟนของเขาเนอะ เขาก็ต้องตามดูแลแฟน จะคุยโทรศัพท์กับคยองซูทีไร ต้องคุยผ่านจงอินตลอดเลย หวงแฟนเวอร์ๆ” เฉินพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาก็คิดมากไปเอง
“พี่จำได้หรอกนะว่าวันนี้น่ะวันครบรอบที่เราคบกัน เพราะงั้นตุ๊กตาเปาน้อยเนี่ยคือของขวัญวันครบรอบ” เอ่ยพลางยิ้มยิงฟันสวย
“ดูแลมันดีๆนะเว้ย”
“ครับ ผมจะดูและทั้งเปาน้อยและคิมมินซอกให้ดีที่สุดเลย”
“ดีมากคิมจงแด แล้วก็ ห้ามคิดว่าเราจะเลิกกันเข้าใจไหม” ดวงตากลมสวยวูบไหวเล็กน้อยเมื่อนึกถึงคำว่าเลิกกัน แน่นอนซิ่วหมินก็ไม่อยากให้มีวันที่เขากับเฉินต้องเลิกรากันไป
“ครับ” เฉินตอบรับ ก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้ออีกครั้ง
“พี่สวมนี่ให้ผมหน่อยได้ไหม” เอ่ยพลางยื่นแหวนอีกวงให้คนรัก ซิ่วหมินไม่ได้กล่าวตอบอะไร แต่มือเล็กนั้นรับแหวนเอาไว้ ก่อนจะบรรจงสวมให้ร่างสูงตรงหน้าอย่างตั้งใจ
“เรียบร้อย!” เอ่ยพลางยิ้มกริ่ม
“พี่...ผมขอจูบได้ไหม...” เอ่ยถามเสียงเบา ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานอย่างลึกซึ้ง ร่างเล็กไม่ได้ตอบอะไร เพียงหลับตาพริม รอรับสัมผัสอันแสนหอมหวานจากร่างสูงเพียงเท่านั้น
อย่าได้คิดว่าพี่ไม่สนใจนายนะคิมจงแด....
ขอให้รู้เอาไว้ว่าพี่น่ะ....
สนใจนายที่สุดในโลกเลยล่ะ ^^
Fin*
talk : มันเป็นฟิคแปลง(อีกแล้ว) 555 หากินง่ายตลอด แต่จะไม่มีฟิคเหลือให้แปลงแล้วล่ะ 555+ เอาเป็นว่าจะพยายามต่อเรื่องเก่าที่ค้างๆไว้ให้หมดนะ ^^
ความคิดเห็น