fanfic[AtemxYugi]_Dragon of red_

ลำดับตอนที่ #4 : CH 2

Fanfic_Dragon of Red_

By:มังกรวิญญาณ

CH 2 การพบเจอที่เปลี่ยนไป
...........................................................................................................................................

น่าดีใจเหลือเกินที่พวกเราได้พบกัน เเต่การพบกันคราวนี้ของพวกเรามันเปลี่ยนเเปลงไป...

.................................................................................................................................................................

 ภายในห้องโถงสีขาวสว่างภายในห้องประดับไปด้วยดอกกุหลาบสีขาวสะอาดตาอยู่มากมายมีร่างของหญิงสาวอายุประมาณ20เห็นจะได้นั่งอยู่บนที่นั่งคล้ายกับบัลลังค์ของพระราชาอยู่ ก่อนที่ประตูใหญ่ทำจากไม้อย่างดีจะเปิดออกเผยให้เห็นเด็กหนุ่ม3กำลังเดินเข้าไปหาหญิงสาว

"มาเเล้วสิน่ะ"หญิงสาวลุกขึ้นเต็มความสูงของตนผมสีขาวยาวถึงสะโพกบางเส้นก็ทักเปียไว้เป็นอย่างดีบนหัวประดับด้วยมงกุฏที่มีอัญมณีสีฟ้าขาวติดอยู่ผิวพรรณที่ขาวเหมือนเกินกว่าจะบรรยายเนตรสีฟ้าจับจ้องผู้มาหารอยยิ้มฉีกกว้างอย่างงดงาม

"คุณฮิโระมีธุระอะไรกับพวกข้ารึ"อาเทมยทนกอดอกพลางเชิดหน้ามองหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าบนลังค์"อาเทมพูดให้สุภาพหน่อยสิ"ไคบะปรามเรื่องคำพูดของอาเทม"ฮิฮิ ไม่เป็นไรหรอกข้าไม่ถือสา"ฮิโระยิ้มหวานให้"เเล้วมีธุระอะไรหรือครับ"คราวนี้เป็นฝ่ายที่บาคุระจะถาม

"....ข้ามีเรื่องจะขอร้องพวกเจ้า"ทั้งสามคนที่ได้ยินประโยคนั้นก็ถึงขั้นตกใจเพราะไม่เคยได้ยินคำว่า'ขอร้อง'จากเธอคนนี้เลยซักครั้งเดียว"ระ...เรื่องอะไรน่ะครับ"ไคบะพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อเพราะในรอบสี่พันปี(ที่ตนเกิดมา)เพิ่งจะได้คำข้อร้องจากหัวหน้าเทพมังกรอย่างนี้

"ข้าอยากให้พวกเจ้าลงไปยังโลกมนุษย์"

"!?!?"ทั้งสามคนเงียบรอฟังประโยคต่อไป"ข้าจะให้คนของข้าส่งพวกเจ้าไปยังเมืองๆหนึ่งในโลกมนุษย์"ฮิโระว่าพลางปรบมือเรียกเเล้วก็มีมังกรสีขาวประดับเครื่องทองเต็มยศออกมา"ดะ..เด๋วก่อนครับเพราะอันใดครับถึงจะให้พวกข้าไปยังโลกมนุษย์"บาคุระ

"....ตอนนี้ มีบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในเมืองนั้น"
ฮิโระอธิบายให้บาคุระ"คำทำนายงั้นเหรอครับ"ไคบะถึงขั้นเหงื่อตก"ใช่....."ฮิโระพูดด้วยน้ำเสียงอย่างเเผ่วเบา

"เเค่นี้สิน่ะ งั้นข้าขอไปเตรียมตัวล่ะ"

"หะ...ห๊า!?"ไคบะกับบาคุระหันไปมองอาเทมทันทีพร้อมเห็นรอยยิ้มกว้างของอาเทมตอนเดินจากไป"เขาดีใจอะไรงั้นรึ"ฮิโระที่มองเห็นรอยยิ้มอาเทมก็สงสัย"อา...คงดีใจที่จะได้เจอว่าที่ภรรยาน่ะครับ"บาคุระเป็นคนอธิบายให้ ฮิโระกับไคบะมองหน้ากันด้วยสายตาที่มึนงง

................ตัดไปทางอาเทม....................

อาเทมที่เดินออกมาจากห้องโถงใหญ่ก็กำลังเดินไปตามทางเดินที่ด้านข้างขวาไม่มีราวกั้นอะไรเลยทำให้เห็นท้องฟ้าที่ปลอดโปล่งรอยยิ้มของอาเทมยิ้มกว้างดวงตาที่คาดหวังบางอย่างมองไปยังท้องฟ้า"อีกเดี๋ยวก็ได้เจอกันเเล้วน่ะยูกิ..."สายลมอ่อนๆกระทบใบหน้าของอาเทมที่ดูมีความสุข

...............................................................
................................................
.


........................................................
............................


........................................
..........................

 ท้องนภาสีฟ้าครามโอบคลุมเมืองโดมิโนะในยามเช้าเสียงของผู้คนที่สัญจรไปมาร้านค้าหลายร้านเปิดตอนรับลูกค้า เสียงของรถยนต์น้อยใหญ่ดังไปตามเส้นทางถนนใหญ่ดูเเล้วก็ดูเป็นเมืองที่สงบสุขเเละปกติเหมือนเมืองทั่วไป....

ที่โรงเรียนโดมิโนะ..

 "เฮ้!~ยูกิวันนี้ไปกินข้าวบนด่านฟ้าด้วยกันมั้ย"เสียงหวานใสของเด็กหนุ่มร่างบางนามโจวโนะอุจิเรียกเด็กหนุ่มอีกคนที่มีผมสามสี(เเดง ดำ เหลือง)ผิวพรรณขาวเนียนดวงตาสีม่วงกลมโตกำลังนั่งลวงเอาข้าวกล่องที่อยู่ในกระเป๋าออกมา

"อื้ม!"

...........บนด่านฟ้า!~~~>[]<.............

"นี้ยูกิ ชั้นขอถามอะไรหน่อยสิ"เด็กสาวคนเดียวในกลุ่มนามอันซุเอ๋ยเสียงใสขึ้นโดยยังคีบเนื้อไว้ในมือ"อะไรงั้นเหรอ"ยูกิหันไปมองพลางยิ้มหวานให้"สร้อยที่ยูกิห้อยอยู่น่ะซื้อที่ไหนเหรอ"ยูกิมองดูสร้อยทับทิมที่ตนห้อยไว้อยู่โดยมีพวกเพื่อนๆในกลุ่มให้ความสนใจด้วย

"อ้อ อันนี้เหรอเป็นความลับ ฮิๆ"ยูกิอมยิ้มด้วยท่าทางน่ารักอันซุที่ไม่ได้คำตอบก็ทำเเก้มป่อง

...ใช่มันเป็นความลับ...ที่บอกไม่ได้เลย...มีเพียงประโยคเดียวเท่านั้นที่จะบอก...เค้าคนนั้น..

ยูกิคิดได้อย่างนั้นก็กินข้าวกล่องต่อไปด้วยอารมณ์ที่มีความสุขสุดๆเพื่อนๆในกลุ่มที่เห็นยูกิกินข้าวไปร้องเพลงไปด้วยก็งงไปกันหมดบางคนก็มองหน้ากันเลยด้วยซ้ำเเล้วคาบเรียนก็ดังขึ้น

[เย็นวันนั้น //ขี้เกียจอีกเเล้วใช่มั้ยห๊า!!=[]=<<คนอ่าน]

"นี้ยูกิวันนี้ชั้นมีธุระน่ะขอโทดด้วยน่ะ"โจวโนะอุจิเดินเข้ามายกมือไหว้ราวกับลูกหมาสำนึกผิด"ไม่เป็นไรหรอกชั้นกลับบ้านคนเดียวได้นา"ยูกิล่ะจากการเก็บของหันมายิ้มให้เเล้วโจวโนะอุจิก็รีบบึงวิ่งออกจากห้องไปทันทีก่อนจะมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาหายูกิ

"อะ...เออ..มุโต้"เด็กหนุ่มเดินไปหายูกิด้วยท่าทีเก่ๆกังๆใบหน้านี้เเดงเผือด"หืม?"ยูกิหันไปมองเพื่อน(ร่วมห้อง)ที่เข้ามาหา"อะ..เออ..วันนี้กลับบ้านกับผมมั้ยครับ"เด็กหนุ่มว่าด้วยท่าทีที่เขิลอายยูกิลังเลอยู่ซักนิดก่อนจะตอบตกลงเพราะยังไงก็อยากมีเพื่อนส่งกลับบ้านTT^TT

...............................

"อะ..เออนี้มุโต้"

"หืม?"ยูกิหันไปยิ้มให้เพื่อน"สร้อยเส้นนั้นน่ะยูกิได้มาจากไหนเหรอ"เพื่อนคนนั้นชี้ที่จี้ทับทิมยูกิยกมันขึ้นมาดูก่อนจะอมยิ้มด้วยท่าทีที่น่ารัก"ความลับนะ"ยูกิเอานิ้วชี้ทาบที่ปากของตนก่อนจะเดินนำระริ้วไปไกล


...............

"ขอบคุณน่ะที่มาส่ง"ยูกิโบกมือลาเพื่อนที่มาส่งตนถึงที่บ้านเพื่อนที่เห็นอย่างนั้นก็โบกมือกลับด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งกระโดดโลดเต้นกลับบ้านตน "ปู่ฮะ!~กลับมาเเล้วฮะ"ยูกิเดินเข้าร้านไปก่อนจะทำธุระส่วนตัวอีกหลายๆอย่าง

ที่ห้องนอน...

"เฮ้อ~"ยูกิทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มก่อนจะหยิบจี้ขึ้นมามอง 'เมื่อไร...คุณจะมารับผมน่ะ...?'ยูกิกำจี้ไว้ในมืออย่างเเนวเเน่อดทนรอวันเวลาที่จะได้พบกับเค้า....

พบกับเค้า...ที่มาพรากจูบเเรกของเราไป...เเละ...พรากหัวใจของเราไปอีกด้วย..

"อา...เทม..."ยูกิเรียกขานชื่อของเด็กคนนั้น..ที่พรากหัวใจของเค้าไปก่อนจะเกิดเหตุฉับพลันขึ้นความมืดครอบคลุมห้องของยูกิความมืดที่ดำสนิทยิ่งกว่าราตรีกำลังจะเข้าปะทะตัวขอยูกิ"นะ...นี้มัน..เกิดอะไรขึ้น.."ยูกิกระเทิบติดผนังห้องก่อนที่ตรงหน้าตนจะปรากฏควันสีดำ

 ดวงตาสีอัญชันเบิกกว้างเสียงที่จะร้องกลับหายไปความรู้สึกกลัวกำลังครอบคลุมหัวใจของเด็กหนุ่ม ควันสีดำพุ่งเข้าใส่ยูกิหมายจะคร่าชีวิตนี้ทิ้งซะเเต่ก็ต้องไร้ผลเพราะมีเเสงสีเเดงสว่างจากจี้ที่ยูกิถืออยู่ทำให้กลุ่มควันสีดำเเทบจะเเตกกระเจิง

"อะ..อึก!"ของเเข็งยาวพุ่งตีใส่ศีรษะของยูกิจากด้านหลังโดยไม่ทันระวังยูกินอนล้มฟุบบนเตียงโดนที่หัวเริ่มมีเลือดไหลอาบมาถึงเเก้มเเสงสีเเดงเริ่มหายไปเเต่ควันดำนั้นก็ไม่สามรถทำอะไรได้อีกเเล้วร่างๆหนึ่งที่เป็นคนทำร้ายยูกิเดินเข้าไปใกล้

"เอาไงดีครับหัวหน้า"

"ปล่อยให้เสียเลือดตายอย่างน่าสังเวชเเบบนี้ล่ะดี"สิ้นเสียงหัวเราะร่างนั้นกับควันสีดำก็หายไปปล่อยให้ร่างของเด็กหนุ่มที่มีเลือดอาบหัวนอนเเน่นิ่งอยู่อย่างนั้น หลังจากที่กลุ่มควันสีดำหายไปได้ไม่นานเเสงสีเเดงก็สว่างวาบขึ้นอีกครั้งปรากฏร่างของเด็กหนุ่มคนนึง

"...ใครเป็นคนทำร้ายเจ้ากัน..ยูกิ!!"เด็กหนุ่มตรงหน้ารีบอุ้มร่างอรชรบินออกนอกมาต่างไปหมายจะไปส่งร่างนี้ที่โรงพยาบาลยูกิที่เหลือสติเพียงน้อยนิดก็ได้รับความรู้สึกบางอย่าง..มันเป็นความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก.......


'....ใครกัน...เค้าคือใคร...กัน....'คิดได้เพียงเท่านั้นเด็กหนุ่มก็สลบไปโดยมีความรู้สึกที่ค้างคาไว้อยู่ในใจของตน......


..............................................................
............................................................................................................
 
.........................................................................................
สักนิส.....

"อา~~สายเเล้วสายเเล้ว!"ร่างของเด็กหนุ่มที่มีรูปร่างบางชื่อโจวโนะอุจิวิ่งตรงไปอย่างไม่คิดชีวิตเพราะนี้มันเลยเวลาทำงานของเค้าตั้งนานเเล้ว

''เห้ โจวโนะอุจิ"
"หืม..โอ๊ะ มีอะไรเหรอ ฮอนดะ"
"วันนี้ไปเล่นเกมที่เปิดใหม่มั้ยล่ะ"
"กะ...เกมเหรอ! อ๊ะ..ขอโทดน่ะฮอนดะวันนี้ชั้นมีงานน่ะ"
"อะไรกัน!เเป๊บเดียวเอง"
".....งั้นก็ได้เเต่สัญญาน่ะว่าเเป๊บเดียว"

เเล้วผลออกมาเป็นยังไงล่ะ....เล่นซะติดลมเลยเราT_T

"อุ๊บ!"ระหว่างที่วิ่งไปคิดไปอยู่นั้นตนก็ได้ไปวิ่งชนใครคนนึงเค้ารอซะล้มหงายหลังทั้งคู่"อู๊ยยย"โจวโนะอุจิครางเสียงดังพลางกุมหัวที่ไปเขกกับอะไรซักอย่าง"หัดดูทางบ้างสิฟ่ะ เจ้ามนุษย์นี้!"ร่างสูงผมสีน้ำตาลเข้มชื่อไคบะกุมคางของตนที่โดนหัวโจวโนะอุจิเขก

"ขะ...ขอโทดน่ะ!พอดีชั้นเหม่อไปหน่อย"โจวโนะอุจิลุกขึ้นขอโทดพร้อมยื่นมือหมายจะช่วยเค้าเเต่เค้ากลับตีมือให้ไปห่างๆ"ไม่ต้องหรอกข้าลุกเองได้"ไคบะลุกขึ้นปัดฝุ่นให้ตนโจวโนะอุจิมองด้วยสายตาอยากจะเชือดเฉือนคนตรงหน้า

อะไรกัน!..คนเค้าอุตสาห์ขอโทดเเล้วเเท้ๆ

 "งะ...งั้นชั้นขอตัวก่อนเลยล่ะกัน!"โจวโนะอุจิพูดกระเเทกเสียงก่อนจะวิ่งอ้อมไปไกล "เชอะ!เพราะงี้ไงถึงไม่อยากมาโลกมนุษย์"ไคบะบ่นขมุบขมิบพลางทำท่าจะเดินไปหากไม่ติดที่ว่าตนเจอของอะไรบางอย่างเข้า

"หืม...ผ้าเช็ดหน้าของมนุษย์คนนั้นรึ"ไคบะก้มเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวที่ลายขอบมีรูปสุนัขสีน้ำตาลท่าทางน่ารักตัวนึงไคบะมองทางที่ร่างบางวิ่งไปก่อนจะถอนหายใจดังเฮือก

'ยังไงก็คงต้องเอาไปคืนล่ะน่ะ'คิดได้อย่างนั้นก็เก็บผ้าเช็ดหน้าใส่กระเป๋ากางเกงพลางเดินไปตามทางที่ร่างบางวิ่งไป

.........................................................................
__________________________________________________________________
เสดดด!~ไปอีกตอน!!!!!!=[]=<<พังเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้าน โอย!ปวดหลังค้าปวดหลังเมื่อยสังขารหมดเเล้วล่ะค้า...ยังไงก็ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจให้หน่อยน่ะค้าา^[]^//พูดจบเเล้วไปหายาทาเเก้ปวดเมื่อย