ลำดับตอนที่ #44
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : [คำไวพจน์] ผู้ชาย, นาม/สรรพนามที่เป็นเพศชาย
| กนิษฐภาดา | น. น้องชาย. (-ป. ภาตา ว่า น้องชาย). |
| กะกัง | น. พี่ชาย. (ช. kakang) |
| กระทาชาย | (โบ) น. คนผู้ชาย, กระไทชาย ก็ว่า. |
| กระไทชาย | (โบ; มาจาก กระทาชาย) น. คนผู้ชาย เช่น อันว่ากระไทชาย |
| ผู้หนึ่ง. (ม. คําหลวง กุมาร; มหาราช), กระทาชาย ก็ว่า. |
| กระผม | ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย พูดกับผู้ใหญ่, เป็นสรรพนาม |
| บุรุษที่ ๑. |
| กัน ๑ | (ปาก) ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย พูดกับผู้เสมอกันหรือผู้น้อย |
| ในทํานองกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. |
| เกล้ากระผม | ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย พูดกับผู้ใหญ่ด้วยความเคารพ |
| มากหรือกับพระสงฆ์ผู้ทรงสมณศักดิ์, พูดสั้น ๆ ว่า เกล้า | |
| หรือเขียนย่อว่า เกล้าฯ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. |
| เกล้ากระหม่อม | ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย เพ็ดทูลพระอนุวงศ์ชั้นพระเจ้า |
| วรวงศ์เธอที่มิได้ทรงกรม, พระวรวงศ์เธอที่ทรงกรม และสมเด็จ | |
| พระสังฆราช, ถ้าผู้พูดเป็นเพศหญิงใช้ว่า เกล้ากระหม่อมฉัน, | |
| เขียนย่อว่า เกล้าฯ, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. |
| กระหม่อม | น. ส่วนของกะโหลกอยู่ตรงแนวศีรษะแต่ต่ำกว่าส่วนสูงสุดลงมา |
| ใกล้หน้าผาก ในเด็กแรกเกิดจนถึง ๒ ขวบส่วนนี้จะมีเนื้อเยื่ออ่อน | |
| ปิดรอยประสานกะโหลกที่ยังเปิดอยู่ หลังจากนั้นเนื้อเยื่ออ่อนนี้ | |
| จะกลายเป็นกระดูก, โดยปริยายหมายรวม ๆ ว่า หัว เช่น เป่า | |
| กระหม่อม ลงกระหม่อม, ขม่อม ก็ว่า; คําสําหรับใช้ควบกับคํา | |
| ที่ขึ้นต้น ว่า ``เกล้า'' เช่น ทราบเกล้าทราบกระหม่อม ทูลเกล้า | |
| ทูลกระหม่อม ในการเขียนหนังสือใช้ไปยาลน้อยแทน เช่น | |
| ทราบเกล้าฯ ทูลเกล้าฯ. ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย เพ็ดทูล | |
| เจ้านายชั้นหม่อมเจ้า และพระวรวงศ์เธอที่มิได้ทรงกรม, เป็น | |
| สรรพนามบุรุษที่ ๑. (ราชา) ว. คำรับหรือคำลงท้ายที่ผู้ชาย | |
| ใช้เพ็ดทูลเจ้านายชั้นหม่อมเจ้า. (ย่อมาจาก ขอรับกระหม่อม). | |
| (แผลงมาจาก ขม่อม). |
| เขย | น. ชายที่มาแต่งงานกับญาติผู้หญิง, ผัวของญาติ, เช่น ถ้าเป็น |
| ผัวของลูกสาว เรียก ลูกเขย ถ้าเป็นผัวของป้า เรียก ลุงเขย. |
| ขันที | น. ชายที่ถูกตอน บางประเทศทางเอเชียสมัยโบราณใช้สําหรับ |
| ควบคุมฝ่ายใน. |
| คนดิบ | น. ชายที่ยังไม่ได้บวชเป็นพระภิกษุ. |
| คนสุก | น. ชายที่บวชเป็นพระภิกษุและสึกแล้ว. |
| โคแก่ชอบกินหญ้าอ่อน | (สํา) น. ชายสูงอายุที่ชอบผู้หญิงรุ่นสาว. |
| เจ้าบ่าว | น. ชายผู้เข้าพิธีแต่งงานกับเจ้าสาว. |
| ชาย ๑ | น. คนที่ไม่มีมดลูก, ผู้ชาย ก็ว่า. |
| ชายชาตรี | น. ผู้มีศิลปะหรือฝีไม้ลายมือในการต่อสู้. |
| ชายสามโบสถ์ | (สํา) น. ผู้ที่บวชแล้วสึกถึง ๓ หน, ใช้พูดเป็นเชิงตําหนิว่า |
| เป็นคนที่ไม่น่าคบ. |
| ชายโสด | น. ชายที่ยังไม่ได้แต่งงาน. |
| ชายานุชีพ | (โบ) น. ผัวประจําของหญิงงามเมือง. (ส. ชายานุชีวินฺ). |
| เชิงชายา ๑ | [เชดถา] (กลอน) น. พี่ชาย, คู่กับ กนิษฐา คือ น้องสาว. |
| เชษฐ- ๑ | [เชดถะ] น. พี่ผู้เป็นใหญ่ เช่น เชษฐบุรุษ. (ป. เชฏฺฐ; ส. เชฺยษฺฐ). |
| ว. ''เจริญที่สุด''. (ส.; ป. เชฏฺฐ), (ราชา) ถ้า ใช้ว่า พระเชษฐภคินี | |
| หมายถึง พี่สาว, ถ้าใช้ว่า พระเชษฐภาดาหมายถึง พี่ชาย, ถ้า | |
| ใช้ว่า พระเชษฐา หมายถึง พี่ชาย. |
| ตัวพระ | น. ผู้แสดงละครรําหรือระบํา เข้าเครื่องละครรํา ใช้ลีลาท่ารําแบบชาย, |
| พระเอกในเรื่องลิเก ละคร. |
| เถ้าแก่ | น. ตําแหน่งข้าราชการฝ่ายในในพระราชสํานัก; ผู้ใหญ่ที่เป็นประธาน |
| ในการสู่ขอและการหมั้น; เรียกชายจีนที่เป็นผู้ใหญ่และมีฐานะดี, | |
| เรียกชายจีนที่เป็นเจ้าของกิจการ. (จ. เถ่าแก่). |
| บา | น. ครู, อาจารย์; ชายหนุ่ม. |
| บิตุละ, บิตุลา | (แบบ) น. ลุง, อา, (พี่น้องผู้ชายข้างพ่อ). (ป. ปิตุล). |
| บริพาชก | [บอริพาชก] (แบบ) น. ปริพาชก, นักบวชผู้ชายนอกพระพุทธศาสนา |
| ประเภทหนึ่งในอินเดีย. (ป. ปริพฺพาชก). |
| บุรุษ, บุรุษ- | [บุหฺรุด, บุหฺรุดสะ-] น. ผู้ชาย, เพศชาย, คู่กับ สตรี, ใช้ในลักษณะ |
| ที่สุภาพ; (ไว) คําบอกผู้พูด เรียกว่า บุรุษที่ ๑, คําบอกผู้ที่พูดด้วย | |
| เรียกว่า บุรุษที่ ๒, คําบอกผู้ที่พูดถึง เรียกว่า บุรุษที่ ๓. (ส. ปุรุษ; | |
| ป. ปุริส). |
| บุรุษเพศ | [บุหฺรุดเพด] น. เพศชาย, คู่กับ สตรีเพศ. |
| บัก ๑ | (ถิ่น) น. คําเรียกชายที่เสมอกันหรือตํ่ากว่า ตรงกับคําว่า อ้าย. |
| ปั่ว | (โบ) น. พลเมือง; ผู้ชาย. |
| ปิตุละ, ปิตุลา | น. ลุง, อา, (พี่น้องผู้ชายข้างพ่อ). (ป.). |
| ปริพาชก | [ปะริ-] น. นักบวชผู้ชายในอินเดีย นอกพระพุทธศาสนา, เพศหญิง |
| ใช้ว่า ปริพาชิกา หรือ ปริพาชี. (ป. ปริพฺพาชก). |
| ประสก | (ปาก) น. ชายผู้แสดงตนเป็นคนถือพระพุทธศาสนา, คําที่บรรพชิต |
| เรียกคฤหัสถ์ผู้ชาย, คู่กับ สีกา. (ตัดมาจาก อุบาสก). |
| ปู่ | น. พ่อของพ่อ, ผัวของย่า, ญาติผู้ชายหรือชายที่นับถือชั้นปู่. |
| ปู่ครู | น. ตําแหน่งสมณศักดิ์ครั้งกรุงสุโขทัยเป็นราชธานี. |
| ปู่เจ้า | น. ผู้เฒ่าที่คนเคารพนับถือ, เจ้าปู่ ก็ว่า; เทพารักษ์ เช่น เขาใส่ |
| สมญาเรา ปู่เจ้า. (ลอ). |
| ปู่ทวด | น. พ่อของปู่หรือของย่า. |
| ปู่น้อย | น. น้องชายของปู่. |
| ปุม-, ปุมา | [ปุมะ-] ว. เพศชาย. (ป.). |
| แป๊ะ | (ปาก) น. ชายจีนแก่; ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง. |
| ผู้ชาย | น. ชาย. |
| ผู้ชายพายเรือ | (สํา) น. ผู้ชายทั่วไป เช่น ผู้ชายพายเรืออยู่เต็มไป. (ขุนช้างขุนแผน), |
| ผู้ชายรายเรือ ก็ว่า เช่น ดิฉันเป็นผู้หญิงสาว ไม่เหมือนผู้ชายรายเรือ. | |
| (มิตรสภา). |
| ผัว | น. สามี, ชายที่เป็นคู่ครองของหญิง, คู่กับ เมีย. |
| ผม ๒ | ส. คําใช้แทนตัวผู้พูด เพศชาย ใช้พูดโดยสุภาพ, เป็นสรรพนาม |
| บุรุษที่ ๑. |
| พ่อเล้า | (ปาก) น. ผู้ชายผู้เป็นหัวหน้าเลี้ยงหญิงสาวไว้บำเรอชาย. |
| พ่อ | น. ชายผู้ให้กําเนิดแก่ลูก; คําที่ลูกเรียกชายผู้ให้กําเนิดหรือเลี้ยง; |
| ดูตนคําที่ผู้ใหญ่เรียกผู้ชายที่มีอายุน้อยกว่าด้วยความสนิทสนม | |
| หรือรักใคร่เป็นต้นว่า พ่อนั่น พ่อนี่; คําใช้นําหน้านามเพศชาย | |
| แปลว่า ผู้เป็นหัวหน้า เช่น พ่อเมือง; ผู้ชายที่กระทํากิจการหรือ | |
| งานอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น ค้าขาย เรียกว่า พ่อค้า ทําครัว เรียกว่า | |
| พ่อครัว; เรียกสัตว์ตัวผู้ ที่มีลูก เช่น พ่อม้า พ่อวัว. |
| พ่อม่าย | น. ชายที่เมียตายหรือหย่ากัน. |
| พ่อร้าง | (ถิ่น) น. ชายผู้เลิกกับเมีย. |
| เพื่อนเจ้าบ่าว | น. ชายผู้ทำหน้าที่เป็นเพื่อนของเจ้าบ่าวในพิธีแต่งงาน. |
| พระยาเทครัว | (ปาก) น. ชายที่ได้หญิงเป็นภรรยาทั้งแม่ทั้งลูกหรือทั้งพี่ทั้งน้อง. |
| พ่อเลี้ยง | น. ผัวของแม่ แต่ไม่ใช่พ่อของตัว; (ถิ่นพายัพ) แพทย์; ชายที่มีฐานะดี. |
| พระ | [พฺระ] น. คำใช้แทนชื่อเรียกภิกษุสงฆ์ เช่น วัดนี้มีพระกี่องค์ พระลงโบสถ์, |
| พระพุทธรูป เช่น ชักพระ ไหว้พระในโบสถ์, พระพุทธเจ้า หรือ เนื่องด้วย | |
| พระพุทธเจ้า เช่น เมืองพระ คําพระ พระมาตรัส, ชื่อวันประชุมถือศีลฟังธรรม | |
| ในพระพุทธศาสนา เดือนหนึ่งมี ๔ วัน คือ วันขึ้น ๘ ค่ำ ขึ้น ๑๕ ค่ำ แรม ๘ ค่ำ | |
| และแรม ๑๕ ค่ำ ถ้าเป็นเดือนขาดก็แรม ๑๔ ค่ำ เรียกว่า วันพระ; พระเจ้า, | |
| พระเยซู, (ตามที่คริสต์ศาสนิกชนในเมืองไทยใช้อนุโลมเรียก) เช่น พระลงโทษ | |
| แม่พระ; นักบวช, นักพรต, เช่น พระไทย พระแขก พระฝรั่ง พระจีน พระญวน; | |
| ตัวเอกในเรื่องละคร เช่น ตัวพระตัวนาง; ใช้ประกอบหน้าคําอื่นแสดงความ | |
| ยกย่อง ๑. เทพเจ้าหรือเทวดาผู้เป็นใหญ่ เช่น พระอิศวร พระนารายณ์ พระพิรุณ | |
| ๒. พระเจ้าแผ่นดินหรือของที่เกี่ยวข้องกับพระเจ้าแผ่นดินและเจ้านายชั้นสูง | |
| เช่น พระมหากษัตริย์ พระราชวงศ์ ๓. สมณศักดิ์ชั้นราชาคณะ เช่น พระราชเวที | |
| พระเทพเมธี ๔. นักบวช เช่น พระแดง ๕. สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เช่น พระภูมิ; อิสริยยศ | |
| เจ้านาย เช่น พระรามคําแหง พระนเรศวร พระเทียรราชา; บรรดาศักดิ์ข้าราชการ | |
| สูงกว่าหลวง ต่ำกว่าพระยา เช่น พระสารประเสริฐ พระธรรมนิเทศทวยหาญ, | |
| ใช้ประกอบหน้าชื่อบรรดาศักดิ์พระสนม; โดยปริยายหมายถึงผู้ที่มีเมตตากรุณา | |
| ทรงคุณงามความดีเหมือนพระ เช่น ใจพระ พ่อแม่เป็นพระของลูก. ส. คําใช้แทน | |
| ผู้ที่เราพูดถึง ใช้กับผู้เป็นใหญ่ เช่น พระเสด็จโดยแดนชล, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓ |
| พระเอก | น. ตัวเอกฝ่ายชายในการแสดงละครหรือภาพยนตร์เป็นต้น |
| พระรอง | น. ตัวรองฝ่ายชายในการแสดงละครหรือภาพยนตร์เป็นต้น |
| ภราดร, ภราดา, ภราตร–, ภราตฤ– | [พะราดอน, พะราดา, พะราตฺระ–, พะราตฺรึ–] น. พี่ชาย, น้องชาย. |
| (ส. ภฺราตฺฤ; ป.ภาตา, ภาตุ). |
| ภาตา, ภาตุ | น. พี่ชายน้องชาย. (ป.; ส. ภฺราตฺฤ). |
| ภาติกะ | น. พี่ชายน้องชาย. (ป.; ส. ภฺราตฺฤ + ก). |
| ภาตระ | [พาตะระ] น. พี่ชายน้องชาย. (ส. ภฺราตฺฤ). |
| ภาติยะ | น. ลูกของพี่ชายน้องชาย, หลาน. (ป.; ส. ภาตฺรีย). |
| ภาดร, ภาดา | น. พี่ชายน้องชาย, (ราชา) พระภาดา. (ส. ภฺราตฺฤ; ป. ภาตา) |
| ภิกษุ | น. ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุ). |
| มาณพ | [-นบ] น. ชายหนุ่ม, ชายรุ่น. (ป., ส.). |
| มัชฌิมบุรุษ | น. ชายที่มีวัยปานกลาง, ชายที่มีอายุและกำลังปานกลาง. |
| ยุว, ยุวา, ยุวาน | น. ชายหนุ่ม. ว. หนุ่ม, รุ่น. (ป.; ส. ยุวนฺ, ยุวานก). |
| เยาวพาน | [วะพาน] น. ชายหนุ่ม. ว. หนุ่ม, รุ่น. (แผลงมาจาก ยุวาน). |
| ลุง ๑ | น. พี่ชายของพ่อหรือแม่ หรือชายที่มีวัยไล่เลี่ยแต่แก่กว่าพ่อหรือแม่, |
| คําเรียกชายที่ไม่รู้จักแต่มักจะมีอายุแก่กว่าพ่อหรือแม่. |
| ลูกเขย | น. ชายซึ่งเป็นผัวของลูกสาว. |
| ลูกผู้ชาย | น. เรียกผู้ชายที่มีความยุติธรรม ความซื่อสัตย์ เข้มแข็ง |
| เด็ดเดี่ยว กล้าหาญ และมีความรับผิดชอบ เป็นต้น. |
| ลูกสวาท | น. ชายที่ประพฤติตนอย่างนางบําเรอ. |
| เลกวัด | (โบ) น. ชายฉกรรจ์ที่มีผู้อุทิศถวายให้แก่วัด. |
| ลื้อ ๒ | (ปาก) ส. คำใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย เพศชาย ใช้พูดกับผู้ที่เสมอกัน |
| หรือผู้น้อยในทำนองเป็นกันเอง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒. (จ. ลื่อ | |
| ว่า คำใช้เรียกบุรุษที่ ๒). |
| วีรบุรุษ | [วีระบุหฺรุด] น. ชายที่ได้รับยกย่องว่ามีความกล้าหาญ. |
| สมิงมิ่งชาย | น. ชายชาติทหาร, ยอดชาย. |
| หนุ่มน้อย | น. ชายที่อยู่ในวัยรุ่น. |
| หนุ่มใหญ่ | น. ชายที่อยู่ในวัยกลางคน. |
| หนุ่ม | น. ชายที่มีอายุพ้นวัยเด็ก นับตามความนิยมตั้งแต่ ๑๕-๓๐ ปี. ว. เรียกชาย |
| ที่ยังดูไม่แก่ตามวัย เช่น ดูยังหนุ่มอยู่. |
| หนูตกถังข้าวสาร | (สํา) น. ผู้ชายที่มีฐานะไม่ค่อยดีได้แต่งงานกับผู้หญิง |
| ที่รุ่มรวย, ตกถังข้าวสาร ก็ว่า. |
| อนุชา | [อะนุชา] น. ''ผู้เกิดภายหลัง'', น้องชาย, (ราชา) พระอนุชา. (ป., ส.). |
| อา ๑ | น. น้องของพ่อ, (โบ) เขียนเป็น อาว์ ก็มี. (อีสาน อา ว่า น้องสาว |
| ของพ่อ, อาว ว่า น้องชายของพ่อ). |
| อ้าย ๒ | น. คําประกอบคําอื่นบอกให้รู้ว่าเป็นเพศชายหรือสัตว์ตัวผู้ |
| อายัต | พูดกับคฤหัสถ์, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. (ส. อาตฺมภาว, อาตฺมา). |
| อาตมภาพ, อาตมา ๑ | [พาบ, อาดตะมา] ส. คําใช้แทนตัวผู้พูดสําหรับพระภิกษุสามเณร |
| พูดกับคฤหัสถ์, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. (ส. อาตฺมภาว, อาตฺมา). |
| อุบาสก | น. คฤหัสถ์ผู้ชายที่นับถือพระพุทธศาสนาอย่างมั่นคง. |
| (ป., ส. อุปาสก). |
| ฮาจญ์ | น. เรียกชายที่ได้ไปทำพิธีฮัจญ์แล้ว, (ปาก) หะยี หัจญี หรือ ฮัจญี. |
| ฮาจญะฮ์ น. เรียกหญิงที่ได้ไปทำพิธีฮัจญ์แล้ว, ฮัจญะฮ์ ก็เรียก. |
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น