คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF] แอบเนียน...แค่นั้นเอง (ChanBaek)
Title : แอบเนียน...แค่นั้นเอง
Couple : Chanyeol x Baekhyun
Rate : PG-13
Author’s note : เรื่องนี้แปลงมาจากฟิคโฮฮยอนอีกทีนะคะ 3 ตอนจบค่ะ
ll ส่งผิด...ก็แค่นั้นเอง ll แอบเนียน...แค่นั้นเอง ll ก็แค่นั้นเอง... ll
“ชานยอล~ ทำอะไรอยู่น่ะ” ร่างโปร่งเจ้าของใบหน้าหล่อคมเอ่ยถามเพื่อนตัวสูงที่เอาแต่นั่งจดจ้องมือถือในมือไม่วางตา เห็นจ้องตั้งแต่ร่างโปร่งเดินเข้ามาในห้องเรียนแล้ว
“ก็...ว่าจะส่งข้อความหาแบคฮยอนน่ะ” เอ่ยตอบพลางยิ้ม อะไรจะขนาดนั้น แบคฮยอนทำให้ไอ้เอ๋อเพ้อได้ขนาดนี้เชียว
“นี่ผ่านมา 2-3 วันแล้วยังแค่ส่งข้อความกันอยู่เหรอ ไม่เนียนๆไปอยู่ใกล้เขาล่ะ” ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งข้างๆเพื่อน ก่อนจะมองหน้าเพ้อหนักๆของร่างสูงอย่างระอาสุดๆ
“อืมมมมมมมมมม ก็น่าคิด” ร่างสูงพยักหน้าอยู่คนเดียวก่อนจะกลับไปสนใจมือถืออีกครั้ง เพื่อนนั่งหัวโด่อยู่นี่ แถมยังอุตส่าห์เป็นที่ปรึกษาให้อีกต่างหาก ไม่สนใจกันเลย
“สู้ๆเพื่อน” ตบไหลเพื่อนสองสามทีก่อนจะหยิบหนังสือออกมาอ่านเล่น
- - - - - - - - - - แอบเนียน...แค่นั้นเอง - - - - - - - - - -
“แบคฮยอนอ่า~ ทำไรอยู่เอ่ย” คยองซูกอดคอเพื่อนพลางยื่นหน้าไปมองจอโทรศัพท์ในมือของร่างเล็ก ก่อนจะยู่ปากน้อยๆ
“นอกใจเค้าเหรอ แอบส่งข้อความหาหนุ่มอื่นเนี่ย” แบคฮยอนมองเพื่อนอย่างเหนื่อยใจ เมื่อไรไอ้เพื่อนตาโปนคนนี้จะเลิกเล่นมุกนี้กับเขาสักที แฟนก็มีเป็นตัวเป็นตนแล้วเหอะ
“ไปไกลๆเลย” มือเล็กดึงแขนเพื่อนออกจากไหล่อย่างรำคาญๆ ก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง เบื่อคุยด้วยไร้สาระๆ
“งือ~ ตัวเองอ่า” เอ่ยเสียงง้องแง้งใส่เพื่อนที่นั่งหันหลังให้ หันหลังให้ใช่ไหม ฮึๆ และแล้วแขนบางก็สวมกอดจากทางด้านหลังมันซะเลย เล่นเอาคนตัวเล็กสะดุด
“เล่นอะไรเนี่ย” ร่างเล็กโวยวายเสียงดัง ทั้งยังพยายามดึงแขนปลาหมึกออก แต่คนกอดไม่ยอมง่ายๆน่ะสิ แถมยังเอาแก้มนิ่มๆมาถูหลังเพื่อนอีกต่างหากแหนะ
“ม่ายปล่อย~” เอ่ยเสียงยานๆอย่างกวนประสาท เมื่อร่างเล็กเห็นว่ายังไงก็สลัดไม่ออกเลยได้แต่กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย
“ถ้าไม่ปล่อยจะโทรไปฟ้องแฟนเมิงเลยนะไอ้ตาโปน ฟ้องว่าเมิงอยากเปลี่ยนสปีชี่ จากอุเคะแอ๊บแบ๊วเป็นเซะเมะหื่นๆ แล้วไคแฟนมึงต้องทิ้งมึงแน่ เพราะไม่ถูกสเป็ค” เอ่ยขู่พลางกดหาเบอร์แฟนหนุ่มของเพื่อน
“แง๊~ ไม่เอาน๊า” รีบดึงแขนออกอันทีราวกับเป็นของร้อน พลางพยายามแย่งโทรศัพท์มาจากเพื่อน อย่าบอกว่าเรื่องที่ขู่นี่มันไร้สาระเชียวนะ นี่มันเรื่องใหญ่มากกกกกกกกก จริงๆนะ T^T
“พอๆเลิกแย่ง แกล้งไปงั้นแหละน่า” ร่างเล็กปัดมือเพื่อนออก
ไอ้ลูกหมาเตี้ย บ๊อกๆ ข้อความเข้าๆ บ๊อกๆ อ่า...เสียงข้อความ ลืมเปลี่ยนอีกแล้ว =__=
คยองซูได้ยินเสียงเตือนข้อความดังก็ถึงกับปล่อยก๊าก ตั้งให้เองฟังกี่ทีก็ยังฮา แล้วนี้คงติดใจจัดไม่ยอมเปลี่ยนล่ะสิท่า ฮ่าๆ แล้วก็หลอกคนอ่านว่าลืมล่ะสิ ร่างเล็กหันมามองเพื่อนตาโตที่เอาแต่หัวเราะ ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้เพื่อนในห้องที่หันมามองเขาเป็นตาเดียว ดีนะยังไม่เข้าคาบเรียนถ้าดังขึ้นมากลางคาบล่ะตายแน่
‘ใกล้เข้าเรียนแล้ว ตั้งใจเรียนนะครับ ^^’
เมื่ออ่านข้อความจบปากเล็กก็เผยยิ้มกว้างออกมา ก่อนที่จะตั้งสั่นโทรศัพท์ไว้ แล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ยกมือขึ้นเท้าคางพลางมองออกไปที่นอกหน้าต่างอย่างอารมณ์ดี
“เออ...เพ้อใหญ่เลยเพื่อนเรา” โดคยองซูถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ถ้ามีแฟนแล้วงี้ก็ลวนลามมากไม่ได้แล้วดิ (นี่ห่วงอดลวนลามเรอะโด้ =__=)
- - - - - - - - - - แอบเนียน...แค่นั้นเอง - - - - - - - - - -
ณ โรงอาหารใจกลางของโรงเรียน ผู้คนนั่งแออัดมากมาย โต๊ะส่วนใหญ่ถูกจับจองกันไปเสียหมดแล้ว ร่างสูงที่มือถือถาดข้าวกำลังมองหาที่นั่งเหมาะๆอยู่ ก็เหลือบไปเห็นร่างเล็กกำลังนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะเกือบริมสุดของโรงอาหารอยู่เพียงคนเดียว ขายาวจึงรีบเดินไปที่เป้าหมายทันที
“นั่งด้วยคนได้ไหมครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขออนุญาตก่อนจะส่งยิ้มไปให้คนที่เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาจากจานข้าว ทำเอาร่างเล็กแอบหน้าแดงเล็กๆเพราะรอยยิ้มเอ๋อๆ?ของร่างสูง
“อะ..อื้ม” เอ่ยอ่อมแอ้มก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่
“แล้วคยองซูไปไหนครับเนี่ย” ร่างสูงเอ่ยถาม พลางยิ้มนิดๆกับท่าทางน่ารักๆของคนตรงหน้า
“ก็ไปอยู่กับแฟนเขานั้นแหละ” เอ่ยพลางยู่ปากอย่างขัดใจ แต่พอเงยหน้ามาเห็นใบหน้าหล่อๆกำลังหัวเราะนิดๆกับท่าทางของเขา ร่างเล็กก็รีบก้มหน้ากินข้าวต่อทันที โอ๊ยยยยยย ใจเต้นแรงชะมัดเลย
“แล้ว...แล้วนี่ไม่ไปนั่งกับเซฮุนเหรอ” ร่างเล็กเอ่ยถามเพราะปกติแล้วชานยอลมักจะไปนั่งกินข้าวกลับกลุ่มเพื่อนๆ แถวๆที่ประจำทุกๆวัน
“อ้อ...วันนี้ลงมาช้ากันน่ะครับเลยไม่มีที่นั่ง แต่ผมมานั่งกับแบคฮยอน คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม?” เอ่ยถามพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เล่นเอาคนตัวเล็กหดคอหลบแทบไม่ทัน จะเข้ามาใกล้ทำไม แค่นี้หัวใจก็แทบจะทะลุออกมาจากอกอยู่แล้วนะ
ร่างโปร่งที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะที่คู่ชานแบคนั่งอยู่เท่าไรกำลังส่งสายตาดุดุไปให้ร่างสูง มันเนียนมาก จะอ้างว่าหาที่นั่งไม่ได้แล้วไปนั่งกับแบคฮยอน ทั้งๆที่ร่างโปร่งก็นั่งหัวโด่อยู่ไม่ไกลเลยเถอะ เซฮุนเห็นแล้วหมั่นไส้ มีส่งยิ้มให้ด้วยเว้ย เอาชื่อเขาไปอ้างตลอดเลยให้ตายสิ =__=
“ไม่ว่าอะไรหรอก” ร่างเล็กส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก ดูน่ารักเหมือนหมาน้อยจริงๆ
“ช่วงนี้แบคฮยอนนั่งคนเดียวบ่อยๆ ตั้งแต่ที่คยองซูเป็นแฟนกับจงอิน เพราะงั้นให้ผมมานั่งเป็นเพื่อนทุกวันได้ไหมครับ” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมามองคู่สนทนาด้วยความงุนงง นี่ฝันไปรึเปล่า ปาร์ค ชานยอลหนุ่มที่ป๊อปปุล่าที่สุดในโรงเรียนขอมากินข้าวเที่ยงกับเขาทุกวัน ทั้งๆที่จะไปนั่งที่ไหนก็ได้ ให้ตายสิ
“อ่า...เอ่อ...ก็แล้วแต่นายสิ” ร่างเล็กตอบก่อนจะเอาส้อมเขี่ยเศษอาหารที่ตัวเองกินอย่างอายๆ
“แบคฮยอนใจดีจังครับ”
“อ่ะ...ฮ่าๆ แน่..นอนสิ” เอ่ยตอบอย่างติดๆขัดๆ ทำไมอยู่ต่อหน้าชานยอลแล้วทำตัวไม่ค่อยถูกเลยเนี่ย
“ว่าแต่แบคฮยอนชอบกินข้าวร้านไหนครับเนี่ย” ร่างสูงเอ่ยถามเรื่องจิบปาทะไปเรื่อยเปี่อย จากตอนแรกที่ร่างเล็กยังเกร็งๆก็เริ่มผ่อนคลายคุยได้อย่างเป็นธรรมชาติขึ้นเรื่อยๆ
อีกไม่นานหมาน้อยต้องเสร็จไอ้เอ๋อ! เชื่อคำพูดของโอ เซฮุนที่นั่งหัวโด่อยู่โต๊ะถัดไปนี่เถอะ!
- - - - - - - - - - แอบเนียน...แค่นั้นเอง - - - - - - - - - -
“วันนี้กลับเย็นเลย โทษทีนะแบคฮยอน” จงฮยอนเอ่ยขอโทษรุ่นน้องที่ต้องให้อยู่ซ้อมซะเย็นกว่าปกติ ก็ใกล้จะถึงงานแข่งแล้วก็ต้องมุ่งมั่นกันหน่อยล่ะ
“ไม่เป็นไรครับพี่ เพื่อวงได้อยู่แล้ว” เอ่ยพลางยิ้มกว้าง ก่อนจะเปิดประตูเดินออกจากห้องไป ขาเรียวก้าวไปตามทางเดิมๆซึ่งแน่นอนต้องผ่านสนามฟุตบอลอยู่แล้ว ปกติชมรมฟุตบอลมักจะกลับเย็นสุด แต่ป่านนี้คงจะเลิกไปแล้วล่ะมั้ง ร่างเล็กแอบเหลือบมองสนามฟุตบอลที่ว่างเปล่าเล็กน้อย ไม่อยู่แหะ
“แบคฮยอน” เสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง ทำให้ร่างเล็กต้องหันไปมอง เสียงนี้มัน...ชานยอลนี่ ทำไมยังไม่กลับอีกนะ แบคฮยอนมองร่างสูงที่วิ่งมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างงงๆ
“ทำไมยังไม่กลับล่ะเนี่ย” ร่างเล็กเอ่ยถามในสิ่งที่ตนสงสัย ชานยอลส่งยิ้มให้กับแบคฮยอนก่อนจะเอ่ยตอบไขข้อข้องใจ
“ก็พอดีว่าอยู่ช่วยงานให้อาจารย์น่ะครับ“ ร่างเล็กพยักหน้ารับรู้
“แบคฮยอนกำลังจะกลับเหรอ?”
“อื้อ~” ร่างเล็กตอบรับสั้นๆ ร่างสูงมีเหงื่อไหลเล็กน้อย ชานยอลมายืนใกล้จนได้กลิ่นเหงื่อเลย เขินแหะ คิดอะไรอยู่เนี่ยเรา มือเล็กขยี้ผมตัวเองเบาๆอย่างเตือนตัวเอง
“พอดีเลยผมก็เสร็จงานแล้ว งั้นกลับด้วยกันนะครับ”
“เอ๋!” ร่างเล็กอุทานออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะมองหน้าร่างสูงอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไร ดูช่วงนี้ชีวิตของ บยอน แบคฮยอนจะเจอเรื่องดีบ่อยเกินไปแล้วล่ะมั้ง
“นะครับ มาผมช่วยถือ” เอ่ยก่อนที่มือหนาจะเอื้อมมาแย่งกระเป๋าในมือจากร่างเล็ก ร่างเล็กพยายามเอากระเป๋าหนีแต่ก็โดนแย่งไปจนได้ เกรงใจง่ะ มาถือให้ทำไมก็ไม่รู้ >///<
“ฉันถือเองก็ได้” ไม่พูดเปล่ามือเล็กพยายามแย่งกระเป๋าคืน แต่ร่างสูงก็เอาหลบ ยกขึ้นซะสูงจนร่างเล็กไม่สามารถเอื้อมถึงได้ กระโดดแย่งจนเสียหลักใบหน้าหวานชนเข้ากับแผงอกกว้างอย่างไม่ทันตั้งตัว เผลอสูดกลิ่นกายของร่างสูงอย่างลืมตัว ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองได้ทำอะไรหน้าอายลงไปจึงรีบผละออกทันที ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัด ทำเอาร่างสูงยิ้มจนแก้มแทบฉีกตัวแบคฮยอนหอมชะมัด
“อยากถือก็ถือไปเลย!” เอ่ยเสียงดังกลบเกลื่อนความอาย ก่อนจะยู่หน้ามองร่างสูงที่กำลังยิ้มจนแก้มแทบปริอย่างเคืองๆปนอายๆ ไม่สูงมั่งให้มันรู้ไป! คราวหลังจะไม่แย่งอีกแล้วด้วย น่าอายชะมัด!
“ไปเถอะครับ” เมื่อร่างสูงเอ่ยจบ ทั้งคู่ก็ออกเดินกลับบ้านด้วยกัน
“ไอ้ชานยอล...” เสียงเย็นเหยียบดังอยู่ห่างออกไปนิดหน่อย นั้นคือเสียงของโอ เซฮุนที่ต้องเป็นข้ออ้างให้เพื่อนตลอด ร่างบางกำลังมองเพื่อนอย่างคาดโทษ หนีกลับแอ๊บเนียนไปกับแบคฮยอนทั้งๆที่งานยังไม่เสร็จ อย่างนี้มันน่าฆ่านัก ฮึ่ย! ถ้าไม่เห็นว่าไอ้เอ๋อมันจะช่วยเขาจีบพี่ลูฮานพี่ชายข้างบ้านมันนะ จะไม่ยอมเลย ให้ตายสิ!
โอ๊ย~ ของหนักชะมัด ปล่อยให้โอ เซฮุนสุดหล่อมายกของอยู่คนเดียวได้ยังไงเนี่ย! คอยดูนะจะถ้าจีบพี่ลูฮานติดเมื่อไหร่เขาจะถีบหัวส่งไอ้เอ๋อนี่เลย! -*-
- - - - - - - - - - แอบเนียน...แค่นั้นเอง - - - - - - - - - -
“ชานยอลวันนี้ไม่อยู่ซ้อมบอลเหรอ” รุ่นพี่มินโฮเอ่ยถามรุ่นน้องที่มีท่าทีรีบร้อน มาไม่ซ้อม ปกติเห็นบ้าซ้อมอยู่ทุกวัน วันนี้มาแปลก
“พอดีผมมีรายงานน่ะครับ” ร่างสูงเอ่ยเหตุผลที่ตนไม่ว่างให้รุ่นพี่ฟัง
“หือ?” เซฮุนที่เป็นเพื่อนร่วมทีมและเพื่อนร่วมห้องได้ยินเข้าก็ถึงกับงง มองหน้าเพื่อนอย่างแปลกใจ ไปมีรายงานตั้งแต่เมื่อไรว่ะ วันนี้ยังไม่เห็นมีอาจารย์คนไหนสั่งเลย ก่อนหน้านี้ก็ไม่นะ ขี้ตู่อีกแล้วนี่หวา =__=
“นั้นแหละครับ ผมมีรายงานเลยจะไปหาข้อมูลในห้องสมุดซักหน่อยน่ะครับ” รุ่นพี่พยักหน้าเข้าใจก่อนจะปล่อยให้รุ่นน้องไปทำงานตามอย่างที่บอก
“ไอ้เอ๋อชานยอล” เซฮุนพูดออกมาเบาๆอย่างหมั่นไส้ยิ่งนับวันยิ่งโกหกเก่งนะเนี่ย =__=
ขายาวก้าวออกมาจากสนามบอลก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องสมุดของโรงเรียน วันนี้ได้ข่าวมาว่าแบคฮยอนมีรายงานต้องทำ เลยว่าจะเนียนๆไปทำรายงานกับเขามั่ง ฮ่าๆ
เดินผ่านทางเดินที่มีแสงรอดผ่านจางๆ ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มอย่างอิ่มเอม สาวๆแถมนั้นมองตามคอแทบหัก แต่ร่างสูงก็ไม่ได้สนใจแต่อย่างใด เมื่อเห็นประตูทางเข้าห้องสมุดไม่ไกล ร่างสูงก็เร่งฝีเท้าขึ้นเล็กน้อย อยากเจอหมาน้อยของเขา?จนแทบจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว
“อยู่ไหนนะ” ร่างสูงเอ่ยกับตัวเองเบาๆเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องสมุดแล้ว สายตาคู่กลมโตจ้องมองหาร่างเล็กอย่างตั้งใจ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กที่กำลังเอื้อมสุดแขนเพื่อหยิบหนังสือที่อยู่สูงเกินตัว เมื่อชานยอลเห็นท่าทางแบบนั้นก็เผลอหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะรีบเดินไปช่วยร่างเล็ก ปล่อยให้หยิบเองแบบนั้น คงจะยาก...
“ผมหยิบให้” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆข้างหูร่างเล็ก คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งเผลอก้าวถอยหลังเล็กน้อยจนไปชนเข้ากับอกกว้างของร่างสูง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ หัวใจเต้นตูมตามเสียงดัง ใบหูร้อนฉ่า ทำไมนายถึงได้ขยันทำให้ฉันใจเต้นแบบนี้นะ ปาร์ค ชานยอล!
“อะ นี่ครับ เล่มนี้ใช่ไหม” เอ่ยพลางยื่นให้
“อะ...อืมๆ” ร่างเล็กพยักหน้ารับไวๆก่อนจะรับหนังสือมาถือไว้ พลางก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ
“มาทำรายงานเหรอครับ” ร่างสูงเอ่ยถามทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว
“อื้อ อาจารย์ประวัติศาสตร์โคตรโหดเลย ให้หาในอินเตอร์เน็ตก็ไม่ได้ ใช้คอมพิมพ์ยังไม่ได้เลย ต้องใช้มือเขียน โหดร้ายมากกกกกกกกกกกกกกก” ลากเสียงยาวพลางกลอกตาคู่หวานไปมา ขาเล็กก้าวเดินไปนั่งลงตรงที่นั่งที่ตัวเองจองไว้ก่อนหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ตอนนี้นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามแล้ว
“แล้วนี้...ไม่ซ้อมบอลเหรอ?”
“มาทำรายงานเหมือนกันครับ งั้นผมไปหาหนังสือก่อนนะ เดี๋ยวผมมานั่งด้วยได้ไหม?” เอ่ยพลางยิ้มน้อยๆก่อนจะทำหน้าขอความเห็นใจ
“ได้สิ นี่มันที่สาธารณะนะ ฉันไม่ใช่เจ้าของซักหน่อย” ร่างเล็กหัวเราะเบาๆ ชานยอลยิ้มบางๆให้ ก่อนจะลุกเดินไปหาหนังสือเอามาอ้างนั่งอยู่ใกล้ๆคนตัวเล็ก
เมื่อเห็นร่างสูงเดินห่างออกไป แบคฮยอนก็ก้มลงอ่านหนังสือหารายงานอย่างตั้งใจ ผ่านไปไม่นานชานยอลก็เดินกลับมานั่งลงตรงข้ามร่างเล็ก พลางเอาหนังสือมาวางกางไว้ แต่แทนที่จะอ่าน กลับเอาแต่จ้องมองใบหน้าหวานไม่วางตา ทำเอาคนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือตั้งใจจดโน่นนี่อยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมามองร่างสูงอย่างงุนงง
“มีอะไรรึเปล่าชานยอล” ร่างเล็กเอ่ยถาม ชานยอลส่ายหน้าน้อยๆพลางส่งยิ้มบางๆมาเป็นคำตอบ แบคฮยอนเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความมึนงงกับคำตอบ มือเล็กเกาผมตัวเองเบาๆก่อนจะอ่านหนังสือต่อ
10 นาทีต่อมา...
ใบหน้าหวานฟุบไปกับหนังสือเสียแล้ว ชานยอลมองเห็นร่างเล็กนั่งสับผงกอยู่นานเลย กว่าที่จะหลับ เกือบจะเขียนหนังสือเบี้ยวเละไม่ตรงบรรทัดก็ตั้งหลายที ร่างสูงลุกขึ้นไปจัดท่านอนขอร่างเล็กให้นอนสบายขึ้น ก่อนที่นิ้วเรียวจะเกลี่ยเบาๆที่แก้มใส
จุ๊บ~♥
รู้ตัวอีกทีร่างสูงก็ขโมยหอมแก้มใสนั้นไปเสียแล้ว ใครจะไปอดใจไหวกัน ผิวขาวๆแก้มใสๆอมชมพู แถมยังหน้าตาน่ารักซะขนาดน่ะ
“อ่ะ...โอ๊ะ!” อยู่ๆร่างเล็กก็สะดุ้งตื่น ทำเอาร่างสูงสะดุ้งตาม ก็ตอนแรกหน้าเขาอยู่ใกล้ร่างเล็กซะขนาดนั้น ร่างสูงยืดตัวเต็มความสูงพลางทำหน้านิ่งๆ
“มายืนทำไรตรงนี้เนี่ย” แบคฮยอนเอ่นถามพลางยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ
“อ้อ! ก็เห็นายหลับเลยมาปลุกไง” ร่างสูงพูดปด ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เพื่อไม่ให้ร่างเล็กจับ พิรุธได้ ชานยอลก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออีกครั้ง ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นสุดๆ ร่างเล็กมองคนตรงหน้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดใส่ใจอะไร จึงเริ่มทำงานต่อ
ผ่านไปร่วมชั่วโมงก็ถึงเวลาที่ควรจะกลับบ้านแล้ว ร่างเล็กเก็บปากกาใส่กระเป๋า ก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงที่ตอนนี้กำลังหลับอยู่ ขนาดหลับยังดูดีเลย หลับโดยเอามือข้างขวาเท้าคางเอาไว้ ดวงตากลมโตที่ทรงเสนห์ตอนนี้ปิดสนิท ควรจะปลุกดีรึเปล่านะ?
อย่าเลยดีกว่า
คิดได้ดังนั้นร่างเล็กก็ปล่อยให้ร่างสูงหลับต่อไป แบคฮยอนหยิบหนังสือที่เอามาอ่านทั้งหมดไปขอยืมกับบรรณรักษ์ ก่อนจะเดินมากระซิบเบาๆที่ข้างหูร่างสูง
“ฉันไปก่อนนะ” แต่พอจะหันหลังเดินออกไปมือเล็กกลับโดนฉุดเอาไว้เบาๆ ร่างเล็กหันกลับไปมองคนที่ฉุดมือตัวเองไว้ ซึ่งนั้นก็คือชานยอลนั้นเอง ร่างสูงขยี้ตาเล็กน้อย
“หนีกลับก่อนได้ไงกัน” เอ่ยพลางทำหน้างอนิดๆ ทำเอาร่างเล็กขำ หน้างอแบบนี้ของร่างสูงจะมีซักกี่คนนะที่เคยเห็น ช่างดู...น่ารักเสียจริงๆ
“ก็เห็นนายหลับอยู่นี่”
“ไม่เห็นเกี่ยวหลับก็ปลุกได้นี่”
“ฮา อื้มๆ กลับได้แล้วๆ”
“ครับ” ร่างสูงตอบรับก่อนจะเดินออกไปจากห้องสมุดพร้อมกับร่างเล็ก โดยทีมือหนาทำเนียนจับข้อมือนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย
“นี่ๆ ปล่อยมือได้แล้ว” ร่างเล็กเอ่ยถ่วงพลางเขย่ามือตัวเองเบาๆ
“ไม่เอา เดี่ยวแบคฮยอนหนีผมอีก”
“อะไรของนายเนี่ย ไม่หนีแล้วจะหนีทำไมอีกล่ะ” ร่างเล็กฟังคำตอบก็ถึงกับเหวอ อะไรของเขากัน ไม่รู้รึไงว่าทำแบบนี้มันเขินนะเว้ย
“ไม่รู้แหละ ไม่ปล่อยหรอก” ร่างสูงเอ่ยอย่างดื้อรั้นทั้งยังเปลี่ยนจากจับข้อมือมาเป็นกุมมือเล็กนั้นไวแทน
“ชะ...ชานยอล”
“กลับบ้านครับมาช่วยถือๆ” ร่างสูงแย่งของในมือของร่างเล็กมาถืออย่างถือวิสาสะ ร่างเล็กได้แต่ถอนหายใจน้อยๆในความดื้อด้านของร่างสูง ยิ่งดื้อเท่าไหร่รู้บ้างไหมว่ายิ่งทำให้เขาใจเต้นแรงมากขึ้นเท่านั้น
หัวใจ...
มันทำงานหนักมากไปแล้ว...
- - - - - - - - - - แอบเนียน...แค่นั้นเอง - - - - - - - - - -
เซฮุนมองเพื่อนของตนกับแบคฮยอนเดินออกจากประตูโรงเรียนไปจนลับตา ไอ้เอ๋อ ปาร์ค ชานยอล เกาะติดหมาน้อยทุกวัน เช้ากลางวันเย็น ถ้าหมาน้อยไม่เสร็จไอ้เอ๋อก็ไม่รู้จะพูดยังไงจริงๆแล้วนะเนี่ย
ว่าแต่...
อยู่ด้วยกันตลอดอย่างงี้ แล้วเมื่อไรมันจะพาเขาไปบ้านพี่ลูฮานฟร่ะเนี่ย?
ไอ้เอ๋อยอล!!!
Fin? (จบแบบเบลอๆ)
ได้นับรึเปล่าว่ายอลเนียนไปกี่ครั้ง 555+
ความคิดเห็น