สะสมคำศัพท์

ลำดับตอนที่ #26 : [คำไวพจน์] พระอาทิตย์

ตะวัน น. ดวงอาทิตย์.

ตระวัน [ตฺระ-] (กลอน) น. ตะวัน, ดวงอาทิตย์.

ตะวันขึ้น ก. ดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า, ตรงข้ามกับ ตะวันตก.

ตะวันยอแสง	ก. ลักษณะที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า แต่ยังเห็นแสงตะวันจับขอบฟ้าเป็น
	สีแดงเข้ม.

มะตาหะรี น. ดวงอาทิตย์. (ช.)

แยงตา ก. อาการที่แสงส่องสวนตรงมายังนัยน์ตา เช่น แสงอาทิตย์แยงตา.

อุทัย	น. การเกิดขึ้น เช่น สุโขทัย = การเกิดขึ้นแห่งความสุข, การตั้งขึ้น
	เช่น อรุโณทัย = การตั้งขึ้นแห่งอรุณ. ก. เริ่มส่องแสง ในคำว่า
	อาทิตย์อุทัย. (ป., ส.).

จาตุรนต์รัศมี น. ผู้มีรัศมีแผ่ไปในทิศทั้ง ๔ คือ พระอาทิตย์. (ส.).

ตรีโลเกศ น. พระวิษณุ, พระอาทิตย์. (ส. ตฺริโลเกศ).

ตโมนุท น. พระอาทิตย์, พระจันทร์. (ส. ตโมนุท ว่า ผู้ขจัดความมืด).

ทิพากร น. พระอาทิตย์.

ทินกร [ทินนะกอน] น. พระอาทิตย์. (ป., ส.).

ทิวากร	น. พระอาทิตย์; (กลอน) กลางวัน เช่น ราตรีปักษีเข้าแนบนอน
	ทิวากรเราแนบประจํานาง. (กากี). (ป.).

พันแสง น. ''ผู้มีแสงพันหนึ่ง'' คือ พระอาทิตย์.

ภากร น. พระอาทิตย์. (ป.).

ภาสกร [พาดสะกอน, พาสะกอน] น. พระอาทิตย์.

ภาณุ น. แสงสว่าง; พระอาทิตย์. (ป.; ส. ภานุ).

ภาณุมาศ น. พระอาทิตย์. (ป. ภาณุมา; ส. ภานุมนฺตฺ).

รพิ, รพี น. พระอาทิตย์. (ป., ส. รวิ).

รวิ ๑, รวี น. พระอาทิตย์, ใช้แผลงว่า รพิ รพี หรือ รําไพ ก็ได้. (ป., ส.).

สุริยการ น. แสงพระอาทิตย์.

สุริยง, สุริยา, สุริเยนทร์, สุริเยศ, สุริโย (กลอน) น. พระอาทิตย์.

สุริยน, สุริยัน น. พระอาทิตย์. (ทมิฬ).

สุรีย์ น. พระอาทิตย์, ดวงตะวัน.

สหัสรังสี [สะหัดสะ] น. พันแสง หมายถึง พระอาทิตย์. (ป. สหสฺสรํสิ).

อังศุธร, อังศุมาลี

น. พระอาทิตย์. (ส.).

อาภากร

น. พระอาทิตย์. (ป., ส.).

อุษณรุจี

ว. มีแสงอันร้อน หมายถึง พระอาทิตย์.

อักกะ น. พระอาทิตย์; ต้นรัก. (ป.; ส. อรฺก).

อุษณกร [กอน] น. ''ผู้กระทําความร้อน'' หมายถึง พระอาทิตย์.