ดอกไม้ในหัวใจ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ความรักที่ไม่มีตัวตน 

กับชายหนึ่งคนที่รักผู้หญิงหนึ่งคนที่ไม่รู้ว่าใคร

"จะมีใครเคยรู้สึกบ้างไหมว่าการคิดถึงใครสักคนมันทรมานเหลือเกิน โดยเฉพาะคนที่ไม่รู้เลยว่ามีตัวตนรึเปล่า"

บางครั้งการที่ได้รักใครสักคนมันมีความสุขมากมาย อย่างอธิบายไม่ได้

เนื้อเรื่อง

 "จะมีใครเคยรู้สึกบ้างไหมว่าการคิดถึงใครสักคนมันทรมานเหลือเกิน
โดยเฉพาะคนที่ไม่รู้เลยว่ามีตัวตนรึเปล่า"

 
"รถเบนซ์ดิ่งนรกหักหลบสิบล้อตกเหว คนขับหวิดตาย"

นี่เป็นพาดหัวข่าวของหนังสือพิพ์ฉบับหนึ่ง 

ชายนิรนามซิ่งเบ้นซ์หักหลบสิบล้อตกเหว 

แต่เขาไม่ได้เสียชีวิต แต่สิ่งที่เกิดคือ 

ชายผู้นี้ได้ตาบอดเพราะเศษกระจกที่แตกนั้นได้กระเด็นเข้าตาของเขา 

หลายเดือนผ่านไป ชายหนุ่มคนนี้ยังคงดำเนินชีวิตแบบปกติ 

ทั้งๆที่เขานั้นตาบอด ชายหนุ่มผู้นี้กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์ 

และหงุดหงิดง่ายตั้งแต่อุบัติเหตุครั้งนั้นเป็นต้นมา 

อยู่มาวันนึง ขณะที่ชายผู้นี้ออกมานั่งเล่นหน้าบ้านของเขา 

เขาได้กลิ่นดอกไม้โชยมา จากทางด้านข้างๆประตูรั้วของเขา 

และเมื่อเดินไปถึงมือของเขาได้สำผัสเข้ากับ ดอกไม้ช่อใหญ่ 

กลิ่นหอมของดอกไม้ทำให้เขารู้สึกดี ชายหนุ่มตะโกนเรียกหาเจ้าของดอกไม้
เพราะเขาเองก็นึกไม่ออกเช่นกันว่าใครคือเจ้าของดอกไม้ช่อนี้ 



"เอ่อ...มีใครเป็นเจ้าของดอกไม้ช่อนี้ไหมคับ มีใครอยู่แถวนี้ไหม" 



ชายหนุ่มตะโกนอยู่นาน  เขาจึงจำใจเก็บดอกไม้ช่อนี้ไว้ 

เขาสั่งให้คนรับใช้จัดใส่แจกัน วางไว้เหนือเตียงนอนของเขา  

เขาเผ้าดอมดมกลิ่นของมันราวกับกลัวว่ากลิ่นของมันจะเหือดหายไป

เขาาใช้ปลายนิ้วสำผัสจับต้องดอกไม้  เหมือนหนึ่งว่าเขากำลังมองดูด้วยแววตาอยู่ 

เช้าวันต่อมาเด็กสาวคนนึงตื่นแต่เช้าเพื่อไปตัดดอกไม้ที่สวนหลังบ้านของเธอ
หลังจากนั้นหญิงสาวก็จัดเป็นช่อสวย  และนำมาวางยังประตูบ้าน

ของชายหนุ่มเหมือนเช่นเมื่อวาน เมื่อชายหนุ่มตื่นมาและออกมานั่งเล่นหน้าบ้าน 

เขาก็ได้กลิ่นดอกไม้และไปยังจุดที่เขาเจอมันเหมือนเมื่อวาน 

เขาหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมาพร้อมกับสูดดมกลิ่นของมัน  

กลิ่นของดอกไม้ยังหอมตรึงใจของเขา

"ใครนะ...ใครกันที่เอาดอกไม้ช่อนี้มาวาง" 


เขาคิดในใจ พร้อมกับนำดอกไม้ไปให้คนใช้จัดใส่แจกันอีกเช่นเดิม 

หลายปีผ่านไป 

เด็กสาวในตอนนี้หล่อนได้เติบโตกลายเป็นสาวสวยและหล่อนเองก็ยังทำเช่นนี้
เหมือนเช่นทุกวัน เธอยังคงตื่นแต่เช้าเพื่อไปตัดเอาดอกไม้มาจัดเป็นช่อ 

และนำไปวางไว้หน้าบ้านของชายหนุ่มเช่นเคย  และชายหนุ่มก็เฉกเช่นเดียวกัน 

เขาตื่นขึ้นมาและออกมาหยิบดอกไม้ด้วยตัวเองทุกวัน 

ณ. ตอนนี้ชายหนุ่มที่เคยเกรี้ยวกราดได้กลายเป็นคนอ่อนโยน และใจเย็นไปแล้ว  

ราวกลับกลิ่นหอมของดอกไม้ทุกเช้านั้นได้ทำให้ความเจ้าอารมณ์ของเขาหายไป

หลายเดือนต่อมา ชายหนุ่มผู้นี้ตัดสินใจผ่าตัดตาอีกครั้ง

หลังจากที่เขาหมดหวังกับการรักษามานาน 

หลังการผ่าตัดเขาต้องพักรักษาตัวอยู่2เดือนเต็มๆ 

แต่ทุกๆวัน เขาจะคอยถามคนที่บ้านที่มาเยี่ยมเขาว่า มีดอกไม้มาวางหน้าบ้านไหม 

สาวใช้ของเขาก็ตอบว่ามีค่ะ มีค่ะ ดิฉันจัดใส่แจกันไว้เหมือนเช่นทุกวัน 

ชายหนุ่มก็ยิ้มด้วยความพอใจ เขาตั้งใจว่าเขาอยากจะมองดอกไม้นั้น

ด้วยดวงตาของเขา เขาจินตนาการว่าดอกไม้ที่เขาได้รับทุกวันนั้น

ต้องสวยมากแน่นอน แล้วไม่กี่วันหลังจากนั้น ชายหนุ่มได้ออกจากโรงพยาบาล 

การผ่าตัดครั้งนี้ประสบความสำเร็จ เขารีบกลับมาบ้าน 

และต้องแปลกใจ ที่เห็นคนมากมายมุงดูอะไรกันใกล้ๆกับบ้านของเขา 

แต่เขาไม่ได้สนใจ และบอกให้คนขับรถขับรถเลี้ยวเข้าบ้านไป 

เขารีบวิ่งขึ้นห้องทันทีและยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
 

ที่เห็นแจกันดอกไม้วางอยู่บนหัวเตียงของเขาเช่นเคย 

เขายิ้มอย่างพอใจที่เห็นรูปโฉมของมัน
 
เขานั่งมองมันอยู่อย่างนั้นจนผลอยหลับไป ในที่สุด
 
เช้าวันต่อมา ชายหนุ่มรีบตื่นแต่เช้าลงมายังสวนหน้าบ้านของเขา 

เพื่อมาหยิบดอกไม้ด้วยตัวเอง เขารีบวิ่งตรงมายังกำแพงด้านข้าง

ที่ทุกๆเช้าจะมีช่อดอกไม้ช่อโตวางอยู่ แต่วันนี้ไม่เหมือนเช่นเคย
 
เมื่อเขาเดินมาถึงกลับไม่พบช่อดอกไม้นั้น เขาพยายามมองหา

เผื่อว่ามันอาจจะตกหล่นไปแต่ก็ไม่พบ เขานั่งรออยู่อย่างนั้นจนบ่าย 

เขาเดินเข้าบ้านไปด้วยอาการที่หมดอาลัยตายอยาก 



"ทำไมวันนี้ถึงไม่มีดอกไม้นะ ไม่เป็นไรบางทีคนๆที่เอามาวางอาจจะลืมเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปดูใหม่" 



วันต่อมาชายหนุ่มก็ยังคงมานั่งรอรับดอกไม้เช่นทุกวัน 

แต่ก็เหมือนเมื่อวานคือไม่มีดอกไม้มาวาง
 
ชายหนุ่มมานั่งรอแบบนี้ทุกวันจาก1วันกลายเป็น1เดือนและกลายเป็น1ปี 

อยู่มาวันนึง เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับพบว่ามีดอกกุหลาบขาวดอกหนึ่ง

วางอยู่ข้างเตียงพร้อมกับซองสีขาวซองหนึ่ง
 
ซึ่งมันคือจดหมายที่เขียนถึงตัวเขา เขาแปลกใจมากและไม่รู้ว่ามาจากใคร
 
จดหมายฉบับนี้จ่าหน้าซองเป็นชื่อของเขา แต่ไม่มีชื่อผู้ส่ง 

เขารีบเปิดออกอ่านทันที
 


ถึง...ชายหนุ่มผู้ที่ต้องการดอกไม้ในหัวใจ 

          ฉันไม่แน่ใจว่าคุณจะรอรับดอกไม้ที่ฉันให้คุณไปรึเปล่า 
และก็ไม่รู้ว่าคุณยังจะรอรับมันอยู่อีกไหม จดหมายฉบับนี้หากว่ามัน
ได้ถึงมือของคุณ นั่นแปลว่าคุณอาจจะไม่ได้พบฉันอีกแล้ว ฉันคอยเฝ้ามองคุณตั้งแต่ได้พบคุณครั้งแรก ฉันจำได้ว่าพบคุณหลังจากที่คุณออกมาจากโรงพยาบาล วันนั้นฉันย้ายมาอยู่ที่นี่เป็นวันแรก ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัด ย้ายเข้ามาเพราะต้องมารักษาโรคที่กรุงเทพ ตอนนั้นฉันเห็นคุณมีสีหน้าไม่ดีเลย คุณไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ แถมยังเกรี๊ยวกราด แต่น้ำเสียงของคุณเหมือนกำลังร้องไห้ ในตอนนั้นฉันมีอายุเพียง15ปีเท่านั้น ฉันสงสารคุณ ซึ่งไม่ได้แปลว่าฉันเวทนาคุณ ฉันเข้าใจความรู้สึกคุณเพราะฉันเองก็ป่วยเช่นกัน ฉันอยากให้คุณยิ้มอยากให้คุณมีความสุข เพียงแค่เห็นรอยยิ้มของคุณฉันก็มีความสุขแล้ว
ยังจำวันแรกได้ไหมที่ฉันเอาดอกไม้มาว่างให้คุณ จริงๆแล้วฉันไม่ได้ไปไหน
แต่ฉันยืนข้างกำแพงอีกฝั่งของบ้านคุณ ฉันเฝ้ามองคุณตลอดฉันเห็นคุณโน้มตัวหอมดอกไม้ ฉันเห็นคุณนั่งลูบไล้มันทุกๆๆวัน แค่นั้นฉันก็ดีใจ หลังจากนั้น3ปีต่อมา คุณต้องผ่าตัด ฉันคิดเอาไว้ว่าเมื่อคุณออกจากโรงพยาบาลฉันจะปรากฏตัวให้คุณเห็น แต่มันไม่เป็นดังเช่นนั้นอีกแล้ว หลังจากที่คุณออกจากโรงพยาบาล อาการของฉันก็เกิดกำเริบขึ้น หลังจากที่ฉัน นำดอกไม้มาวางไว้บนกำแพงรั้วบ้านของคุณ หลังจากนั้นฉันก็พักรักษาอาการที่โรงบาลมาตลอด ชายหนุ่นอ่านจดหมายถึงตรงนี้ เขาเริ่มมือสั่น เนื่องจากตัวของเขาเองพอจะนึกออก ว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น เขาเริ่มอ่านต่อ อย่างช้าๆทีละคำ ด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ จดหมายฉบับนี้ฉันเขียนที่โรงพยาบาลแห่งนี้ โรงพยาบาลเดียวกันกับคุณ มาถึงตรงนี้คุณคงพอจะรู้แล้วว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน ถูกต้องค่ะ ตอนนี้ฉันได้เสียชีวิตแล้วเพราะเมื่อใดที่จดหมายฉบับนี้ถึงมือคุณ  นั่นหมายความว่าฉันไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว เพราะจดหมายฉบับนี้เป็นคำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของฉัน สิ่งที่ฉันเป็นห่วง เป็นกังวล และเป็นทุกข์ที่สุด ก็คือการที่คุณมีชีวิตโดยขาดความสุข ฉันอยากบอกคุณว่า ความสุขนั้นอยู่ที่ตัวเราค่ะ เราสามารถสร้างเองได้ ไม่จำเป็นจะต้องรอให้มันมาหาเรา
จดหมายฉบับนี้ฉันอยากให้คุณ อยากให้มันแทนดอกไม้ทุกช่อที่ฉันให้คุณ
อยากให้คุณยิ้มและดำเนินชิวิตต่อไป อย่าได้เสียใจกลับการจากไปของดอกไม้ เพราะดอกไม้จะอยู่ที่ไหนก็ได้แม้จะในใจก็ตาม ฉันไม่ต้องการให้คุณรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร ความรักของฉันมีแต่การให้ ฉันไม่ต้องการแม้แต่ความรักจากคุณเพียงแค่คุณมีความสุข ฉันก็ดีใจ
และสุดท้ายฉันอยากบอกคุณว่า คุณไม่ต้องตามหาที่มาของฉัน เพราะฉันจะอยู่รอบๆตัวคุณ จะเป็นอากาศให้คุณหายใจเพื่อดำรงค์ชีวิตต่อไป จะเป็นสายลมพัดผ่านคุณเพื่อให้คุณไม่ร้อนใจ จะเป็นสายน้ำที่จะให้ความชุ่มชื่นในหัวใจ และจะเป็นดวงดาวที่คอยให้แสงนำทางคุณในทุกค่ำคืน ฉันจะไม่ทิ้งคุณไปไหน จะคอยเฝ้ามองคุณจากบนฟ้าที่แสนไกล และคำสุดท้ายก็คือ...ฉันรักคุณค่ะ 

                                                           จาก...หญิงสาวที่อยู่อีกฟากฟ้าไกล




หลังจากที่ชายหนุ่มอ่านจบ เขาก็ซุกหน้าลงร้องไห้ 

หลายล้านความคิด หลายล้านถ้อยคำ ที่เขาอยากพูดอยากเอ่ย ณ. วันนี้

แต่มันกลับกลายเป็นหยดน้ำตาแห่งความเสียใจที่หลั่งรินออกมา
 
อย่างไม่ขาดสาย เขานอนนิ่งอยู่บนที่นอนแบบนั้นจนตกเย็น ไม่ขยับไปไหน
 
เหมือนร่องรอยอยู่อย่างไร้จุดหมาย เหมือนกับไร้เรี่ยวแรงไม่รู้จะยืนยังไง 

มันแปล๊บๆที่หัวใจ 

ณ. ตอนนี้ในหัวของเขาคิดถึงแต่เรื่องราวเมื่อครั้งก่อน 

ที่ในทุกๆวันเขาจะได้รับดอกไม้ทุกเช้า
 
เขาจะต้องรีบตื่นเพื่อมาหยิบมันด้วยตัวเองและดอมดมกลิ่นหอมของมัน 

แต่ ณ. วันนี้ไม่มีอีกแล้ว ไม่มีดอกไม้ ไม่มีคนให้ ไม่มีใครไม่เหลืออะไรเลย... 

2ปี ต่อมาชายหนุ่มตื่นขึ้นแต่เช้าเพื่อมาลดน้ำดอกไม้ที่แปลงเฉกเช่นทุกวัน
 
เขาจะร้องเพลง ให้ดอกไม้ฟังทุกครั้ง ยิ้มให้มันและพูดกับมัน 

เขาไม่ยอมให้ใครยุ่งกับแปลงดอกไม่ดอกนี้
 
ไม่นานนักดอกไม้สีขาวทั้งแปลงก็บานสะพรั่งเต็มแปลง 

กลิ่นหอมของมันช่างตราตรึงใจ 

ทุกคนต่างชมเขาว่าปลูกดอกไม้ได้เก่งมาก เขาก็ได้แค่ยิ้มๆ
 
แต่ในใจของเขารู้ดีว่าปลูกดอกไม้นี้เพื่อใคร 

ณ. ตอนนี้ถ้าเป็นไปได้เขาก็คิดว่าเธอคนนั้นคงจะมองลงมา

และคงต้องดีใจที่เห็นเขาทำเพื่อเธอแบบนี้
 

"เธอเคยทำเพื่อฉันมานานแสนนาน และฉันโง่มากเลยที่ไม่เคยแม้แต่จะใส่ใจเธอ ซึ่งเป็นคนที่มอบดอกไม้ในชีวิตฉัน แต่มาวันนี้ฉันจะทำเช่นนี้เพื่อเธอทุกๆวัน แม้เธอนั้นจะรับรู้รึไม่ก็ตาม แต่ฉันอยากจะทำเพื่อตอบแทนเธอคนที่รักสุดใจ และถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้เลยก็ตามว่าเธอคือใคร แต่อยากให้รู้เพียงอย่างเดียวว่า ต่อไปนี้ทั้งชิวิตและลมหายใจของฉันจะยังดำรงค์อยู่ได้เพราะความรักและความคิดถึงที่ฉันมีต่อเธอ..."