The Singer Game : Academy of Mafia

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

The Singer Game : Academy of Mafia

เพลงโจทย์วีคสุดท้าย  เลือกได้ตามใจคุณ

การดำรงชีวิตอยู่ในบ้านแม็กดาลเลียที่ต้องอาศัยคะแนนโหวตจากผู้ชม

อาหาร เสื้อผ้า อุปกรณ์ในการช่วยให้คุณฝึกซ้อมทั้งหมดเพื่อขึ้นเวที

จะได้รับการจัดสรรแตกต่างกันไปตามคะแนนโหวต

คุณต้องทำทุกวินาทีให้เต็มที่ที่สุด ทำทุกวันให้เหมือนวันสุดท้าย...

เพราะหากคุณได้คะแนนโหวตน้อยที่สุดของสัปดาห์ ผลของมันน่ะเหรอ? เดาไม่ยากเลย...

คุณต้องตาย! ไม่มีใครช่วยคุณได้


........


สร้างสรรค์อย่างหวั่นใจ โดย Daniel Gin

เนื้อเรื่อง

The Singer Game
by Daniel Gin

*เรื่องราวที่ปรากฎเกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่มีเจตนาร้ายแก่ตัวศิลปินที่ปรากฎในเรื่องใด ๆ ทั้งสิ้น*

----------------------------------------------------------------------------------------


ในห้องสี่เหลี่ยมล้อมรอบด้วยผนังสีขาวที่ถูกปิดไฟมืด ...

มีเพียงโคมไฟหัวเตียงสีเขียวม่วงให้ความแสงสว่างริบหรี่ เตียงนอนสองเตียงถูกจัดให้ชิดติดกัน ใต้ผ้าห่มฝั่งหนึ่งมีร่างนอนคุดคู้ ได้ยินเสียงหอบหายใจแรง อีกคนลุกขึ้นมานั่งกอดเข่า สายตามองไปที่คนข้าง ๆ หล่อนมองอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน

เอมผลักดันตัวเองให้หลุดพ้นจากความง่วงที่กำลังแทรกซึมเข้าสู่ประสาทสัมผัส หล่อนกัดเล็บ ทบทวนบางสิ่งในใจ...อธิษฐานให้ทุกคนอยู่รอดในค่ำคืนพรุ่งนี้ ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าเป็นไปไม่ได้ มองเห็นร่างของเพื่อนร่วมรุ่นซึ่งอายุน้อยกว่าเธอมีบาดแผลเล็กน้อยที่ข้อศอกและแขน หลายรอยตกสะเก็ดไปแล้ว อีกหลายรอยยังสดใหม่ ล้วนเกิดจากการทำโทษ หล่อนดื้อดึงไม่ทำตามกฎของบ้าน หลายครั้งทำให้ถูกริบรางวัลประจำสัปดาห์ และหลายครั้งต้องถูกพาไปเข้าห้องมืด...

น้ำไม่เคยบอกเอมว่าที่นั่นมีอะไร เล่าได้เพียงว่ามันมืดมาก และอยู่ ๆ ลำตัวเธอก็ปรากฏบาดแผล เอมไม่เคยเข้าห้องมืด ไม่เคยแม้แต่จะไปยืนอยู่ตรงโซนอันตรายของผู้ที่ได้คะแนนน้อยในแต่ละสัปดาห์ นึกสงสารน้ำจับใจ

V11 หรือน้ำ เป็นคนเก่งคนหนึ่ง เอมหลงใหลในเสียงอันเป็นเอกลักษณ์และไพเราะของเธอ ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นที่สุดแต่เหมือนเสียงจากสวรรค์ เหมือนเสียงจากคนแปลกหน้าจากแดนไกลที่ฟังแล้วคุ้นเคยทันทีในคราวแรกที่พบกัน แต่ด้วยอุปนิสัยดื้อรั้น ไม่ยอมคน ความดันทุรังของน้ำ ทำให้ตัวหล่อนตกอยู่ในอันตรายนับครั้งไม่ถ้วน

น้ำเริ่มขยับตัวอีกครั้ง แต่ได้แค่นิดเดียว สีหน้าที่เคยสงบก็เปลี่ยนเป็นขมวดคิ้ว คงจะเจ็บแผล เอมปัดผมที่ปรกหน้าขึ้นให้น้ำก่อนยกมือแตะที่หน้าผาก...ตัวร้อน

ยิ่งหลับไม่ลง...

“เอม...”

น้ำลืมตาขึ้น เอ่ยถามอีกคน งัวเงีย

“ทำไมยังไม่นอน?”

“นอนไม่หลับ”

“ทำไมนอนไม่หลับ?”

“มัวแต่ดูหมี...”

น้ำมองหน้าเอม ในความเงียบ เสียงลมหายใจแทบจะดังเข้าไปในเครื่องรับเสียงที่ติดภายในห้อง

“แล้วเห็นหมีมั้ย?”

“ตลกละ...”

“ถ้าไม่มีเรา เอมจะอยู่ยังไงเนี่ย เครียดตายเลย... ”

น้ำยิ้มน้อย ๆ กล้องตัวหนึ่งจากหลายร้อยตัวจับภาพเธอขยายผ่านเลนส์ ซูมเข้าใกล้จนเห็นแววตากังวลทั้งใบหน้าเปื้อนยิ้ม เอมเอื้อมมือมาจับมือน้ำไว้ มองเข้าไปในดวงตา กระซิบเสียงสั่นเครือ

“อย่าพูดแบบนี้...”

เจ้าหน้าที่ควบคุมภาพดึงภาพนั้นขึ้นจอใหญ่ ถ่ายทอดสู่ผู้ชมอีก 65 ล้านคนทั่วประเทศ สายตาแต่ละคู่ของคนดูเปี่ยมไปด้วยความฉงนสงสัยในตัวเอม ในร้านอาหารยามค่ำคืนที่ผู้คนกำลังดื่มกิน บางคนนั่งสังเกตว่าเธอทำอะไร รู้สึกอย่างไร ราวกับกำลังดูภาพยนตร์ บางคนเปิดทีวีทิ้งไว้เพื่อไปอาบน้ำ บางคนเปิดช่องดังกล่าวออกอากาศภายในบ่อนบรรยากาศคึกคัก ที่นั่นไม่มีไฮโล ไม่มีไพ่ แต่เป็นสถานที่พนันขันต่อกันว่า พรุ่งนี้ หมายเลขใดจะถูกเชือด

เพราะนี่คือ Singer Game ร้องเพื่อชีวิต

เตชิตเป็นเจ้าหน้าที่คนหนึ่งในห้องควบคุมของสถานีนั่งกินแฮมเบอร์เกอร์สบายอารมณ์ ขณะที่จ้องเขม็งไปที่จอ มองหญิงสาวชื่อเอม ใช้ความคิด เตชิตวางแฮมเบอร์เกอร์ในมือลง เอ่ยถามชัชชัยรุ่นน้อง

“V12 ทำอะไร?”

“คงกำลังเครียดครับ”

“เรื่อง?”

“V11 ป่วย และเนื่องจากคะแนนโหวตในระหว่างวีคน้อยที่สุด จึงไม่มียาให้ และซ้อมใหญ่ของเธอจะมีเพียงครูคนเดียวที่ได้เข้าให้คอมเม้นท์ ซึ่งต้องเลือกระหว่าง ครูแดนซ์ ครูว้อยซ์ และครูแอคติ้ง ... พูดตรง ๆ เธออาจอยู่ไม่ถึงวันคอนเสิร์ต”

ชัชชัยตอบเนิบ ๆ เตชิตที่พยักเพยิดหน้ารับทราบให้ความสนใจจากเบอร์เกอร์อีกครั้ง เขากินมันจนเหลือครึ่งเดียวพร้อมกับดูดน้ำเต้าหู้งาดำร้อน ๆ ยามดึกเช่นนี้ช่างน่าเบื่อ เขามองดูจอข้อความที่ต้องเลือกขึ้นออกอากาศ ชัชชัยเลือกระบบอัตโนมัติเพื่อปล่อยข้อความที่จะขึ้นหน้าจอ คำว่า “เอมน้ำ” แม้จะมีจำนวนมาก แต่ก็ไม่ได้รับความสนใจจากเขานัก จึงได้แต่ปล่อยให้มันขึ้นจอไปทีละข้อความ ตัดรำคาญ เตชิตปัดเศษขนมปังในมือก่อนนั่งลงข้างเพื่อนที่มองเอมอย่างกังวล ตบบ่า

“นายเล่นข้าง V11 ไว้หรือไง ชัช?”

“เปล่าครับพี่ แค่คิดอะไรไปเรื่อย”

“คงลุ้นสินะ ถึงกระแสจะแรง แต่มันช่วยไม่ได้ โลกมันเป็นแบบนี้ ชีวิตคน ความฝัน ขึ้นอยู่กับสิ่งนั้น...เงิน”

 “เห็นแววตาเธอแล้ว...ผมไม่แน่ใจ”

“ตายไปสักคน ก็เท่ากับตัดคู่แข่งไปอีกหนึ่ง คนชนะได้ทุกอย่าง คนแพ้ไม่เหลืออะไรเลย โลกเป็นแบบนั้น”

“พี่เตพูดมาก็จริง แต่ผมคิดว่า อีกไม่นาน กฎที่เราตั้งขึ้นจะฆ่าพวกเราเอง...”

ชัชชัยมองหน้าเอมที่ปรากฏบนจอ เสียงอึงจากไมโครโฟนภายในห้องนอนนักล่าฝันที่เงียบงันดังขึ้น ตามด้วยเสียงขยับผ้าห่มที่เอมดึงมาคลุมตัวให้กับน้ำ กัญญ์กุลณัช หรือ V11 ที่กำลังป่วยหนัก ชัชชัยเอ่ยอีกครั้ง

“หาก ‘พวกเขา’ ตาย จะเกิดอะไรขึ้น พี่รู้ไหม?”

เตชิตตบบ่าเขาอีกครั้ง ทำไมจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เอมกับน้ำคือสัญลักษณ์แห่งความเปลี่ยนแปลงของเทศกาล ‘ร้องก่อนเชือด’ ครั้งยิ่งใหญ่ ไม่เคยมีผู้คนบ้าคลั่งผู้เข้าแข่งขันในลักษณะที่ “เป็นคู่” อย่างมากมายเช่นนี้มาก่อน ท่านนายกรัฐมนตรียังเคยสั่งให้ส่งสัญญาณสด ๆ ในวันเสาร์เข้าไปที่ทำเนียบรัฐบาลระหว่างการประชุม แม้ว่าในวันนั้น V4 เป็นคนที่ต้องจากไป แต่ความน่าสนใจคือ ผลโหวตในอาทิตย์สุดท้ายของ V11 V12 ที่พุ่งสูงเป็นประวัติการณ์ ทำให้เป็นที่จับตามองของคนทั้งประเทศ ไม่มีใครรู้จริง ๆ ว่าเหตุการณ์ในบ้านทั้งหมดมันเป็นการจัดฉากของนักล่าฝันหรือไม่ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นในบ้านแม็กดาลเลีย ทำให้กระแสสังคมเกิดการเปลี่ยนแปลง หนังสือพิมพ์หลายฉบับสร้างข่าวให้ผู้คนเกิดความเห็นใจคนทั้งคู่...

การแข่งขันครั้งนี้จะเหลือผู้ชนะเพียงคนเดียวได้อย่างนั้นหรือ?

เตชิตก้มลงกระซิบที่หูเพื่อนรุ่นน้อง

“ผมรู้ แต่ห้องนี้มีกล้องวงจรปิด คุณอย่าลืม...”






-To be continued-

---------------------------------------------------------------------
*เรื่องสั้นขนาดยาวหนึ่งตอนจบ รอ edit เพิ่มตอน*