เดาใจ,,,

ปีใหม่,,, 2010

ฉันมี 'เขาคนนั้น'เป็นของขวัญปีใหม่ และคนบนฟ้าเขาส่งมาเพื่อให้ฉัน "แอบรัก"

ยิ้มหวานๆ แบบนั้นหมายความว่าไง

ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษแบบนั้นต้องการอะไรจากฉันกัน

รู้สึกว่าเธอชอบแอบมองฉันบ่อยๆ

บอกมาเหอะ เธอคิดอะไรอยู่?...

กริยาท่าทางอย่างเนี๊ยะ ฉันเรียกมันว่ากำลังมีใจให้...แล้วเธอล่ะ คิดว่าไง?

แต่เธอก็ไม่ได้บอกฉันเลยนะ ซักนิดก็เปล่าเลย

แต่ว่าท่าทางมันฟ้องนะ!! >_< (เอิ่ม ชักจะเริ่มเสียเซล์ฟนิดๆแล้วดิ)  

ตายล่ะหว่า หรือว่าทั้งหมดเราคิดไปเอง เอ๊ะ!

ให้ตายเถอะน่า เดาใจเธอไม่ถูกเล้ย!  

งั้นฉันขอเดาๆ เหมารวมเลยละกันนะ เธอคงรู้สึกเหมือนฉันล่ะมั้ง(เข้าข้างตัวเองสุดติ่ง)

เอ่อ... ลึกๆ ฉันหวังไว้ว่าตัวเองคงเดาถูกนะ >_<

เฮ่อ~ ...ถ้าเธอคิดเหมือนกับฉันอะไรมันคงจะดี

แต่ถ้าเธอคิดคนละอย่างกับฉัน เธอก็ไม่ผิดหรอก 

และฉันก็คงคงไม่ผิดใช่มั้ยที่คิดอะไรเพ้อเจ้อแบบนั้น

เฮ่อ หวังไปซะเต็มหมัดเลยว่าเธอต้องรู้สึกแบบเดียวกับเราแหงๆ

แต่ไหงสุดท้ายเรากลับรักเขาฝ่ายเดียวหว่า เอิ่ม เริ่มงงกับตัวเองแล้วนะเนี่ย

ตอนเรียน,,, หน้าเธอก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ให้ตายน่า นายกำลังทำให้ฉันสมาธิสั้นนะ

ตอนฟังเพลงแอบรัก,,, ใครก็ได้ ช่วยเอาหน้านายนั่นไปไกลๆ ฉันหน่อยยย

ตอนเหม่อ,,, นายมันบ้าที่สุดเลย ทำไมชอบมาวิ่งเป็นวีดีโอไม่มีปุ่มหยุดในหัวฉันเนี่ย

ตอนลอกการบ้าน,,, เอิ่ม ไหง๋เขียนเป็นชื่อเธอหว่า

ไม่ว่าจะเวลาไหนๆ,,, นายก็ทำให้ฉันคิดถึงแต่ใบหน้ายิ้มทะเล้นๆ ของนายได้ตลอด

เอาหล่ะ! คราวนี้ฉันกำลังมีมาตรการเด็ดขาดกับนายแล้วนะ

ต่อไปนี้ฉันจะ ”พยายาม” ไม่คิดถึงหน้าเธอ ไม่ว่าจะตื่น จะกินข้าว จะหัวเราะ หรือกำลังทำการบ้าน หรือแม้กำลังก่อนนอน

ฉันคิดว่าฉันทำได้แน่นอน มั่นใจมั่กมาก!... แต่

ไม่รู้ทำไมต้องคอยชะเง้อมองหานายด้วยทั้งๆ ที่รู้ว่านายไม่อยู่บ้าน (เขาอยู่หอ) 

ตอนเดินกลับบ้านทุกเย็น ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องมองหา Triton สีเงินจอดอยู่ที่หน้าร้านขายข้าวหน้าหมู่บ้าน

            เอิ่ม... แล้วอย่างนี้เขาเรียกว่าฉันทำได้แล้วหรือยังนะ ‘__’

            ฉันทำได้แล้วมั้ง เอ๊ะ หรือว่ายังนะ ชักไม่มั่นใจแล้วสิ >_<

            ไม่ๆๆๆ เอาใหม่ เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยน่า ฉันต้องทำได้สิ!

งั้น... พรุ่งนี้เริ่มใหม่แล้วกันน่า!!!

ทุกๆ วันตอนสีโมงเย็นของทุกๆ วัน

...มันก็แค่ความหวังเล็กๆ ของฉันที่อยากจะเห็นนายบ้าง แค่อยากรู้ทุกความเป็นไปของนายในแต่ละวัน แต่นานวันเข้าความหวังเล็กๆ ก็เริ่มเลือนราง รู้สึกว่ามันค่อยๆ จางไปทีละนิด

ฉันไม่เห็นเขานายมาก จากหนึ่งอาทิตย์ เป็นสองอาทิตย์ เอร๊ยยย นี่มันอาทิตย์ที่สามแล้วนะที่เขาไม่กลับบ้าน  

เชอะ! ต่อไปนี้ฉันจะไม่เดินไปป้วนเปี้ยนหน้าบ้านนายแล้ว แล้วฉันก็จะไม่มองหน้าร้านข้าวอีกต่อไป!!(หยิ่งสู้ค่ะ - -*)

ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะแอบมองก็เหอะ... =__=;

วันอังคารที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2553

รู้อะไรมั๊ย...  ฉันเริ่มทำในสิ่งที่ตั้งใจได้   

เบนสายตาไม่มองร้านข้าวหน้าหมู่บ้าน

พยายามไม่ชะเง้อหารถ triton ท่อดังๆ

พยายามไม่มองว่านายอยู่ที่ร้านข้าวรึเปล่า

แต่สุดท้ายฉันก็เห็นนายอยู่ดี  “ไม่ได้”พยายามมองหาหรือไขว่คว้าที่จะเห็นนายเลยซักนิด

แต่ทำไมหางตาของฉันกลับเห็นรถคันคุ้นๆ จอดหน้าร้านขายข้าว

            “เจอแบบนี้ทุกวันมันก็คงน่าจะดี” นั่นแหละที่คิดได้ในวินาทีนั้น

ทุกครั้งที่อยากเห็นหน้า แต่นายกลับไม่อยู่ให้เห็น

แต่พอคิดจะเริ่มเปลี่ยนตัวเองไม่ให้ตกเป็นทาสของนาย

ที่วันๆ เอาแต่เพ้อจนทำอะไรไม่ได้... แล้วทำไมนายกลับต้องมายืนอยู่ตรงนี้ด้วยเล่า

บ้าจริง! >..<

แล้วทำไมยิ้มหวานๆ ของนายต้องมาป้วนเปี้ยนในสมองฉันอีกรอบ

ยิ้ม? ยิ้มอีกแล้วหรอ

...ยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไงนะ?

เขายิ้มเพราะอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่า

ฉันอยากหยุดเวลานั้นไว้ให้นานๆ... นานเท่าที่จะนานได้ อยากยื้อเวลาไว้ให้ถึงที่สุด  

มันคงมีความสุขไม่น้อยถ้าโลกเอียงๆ เบี้ยวๆ ใบนี้หยุดหมุนตอนที่นายยิ้มให้ฉันในตอนนั้น

ยิ้มของนายทำให้ฉันคิดว่าตัวเองต้องกลับไปเป็นคนแอบรักแบบเก่าแล้วล่ะ

“เพียงแอบรักไม่ขอจับจอง เพียงแค่ขอมองเธออย่างนี้,,, ก็สุขใจ”  

            ใช่เลย ความรู้สึกแบบนี้

แค่อยู่ตรงนี้ ไม่ก้าวเข้าไปหาเธอ และไม่เขยิบออกจากที่ยืนอยู่ตอนนี้

ระยะห่างแบบนี้เรียกได้ว่ามันกำลัง “พอดี” และ “สมดุล” เอามากๆ เลยทีเดียว

ฉันไม่หวังให้เรามารักกัน และไม่ได้แอบสมมุติในฝันว่าเราต้องรู้จักกันมากกว่านี้

แค่นี้ แค่เรารู้จักแบบ “เฉียดๆ” แค่นี้ก็ดี”ถม”แล้ว

แล้วความรู้สึกแบบนี้มันจะอยู่ไปกับฉันอีกนานเท่าไหร่?