คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 5 (100%)[เเก้ไข]
By:มังกรวิญญาณ
บทที่ 5 ทำลาย
.............................................................................................................................................................................
//พรึบ//
“ที่นี้มัน...ที่ไหนกัน”ยูกิมองไปรอบที่มีแต่ป่าในยามค่ำคืนเสียงของอีกาและสัตว์อื่นๆก้องเสียงร้องจนแสบแก้วหูยูกินั่งกอดเข่าด้วยความนึกกลัวต่อเสียงและกลิ่นอายบรรยากาศรอบตัว “อาเทม...อาเทมคุณอยู่ที่ไหน...”น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างสั่นกลัวน้ำตาไหลลงอาบแก้มที่ขาวเนียน
“ไม่มีทางซะหรอก!”แล้วยูกิก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆก็มีความมืดเข้ามาตรึงมือและขาของตนอย่างรวดเร็วจนยูกิแทบจะไม่ทันได้ตั้งตัว “คะ...คุณเป็นใครกัน...”ยูกิเอ่ยเสียงสั่นพลางกวาดมองรอบๆตัวภาพป่าก็หายไปมีเพียงความมืดมิดเท่านั้นก่อนยูกิจะได้ยินเสียงรองเท้าส้นสูงเดินใกล้เข้ามา
!!!!
ร่างของเด็กสาวที่อายุไม่ต่างจากยูกินัก ผมสีน้ำเงินยาวมาถึงเอวดวงตาสีน้ำเงินกำลังฉายถึงความริษยาและความเคียดแค้นจนยูกิยังรู้สึกได้เธอสวมชุดรัดรูปสีดำที่พออยู่ในความมืดก็เหมือนจะมีแค่ส่วนกหัวกับแขนของเธอ “แก..บังอาจมาแย่งอาเทมที่รักของข้า..”เถอะพูดเสียงสั่นด่วยความโกรธเสียงกัดฟันดังเล็ดลอกจากปากของเธอ
“มันเรื่องอะไรกัน..ชั้นไม่เข้าใจที่คุณพูด...”ยูกิมองเธอด้วยสายตาค่อนถามว่าเธอเป็นใคร “เหอะ! มนุษย์อย่างเจ้ากล้ามาหวานเสน่ห์ใส่เทพมังกรอย่างอาเทมเนี่ยน่ะ!”เธอตรงเข้าดึงผมของยูกิอย่างแรงจนเสียงหวานร้องอุทานด้วยความเจ็บปวด
“โอ้~!เป็นผู้ชายซะด้วยรึ..อาเทมไปสนใจมนุษย์ชายนี้งั้นรึ!!”เธอเอ่ยตวาดไม่รู้ว่าเธอตวาดใส่ใครกันแน่ “ขอร้องล่ะ..อย่าทำชั้นเลย”ยูกิเอ่ยอย่างนึกกลัวผู้หญิงตรงหน้าของตน “หึงั้นข้าจะบอกให้ก็ได้...”
“เพรายังไงซะเจ้าก็คงจะจำอะไรไม่ได้...เพราความทรงจำทั้งหมดของเจ้าจะหายไป!”
เธอกลายร่างเป็นมังกรสีฟ้าเหมือนสายน้ำก่อนจะพ่นน้ำขนาดใหญ่ใส่ร่างของยูกิ ยูกิจมอยู่ในตัวน้ำที่ไม่มีทีท่าจะหายไปภายในหัวของยูกิมีประโยคของผู้หญิงคนนั้นพร้อมเสียงหัวเราะดังก้องอยู่ในหัว
“ชื่อของข้าคือมิโอะ...ผู้ที่จะเป็นว่าที่ภรรยาคนใหม่แทนเจ้าไง ฮ่าฮ่าฮ่าๆๆๆๆ”
…………………………………………
……………………….
…………………………………
…………………..
………………………………………………………
“จะยอมบอกหรือไม่บอกถ้ายอมบอกแกจะได้ไปสบายกว่านี้”
ร่างสูงเอ่ยเสียงเย็นแต่แฝงไปด้วยความโกรธกำลังไล่ต้อนปีศาจที่กำลังจนมุมอยู่ในมุมตึก “ขะ...ข้าไม่รู้..ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น!”ร่างของปีศาจถึงกับสั่นผวาเมื่อเจอแรงกดดันอันมหาศาลได้จากตัวของอาเทมดวงตาสีแดงคมฉายแววดุร้ายอย่างเห็นได้ชัดเมื่ออยู่ในความมืด
“เห๊ยๆ พอได้แล้วได้แล้วมั้ง อาเทม”
“จะให้ข้าปล่อยเจ้านี้ไว้โดยยังไม่รู้ตัวคนที่ทำร้ายยูกิอย่างงั้นรึ!”
อาเทมตวัดตาคมไปมองบาคุระจนบาคุระได้โดนแรงกดดันของอาเทมเข้าไป “ข้าหมายถึงว่าหากเจ้าไปทำให้มันกลัวมากเดี๋ยวก็ไม่ได้ความซะหรอก”บาคุระเหงื่อตกทันทีเมื่อเห็นอาเทมโกรธจนขีดสุดๆ“...งั้นก็ได้”เมื่อเห็นว่าหากทำอย่างงี้คงไม่ได้ความอาเทมก็ลดความโกรธลงไปได้ครึ่งนึง
“แล้วแกจะบอกได้หรือยังว่า หัวหน้าที่ทำร้ายมนุษย์นั้นเป็นใคร”บาคุระ
“ถะ....ถ้าข้าบอกพวกท่านจะปล่อยข้าไปมั้ย”
“ข้อเสนอเรื่องมากน่ะเจ้านี้ อยากโดนไหม้เกรียมนักใช่มั้ย”
“บะ...บอกก็ได้จ๊ะ บอกก็ได้”เมื่อได้ยินคำขู่ของอาเทมปีศาจก็ยอมบอก “ข้าก็ไม่รู้ชัดหรอกเพราหัวหน้าของพวกเรา”อาเทมและบาคุระตั้งใจรอฟัง “ข้าจำได้แค่ว่าหัวหน้าข้าเป็น..มัง..”
ฟุ่บบ!! ฉึก!!!
ปีศาจล้มลงนอนราบโดยมีเลือดที่เกิดจากของมีคมปลักกลางหัวอาเทมเงยมองบนตึกก็เห็นเงาคนวิ่งออกไปปีกสีแดงกางออกสยายบินขึ้นตามร่างที่สวมชุดคลุมบินไปปล่อยไว้ให้บาคุระจัดการกับปีศาจ
“ชิ!ตายคาที่สินะ”บาคุระสถบเบาๆเมื่อเข้าไปตรวจสอบสภาพโดยรวมของปีศาจ “แล้วจะทำยังไงต่อละเนี่ย”ร่างสูงหันซ้ายหันขวาหาเบาะแสที่จะชี้ตัวคนร้าย
................................................................................................
..................................................................
..........................................................................
...................................................
“..................”
หน้าห้องพักผู้ป่วยของมุโต้ ยูกิมีร่างของเด็กสาวยืนอยู่ก่อนเธอจะเลื่อนประตูเข้าไปในห้องดวงตาสีแดงของเธอตวัดมองร่างของยูกิที่หลับสนิทเธอเดินเข้าไปอยู่ข้างๆมือเรียวขาวยกขึ้นแตะหน้าผากมนก่อนจะทำปากขมุบขมิบราวกับท่องบทสวดแสงสีแดงจากสร้อยคอเปล่งขึ้นอีกครั้งนึง
“...อย่า..เรามาช่วยท่าน...”เสียงหวานเอ่ยเคารพต่อมังกรแสงสีแดง เมื่อมังกรแสงสีแดงเห็นว่าเธอไม่มีทีท่าว่าจะทำร้ายเจ้าของก็กลับเข้าไปในจี้ทับทิมเมื่อมังกรสีแสงหายไปเธอก็ท่องบทสวดต่อคราวนี้มีแสงสว่างสีขาวเกิดจ้าออกมาเปล่งสว่างทั่วห้อง!
เธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง..ภาพรอบตัวเธอเป็นท้องฟ้าเธอมองไปรอบๆก่อนจะได้ยินเสียงคำรามของสัตว์บางอย่าง..
..มันคือร่างขนาดเท่าตึกของมังกรสีแดงดวงตาของทั้งสองสบตากันก่อนจะเกิดความเงียบขึ้น...
เจ้าเป็นใคร...ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้
“....เราว่าท่านอย่ารู้เลยดีกว่า..เอาเป็นว่าข้าจะมาบอกท่านเรื่องนึง”เธอเท้าเอวข้างนึงก่อนจะพูด “...มนุษย์ของท่านได้เสียความทรงจำของท่านไปแล้ว..”มังกรสีแดงชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่เธอพูด
หมายความว่ายังไง...
“...มุโต้ ยูกิ ถูกใครบางคนทำลายความทรงจำของท่านไป”
มังกรสีแดงนิ่งค้างแทบจะทำอะไรไม่ถูกเธอเห็นทีท่าว่าเป็นอย่างงี้ก็พูดต่อ “แต่เราพอจะมีทางช่วยท่านได้...”มังกรสีแดงขยับกายเข้าไปหาเธอ
ช่วยอะไร....
“เรามีเบาะแสคนที่ทำลายความทรงจำของมนุษย์นั้นอยู่”
..................................................................................
...................................................
................................
.................................................................
.........................................
...........
ต่อๆ...
=o=’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’<<นี้คือหน้าของผม
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าตึกที่สูงเชียดฟ้าและแน่นอนว่าต้องเป็นบริษัทของไอเจ้าบ้าเก๊กอย่างหมอนั่นแน่ๆผมไม่รู้ว่าเค้าชื่ออะไรแต่ที่แน่ๆว่าหากผมอยู่ใกล้มันนานเกินมันจะเป็นคนทำให้ผมเป็นบ้า
“เจ้าจะอ้าปากให้แมลงวันเข้าไปทำรังรึไงกัน”
มาแล้วครับ- -เจ้าของเสียงที่ทำให้ผมปวดหัวจี๊ด!
“เชอะมันคงจะบินไปเกาะขี้หน้าเหม็นๆของนายมากกว่าละสิ”ผมเชิดตามองมองมันอย่างเจ้าคิดเจ้าแค้น “มาวันแรกก็ปากดีใส่ประธานเชียวน่ะ เจ้าสุนัขเอ๊ย”มันยิ้มกวนครับ..=_=*ผมอยากไปต่อยหน้ามันซักตั้งจริงจริ๊ง!!
“เห๊อะ!นายมันก็ปากสุนัขนั้นแหละ!แล้วทำไมนายถึงมาให้ชั้นมาดูบริษัทบ้าๆของนายด้วย!!”ผมมองหน้ามันที่ยิ้มแบบเปลก “นี้เจ้ายังไม่เข้าใจรึไง ข้าให้เจ้ามาทำงานที่นี้นับแต่นี้ต่อไป”ห๊ะ! อะไรน่ะพูดอีกทีสิเพื่อว่าผมอาจจะหูฝาดไป
“วะ....ว่ายังไงน่ะ!”
“ข้าบอกว่าจะให้เจ้ามาทำงานที่นี้ หูหนวกรึไงกัน”
แท่ม แท่ม แท่ม แท๊ม!!!=O=ผมไม่ได้หูฝาด ไม่ได้ยินผิด ไม่ได้หูหนวกและไม่ได้ฝันมันจะให้ผมไปทำงานที่ทำงานของมัน..มัน...มัน...!!<<เอกโค้ “แล้วเรื่องอะไรที่ชั้นต้องไปทำงานที่บริษัทของนาย!!”ผมชี้ไปที่ตึกสูงเชียดฟ้าไม่ทราบว่ามันจะสูงไปติดต่อพระอินทร์บนสวรรค์รึยังไง
“ไม่มีอะไรทำมันก็แค่นั้น”ปิ๊ด!!ดูเหตุผลของมันฟังแล้วมันชั่งหน้าสรรค์เสริญด้วยบาทาซะจริ๊งง!! “ชั้นไม่ใช่ของเล่นของนายน่ะเฟ้ย!!!=[]=”ว่าแล้วผมก็กะว่าจะไปตั้นหน้ามันซักตั้งแต่ติดที่ว่ามีคนมาเรียกผมซะก่อน “โจวโนะอุจิ ทัตสึยะสิน่ะค่ะ”หญิงอายุวัยกลางคนเข้ามาเรียกชื่อผมเธอแต่งตัวดูดีมีฐานะมาก
“ครับ?”
“ขอเชิญไปเตรียมตัวทำงานวันแรกเลยน่ะค่ะ^^”
“เออ.....ผมไม่ได้จะมา...”
“ไปเดี๋ยวนี้เลยคะ”
“ครับ!=[]=V”ผมรีบรับคำทันทีที่เธอกดเสียงต่ำจนน่ากลัวผมเหมือนจะได้ยินเสียงคิกคิกดังมาจากเจ้าขี้เก๊กนั้นน่ะแล้วเธอก็นำทางผมเข้าไปในบริษัทผมมองไปรอบๆภายในชั้นแรกอย่างอึ้งเพราะด้านนอกก็อึ้งพอแล้วด้านในนี้ยิ่งกว่าอึ้งได้อีก
“นี้คือห้องทำงานคุณน่ะค่ะ”เธอยิ้มแล้วผายมือข้างนึงเชิญให้ผมเข้าไปดูในห้องทำงานห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างกระจกแผ่นขนาดใหญ่ติดให้เห็นวิวด้านนอกโต๊ะทำงานนี้จะเรียกว่าเป็นโต๊ะผู้บริหารก็ยังได้นี้อย่ารวมถึงที่นั่งน่ะ “เออ....แล้วผมเป็นพนักงานแผนกอะไรเหรอครับ”ผมเกาแก้มข้างนึงเบาๆด้วยนิ้วชี้
“คุณเป็นเลขาช่วยงานท่านประธานค่ะ”ห๊ะ!!อะไรน่ะพูดอีกทีสิ๊!!- -V
“อะไรน่ะคร้าบ..^^;;”ผมยิ้มแหย่ๆเธอยิ้มกว้างกว่าเดิม “เลขา-ช่วย-งาน-ท่าน-ประ-ธาน-ค่ะ”เน้นด้วย....
-__-;;นี้ผมต้องมาเป็นเลขาให้ไอ...ไอ...!!!!!!!!<<โกรธจนพูดไม่ออก
“งั้นก็ขอให้มีความสุขกับงานใหม่และตำแหน่งใหม่น่ะค่า~”
เธอเดินจากไปด้วยรอยยิ้มตอนนี้ผมกำลังจะเป็นลมหงายท้องตึงอยากจะบ้าตาย..นี้ผมต้องมาเป็นเลขาให้เจ้าขี้เก๊กนั้นด้วยแล้วรู้สึกเลยว่าชีวิตผมมันไร้ค่า...Y_Y
คอยดูเถอะเจ้าขี้เก๊กแล้วชั้นจะหาทางแก้เผ็ดนายซะให้เข็ดให้รู้บ้างว่ามาเล่นกับใคร!!=^=*
________________________________________________________________________________________________________
่อ๋อย...หวัดมันกินเราซะอยู่หมัดเลย(เพราะงี้เเหละเวลาอัฟถึงได้ช้าลง)ยังไงก็ช่วยคอมเม้นให้หน่อยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น