[SHORTFIC] 3 Couple. [YM,DL,BC]

ลำดับตอนที่ #1 : [SF] What The? [YM]

 

Title : What The?
Couple : Seongyeol x Myungsoo
Band : INFINITE

Warning: สั้นมาก

 

------------------------------------------------------
 

------------------------------------------------------

ครืดดดดดด... เสียงบานประตูห้องพักครูวิชาคณิตศาสตร์ถูกกระชากเลื่อนออกไม่เบาเท่าไหร่นักตามแรงอารมณ์

"ขออนุญาตครับ.." แต่ก็ยังคงรักษามาดนิ่ง และ สำรวมกริยาไว้ได้ คงเพราะมีอาจารย์ท่านอื่นด้วย


"อ่า..เข้ามาสิ 'อีซองยอล' " กล่าวเชื้อเชิญก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง ...มาไวกว่าที่คิด...

"ไม่ล่ะครับ พูดธุระเสร็จผมก็จะไปแล้ว คงไม่อยู่รบกวนอาจารย์คิมนาน" โหหห หยิ่งอ่ะ

คิมมยองซูหลุดหัวเราะน้อยๆ อะไรจะวีนขนาดนั้น...? ให้มันได้อย่างนี้สิ ยั่ว(โมโห)ขึ้นชะมัด

"ว่าธุระมาสิ" ว่าจบก็ประสานมือรองใต้คาง ก่อนจะเอียงคอมองอีกคนน้อยๆ แต่กลับถูกเมิน ซะงั้นอ่ะ

"นี่มันอะไรกันครับ?" คิดว่าจะยั่วขึ้นหรือไง ฝันไปเถอะ อย่ามางุงิซะให้ยากอาจารย์คิม!

"อ้าว ก็แบบเทสต์ไง" เมื่อไม่ได้รับความสนใจอย่างที่คาด จึงเลิกทำ ก่อนจะเอนตัวพิงเบาะเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆแทน

"ไม่ใช่ครับ ที่ผมหมายถึงน่ะ.. มันคะแนน ทำไมออกมาเป็นแบบนี้ครับ?"

"อ้าว ก็ได้ 46 เต็ม 100 นี่มันแปลกตรงไหนเหรอ?"

"ก็ไม่แปลกหรอกครับ ถ้าผมไม่ใช่ท็อปคณิตสายชั้นน่ะ ทำแบบนี้ต้องการอะไรหรือเปล่าครับ"

อีซองยอลต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะรักษาระดับอารมณ์ให้ปกติ ทั้งที่ความจริงเขาอยากจะปรี่เข้าไปกระชากตัวอาจารย์คิมมาทำโทษตรงนี้ซะให้เข็ดด้วยซ้ำไป!

"ก็ไม่นะ ฉันว่าฉันก็ยังสายตาดีอยู่ มันผิดพลาดที่สมองนายหรือเปล่าเถอะ อย่ามาโทษกันซี้ซั้ว" ไม่ไหวแล้ว แทบกลั้นขำไม่ไหว ก็ดูหน้าซองยอลสิ อย่างกับจะมีเขาปิศาจงอก หักคอเขาได้คงทำไปแล้ว

"เหรอ? อย่างนั้นเหรอครับ? ตกอยู่คนเดียวในห้องเนี่ยนะครับ? ตลกไปหน่อยมั้ง?"

"แหม ก็แค่เทสต์นายจะเอาอะไรมาก ก็แค่ 'ทำรายงาน 100 หน้า ส่งพรุ่งนี้' ก็เท่านั้นเอง"

"วันนี้ผมต้องสอนพิเศษเด็ก!"

เอาแล้ว เอาแล้ว อีซองยอลวีนแล้ว คิก

"ขำอะไรนักหนาครับ อาจารย์บ้าหรือเปล่า?"

"เอาน่าๆ เอาเป็นว่าเอามาส่งพรุ่งนี้ให้ทันละกัน อีซองยอลลล" ลากเสียงยาวอย่างจงใจจะกวนตีนอีกคน แต่ก็ไม่ได้ผล อีซองยอลเก็บอารมณ์เก่งกว่าที่คิด

"เท่านี้ใช่มั้ยครับ งั้นลาล่ะ สวัสดีครับ!!" ก่อนจะกระชากใบเทสต์ที่มยองซูถืออยู่กลับไป แล้วกระแทกส้นไปทางประตู



ปัง!



ก่อนจะปิดประตูกระแทกจนสะเทือนไปทั้งตึก เล่นเอาอาจารย์คนอื่นสะดุ้งกันไปเป็นแถบๆ.... ปาดโธะ เด็กน้อยยย

"ตลกจริงๆให้ตาย แค่นี้ก็วีนเป็นยักษ์เป็นมาร ฮะๆ"


/วันรุ่งขึ้น


มยองซูรอแล้วรออีก ซองยอลก็ไม่มาส่งงานซักที จะเกรียนกลับหรือยังไง? เดี๋ยวปั๊ดตัดคะแนนซะเลยนี่ เจ้าบ้า!

รื้อของบนโต๊ะเผื่ออีกคนจะเอามาส่งตอนเขาไปสอนก็ได้ แต่ก็ไม่มี อะไรกันวะ ตกลงไม่เอาใช่มั้ย? (พาล) อีกครึ่งวันก็จะเลิกเรียนแล้วยังไม่โผล่หัวมาเลย!



พักเที่ยง...



มยองซูก็ยังนั่งรออีกคนอยู่ในห้องพักครูอย่างนั้น จะให้ออกไปตามถึงห้องเพราะชีทแก้คะแนนก็ใช่ที่ เดี๋ยวคนจะสงสัยยย เอออออ คบเด็กอยู่ แถมเป็นเด็กนักเรียนในความดูแลด้วย ลำบากมาก -_-

จนกระทั่งเลิกเรียน...


"โอ้ยไม่รอแม่งละ ไม่ส่งก็ไม่ต้องส่ง ไอ้เด็กบ้าเอ้ยยยย"

ระหว่างที่มยองซูก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารลงกระเป๋า เลยไม่ทันได้ยินเสียงเลื่อนประตู และไม่ทันสังเกตุว่ามันมายืนตรงหน้าโต๊ะแล้ว

"นี่ จะรีบไปไหน? รอรับงานที่ให้แก้ก่อนสิ จารย์คิม" เอ่ยเรียบๆ บ่งบอกว่ายังเคืองเรื่องให้ไปทำงานอยู่ไม่น้อย

คิมมยองซูเงยหน้าขึ้นมองซองยอลเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดหน้าหนี เอ่ยกระแทกกระทั้นออกไป

"วางไว้นั่นแหละ อยากตรวจจะมาตรวจเอง หลบไป จะกลับบ้าน!"

ไม่รู้อะไรบ้างเลยย แกล้งกดคะแนนเพราะอยากให้มาหา ได้เจอหน้านอกเหนือเวลาเรียนกับเสาร์อาทิตย์บ้างงง ซองยอลใจร้ายง่ะะะ *ลงไปดิ้นกับพื้น

"ครับ!" กระแทกเสียงใส่เหมือนกัน ใครจะยอมโดนขึ้นเสียงอยู่ฝ่ายเดียว (วะ)

...อีซองยอลก็ยังเป็นอีซองยอลพาโบที่โง่และทึ่มจนไม่รับรู้อารมณ์อีกคนเลยแม้แต่นิดเดียว... ปลงกันเถอะ

"หึ!" ส่งเสียงสบถในลำคอ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่อีกคน ดูท่าจะได้ทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆซะแล้ว ถ้าไม่ติดว่า...

"เดี๋ยว..." ซองยอลออกแรงคว้าข้อมือมยองซูไว้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูห้องพักครูออกไป

"อะไร!" อื้อหือ ขู่แฟ่ๆงี้น่ากลัวตายล่ะ อย่างกะลูกหมาหวงกระดูก อ้วนเอ้ยยย

"ยิ้มบ้าอะไร!!" เห็นคนยื้อตัวเองไว้ไม่พูดอะไร แต่กลับยิ้มออกมาน้อยๆ ทำให้หน้าอาจารย์คิมคนนี้ขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ รอยยิ้มไอ้เด็กบ้านี่มันธรรมดาที่ไหนนนน!!!

"เปล๊า กลับบ้านไปสิ เอ๊... หรือว่า.... จะให้ไปส่ง? พรุ่งนี้วันเสาร์นิ จะได้ค้างเลย"

"ไม่ต้อง กลับบ้านไปเลยไป๊ ไอ้เด็กบ้าาาา" สะบัดแขนอวบๆเต็มแรงหวังว่าจะหลุดจากการกอบกุมแต่ก็ไม่

"ไม่ได้ วันนี้ต้องโดนทำโทษ เมื่อวานทำฉันไม่ได้ไปสอน โดนหักตังค์เลย"

"เรื่องของนาย อยากสอบตกทำไม"

"นี่ ยังจะฟอร์มอีกเหรอ เค้ารู้กันทั้งบางแล้วว่าแกล้งกดคะแนนน่ะ ไม่น่าเชื่อถือแล้วนะรู้หรือเปล่า" อีซองยอลทำหน้าเอือมๆใส่อีกคน เบ๊อะบ๊ะจะแกล้งจนไม่ทันได้เช็กว่ารอยลิควิดมันไม่เนียนเท่าไหร่ ที่จริงซองยอลได้ 96 คะแนนต่างหากละ *ทำหน้าจิคจิคนัมอูฮยอน

"อะ อะไรเล่า ไม่ใช่ซะหน่อย อย่ามามั่ว ปล่อยยยยยเว้ย" ดิ้นเข้าไป ก็เข้าใจนะว่าแรงเยอะ แต่ไม่ปล่อยซะอย่าง

"บอกมาก่อนว่ากดคะแนนกันทำไม?" กระชากตัวอาจารย์ปัญญาอ่อนให้นั่งลงที่พื้นข้างๆตัว นี่ถ้าเป็นคะแนนสอบปลายภาค ม. 6 คิมมยองซูจะโดนหนักกว่านี้มิใช่น้อย

"ก็..."

"ก็...?"

"แบบว่า..."

"แบบว่า...?"

"โอ้ย จะกวนตีนกันทำไม เสียมู้ด!"

"อ้าว -_-" ..ผิดอีก

"ก็...แบบ อยากอยู่ด้วยกันมากๆอ่ะ แต่ไม่กล้าไปหาที่ห้อง กลัวคนจับได้"

ว่าจบก็ม้วนตัวจะยัดเก็บในลิ้นชักได้อยู่แล้ว เอ่อ...

"นี่ จะอายทำไม คบกันแล้วผิดตรงไหน?"

"ครูกับนักเรียนนะไอ้บ้า คิดบ้างอะไรบ้าง"

"คิดมาก"

"เพราะใครล่ะ?"

"อ้าวๆ พูดให้มันดี เดี๋ยวจะโดน"

"เฮ่อ ขอโทษละกันที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน อ่ะนี่..." ซองยอลคว้ามือมยองซูมาจับ ก่อนจะสวมริสแบนด์วงเอ็กโซให้... นี่มันคิตตี้อะไร -_-

"อะไรของนาย"

"เชรี่ยละ ผิดเส้น" คิมมยองซูอยากจะเอาตีนก่ายหน้าผาก คือ จะโรแมนติกกันบ้างไม่ได้?

"อ่ะๆเอาใหม่" ว่าจบก็สวมริสแบนด์สีดำให้ใหม่ ปั๊มลายนูนสั้นๆว่า LOVE YOU....

"เอ่อ.. ไม่โกรธนะ"

"ขึ้นอยู่กับจะพูดอะไร"

"สิ้นคิดจังเด็กน้อย -_-"

"อุตส่าห์ทำให้ ไม่ชอบก็เอาคืนมาเลย!! แล้วก็กลับบ้านไปเลยนะ ไม่ต้องมาขออะไรด้วยต่อไปนี้!!"

มยองซูถึงกับหงายหลัง เมื่ออีกคนกระชากเอาริสแบนด์ออกจากข้อมือ ก่อนจะพรวดพราดออกจากห้องพักครูไป กระแทกประตูปิดเสียงดัง...เช่นเคย สันดานแล้วเหรอ -_-

"ขี้งอนเป็นบ้า ต้องง้ออีกแล้ววววววววว" ก่อนจะลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋า ก่อนจะเลื่อนประตูเปิดออก

"นี่!!!" เย้ยยยย ยังไม่ไปเหรอ ดักหน้าประตูเหรอ สมองรวนเหรออีซองยอลลล -_-

"อะไร?"

"ฉันคิดใหม่แล้ว ไม่อยากได้ก็จะให้ ก็มันรักแล้วอ่ะจะให้ทำยังไง ไม่เอาคืนหรอกนะ!!"

"แข่งท่องกลอนเหรอ -_-" ก็แหม อดแขวะไม่ได้ ก่อนจะก้าวลงบันไดพร้อมกัน

"เห็นความรักฉันเป็นเรื่องตลกเหรอ กลับบ้านด้วยกันเลย บ้านฉันนะ ไม่เอาบ้านนายแล้ว เตียงเล็ก เจอดีแน่"

"ใจคอจะไม่ให้พักผ่อนกันบ้าง - -"

"ปากร้ายอย่างนี้ไม่ต้องพักมันแล้ว เอาให้ครางไม่หยุดไปเลย"

"เออๆ จะทำอะไรก็ทำ เคยขัดที่ไหน จะรีบไปเลยมั้ยล่ะ เสียเวลาชะมัดยาด" เมื่อลงมาถึงหน้าตึก มองซ้ายมองขวาไร้นักเรียน อาจารย์ ภารโรง จึงใช้ประโยคธรรมดา -_-

"นี่จะถือว่ายอมแล้วนะ"

"ก็ยอมน่ะสิ ไอ้ที่อยากเจอทุกวันนี่ก็เพราะอยากให้ทำหรอก พาโบ"

"ห๊ะ? เดี๋ยวนี้หัดแรดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่"

"โอ้ย จะกวนตีนกันเกินไปแล้วววว"

"ฮ่าๆๆ โอเคกลับก็กลับ"

"เดี๋ยว...."

"หือ?"

"ก่อนอื่น..."

"...?"

"ริสแบนด์เอ็กโซนั่นฉันขอได้ไหม? คือ ฉันตกลงไปในหลุมเงิงพี่คริสยากจะถอนตัว.."
 

"WTFFFFFFFFFF"

--------------------------------

ทุลักทุเล สั้นโคตร 55555555555555

:)  Shalunla