แนะนำตัวละคร
จางจินเป่า เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกอาจารย์ที่เป็นพระของวัดเส้าหลินเก็บมาเลี้ยงเอาไว้ตั้งแต่เด็กเมื่อครั้งหนีจากทหารของมองโกล เขาหลงรักเสิ่นหยง ลูกสาวคหบดี แต่นางกลับไปรักกับ พี่ร่วมสาบานจูหยวนจาง จินเป่าจึงยอมถอยห่างจากนาง จนได้พบกับซือหยิงที่หน้าเหมือนกับเสิ่นหยงทุกกระเบียดนิ้ว แต่นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว ทำให้เป็นคู่กัดกันอยู่บ่อยครั้ง จนเมื่อจินเป่าถูกพิษและซือหยิงได้สละร่างกายของนางให้เพื่อรักษาเขาโดยไม่ลังเล ทำให้เขาเห็นใจนางในที่สุด
จูหยวนจาง พี่ร่วมสาบานของจินเป่า เข้าร่วมขบวนการกองโจรโพกผ้าแดง จนกลายเป็นผู้นำกองทัพโค่นล้มราชวงศ์หยวนของมองโกล แต่แรกนั้นรักอยู่กับเสิ่นหยง แต่ด้วยอุปสรรคมากมายทำให้เขาพลัดพรากกับนาง และได้อยู่ร่วมกับหม่าจือหลัน บวกกับมีคนใส่ไฟว่าเห็นเสิ่นหยงอยู่กับจินเป่า ทำให้เข้าใจผิด เขาจึงยอมเข้าพิธีแต่งงานกับจือหลัน
เสิ่นหยง / หยงเอ๋อ ลูกสาวคนเดียวของคหบดีผู้ร่ำรวย เสิ่นว่านซาน เป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวาน ไม่ทันโลก ไม่เคยรู้ว่าแท้จริงแล้วตนเองเป็นเพียงเด็กที่เสิ่นว่านซานเก็บมาเลี้ยง เคยได้รับการช่วยเหลือจากทั้งจินเป่าและหยวนจาง จากท่านชายของมองโกลที่หมายปองนางอยู่ สุดท้ายนางก็มีใจให้กับหยวนจางจนยอมตกเป็นของเขา หารู้ไม่ว่าอนาคตข้างหน้านางต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานเพราะผู้ชายคนนี้มากมาย
ซือหยิง ศิษย์ของสิบิลี่ ศรัตรูของคิวชู่กีเจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง นางถูก สิบิลี่เก็บมาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก ซึ่งความจริงแล้วนางกับเสิ่นหยงเป็นพี่น้องฝาแฝด ที่พลัดพรากจากกัน นางได้พบกับจินเป่าเมื่อครั้งที่สิบิลี่มาแก้แค้นคิวชู่กี และแอบหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ แต่ภายนอกนางมักแสดงท่าทีเย็นชาและดุร้าย จนจินเป่า เรียกนางว่าเป็น นางมารร้าย ในขณะที่เสิ่นหยง คือนางฟ้า สำหรับเขา
หม่าจือหลัน ลูกสาวผู้ก่อตั้งลัทธิบัวขาว ผู้นำกองโจรโพกผ้าแดงที่ต่อต้านการกดขี่ของราชวงศ์หยวน (มองโกล) เมื่อแรกนั้นนางได้พบกับจินเป่าและแอบมีใจให้เขา จนคิดชวนเขาไปเข้าร่วมลัทธิบัวขาว แต่ จินเป่าปฏิเสธเพราะตนเองยังมีภาระหน้าที่กับเส้าหลิน ซ้ำเขาเองก็มีใจให้กับเสิ่นหยงอยู่ จินเป่าจึงแนะนำ จูหยวนจาง ให้กับ หม่าจือหลัน ภายหลัง จูหยวนจางได้เข้าร่วมรบกับกองโจรโพกผ้าแดง ความใกล้ชิดทำให้นางหลงรัก จูหยวนจาง
ฮั่วหลัง ศิษย์อีกคนของสิบิลี่ ซึ่งหลงรัก ซือหยิงอย่างลึกซึ้ง เขาจึงคอยขัดขวางความรักของซือหยิงกับจินเป่าทุกวิถีทาง
เฉินโหย่วเลี้ยก (แหม่..เป็นแค่ตัวร้ายแต่ ชื่อเรียกยากจริ๊ง) ไม่ค่อยแน่ใจกับตำแหน่งเท่าไหร่นะคะ แต่น่าจะเป็นแม่ทัพ ของมองโกล หรือไม่ก็ เป็นอีกก๊ก แบ่บ..มันรบกันได้มั่วมาก ทุกคนต่างก็อยากได้อำนาจจนไม่รู้ใครเป็นใครเลย เอาเป็นว่าอิตานี่เป็นอีกคนหนึ่งที่อยากได้คัมภีร์ไท่เก๊ก (ในหนังจะออกเสียงว่าไท่หยินจินชิง อะไรประมาณนี้ล่ะค่ะ ถ้าฟังดี ๆ เวลามันเถียงกันจะได้ยินคำนี้บ่อยมาก) และเป็นศรัตรูตัวสำคัญของพระเอกทั้งสอง..(เอ..หรือนายเอกกะพระเอกดี << ยังจิ้นไม่เลิก)
ไป๋เล่าเฟย เจ้าเกาะดอกเหมย ซึ่งแท้จริงแล้ว เป็นพี่สาวของ จินเป่าที่พลัดพรากจากกันตั้งแต่จินเป่ายังเป็นทารก
สิบิลี่ ศรัตรู ที่มีความแค้นอยู่กับคิวชู่กี และต้องการคัมภีร์ไท่เก๊กเช่นกัน
คิวชู่กี เจ้าสำนักบู๊ตึ๊ง คนปัจจุบัน แอบช่วยเหลือจินเป่าให้ฝึกวิชาเพลงหมัดไท่เก๊กจนสำเร็จในที่สุด
เจ้าอาวาส วัดเส้าหลิน
รองเจ้าอาวาสวัดเส้าหลิน อาจารย์ของจินเป่า ที่ได้รับการช่วยเหลือจากพ่อแม่ของจินเป่าตอนที่ถูกทหารมองโกลตามล่า จนพ่อกับแม่ของจินเป่าต้องตายเพราะช่วยเหลือตน ท่านจึงพาจินเป่ามาเลี้ยงที่วัดเส้าหลินโดยที่ไม่รู้ว่าจินเป่ายังมีครอบครัว คือพี่สาวเหลืออยู่
เสิ่นว่านซาน คหบดีที่เก็บเสิ่นหยงมาเลี้ยงและรักเหมือนลูกแท้ ๆ แต่แรกนั้นไม่ชอบจูหยวนจาง เพราะเห็นว่าเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายเท้า และคอยขัดขวางความรักของทั้งคู่ สุดท้าย ความตายของเขาก็ยังคงเป็นชนวนเหตุให้ความรักที่แตกร้าวของทั้งคู่ไม่สามารถประสานกันได้อีก
ท่านผู้นี้ไม่แน่ใจว่าเป็นใคร ฟังไม่ออก(จริง ๆ คือไม่ได้ตั้งใจฟังมัวแต่มองหน้าพระเอก) ไม่มีใครตอบได้.. แต่เดาว่าน่าจะเป็นปราชญ์ที่อยู่ข้างกายองค์หมิงไท่จู่ (จูหยวนจาง) ตามประวัติศาสตร์ ชื่อว่า หลิวป๋อเหวิน เพราะในเรื่องเขาคนนี้เป็นกุนซือ และที่ปรึกษาให้กับจูหยวนจางอยู่ตลอดระหว่างการทำศึกขับไล่มองโกล (เดาล้วน ๆ ใครรู้ช่วยบอกที 
)
)cr.Jasson Langille
ตอนที่1-3
กล่าวถึงในยุทธภพมีสำนักใหญ่ที่มียอดฝีมืออยู่มากมายนับไม่ถ้วน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คงไม่พ้นบู๊ตึ๊ง ที่ปัจจุบันปกครองโดย คิวชู่กี เจ้าสำนักที่ชราภาพมากแล้ว แต่ยังไม่สามารถหาผู้เหมาะสมที่จะมาสืบทอดเพลงมวยไท้เก๊กอันเลื่องชื่อได้ ทำให้มีผู้หมายโค่นล้มเขาและแย่งชิงคัมภีร์เพลงมวยไท้เก๊กไปจากบู๊ตึ๊งอยู่มากมาย...
ย้อนกลับมาที่วัดเส้าหลิน จางจินเป่าเด็กหนุ่มวัย 18 มีนิสัยซุกซนอยากรู้อยากเห็นเขาจึงไปแอบดู หมิงคงไต้ซือ กับ 18 อรหันต์ ฝึกวิทยายุทธทุกวัน จนถูกจับได้ หมิงคงไต้ซือสั่งให้ 18 อรหันต์สั่งสอนเขา จึงพบว่า จินเป่านั้น แอบเรียนรู้วิชาจนเก่งกาจ โชคดีที่ ซันเหมา เณรน้อยเพื่อนของจินเป่ามาแจ้งข่าวเรื่องที่อาจารย์ของจินเป่าเรียกพบ เรื่องจึงยุติลง
เจ้าอาวาส และรองเจ้าอาวาส (อาจารย์ที่เลี้ยงดูจินเป่า) เรียกไปพบเรื่องที่ บู๊ตึ๊งจะจัดงานชุมนุมชาวยุทธขึ้น เจ้าอาวาสได้มอบหมายให้รองเจ้าอาวาสไปแทนตนเอง และให้ จินเป่าและซันเหมาเป็นผู้ติดตาม (พูดกันอยู่นานมากสรุปได้แค่เนี้ย!)
คืนก่อนออกเดินทางจินเป่าฝันเห็นคนแก่เคราขาว เรียกเขาว่าจางซานฟง เขาบอกว่าเขาคือ จางจินเป่าไม่ใช่จางซานฟง และไม่รู้ว่าจางซานฟงเป็นใคร แต่ชายแก่กลับบอกกับเขาว่า จินเป่าก็คือซานฟง ซานฟงก็คือจินเป่า พวกเขาคือคนคนเดียว แล้วก็จากไป จินเป่าตกใจตื่นแล้วก็ลืมเรื่องนั้นไปซะสนิท
ระหว่างเดินทาง จินเป่าก็ไปพบกับเสิ่นหยงลูกสาวคหบดีผู้ร่ำรวยกำลัง รับเขียนอักษรเพื่อนำเงินบริจาคไปมอบให้กับผู้ยากไร้จากภัยสงคราม ทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของนาง ยิ่งเมื่อได้เห็นใบหน้าที่งดงามของนางก็ทำให้เขาหลงรักหมดใจทันที ระหว่างนั้น ปุ๊ฮั่ว ท่านชายมองโกลเข้ามาหวังจะลวนลาม (ไอ่นี่แลดูน่ากลัวและหื่นมาก เท่าที่ดูแปลได้ว่า จะให้เสิ่่นหยงวาดอักษรลงบนหน้าอกให้ บร้าป่าว เสิ่นหยงไม่ยอมเลยคืนเงินให้ แต่ดันโดนจับมือเอาไว้ ลวนลามชัด ๆ เลยเจอตบไปหนึ่งดอก สะใจมาก ณ จุดนี้)
จินเป่าช่วยนางเอาไว้ได้ โดยมีหม่าจือหลันที่ออกท่องยุทธภพ หวังหาคนเก่งมาเข้าร่วมลัทธิบัวขาวของผู้เป็นพ่อ และเพื่อมาร่วมงานชุมนุมชาวยุทธที่บู๊ตึ๊งอยู่ในเหตุการณ์ด้วย (จือหลันปลอมเป็นผู้ชายอยู่นะ แต่ให้ตายเถอะ มันดูเป็นชายตรงไหนเนี่ย แล้วเสิ่นหยงก็ดูนางออกเพราะเห็นรอยเจาะที่หู??..)
จินเป่าเดินทางต่อกับอาจารย์และได้มาพักที่วัด..(ชื่อไรทำไม่ได้แล้ว) จนได้พบกับจูหยวนจางที่บวชเป็นเณรอยู่ (ยังไม่ได้เป็นพระนะจ๊ะ เพราะอายุไม่ถึง) สองคนคุยกันถูกคอจึงชวนกันออกไปเที่ยวเล่น (แหม..เจอกันแป๊บเดียวน้องจางชวนออกเดทเลยนะ ไวไฟเกิ๊น กร้ากก << บ้าไปแล้ว) บังเอิญไปพบกับเสิ่นหยงที่กำลังถุกปุ๊ฮัว ลวนลาม (อีกแล้ว วัน ๆ ไม่มีไรทำรึไง..) ทั้งสองคนเลยช่วยเสิ่นหยงหนีไป
รุ่งเช้าจินเป่าต้องออกเดินทาง และเดินสวนทางกับเสิ่นหยงกับพ่อที่ต้องหนีจากบ้านและมาขอพักที่วัด เพื่อไม่ให้ปุ๊ฮัวตามพบ แต่ ปุ๊ฮัวก็ให้ลุกน้องตามสืบจนพบที่อยู่ของเสิ่นหยง และตามมาหวังจะทำมิดีมิร้ายขณะที่เสิ่นหยงกำลังไหว้พระขอพร หยวนจางซึ่งแอบอยู่หลังองค์พระใช้อะไรซักอย่างจำไม่ได้อีกแล้ว ตีหัวของ ปุ๊ฮัวจนเลือดอาบ หยวนจางกับเสิ่นหยงคิดว่า ปุ๊ฮัวตายแล้ว หยวนจางเลยให้เสิ่นหยงใส่เสื้อผ้าของปุ๊ฮัว ส่วนหยวนจางปลอมเป็นโจรโพกผ้าแดงจับเสิ่นหยงในคราบ ปุ๊ฮัว เป็นตัวประกันพาหนีออกไปจากวัดจนได้ เขาพาเสิ่นหยงมาไว้ในที่ปลอดภัยและบอกเสิ่นหยงให้กลับบ้านไปหาพ่อ ส่วนเขาจะหนีไปอีกทางเพื่อเป็นตัวล่อ..
ตัดมาที่หม่าจือหลันเดินทางมาพบกับเฉินโหย่วเลี้ยก แล้วมีเรื่องกัน ระหว่างต่อสู้กันนั้นก็ไปพบกับพวกของจินเป่า (บังเอิญจริ๊ง) อาจารย์ของจินเป่า เข้าช่วยจื่อหลันเอาไว้ ทำให้เฉินโหย่วเลี้ยกไม่พอใจมาก
กลับมาที่เรื่องราวของอิตาหื่นปุ๊ฮัว ลูกน้องคิดว่าตายแล้วเลยเอาตัวไปที่ศาล และฟ้องร้องเอาผิดจูหยวนจาง หลิวป๋อเหวิน ที่เป็นบัณฑิตและทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาของผู้ว่าการศาลเห็นว่า ปุ๊ฮัวนั้นไม่ใช่คนดี ซ้ำยังเป็นพวกมองโกลที่กดขี่ชาวจงหยวน (ภาคกลาง) จึงเกลี้ยกล่อมให้ผู้ว่า (ไม่แน่ใจว่าเป็นผู้ว่าหรือนายอำเภอนะคะ) จัดการไม่ให้เรื่องนี้เผยแพร่ออกไปโดยกำจัดลูกน้องของปุ๊ฮัวที่มาด้วยให้หมด แล้วเอาร่างไปกลบฝังให้มิดชิด แต่ปรากฎว่าอิตานี่ดันไม่ตาย โดนฝังดินแล้วยังโผล่กลับขึ้นมาได้ ( มันเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย!!!)
ย้อนกลับมาที่งานชุมนุมชาวยุทธที่บู๊ตึ๊ง ที่เห็นเถียง ๆ กันมากมายฟังไม่ค่อยออกนั้น ก็เพราะทุกคนต้องการคัมภีร์ไท่เก๊ก (ช่วงนี้เราจ้องแต่หน้าพระอกอย่างเดียวไม่ได้สนใจสิ่งอื่นใด 55+)
คิวชู่กี จึงปรากฎตัวออกมาเพื่อมอบของให้กับทุกคนสร้างความแปลกใจให้กับหม่าจือหลันและเฉินโหย่วเลี้ยกที่ได้ไปขโมยมาเมื่อคืนก่อนหน้า โดยที่จินเป่าตามไปพบ แต่ปรากฎว่าไม่มีเล่มไหนเป็นของจริงเลย
ทุกคนยังคงพักอยู่ที่บู๊ตึ๊ง จินเป่าพบว่าหม่าจือหลันถูกเฉินโหย่วเลี้ยกเล่นงาน เลยเข้าต่อสูกับเฉินโหย่วเลี้ยก คิวชู่กี่กับอาจารย์ของเขามาพบ อาจารย์ของจินเป่าจะห้าม แต่คิวชู่กีกลับมองอย่างชื่นชม สุดท้ายจินเป่าก็ถุกอาจารย์ลงโทษให้นั่งคุกเข่าอยู่กลางแจ้งจนกว่าจะสำนึกผิด (จริง ๆ คือไม่รู้ว่านานแค่ไหน..==")
จินเป่าคุกเข่าอยู่เป็นเวลานาน ช่วงเวลาสลึมสลือคล้ายอยู่ในความฝันบวกกับเสียงระฆังที่ได้ยินทำให้เขาลุกขึ้นมา รำมวยไท่เก๊กราวกับถูกสะกดจิต ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยฝึก.. ซันเหมาไปตามอาจารย์กับคิวชู่กี่มาดู เมื่อทั้งสองเรียกสติของเขาคืนมา จินเป่าก็จำไม่ได้แล้วว่าตนเองทำอะไรลงไปบ้าง
ระหว่างนั้นราชครูของราชสำนักมองโกล (ดูจากการแต่งตัวคิดว่าน่าจะใช่ มั่วได้อีก..) เข้ามาเจรจาหวังในคัมภีร์ไท่เก๊กของบู๊ตึ๊งเช่นกัน แล้วก็พล่ามกันไปพักใหญ่ สรุปว่าตกลงกันไม่ได้ (แล้วมันจะพูดเยอะแยะไปทำไม??) ขณะนั้น จูหยวนจางที่เดินทางผ่านมาก็มาเห็นกองทัพมองโกลที่โอบล้อมเขาบู๊ตึ็งเอาไว้พร้อมกับปืนใหญ๋ จูหยวนจางรู้ว่า เสิ่นว่านซานกำลังพาเสิ่นหยงมาที่เขาบู๊ตึ๊งด้วย จึงเป็นห่วงมาก ออกวิ่งไปที่เขาบู๊ตึ๊งหวังเตือนทุกคนสุดกำลัง
ลืมอิตา ปุ๊ฮัวไปเลย หลังจากปุ๊ฮัวโผล่มาจากหลุมได้สำเร็จก็ความจำเสื่อมกลายเป็นคนปัญญาอ่อน แต่ดัีนเดินมาถูกทาง จนมาถึงกองทัพของมองโกลได้ซะงั้น สุดยอดด!!
ทางด้านเขาบู๊ตึ๊ง เมื่อตกลงกันด้วยวาจาไม่ได้ก็ต้องสูกันแต่กลับไม่มีใครสู้วิชา พยัคฆ์คำราม (วิชานี้เคยเห็นมีคนใช้ในเรื่องอื่น แต่ไม่รู้เรื่องนี้จะเรียกแบบเดียวกันป่าวเพราะฟังไม่ออก) ของ ราชครูมองโกลได้ซักคน
จินเป่าจึงเสนอตัวรับฝ่ามือของราชครู 3 ครั้ง ถ้าผ่านไปได้ ราชครูกับกองทัพมองโกลจะต้องล่าถอยจากบู๊ตึ๊งไป ในที่สุดจินเป่าก็รับฝ่ามือทั้ง 3 ครั้งนั้นได้โดยความช่วยเหลือจากคิวชู่กี ขณะนั้น หยวนจางก็เข้ามาแจ้งข่าวเรื่องกองทัพมองโกลและปืนใหญ่ พร้อม ๆ กับที่ลูกปืนตกลงมาพอดิบพอดี ทุกคนตกใจมากไม่เว้นแม้แต่ราชครู เพราะตัวเองไม่ได้เป็นคนสั่ง แถมตัวเองก็เกือบถูกลูกหลงไปด้วย..
ที่แท้คนสั่งก็คือ ปุ๊ฮัว ที่สติไม่เต็มนั่นเอง แต่พวกทหารไม่รู้เรื่องนี้จึงได้ปฏิบัติตาม เมื่อทุกคนในบู๊ตึ๊งล้มตายไปมากมาย และเมื่อเห็นว่าตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเหมือนกันจินเป่าจึงแนะนำให้ราชครู กับ คิวชู่กี ร่วมมือกัน ใช้วิชา เพื่อทำให้ระเบิดย้อนกลับไปที่กองทัพมองโกล ทั้งสองคนทำสำเร็จตามความคาดหมายทำให้ ราชครูตัดสินใจไม่รุกรานบู๊ตึ๊งและหาเรื่องคิวชู่กีอีก
จบตอน 1-3 เกินไปนิด ๆ
......................
ตอนที่ 4-6
......................
ตอนที่ 4-6
ต่อจากตอนที่แล้ว.... จูหยวนจางกับจางจินเป่ากลับมาพบกันอีกครั้ง ทั้งสองสอบถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างที่แยกจากกันไป ขณะที่จินเป่ากำลังเล่าเรื่องที่ตัวเองต่อสู้กับราชครูมองโกลอาการบาดเจ็บก็กำเริบ หยวนจางจึงรีบประคองไปที่เตียง (ไม่ต้องแปลกใจว่าจะย่อตอนนี้มาทำไร ไม่เห็นสำคัญเนอะ แต่สำหรับเรามันสำคัญมากตรงที่ ตอนดูให้อารมณ์อยากยุให้พี่จูจับน้องจางกดลงไปเลย ไหน ๆ ก็ไปถึงเตียงแล้วนี่ จะให้เสียเที่ยวทำไม 555+) พอดีกับที่อาจารย์ของจิ่นเป่าให้คนมาตาม จินเป่าจึงออกไป (แหม..มาขัดจังหวะทำม้ายย)
ทางด้านเสิ่นหยงกับพ่อก็มาถึงบู๊ตึ๊งโดยสวัสดิภาพ ได้พบจูหยวนจาง เสิ่นว่านซานเห็นความสัมพันธ์ของลูกสาวกับจูหยวนจางก็ไม่พอใจฐานะของหยวนจางจึงคิดใช้เงินฟาดหัว เพื่อให้หยวนจางเลิกคบหากับเสิ่นหยง (เน่าซะไม่มี) แน่นอนว่าหยวนจางก็ไม่รับ (หยิ่งตามสไตล์พระเอก) แต่ก็ยอมบอกลา ตัดสัมพันธ์กับเสิ่นหยงแต่โดยดี
ทางด้านจินเป่า กลับมาพบกับอาจารย์ พอดีกับคิวชู่กีเองก็ต้องการมาเพื่อตรวจอาการของเขา และเพื่อเป็นการตอบแทนจินเป่า จึงมอบยา และตุ๊กตาทองคำให้ ในขณะเดียวกันหม่าจือหลันที่ต้องการให้จินเป่าไปเข้าร่วมกับกองกำลังของตนเพราะเห็นถึงความเก่งกาจก็ได้มาเจรจากับเขา แต่จินเป่าปฏิเสธและบอกว่าจะแนะนำคนอื่นให้แทน ซึ่งคนที่ว่าก็คือจูหยวนจาง นั่นเอง
กลับมาที่จูหยวนจางอกรักรักคุดก็มานั่งดื่มเหล้าตามสูตร จินเป่าก็ตามมาคุยเรื่องที่ตกลงกับหม่าจือหลันเอาไว้ ไม่รู้ยังไงพี่จูดันเข้าโหมดเศร้านึกถึงเรื่องของพ่อแม่ น้องจางก็ปลอบตามระเบียบ และบอกว่าหยวนจางยังดีที่มีพ่อแม่ แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าพ่อแม่เป็นใคร หยวนจางเลยต้องเป็นฝ่ายปลอบจินเป่าแทน จากนั้นสองคนก็สาบานเป็นพี่น้องกัน ( แหม..กินเหล้าไหเดียวกันด้วยนะ นี่มันจูบทางอ้อมชัด5555+ อารมณ์วายนี่เก็บทุกเม็ดจริง ๆ)
จากนั้นจินเป่าก็พาหยวนจางมาแนะนำให้หม่าจือหลัน หยวนจางตกลงเข้าร่วมกับหม่าจือหลันจึงไปลาจินเป่าเพื่อออกเดินทาง เขาออกเดินทางไปโดยไม่ล่ำลาเสิ่นหยงซักคำ ทำให้นางเสียใจมาก จินเป่าที่เห็นเหตุการณ์ตลอดก็เสียใจไม่แพ้กัน แต่เขาก็ตัดสินใจว่าจะตัดใจจากนาง เพราะรู้ดีว่านางไม่ได้รักเขาแต่รักพี่ใหญ่จูหยวนจาง (ตอนที่เอาดอกไม้ไปให้เสิ่นหยงแล้วบอกว่า หยวนจางฝากไว้ให้ ทำให้เสิ่นหยงดีใจมาก แต่จินเป่ากลับเศร้าซะเองนี่ ซึ้งน้ำตาแทบไหล T^T) วันรุ่งขึ้น จินเป่ากับอาจารย์ก็เดินทางกลับวัดเส้าหลิน
ทางด้านมองโกล เรื่องของอิตาหื่นปุ๊ฮัวก็ยังไม่จบ ท่านพ่อของปุ๊ฮัวส่งราชครูไปสอบถามที่ศาลถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น โดยมีหลิวป๋อเหวินเป็นคนรับหน้า พูดอะไรกันบ้างก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าราชครูจริง ๆ แล้วไม่ใช่คนเลว (ราชครูคนนี้ชื่อ ซื่อ ๆ อะไรนี่แหละค่ะ ไม่รู้ฟังผิดป่าว) แต่ต้องทำตามหน้าที่ เขารู้ความจริงแล้วแต่ให้โอกาสปล่อยหลิวป๋อเหวินไป (ตรงนี้ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมถึงปล่อยไปคนเดียว งง..)
ทางด้านเส้าหลิน จินเป่ากลับมาถึงวัดเส้าหลินก็พบว่าภายในตุ๊กตาทองคำ มีคัมภีร์ที่ทุกคนต้องการซ่อนอยู่ ซึ่งแท้ที่จริงแล้ว เป็นแผนการของคิวชู่กีที่ต้องการมอบให้จินเป่านั่นเอง จินเป่าได้ฝึกวิชาตามคัมภีร์จนเก่งกาจขึ้นอีกขั้น พอดีกับที่เส้าหลินกำลังจะจัดงาน ฝ่าด่าน 18 อรหันต์ จินเป่าจึงเสนอตัวเข้าร่วม และใช้ซันเหมาเป็นคู่ซ้อม (เวลาที่จินเป่าอยู่กะซันเหมานี่ฮาและน่ารักดี 55+)
ส่วนจูหยวนจางระหว่างเดินทางก็ได้มีโอกาสช่วยเหลือคนกลุ่มหนึ่งเอาไว้ คนเหล่านั้นจึงได้ยกย่องเขาเป็นพี่ใหญ่ หลังจากนั้นเขาก็ได้พบกับคนของมองโกลที่ออกตามล่าเขา แต่หยวนจางก็สามารถหนีรอดมาจนถึงค่ายทหารของหม่าจือหลันได้ (จริง ๆ เป็นของพ่อนาง แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไรค่ะ ==) หยวนจางมอบหยกของจื่อหลันให้ แต่ถูกเข้าใจผิดว่าไปขโมยมาจึงถูกสั่งลงโทษ พอดีคนสนิทของจือหลัน (คนนี้ชื่ออะไรก็ไม่รู้อีกแหละ แต่เห็นหยวนจางเรียกว่าพี่ซู คงแซ่ซู มั้ง) กลับมาพอดี หยวนจางเลยไม่ถูกลงโทษ แต่ด้วยความที่อิตาซูคนนี้แอบชอบจื่อหลัน จึงคิดกันหยวนจางออกไปเลยเกลี้ยกล่อมหลอกให้หยวนจางจากไปแถมให้เงินฟาดหัวอีกแล้ว แต่หยวนจางก็พระเอก ไม่รับตามเคย..
ส่วนจือหลันพอกลับมาก็สอบถามถึงหยวนจาง เมื่อรู้ว่าเขาไปแล้วจึงรีบไปตามกลับ แต่หยวนจางตอนนี้หยิ่งแล้วเลยไม่ยอมกลับ (ซะงั้น) ต้องให้สาวยืนง้อนานสองนาน แถมตกน้ำตกท่าถึงได้ยอม (หล่อเหลือเกินนะ ต้องให้สาวง้อตลอด)
กลับมาที่เส้าหลิน ระหว่างที่ถามความสมัครใจของคนที่จะเข้าไปฝ่าด่าน 18 อรหันต์ บรรดาอาจารย์ก็พาคนที่เคยเข้าไปผ่านประสบการณ์โหดมาแล้ว ออกมาขู่ให้กลัวเล่น ๆ ประมาณว่า บางคนพิการ บางคนตาย ทำให้ไม่มีใครกล้าลองของ มีแต่จินเป่ากับศิษย์เส้าหลินอีกคน (ที่พฤติกรรมแลดูคล้ายตัวอิจฉาละครในไทยมาก) สมัครใจเข้าร่วม สุดท้ายอิตาตัวอิจฉาก็โดนอัดเละ ส่วน จินเป่าฝ่าด่าน 18 อรหันต์สำเร็จ แต่ก็บาดเจ็บสาหัสปางตาย.
......................................
......................................
ตอนที่ 7-9
ทางด้านฮ่องเต้มองโกล ไม่สนใจการบริหารบ้านเมืองได้แต่ลุ่มหลงในสุรานารี ซ้ำยังปรารถนาในคัมภีร์ของบู๊ตึ๊งเช่นกัน จึงได้มอบหมายให้ท่านพ่อของปุ๊ฮัว (น่าจะมีตำแหน่งเป็นอำมาตย์ หรือไม่ก็อ๋อง แบ่บว่ามั่วนะคะ) ไปดำเนินการเรื่องนี้
กลับมาที่จินเป่าที่บาดเจ็บสาหัสได้เจ้าอาวาสใช้พลังช่วยรักษาชีวิต แต่ก็ยังไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ เจ้าอาวาสจึงสละพลังยุทธทั้งหมดเพื่อรักษาชีวิตของจินเป่าไว้ และหวังให้จินเป่าใช้วิชาความรู้และพรสวรรค์ที่มีช่วยปกป้องดูแลเส้าหลิน แต่ก่อนที่มรณภาพ เจ้าอาวาสก็ได้เล่าประวัติของจินเป่าให้เขาฟังว่าพ่อแม่ของเขาเป็นคนที่ช่วยชีวิต เจ้าอาวาสตอนที่ยังเป็นแค่ฆราวาสไว้จนตัวตาย (ที่แท้เป็นเจ้าอาวาสนี่เองที่เก็บจินเป่ามาเลี้ยง ดูนานซะจนจำไม่ได้เลย 55+)
จากตอนที่แล้วลืมบอกไปว่า ที่ต้องมีการฝ่าด่าน 18 อรหันต์ก้เพราะคนที่เป็นศิษย์เส้าหลินจะออกนอกเส้าหลิน ไปท่องยุทธภพได้จะต้องฝ่าด่าน 18 อรหันต์ให้ได้เสียก่อน จินเป่าที่ต้องการออกไปผจญภัยในยุทธภพหาประสบการณ์จึงเข้าร่วม และได้เดินทางออกจากเส้าหลินตามที่ได้ตั้งใจไว้
ฮ่องเต้มองโกลมีราชโองการให้ราชครูไปทำอะไรซักอย่าง (ฟังไม่ออก ดูไม่รู้จริง ๆค่ะ ขออภัย แต่น่าจะเป็นเรื่องไม่ดีแหละ) ราชครูไม่ยอมทำตาม และหักขาตัวเองเพื่อรับโทษโดยไม่ยอมให้คนอื่นแตะต้อง ในที่สุด เขาก็ถูกปลดออกจากตำแหน่ง
กลับมาที่จูหยวนจางบ้าง บรรดาคนที่เขาช่วยไว้ระหว่างทางในตอนที่แล้วก็ได้มาเข้าร่วม กับกองกำลังปฏิวัติด้วย มีการลองใจให้ตื่นเต้นกันเล็กน้อยก่อนรับเข้าเป็นพวก จากนั้นก็มีการมอบหมายงานแรกให้หยวนจางกับพรรคพวกพิสูจน์ตัวเองโดยการปลอมตัวปะปนเข้าไปเป็นสายลับในกองทหารมองโกล และจัดการตัดกำลังของพวกมองโกล
ย้อนมาทางจินเป่าอีกที ไม่รู้เดินทางอิท่าไหน ก็มาเจอเข้ากับ คนของเฉินโหย่วเลี้ยกเข้าพอดี จึงได้ลอบติดตามไปจนถึงค่ายทหารของเฉินโหย่วเลี้ยก (น้องจินเป่านับวันยิ่งน่ารัก ไรท์เห็นแล้วน้ำตาแทบไหลพรากด้วยความปลาบปลื้ม) และได้รู้ว่า เฉินโหย่วเลี้ยกได้บังคับสู่ขอ เสิ่นหยงมาจากเสิ่นว่านซานและกำลังจะจัดพิธีแต่งงานโดยที่นางไม่เต็มใจ เขาจึงลอบเข้าไปช่วยเหลือ
จินเป่าปลอมเป็นเสิ่นหยงแอบอยู่ใต้ผ้าห่ม ขณะที่เฉินโหย่วเลี้ยกเมาและกำลังจะมาเข้าหอกับนาง จากนั้นเขาจึงสกัดจุดเฉินโหย่วเลี้ยกเอาไว้ (ฉากนี้ฮาอ่ะ) ทั้งคู่หนีมาได้ พอดีฝนตกจึงเข้ามาหลบฝนอยู่ในถ้ำแห่งหนึ่ง บรรยากาศเป็นใจสุด ๆ แต่จินเป่าก็เป็นสุภาพบุรุษยอมออกไปตากฝนอยู่ข้างนอกถ้ำ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินทางไปด้วยกันจนไปเจอกระท่อมหลังหนึ่ง จินเป่าจึงตัดสินใจออกไปเพื่อล่อเฉินโหย่วเลี้ยกโดยทิ้งเสิ่นหยงที่ขาแพลงเอาไว้ และได้ท่านยายคนหนึ่งช่วยเอาไว้ พอเขากลับมาที่กระท่อมก็พบว่า เสิ่นหยงไม่สบายมาก อีกทั้งอยากพบกับจูหยวนจาง เขาจึงอาสาพาไป
ทางด้านพี่จูสุดหล่อ ถูกอิตาซูอิจฉาตาร้อนเลยพุดจาใส่ไฟกับทหารในบังคับบัญชาให้แข็งข้อกับหยวนจาง แถมยังมาฟ้องกับท่านพ่อของจื่อหลัน แต่จื่อหลันก็ช่วยพูดเต็มที่ หยวนจางจึงได้รับมอบหมายงานให้ไปสังหารอำมาตย์ของมองโกล เขาเกือบจะทำสำเร็จอยู่แล้ว แต่ศิษย์ทั้งสองของสิบิลี่ นักบวชของมองโกลมาช่วยเอาไว้ได้ทัน
ในขณะที่จินเป่า แบกเสิ่นหยงจนมาเจอกับท่านยายคนเดิม ท่านยายจึงได้ช่วยเขาเอาไว้อีกครั้งโดยอาสาพาเสิ่นหยงไปส่งบ้านแทน และก็บังเอิ๊ญ บังเอิญ (หรือมีด้ายแดงชักจูงก็ไม่รู้)กลุ่มของ หยวนจางที่หนีจากการตามล่าของ ฮั่วหลังและซือหยิง ก็มาเจอกับจินเป่าเข้า แต่ก่อนจะทันได้สู้่กันกลับมีบุคคลลึกลับมาขัดขวางไว้ซะก่อน พวกของจินเป่าและหยวนจางจึงรอดมาได้
ในระหว่างที่กำลังสนทนาไถ่ถามสารทุกข์ทุกดิบกันอยู่นั้น จินเป่าก็สังเกตุเห็นท่าทีสนิทสนมของ จือหลันกับหยวนจางทำให้เขากังวลใจอย่างบอกไม่ถูก (หึงเหรอจ๊ะน้องจาง) จริง ๆ คือเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของเสิ่นหยง เขาเล่าเรื่องที่เสิ่นหยงเกือบตกเป็นของเฉินโหย่วเลี้ยกให้หยวนจางฟัง ทั้งหมดจึงวางแผนเล่นงานเฉินโหย่วเลี้ยกโดยใช้ จินเป่าเป็นตัวล่อ หรือนกต่อแกล้งไปสวามิภักดิ์กับเฉินโหย่วเลี้ยกและล่อให้เฉินโหย่วเลี้ยกปะทะกับกองทหารของมองโกล ในที่สุดก็สามารถเล่นงานเฉินโหย่วเลี้ยกรวมทั้งทหารมองโกลได้ในคราวเดียวกัน สร้างความเจ็บใจให้กับอิตาเฉินมาก (ชื่อยาวพิมพ์ยากจังเลยตาคนนี้)
ทางด้านอำมาตย์มองโกล ได้มาพบกับสิบิลี่ และขอให้เขาไปช่วยชิงคัมภีร์จากบู๊ตึ๊ง เนื่องจากเคยมีความแค้นกับคิวชู่กีอยุ่แล้วสิบิลี่จึงยอมรับคำขอร้อง
ย้อนมาที่จื่อหลันอีกครั้ง ไม่นึกเลยว่ายังปลื้ม จินเป่าอยู่ นางจึงขอร้องให้แม่มาพูดกับจินเป่า เพื่อดึงเขาเอาไว้ แต่เขากลับปฏิเสธ ทำให้นางเสียใจมาก พี่จูเลยกลายเป็นคนปลอบโยนและเยียวยาหัวใจไปโดยปริยาย
กล่าวถึงหลิวป๋อเหวินที่รอดจากการกวาดล้างของมองโกลก็ไปหากินเป็นหมอดูพอรู้ว่า ราชครูที่เคยไว้ชีวิตตัวเองเกิดเรื่อง เขาก็คิดอยากช่วยเหลือจนมาจ๊ะเอ๋กับหยวนจางและจินเป่า ทั้งสองได้ช่วยเหลือป๋อเหวินเอาไว้ สามคนจึงกลายเป็นเพื่อนกัน ในที่สุด ป๋อเหวินก็หาทางช่วยราชครูมาได้จนสำเร็จโดยความช่วยเหลือของจือหลัน และกราบราชครูเป็นอาจารย์ ส่วนจินเป่าก็แยกทางไปเพื่อที่จะเดินทางไปบู๊ตึ๊งสอบถามเรื่องคัมภีร์ในตุ๊กตากับคิวชู่กี
ซึ่งระหว่างที่จินเป่ากำลังเดินทางมานั้น สิบิลี่กับศิษย์ทั้งสองก็บุกมาถึงบู๊ตึ๊งพอดี คิวชู่กีไม่ต้องการให้มีเรื่องและมีคนล้มตายเพราะตน เลยแกล้งตาย เพื่อหลบสิบิลี่ ขณะที่สิบิลี่กำลังอาละวาด จินเป่าก็เดินทางมาถึง และเข้าขัดขวางทันที
จบแล้วค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไป ที่จะมาตอนไหนไม่รู้...
................
................
ความคิดเห็น