ข้ามภพสยบแค้น

ลำดับตอนที่ #1 : 1

"คะ..คุณหนูเจ้าค่ะ..นายท่านให้มาเชิญคุณหนูไปที่เรือนใหญ่เจ้าค่ะ"

"อืม..ออกไป"

ร่างบอบบางที่ยังคงนั่งจิบชาร้อนๆอย่างไม่ใส่ใจคำสั่งขณะที่อี้หมิงสาวใช้ส่วนตัวเดินวนไปมาอย่างกังวล

"คุณหนูเจ้าค่ะจะทำยังไงดีเจ้าค่ะ นายท่านต้องโกธรมากที่คุณหนูห้าบาดเจ็บ"

"คงเช่นนั้นกระมั้ง.."

"โธ่คุณหนูเจ้าค่ะ ไหนจะฮูหยินรองอีกนะเจ้า่ค่ะ นางยิ่งจ้องหาเรื่องคุณหนูของบ่าวอยู่ด้วยนะเจ้าค่ะ คราวนี้ไม่รู้ว่านายท่านจะทำโทษอย่างไรกับคุณหนู"

"อย่างนั้นหรือ..หึหึ..อี้หมิงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน เจ้าคิดว่าข้ายังควรนิ่งเฉยอยู่เช่นนั้นรึ เจ้าไม่คิดว่าข้าควรจะเรียกร้องในสิทธิ์ที่เป็นของข้ากลับมาคืนหรืออย่างไร"

"คุณหนู!ทำไมถึงกล่าวเรื่องนี้เจ้าค่ะ"

"เพราะมันถึงเวลาที่ข้าควรใช้สิทธิ์ที่เป็นของข้าเสียที.."

"ขออภัยที่เพ่ยเออร์มาช้าเจ้าค่ะ.."

"หึ กว่าจะมาได้นะข้านึกว่าข้าจะต้องส่งเกี้ยวไปรับเจ้ามาเสียแล้ว"

เพ่ยอิงฮวางขยับกายเหยียดหลังตรงปรายตามองหน้าฮูหยินรอง

"บุตรีของภรรยาหลวงสนทนากับบิดา ใครให้อนุชั้นต่ำจากหอคณิกาเสนอหน้ามาพูดแทรกตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้"

เสียงตวาดดังขึ้นเรียบๆจากปากบุตรีผู้ไม่เคยโต้ตอบใดๆมาก่อนทำให้เพ่ยหยางหย่งผู้เป็นบิดาถึงกับตะลึงก่อนจะเปลื่ยนสีหน้าเป็นดำคลื้ม

"หุบปากเดี๋ยวนี้ นังลูกไม่รักดี"

"หึ ดูเหมือนบิดาจะหลงลืมไปแล้วกระมั้งว่าข้าเป็นใครและอยู่ในฐานะอะไร.."

เสียงเย้ยหยันจากเรียวปากบางที่ดังขึ้นพร้อมกับร่างบางที่เยือนย่างเข้ามาใกล้ทำให้เพ่ยหยางหย่งนิ่งอึ้งจ้องมองบุตรีตรงหน้าตาอย่างคาดไม่ถึง

"โครม!."

ร่างอวบอิ่มในชุดหรูหราของฮูหยินรองที่ลอยไปกระแทกผนังห้องก่อนจะตกไปกองกับพื้นต่อหน้าสามีที่ยืนตะลึงมองการกระทำของเพ่ยอิงฮวาง

"เจ้า..เจ้ากล้าดียังไง"

"ทำไมเจ้าค่ะบิดา ข้าทำอะไรผิดเหรอเจ้าค่ะในเมื่อที่นั่งตรงนั่นใช่ที่ที่อนุชั้นต่ำจะเสนอหน้ามานั่งมันเป็นที่สำหรับภรรยาเอกและบุตรีเท่านั้นลูกกล่าวเช่นนี้ถูกต้องหรือไม่บิดา"

เพ่ยอิงฮวางเอ่ยถามเสียงเรียบและเย้ยหยันทำให้เพ่ยหยางหย่งพูดอะไรไม่ออก

"อี้หมิง"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

"ตบปากนังอนุชั้นต่ำสิบครั้ง"

"เจ้าค่ะคุณหนู"

ผลัวะๆๆๆๆๆๆๆ

"ทะ ท่านพี่ ฮึกๆทะท่านพี่"

"ลั่วเออร์.."เพ่ยหยางหย่งผวาเข้าไปประคองร่างเมียรักทันที ใบหน้าคมดำมืดมองรอยนิ้วที่ประทับบนใบหน้าของลั่วอี้เหม่ยอนุภรรยาสุดรักอย่างแค้นใจ

"เจ้าทำเกินไปแล้วนะ เพ่ยอิงฮวาง"

"ไม่เท่าที่พวกท่านทำหรอกบิดา เทียบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ..หึ..และที่ข้ามาพบท่านวันนี้เพื่อจะสั่งให้ท่านทำโทษน้องห้าที่กล้าหาญขนาดพาบ่าวไพร่ชายหญิงไปทำร้ายคนของข้าที่เรือนอิงฮวางโบราณว่าตีหมาให้ดูเจ้าของ..ดูท่าน้องห้าจะไม่เคยได้ยินหรือไม่ก็กินดีหมีดีพยัคฆ์มากระมั้งถึงกล้ากระทำการชั่วช้าถึงเพียงนี้ เห็นที่ว่าลูกคงจะปล่อยปละละเลยหน้าที่พี่สาวที่ดีไปนาน ครั้งนี้ลูกจะตัดใจให้บิดาเป็นผู้กล่าวโทษก็แล้วกันหวังว่าลูกจะได้ยินการลงโทษน้องห้าที่ชัดเจนนะเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นโทษฐานลอบทำร้ายปลงพระชนม์พระนัดดาแห่งองค์จักรพรรดิ์คงไม่จบที่นี่แน่ๆเกรงว่าตระกลูเพ่ยของบิดาทั้งสามชั่วโครตจะจบในเร็ววันนี้"

"นี่เจ้า..เจ้า"

เพ่ยหยางหย่งชี้หน้าบุตรีตรงหน้าอย่างตกตะลึงขณะที่เพ่ยอิงฮวางปรายตามองบิดาและอนุลั่วอี้เหม่ยอย่างเย้ยหยัน

"และอีกอย่างข้าไม่ต้องการให้ใครเข้าใจผิดว่ามารดาของข้าที่เป็นธิดาคนเดียวขององค์จักรพรรดิ์เป็นภรรยาที่ได้สามีต่ำช้ายกย่องหญิงคณิกาเชิดชูเหนือภรรยาหลวงอีก..แม้แต่ครั้งเดียว..บิดาจงจดจำให้ขึ้นใจมิเช่นนั้นผลตอบแทนสำหรับชายต่ำช้ามันแสนทรมารยิ่งกว่าความตายเสียอีกข้าจะขอเตือนบิดาด้วยความเคารพยิ่ง ข้าขอตัว"

เพ่ยหยางหย่งรีบขยับร่างถอยห่างจากอนุคนโปรดอย่างรวดเร็วเมื่อสิ้นประโยคบอกกล่าวอันแสนเรียบง่ายจากเพ่ยอิงฮวางแถมก่อนจะพ้นร่างบุตรีที่ถูกลืมยังมีประโยคที่ทำให้เขาถึงกับสั่นสะท้าน

"อี้หมิง ส่งข่าวให้องค์รักษ์เสื้อทองมาพบข้าในวันพรุ่งนี้ยามสาย"