ลำดับตอนที่ #43
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : -43-
บนโต๊ะอาหารเช้า ทุกคนนั่งกันตรงเป๊ะ ไม่มีเสียงอะไรเลยจนกระทั่ง
แคร๊งงงงงงงงงงง
จัสมินทำช้อนหลุดมือเกิดเสียงดังลั่น
“โธ่ หลุดมือจนได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอโทษนะคะทุกคน ที่ทำลายบรรากาศ”
ปึก จ๊อกกกกก
แล้วเธอก็ทำน้ำหกนองบนโต๊ะทานอาหาร
ทุกคนพร้อมใจกันวางช้อน ฉันรวบช้อนหลังอัดขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าไป
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”
T-Tฉันรู้นะ เธอไม่ได้เสียใจแม้แต่น้อยเลย ก็เธอไม่ได้คิดว่ามันจะทำให้มันออกมาดีนี่นา ฉันเห็นนะรอยยิ้มที่มุมปากเธอน่ะ
“ฮิฮิ”ทุกคนหันควับไปทางจูเลีย แต่ฉันยังมองจัสมินอยู่เธอยิ้มกว้างแล้วส่งมือเป็นรูปเครื่องหมายพั้งค์ให้ฉัน
ฉันส่ายหน้าเบาๆ แล้วตัดสินใจทำลายความเงียบ
“ขอโทษนะคะ คุณมิกิ ดิฉันขออนุญาติพามิสจัสมินไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก บททดสอบต่อไปของเราเป็นการใส่กิโมโนยังไงทุกคนก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากันอยู่แล้ว”
“ค่ะ”
สุภาพสตรีทั้ง 9 คนนั่งเรียงกันเป็นตับ
“การที่จะมาเป็นสะใภ้ตระกูลญี่ปุ่น สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือกิโมโน คนที่ใส่กิโมโนไม่ได้ก็ไม่เหมาะสม ฉันคิดว่าทุกคนคงฝึกมากันหมดแล้ว มีใครไม่ได้ฝึกบ้างคะ”
จัสมินเป็นคนเดียวที่ยกมือ
“มิสจูเลียช่วยมิสจัสมินด้วยนะคะ”
“ค่ะ แต่ดิฉันไม่มั่นใจว่าจะใส่ของตัวเองได้ถูกต้อง มิสไอน่าจะชำนาญกว่าฉัน”
“เนื่องจากกิโมโนเป็นเครื่องแต่งกายที่ไม่สามารถแต่งคนเดียวได้ จึงขอให้จับกลุ่มกลุ่มละ 3 คนช่วยกันแต่ง กรุณาแต่งให้ถูกต้องที่สุด และรวดเร็วที่สุดนะคะ”
ฉันมองหน้าจัสมิน ริน จูเลียอย่างขอคำปรึกษา ทุกคนก็มองกันไปมองกันมา จัสมินจับเสื้อฉันแน่น ฉันจึงทำสัญญาณบอกว่า ให้แยกกลุ่มเป็น2-2ละกัน จูเลียกับริน ผู้หญิงเอเชียผมดำ ดูเหมือนจะเป็นคนจีนหน้าตาหมวยๆน่ารักเรียบร้อยมองมาทางฉัน ฉันกวักมือเรียกเข้ามา เธอยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหม่าหลินเป็นมาจากฮ่องกงค่ะ”
“ไอค่ะ มาจากไทยแลนด์”
“เราจัสมิน อยู่ที่ไมอามีนี่แหละ แต่จบงานนี้แล้วจะย้ายไปฮาวาย”
ฉันมองเหตุการณ์ในห้องต่อไป ผู้หญิง3คนที่ไม่รู้จักรีบจับกลุ่มกันทันที แอนนายืนเคว้ง อยู่ไม่ห่างจากกลุ่มริน
“มิสแอนนา มานี่สิค่ะ ยืนบื้ออยู่ทำไม เหลือคุณคนเดียวแล้วนี่”จูเลียเริ่มสงครามน้ำลายก่อน
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”แอนนาเรียกคะแนนความน่าสงสารจากคุณมิกิ
“ไม่เป็นไรยินดี การให้ความช่วยเหลือผู้คนก็เป็นเรื่องที่ดี”จูเลียไม่สะท้าน
“เอาละ เมื่อจับกลุ่มได้แล้วก็ขอให้ทุกคนนั่งหน้ากิโมแต่ละตัวได้เลย” ฉันรีบเดินอย่างเร่งรีบไปยังกลุ่มกิโมโนมุมห้องที่คุณมิกิบอกไว้ แต่ จัสมินดันเดินนำหน้าไปนั่งก่อนT-Tทำไงดีอ่ะ
-_-^คุณยายส่งรังสีสังหารมาทางฉันแล้วส่ายหน้า บอกว่าไม่เป็นไร
“ให้เลือกแต่งหน้าและทำผมให้เหมาะกับชุดของตัวเองด้วย เอาเมื่อพร้อมแล้วก็ลงมือได้เลย เสร็จแล้วฉันจะไปรอพบที่ห้องข้างๆทางซ้าย”
ฉันกางกิโมโนเน่าๆสีขาวลายซากุระสีชมพูออก จริงๆมันก็ดูดีมากอ่ะนะ
“ไอฉันไม่ชอบตัวนี้อ่ะ แลกกันนะ” จัสมินกระซิบเบาๆ
“อ้าว ตัวนี้สวยสุดเลยนะ”
“ไม่เอาอ่ะ กลัวสวยเกินไป สีขาวแดงมันน่าจะเหมาะกับไอมากกว่าฉันเกลียดสีแดงด้วย ฉันชอบสีชมพู นะนะ”
“ได้แน่นอน”
“เย้”
ฉันลงมือใส่ของตัวเองโดยใหจัสมินกับหม่าหลินช่วยแล้วแบกน้ำหนักเกือบ10กิโลแต่งให้หม่าหลิน แล้วฉันกับหม่าหลินค่อยจับจัสมินใส่กิโมโนอย่างลำบาก
ขณะที่เราเก็บรายละเอียดกันอยู่
“ทำไมเธอถึงงี่เง่าขนาดนี้เนี่ยกิโมโนมันหนักจะตายช่วยตัวเองเถอะจ้ะถ้ายังทำแบบนี้”แอนนาตำหนิจูเลีย ที่ยังใส่กิโมโนไม่ได้ รินพยายามช่วยใส่อย่างเต็มที่แต่กิโมโนมันหนักมากกกก
“ทำไมเธอถึงไม่เดินไปที่ห้องทางขวา แต่งหน้าทำผมซะ และก็ไปรายงานตัวกับคุณมิกิว่าดิฉันทิ้งเพื่อนในกลุ่มที่ช่วยฉันแต่งมาค่ะ ล่ะ”
ฉันทนไม่ไหวแล้ว แต่ฉันป่าวพูด หม่าหลินพูดอ่าT-Tฉันนึกว่าเธอจะเป็นคุณหนูเรียบร้อยเหมือนบุคลิกภายนอกซะอีก
“เธอเป็นใครกันจ๊ะหมวยน้อย”
“จางหม่าหลินลูกสาวคนเดียวของจางหม่าหลงจ้ะ แหม่มน้อย”
“ฮ่า ฮ่า”จัสมินหัวเราะ
ฉันเดินไปช่วยริน หม่าหลิน กับจัสมินก็ตามมา สาวๆจากอีกกลุ่ก็ตามมา
แอนนาเดินหน้าชาไปยังห้องแต่งหน้า
“ฉันนึกว่าเธอชื่อลิลลี่ซะอีก”รินถามเบาๆ
“ค่ะ เป็นชื่อที่คนไม่สนิทเรียก”
“อ้าวแล้วพวกเราต้องเรียกยังไงล่ะ”จูเลียถาม
“เรียกหม่าหลินหรือหลินก็ได้ค่ะ”
“เธอเจ๋งมากเลยนะ”จัสมินชม
“แต่…จางหม่าหลงเป็นใครเหรอ”
ทุกคนแทบจะมองมาที่ฉัน
“เธอไม่รู้จักพ่อฉันหรือ ไม่น่าเชื่อ”
ฮ้าว ผิดอีก-_-
“จางหม่าหลงเป็นคนที่รวยที่สุดบนเกาะฮ่องกง เป็นมาเฟียที่ร่ำรวยขึ้นจากธุรกิจมืดที่รัฐบาลไม่สามารถเอาผิดได้เลยเพราะเงินของเขาปั่นซะขาวสะอาดหมดจด”รินบอก
“แฮ่ม ลูกสาวเค้ายืนอยู่นี่นะจ๊ะ”หลินกระแอมแล้วหัวเราะ
ทุกคนหัวเราะตาม
“เธอชื่ออะไรกันบ้างเนี่ยสาวสาวทั้งหมดแนะนำตัวด้วยนะ ฉันชื่อจัสมิน”จัสมินพูดอย่างกระตือรือร้นเมื่อเราถึงห้องแต่งหน้า
ฉันเพิ่งเห็นเครื่องสำอางมากมายขนาดนี้
“ฉันไอ”
“ฉันจัสมิน”
“ฉันจูเลีย”
“ฉันริน”
“ฉันหลิน”
“ฉันเคท”(เคทเทอรีน)
“ฉันวินเทอร์”
“ฉันลอร่า”
”โอเคครบ”
(แอนนาอ้าปากหวอ)
หลินยักคิ้วให้ฉัน
เราแต่งหน้าทำผมกันจนสวยสุดๆ ทุกคนเก็บรายละเอียดเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันรวบผมเป็นหางม้าลงมาตรงๆ แต่มันหยิกยาวลงมาจนถึงก้นรินกับจูเลียจึงช่วยกันทึ้งจนตรงเรียบด้วยที่หนีบ
ว๊าว!!! ฉันจะไปทำรีบอนดิ้ง
เราเดินเข้าห้องกันคุณยายมองเราทุกคนอย่างพินิจพิเคราะห์ แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
กิจกรรมยามบ่ายของเราคือทำอาหารญี่ปุ่นชุดนึง ฉันเลือกทำข้าวสวย ซุปสาหร่าย ปลาย่างเทริยากิ บ๊วยดอง
คุณยายมองฉันแล้วส่ายหน้าเบาๆ
-_-ฉันคำนวณผิดพลาดงั้นเรอะ
รินทำข้าวปั้นสุดงาม ขนาดฉันยังแทบโยนปลาย่างทิ้งแล้วจัดการข้าวปั้นซะ
กว่าคุณยายจะชิมหมดทุกคนก็เย็นมากแล้ว
ซุปของฉันรสชาติดีมากๆเลยแต่สู้ข้าวปั้นไม่ได้-_-
ฉันอาบน้ำเสร็จหลังสุด พอเข้ามาในห้องก็พบว่าทุกๆคนต่างประโคมครีมทาผิวกันอยู่ ฉันนั่งลงบนที่นอน หลินเดินมานั่งข้างๆฉัน
“เธออายุเท่าไหร่”
“17ปี 5เดือน”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยนะไอ เธออายุน้อยกว่าฉัน3ปีแน่ะ ยัตจังอายุเท่าไหร่”
“ยัตจัง???”
“ยาสึคุงไง”
“อีก 2 เดือนจะ19 แล้ว”
“อืม อ่อนกว่าฉันอีกน่ะสิ นี่รู้มั๊ยก่อนมาที่นี่ ฉันคิดมาตลอดเลยว่าจะต้องชนะให้ได้”
“อ้าว!! งั้นฉันก็แย่น่ะสิ”
“ไม่หรอก ฉันจะช่วยเธอเอง ไม่ต้องห่วง ฉันไม่อยากจะเป็นปิศาจที่พรากคนรักออกจากกันหรอก”หลินพูดเสียงดังจนทุกคนได้ยิน
วิทเทอร์ลุกออกจากห้องไป
จูเลีย ลอร่า จัสมิน ริน เคท เข้ามาจับกลุ่มกับเรา
“นี่ไอ เล่าเรื่องของยาซึอากิให้ฟังบ้างสิ”
“-_- หมอนั่นน่ะเรอะ..........................................................”
ฉันเล่าอย่างออกรส
แอนนานั่งฟังอยู่ห่างๆ รินหันไปเห็นพอดี
“มองอะไรจ๊ะ สนใจอะไรไม่ทราบ นั่งด้วยกันมั๊ย”- -^
“ไปชวนเค้าทำไม คนแล้งน้ำใจแบบนั้น”หลินต่อ
แอนนามุดเข้าผ้าห่มไป
“แอนนาถ้าเธออยากฟังมานั่งด้วยกันก็ได้นะ”ฉันชวนเบาๆ
แอนนาโผล่หน้าออกมา
”ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ”
“ไปชวนเค้าทำไมกัน-_-”รินถามเป็นภาษาไทย
“ก็เค้าไม่มีเพื่อนนี่นา”ฉันตอบภาษาไทย
“ภาษาไทยใช่มั๊ย สอนฉันบ้างสิ บอกรักเค้าว่าไง จะเอาไปใช้กับสุดที่รัก”จัสมินถาม
“ฉันรักเธอ”
“ฉานร้ากเทอ-O-”ทุกคนออกเสียงตาม
“ไม่ใช่...ฉัน...รัก...เธอ-_-”
“ฉานรักเธออออออ -O- ”
“คล้ายๆแล้ว^-^”
จบกันที่สอนภาษาไทยงั้นเรอะ
กว่าจะเข้านอนได้ก็เกือบเที่ยงคืนแน่ะ
จบแล้ว1วันฉันชักจะมั่นใจขึ้นมาหน่อยๆแล้ว ก็ทุกคนเป็นเพื่อนฉันแล้วนี่นา
..........................................
Goddam..ค่ะ
ช่วงนี้จะอืดๆหน่อยอดทนหน่อยนะคะ
แคร๊งงงงงงงงงงง
จัสมินทำช้อนหลุดมือเกิดเสียงดังลั่น
“โธ่ หลุดมือจนได้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอโทษนะคะทุกคน ที่ทำลายบรรากาศ”
ปึก จ๊อกกกกก
แล้วเธอก็ทำน้ำหกนองบนโต๊ะทานอาหาร
ทุกคนพร้อมใจกันวางช้อน ฉันรวบช้อนหลังอัดขนมปังชิ้นสุดท้ายเข้าไป
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”
T-Tฉันรู้นะ เธอไม่ได้เสียใจแม้แต่น้อยเลย ก็เธอไม่ได้คิดว่ามันจะทำให้มันออกมาดีนี่นา ฉันเห็นนะรอยยิ้มที่มุมปากเธอน่ะ
“ฮิฮิ”ทุกคนหันควับไปทางจูเลีย แต่ฉันยังมองจัสมินอยู่เธอยิ้มกว้างแล้วส่งมือเป็นรูปเครื่องหมายพั้งค์ให้ฉัน
ฉันส่ายหน้าเบาๆ แล้วตัดสินใจทำลายความเงียบ
“ขอโทษนะคะ คุณมิกิ ดิฉันขออนุญาติพามิสจัสมินไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก บททดสอบต่อไปของเราเป็นการใส่กิโมโนยังไงทุกคนก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากันอยู่แล้ว”
“ค่ะ”
สุภาพสตรีทั้ง 9 คนนั่งเรียงกันเป็นตับ
“การที่จะมาเป็นสะใภ้ตระกูลญี่ปุ่น สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยก็คือกิโมโน คนที่ใส่กิโมโนไม่ได้ก็ไม่เหมาะสม ฉันคิดว่าทุกคนคงฝึกมากันหมดแล้ว มีใครไม่ได้ฝึกบ้างคะ”
จัสมินเป็นคนเดียวที่ยกมือ
“มิสจูเลียช่วยมิสจัสมินด้วยนะคะ”
“ค่ะ แต่ดิฉันไม่มั่นใจว่าจะใส่ของตัวเองได้ถูกต้อง มิสไอน่าจะชำนาญกว่าฉัน”
“เนื่องจากกิโมโนเป็นเครื่องแต่งกายที่ไม่สามารถแต่งคนเดียวได้ จึงขอให้จับกลุ่มกลุ่มละ 3 คนช่วยกันแต่ง กรุณาแต่งให้ถูกต้องที่สุด และรวดเร็วที่สุดนะคะ”
ฉันมองหน้าจัสมิน ริน จูเลียอย่างขอคำปรึกษา ทุกคนก็มองกันไปมองกันมา จัสมินจับเสื้อฉันแน่น ฉันจึงทำสัญญาณบอกว่า ให้แยกกลุ่มเป็น2-2ละกัน จูเลียกับริน ผู้หญิงเอเชียผมดำ ดูเหมือนจะเป็นคนจีนหน้าตาหมวยๆน่ารักเรียบร้อยมองมาทางฉัน ฉันกวักมือเรียกเข้ามา เธอยิ้มกว้างแล้วเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหม่าหลินเป็นมาจากฮ่องกงค่ะ”
“ไอค่ะ มาจากไทยแลนด์”
“เราจัสมิน อยู่ที่ไมอามีนี่แหละ แต่จบงานนี้แล้วจะย้ายไปฮาวาย”
ฉันมองเหตุการณ์ในห้องต่อไป ผู้หญิง3คนที่ไม่รู้จักรีบจับกลุ่มกันทันที แอนนายืนเคว้ง อยู่ไม่ห่างจากกลุ่มริน
“มิสแอนนา มานี่สิค่ะ ยืนบื้ออยู่ทำไม เหลือคุณคนเดียวแล้วนี่”จูเลียเริ่มสงครามน้ำลายก่อน
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”แอนนาเรียกคะแนนความน่าสงสารจากคุณมิกิ
“ไม่เป็นไรยินดี การให้ความช่วยเหลือผู้คนก็เป็นเรื่องที่ดี”จูเลียไม่สะท้าน
“เอาละ เมื่อจับกลุ่มได้แล้วก็ขอให้ทุกคนนั่งหน้ากิโมแต่ละตัวได้เลย” ฉันรีบเดินอย่างเร่งรีบไปยังกลุ่มกิโมโนมุมห้องที่คุณมิกิบอกไว้ แต่ จัสมินดันเดินนำหน้าไปนั่งก่อนT-Tทำไงดีอ่ะ
-_-^คุณยายส่งรังสีสังหารมาทางฉันแล้วส่ายหน้า บอกว่าไม่เป็นไร
“ให้เลือกแต่งหน้าและทำผมให้เหมาะกับชุดของตัวเองด้วย เอาเมื่อพร้อมแล้วก็ลงมือได้เลย เสร็จแล้วฉันจะไปรอพบที่ห้องข้างๆทางซ้าย”
ฉันกางกิโมโนเน่าๆสีขาวลายซากุระสีชมพูออก จริงๆมันก็ดูดีมากอ่ะนะ
“ไอฉันไม่ชอบตัวนี้อ่ะ แลกกันนะ” จัสมินกระซิบเบาๆ
“อ้าว ตัวนี้สวยสุดเลยนะ”
“ไม่เอาอ่ะ กลัวสวยเกินไป สีขาวแดงมันน่าจะเหมาะกับไอมากกว่าฉันเกลียดสีแดงด้วย ฉันชอบสีชมพู นะนะ”
“ได้แน่นอน”
“เย้”
ฉันลงมือใส่ของตัวเองโดยใหจัสมินกับหม่าหลินช่วยแล้วแบกน้ำหนักเกือบ10กิโลแต่งให้หม่าหลิน แล้วฉันกับหม่าหลินค่อยจับจัสมินใส่กิโมโนอย่างลำบาก
ขณะที่เราเก็บรายละเอียดกันอยู่
“ทำไมเธอถึงงี่เง่าขนาดนี้เนี่ยกิโมโนมันหนักจะตายช่วยตัวเองเถอะจ้ะถ้ายังทำแบบนี้”แอนนาตำหนิจูเลีย ที่ยังใส่กิโมโนไม่ได้ รินพยายามช่วยใส่อย่างเต็มที่แต่กิโมโนมันหนักมากกกก
“ทำไมเธอถึงไม่เดินไปที่ห้องทางขวา แต่งหน้าทำผมซะ และก็ไปรายงานตัวกับคุณมิกิว่าดิฉันทิ้งเพื่อนในกลุ่มที่ช่วยฉันแต่งมาค่ะ ล่ะ”
ฉันทนไม่ไหวแล้ว แต่ฉันป่าวพูด หม่าหลินพูดอ่าT-Tฉันนึกว่าเธอจะเป็นคุณหนูเรียบร้อยเหมือนบุคลิกภายนอกซะอีก
“เธอเป็นใครกันจ๊ะหมวยน้อย”
“จางหม่าหลินลูกสาวคนเดียวของจางหม่าหลงจ้ะ แหม่มน้อย”
“ฮ่า ฮ่า”จัสมินหัวเราะ
ฉันเดินไปช่วยริน หม่าหลิน กับจัสมินก็ตามมา สาวๆจากอีกกลุ่ก็ตามมา
แอนนาเดินหน้าชาไปยังห้องแต่งหน้า
“ฉันนึกว่าเธอชื่อลิลลี่ซะอีก”รินถามเบาๆ
“ค่ะ เป็นชื่อที่คนไม่สนิทเรียก”
“อ้าวแล้วพวกเราต้องเรียกยังไงล่ะ”จูเลียถาม
“เรียกหม่าหลินหรือหลินก็ได้ค่ะ”
“เธอเจ๋งมากเลยนะ”จัสมินชม
“แต่…จางหม่าหลงเป็นใครเหรอ”
ทุกคนแทบจะมองมาที่ฉัน
“เธอไม่รู้จักพ่อฉันหรือ ไม่น่าเชื่อ”
ฮ้าว ผิดอีก-_-
“จางหม่าหลงเป็นคนที่รวยที่สุดบนเกาะฮ่องกง เป็นมาเฟียที่ร่ำรวยขึ้นจากธุรกิจมืดที่รัฐบาลไม่สามารถเอาผิดได้เลยเพราะเงินของเขาปั่นซะขาวสะอาดหมดจด”รินบอก
“แฮ่ม ลูกสาวเค้ายืนอยู่นี่นะจ๊ะ”หลินกระแอมแล้วหัวเราะ
ทุกคนหัวเราะตาม
“เธอชื่ออะไรกันบ้างเนี่ยสาวสาวทั้งหมดแนะนำตัวด้วยนะ ฉันชื่อจัสมิน”จัสมินพูดอย่างกระตือรือร้นเมื่อเราถึงห้องแต่งหน้า
ฉันเพิ่งเห็นเครื่องสำอางมากมายขนาดนี้
“ฉันไอ”
“ฉันจัสมิน”
“ฉันจูเลีย”
“ฉันริน”
“ฉันหลิน”
“ฉันเคท”(เคทเทอรีน)
“ฉันวินเทอร์”
“ฉันลอร่า”
”โอเคครบ”
(แอนนาอ้าปากหวอ)
หลินยักคิ้วให้ฉัน
เราแต่งหน้าทำผมกันจนสวยสุดๆ ทุกคนเก็บรายละเอียดเล็กน้อยแล้วเดินออกจากห้องไป
ฉันรวบผมเป็นหางม้าลงมาตรงๆ แต่มันหยิกยาวลงมาจนถึงก้นรินกับจูเลียจึงช่วยกันทึ้งจนตรงเรียบด้วยที่หนีบ
ว๊าว!!! ฉันจะไปทำรีบอนดิ้ง
เราเดินเข้าห้องกันคุณยายมองเราทุกคนอย่างพินิจพิเคราะห์ แต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
กิจกรรมยามบ่ายของเราคือทำอาหารญี่ปุ่นชุดนึง ฉันเลือกทำข้าวสวย ซุปสาหร่าย ปลาย่างเทริยากิ บ๊วยดอง
คุณยายมองฉันแล้วส่ายหน้าเบาๆ
-_-ฉันคำนวณผิดพลาดงั้นเรอะ
รินทำข้าวปั้นสุดงาม ขนาดฉันยังแทบโยนปลาย่างทิ้งแล้วจัดการข้าวปั้นซะ
กว่าคุณยายจะชิมหมดทุกคนก็เย็นมากแล้ว
ซุปของฉันรสชาติดีมากๆเลยแต่สู้ข้าวปั้นไม่ได้-_-
ฉันอาบน้ำเสร็จหลังสุด พอเข้ามาในห้องก็พบว่าทุกๆคนต่างประโคมครีมทาผิวกันอยู่ ฉันนั่งลงบนที่นอน หลินเดินมานั่งข้างๆฉัน
“เธออายุเท่าไหร่”
“17ปี 5เดือน”
“ไม่อยากจะเชื่อเลยนะไอ เธออายุน้อยกว่าฉัน3ปีแน่ะ ยัตจังอายุเท่าไหร่”
“ยัตจัง???”
“ยาสึคุงไง”
“อีก 2 เดือนจะ19 แล้ว”
“อืม อ่อนกว่าฉันอีกน่ะสิ นี่รู้มั๊ยก่อนมาที่นี่ ฉันคิดมาตลอดเลยว่าจะต้องชนะให้ได้”
“อ้าว!! งั้นฉันก็แย่น่ะสิ”
“ไม่หรอก ฉันจะช่วยเธอเอง ไม่ต้องห่วง ฉันไม่อยากจะเป็นปิศาจที่พรากคนรักออกจากกันหรอก”หลินพูดเสียงดังจนทุกคนได้ยิน
วิทเทอร์ลุกออกจากห้องไป
จูเลีย ลอร่า จัสมิน ริน เคท เข้ามาจับกลุ่มกับเรา
“นี่ไอ เล่าเรื่องของยาซึอากิให้ฟังบ้างสิ”
“-_- หมอนั่นน่ะเรอะ..........................................................”
ฉันเล่าอย่างออกรส
แอนนานั่งฟังอยู่ห่างๆ รินหันไปเห็นพอดี
“มองอะไรจ๊ะ สนใจอะไรไม่ทราบ นั่งด้วยกันมั๊ย”- -^
“ไปชวนเค้าทำไม คนแล้งน้ำใจแบบนั้น”หลินต่อ
แอนนามุดเข้าผ้าห่มไป
“แอนนาถ้าเธออยากฟังมานั่งด้วยกันก็ได้นะ”ฉันชวนเบาๆ
แอนนาโผล่หน้าออกมา
”ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ”
“ไปชวนเค้าทำไมกัน-_-”รินถามเป็นภาษาไทย
“ก็เค้าไม่มีเพื่อนนี่นา”ฉันตอบภาษาไทย
“ภาษาไทยใช่มั๊ย สอนฉันบ้างสิ บอกรักเค้าว่าไง จะเอาไปใช้กับสุดที่รัก”จัสมินถาม
“ฉันรักเธอ”
“ฉานร้ากเทอ-O-”ทุกคนออกเสียงตาม
“ไม่ใช่...ฉัน...รัก...เธอ-_-”
“ฉานรักเธออออออ -O- ”
“คล้ายๆแล้ว^-^”
จบกันที่สอนภาษาไทยงั้นเรอะ
กว่าจะเข้านอนได้ก็เกือบเที่ยงคืนแน่ะ
จบแล้ว1วันฉันชักจะมั่นใจขึ้นมาหน่อยๆแล้ว ก็ทุกคนเป็นเพื่อนฉันแล้วนี่นา
..........................................
Goddam..ค่ะ
ช่วงนี้จะอืดๆหน่อยอดทนหน่อยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น