นิยาย SF---minkey---Silly------ : Dek-D.com

“มินโฮ ฉันมีข่าวเรื่องคนรักของนายจะมาบอก”

ร่างบางทำหน้าตาตื้นวิ่งมาทางร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน

“นายมีเรื่องอะไรจะมาใส่ร้าย เซมี อีกหล่ะ”

“ฉันไม่เคยที่จะคิดใส่ร้าย เซมี ของนายเลยนะ”

“ไม่เคยเหรอ แล้วที่ผ่านมาหละ ฉันไม่เคยเห็น เซมี จะเป็นยังที่นายว่าเลยสักครั้ง”

มินโฮทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

“แต่เข้าเป็นอย่างนั้นจริงๆนะฉันเห็นกับตาว่าเธอควงผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่นายไปเที่ยวตอนกลางคืน”

คีย์ยังคงเล่าต่อไปทั้งที่มินโฮไม่แม้แต่จะมองเค้า

มินโฮ ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี เป็นเดือนของมหาลัย ครอบครัวรวยเป็นลำดับต้นๆของประเทศ

คีย์เด็กหนุ่มที่อ่อนไหวง่าย เค้าต้องอาศัยอยู่ในเกาหลีเพียงคนเดียว เพราะครอบครัวต้องดูแลธุรกิจอยู่ที่อเมริกา

ทั้งสองสนิทกันมาก แต่วันหนึ่งต้องมีเหตุให้ทั้งคู่ต้องผิดใจกันเพียงเพราะผู้หญิงที่ชื่อ เซมี ผู้หญิงที่รักมินโฮเพียงเพราะฐานะ และด้วยความรักและความหวังดีที่คีย์มีให้มินโฮทำให้ตอนเกินเรื่องยุ่งๆขึ้น

“แล้วนายไปทำอะไรในที่แบบนั้น”

มินโฮหาเรื่องที่จะจับผิดคีย์

“แล้วนายคิดว่าคนที่ต้องอยู่เกาหลีคนเดียวอย่างฉันจะอยู่ได้ยังไงถ้าฉันไม่ทำงาน นายก็รู้ว่าฉันทะเลาะกับพ่อแม่อยู่”

“แต่นายไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ถ้านายไม่เชื่อฉันนายก็ไปดูให้ถึงที่เลยซิ”

คีย์ทิ้งที่อยู่ไว้ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเรียนไป

และอย่างที่คิดไว้มินโฮมาจริงๆ ซึ่งเค้าก็ได้เจอกับ เซมี ที่มากับชายอื่น และด้วยความใจร้อน มินโฮรีบเดินไปยัง เซมี

“เซมี “

เซมีตกใจไม่น้อยเมื่อหันมา

“มะ...มินโฮ มาได้ไงค่ะ”

คีย์ที่เห็นเหตุการณ์พอดีก็รีบเดินเข้ามาเพราะกลัวมินโฮจะทำอะไรวู่วาม

“มันเป็นใคร”

มินโฮไม่ตอบแต่กลับตั้งคำขึ้น

“เพื่อนค่ะ...จริงมั้ย เราแค่เพื่อนกัน”

ไม่รอช้าที่เซมีจะปฏิเสธ

“มินโฮเชื่อฉันนะว่านี่แค่เพื่อนฉันจริงๆ”

“แล้วคุณจะให้ผมเชื่อคุณได้ยังไง”

“ก็กองมินมันใช่ผู้ชายที่ไหนล่ะค่ะจริงมั้ยกองมิน”

เธอสะกิดเพื่อนชายให้เล่นละครบทนี้ตามเธอ

“ตายแล้วรู้ความจริงหมดเลย..สวัสดีฮะผมกองมินเพื่อน เซมี ฮะ”

ชายคนนั้นเลือกที่จะเล่นละครตามเซมี

“มินโฮไม่เคยไว้ใจเซมีเลยใช่มั๊ย”

เธองอนมินโฮเพื่อกลบเกลื่อนก่อนที่จะเหลือบไปเห็นร่างบางที่ยื่นอยู่ข้างหลังมินโฮ

“อย่าบอกนะว่าคุณเชื่อนายคีย์นั่นมากกว่าฉัน”

เซมีมองไปทางร่างบางก่อนที่จะมีมินโฮหันไปมองตาม

“มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหละที่ผมจะเชื่อเค้า ผมขอโทษนะงั้นผมไม่กวนคุณกับเพื่อนหละ

ผมกลับก่อนนะ...”มินโฮประทับริมฝีปากตัวเองกับแก้มของเซมีก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับดึงแขนร่างบางออกไปด้วย

“โอ๊ย..ฉันเจ็บนะ”

มินโฮผลักคีย์ชนกับประตูรถเต็มแรงด้วยความโมโห

“ต่อไปถ้านายจะกล่าวหาใครดูให้มันดีๆก่อนนะ”มินโฮไม่สนใจในความเจ็บปวดของคีย์อีกทั้งยังต่อว่าคีย์อีก

“แต่ที่นายเห็นมันไม่ใช่ความจริงนะ เธอกำลังหลอกนายอยู่”

“พอทีเถอะคีย์ นายเลิกทำตัวแบบนี้ซะที มันน่าเกียจ”

มินโฮตะคอยใส่คีย์

เพียงประโยคเดียวทำให้คีย์ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

น่าเกียจ

“ถ้าฉันมันน่าเกียจนักฉันก็จะไม่ยุ่งกับนายอีก”

คีย์ผลักมินโฮที่ยื่นค่อมร่างของเข้าอยู่ออกก่อนจะเดินหายเข้าไปในร้าน

“ไอ่ผู้ชายคนเมื่อกี้มันเป็นใครทำไมเธอต้องแคร์มันด้วย”

“มันก็คือคนที่จะค่อยให้เงินฉันมาเที่ยวกับพี่หนะซิ”

“อ๋อไอ่น่าโง่ที่เธอเคยเล่าให้ฟังฟังน่ะเหรอ”

เสียงของชายหนุ่มและหญิงสาวคุยกันเสียงดังพอที่คนที่แอบมานั่งร้องไห้จะได้ยินทุกอย่าง

คีย์ค่อยๆลุกยืนดูตามเสียงที่ดังมา

“เซมี”

คีย์ตกใจไม่น้อย

“นี่เธอว่ามินโฮเป็นไอ่น่าโง่หยั่งนั้นเหรอ”คีย์พึมพำกับตัวเอง

“แต่ก็ช่างเถอะเรามันน่าเกียจ”พอนึกถึงประโยคนี้เมื่อไรมันก็รู้สึกทั้งโกธรทั้งเจ็บ

“บั้ง!” คีย์ไม่ทันระวังเลยถอยไปชนกับถังขยะ

“นั่นใครน่ะ”เซมีหันมาตามเสียงที่ดัง

“อ๋อ! นายนั่นเองคีย์ ทำไมจะมาคาบเรื่องอะไรไปฟ้องมินโฮอีกล่ะ”

คีย์ไม่สนใจเค้ายังคงจะเดินต่อไป

“จะไปไหน มาให้ฉันชำระหนีที่แกก่อไว้เมื่อกี้ก่อนซิ”

ไม่รอช้าเซมีรีบเดินไปกระชากแขนคีย์อย่างแรง เธอตบหน้าคีย์อย่างแรง แต่ใช่ว่าคีย์จะยอม เค้าตบหน้าเซมีคืนเหมือนกันแต่ที่ต่างกันคือมีมือของชายแปลกหน้ามารับไว้ ไอ่ชั่วนั่นมันยังไม่หยุดแค่นั่นมันยังชกไปที่ท้องคีย์อย่างแรงจนคีย์ล้มลงกับพื้นอีกทั้งยังรุมทำร้ายคีย์จนช้ำไปหมดทั้งตัว

วันนี้ห้องเรียนคงดูโล้งไปสำหรับมินโฮเพราะที่นั่งข้างๆมันว่างไป

“คีย์หายไปไหน”

มันคือเรื่องแปลกมากที่คีย์จะขาดเรียนไปเลยเพียงเพราะทะเลอะกัน เพราะคีย์เป็นคนที่รักในการเรียนมาก หรือว่าคีย์จะคิดมากจนทำอะไรแผลงๆ

มินโฮหยุดความคิดของตัวเองก่อนที่จะรีบลุกจากเก้าอี้แล้วออกไปตามหาคีย์

“คีย์..คีย์...คีย์” มินโฮเคาะปะตูห้องพักของคีย์แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ

หรือว่าคีย์จะอยู่ที่ทำงานแล้ว

มินโฮไม่รอช้า ทันทีที่คิดได้มินโฮก็รีบไปด้วยความร้อนใจ

“ผู้จัดการครับวันนี้คีย์มาทำงานมั้ยครับ”

“อ๋อ! คีย์น่ะเหรอนอนอยู่ห้องพักคนงานตั้งแต่เมื่อวานแล้วหละ”

“ทำไมล่ะคับ”

“พอดีเค้าถูกรุมทำร้ายหนะกลับบ้านไม่ไหวพี่ก็เลยให้นอนพักที่นี่น่ะ”

ตอนนี้มินโฮรู้สึกใจคอไม่ดี เค้าอยากเห็นอาการของร่างบางมากๆ

“งั้นผมขอเข้าไปหาคีย์หน่อยได้มั้ยคับ พอดีผมเป็นเพื่อนสนิทเค้าคับ”

“ได้ซิทานโน้นนะ”ผู้จัดการร้านชี้ไปทางห้องพัก

“นายมาทำไม”

ประโยคแรกที่คีย์ทักกับร่างสูงที่เดินข้ามา

“ฉันเห็นว่านายขาดเรียนไปเฉยๆก็เลยออกมาตามหา...ว่าแต่นายเป็นอะไรทำไมถึงได้ช้ำไปทั้งตัวแบบนี้”

มินโฮว่าพลางเดินมาจับแขนคีย์ขึ้นดูอย่างระเอียด

“พูดไปก็ไร้ค่า”คีย์สะบัดแขนออกอย่างแรงถึงแม้จะเจ็บ

“นายก็บอกฉันมาซิว่ามันเกินอะไรขึ้นกับนาย”มินโฮคว้าไหลคีย์ให้หันหน้ามาพูด

“....”

คีย์ไม่พูดได้แต่ก้มหน้ากลั้นน้ำตาไว้เพราะไม่อยากร้องไห้ให้มินโฮเห็น

“บอกมาซิคีย์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” มินโฮเขย่าร่างบางเบา

“ปล่อยนะฉันเจ็บ”คีย์ยังคงเลี่ยงที่จะไม่ตอบ

“ไม่...จนกว่านายจะยอมบอกฉันว่ามันเกิดอะไรขึ้น”

“ก็ได้ ถ้าฉันบอกว่าฉันถูกเซมีกับไอ่บ้านั่นมันทำร้าย นายจะยังจะเชื่อฉันมั้ย”

น้ำตาที่กลั้นไว้มานานตอนนี้มันได้ไหลออกมาแล้ว

“....”

ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากมินโฮ

“ปล่อยฉัน ! ต่อไปฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกและนายก็ไมต้องมายุ่งกับชีวิตฉันอีก มินโฮคนเดิมของฉันมันตายไปพร้อมกับความเชื่อใจที่นายไม่เคยมีให้ฉันแล้ว” คีย์ปัดมือมินโฮออก จากนั้นเขาก็ลุกออกไปจากที่ตรงนั้น ที่ที่เคยเคียงข้างมินโฮมาตลอด

เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วที่มินโฮไม่มีคีย์ข้างกายความรู้สึกเหงาเข้ามาแทนที่เต็มหัวใจทั้งๆที่มีเซมีหญิงที่เค้ารักอยู่ข้างกายแต่ทำไมเค้ายังถึงรู้สึกเหงาอยู่อย่างบอกไม่ถูก

“นายหายไปไหนของนายนะ” วันนี้เป็นวันแรกที่มินโฮคิดจะมานั่งดื่มที่ร้าน เค้ามานั่งดื่มที่ร้านเดิมที่คีย์เคยทำงานแต่วันนี้หายไปไหนไม่รู้ เค้ามองหาร่างบางของคีย์แต่ก็ไม่เจอ แต่สิ่งที่เค้าเจอคือหญิงที่เค้ารักกำลังควงแขนชายออกจากร้านไป เค้ารีบเดินออกตามไป

“ที่รัก ผมอยากได้รถหรูๆซักคันจังเลย”

“ก็รอฉันได้แต่งงานกับไอ้โง่มินโฮเมื่อไร่ฉันจะซื่อให้นะ”

“ไอ้โง่มินโฮ...เธอเรียกฉันว่าไอ้โง่งั้นเหรอ “ตอนนี้มินโฮรู้สึกชาไม่น้อยกับคำพูดที่ได้ยิน

“ที่ผ่านมาเธอหลอกฉันจริงๆเหรอ….งั้นที่คีย์พูดมาก็.....”

“คีย์...”มินโฮพูดออกมาตามจิตใต้สำนึก

“ฉันขอโทษ”

มินโฮออกตามหาคีย์ทุกที่ที่คิดว่าคีย์จะอยู่แต่ก็ไม่เจอจนถึงต้องเช้า อาจารย์ที่โรงเรียนมาบอกกับเพื่อนร่วมชั้นว่าคีย์ได้ย้ายกลับไปเรียนที่อเมริกาแล้ว เมื่อรู้ข่าวมินโฮถึงกับเศร้าไม่เป็นอันทำอะไรวันๆได้แต่ไปนั่งอยู่ที่ร้านที่คีย์เคยทำงานส่วนในใจก็คิดแต่อยากจะของโทษคีย์ ยิ่งเวลาผ่านไปมินโฮไม่เพียงแต่รู้สึกผิดแต่เค้ากลับรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรที่สำคัญไปในชีวิต

“คีย์นี่นายจะทิ้งฉันไปจริงๆเหรอ” มินโฮเดินพึงพำกับตัวเองเค้าไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ จนไปชนกับเด็กหนุ่มร่างบางที่เดินสวนมาเข้า

“ขอโทษครับ” มินโฮ/เด็กหนุ่ม กล่าวขึ้นพร้อมกัน

“คีย์”มินโฮเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าของเด็กหนุ่มนั้นชัดเจนและไม่รอช้าที่เค้าจะคว้าตัวร่างบางไว้

“ปล่อย”สั้นๆ

“ไม่”

“ปล่อยฉัน”

“ไม่...ไหนอาจารย์บอกว่านายกลับอเมริกาไปแล้วหนิ”

“เรื่องของฉัน...ฉันจะทำอะไรที่ไหนอย่างไรนายสนใจด้วยเหรอ”

“นายยังโกรธฉัน”

“ทำไมฉันต้องโกรธนาย...ในเมื่อมันเป็นสิทิ์ของนายที่จะเชื่อฉันรึไม่”คีย์ยังคงพยายามดันตัวเองออก

“ฉันขอโทษคีย์...ถ้าฉันเชื่อใจนายตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้หลอก”คำพูด น้ำเสียงและใบหน้าต่างบ่งบอกถึงความรู้สึกผิดที่มีต่อคนตรงหน้า

“เสียใจที่โดนแฟนสาวหลอกน่ะเหรอ..สมคารแล้วหนิ...ก็นายมันโง่”

“ใช่ฉันมันโง่...โง่จนเกือบต้องเสียคนที่ฉันรักไปอีกคน”

“นายหมายความว่ายังไง”

“คีย์ เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันได้รู้ว่าฉันขาดนายไม่ได้”

“แล้วไง”ถึงปากจะพูดห้วนๆแต่ใช่ว่าในใจจะยังแข็งเหมือนเดิม ยิ่งเมื่อเจอคำพูดกำกวมแบบนี้มันทำให้ความรู้สึกต่างๆที่มีต่อคนตรงหน้าของคีย์หวนกลับมา

คิดถึง เป็นห่วง รัก

“คีย์ฉันรักนายนะ นายยังจะให้โอกาสคนโง่อย่างฉันซักครั้งได้มั้ย”ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง

“แต่.....”ไม่ทันที่ร่างบางจะเอ่ยตอบร่างสูงก็สวมกอดร่างบางให้มาแนบชิดก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงมาประกบริมฝีปากของตัวเองกับปากได้รูปของคีย์ ความรู้สึกต่างๆของทั้งคู่ถูกสื่อสารกันผ่านการจูบครั้งนี้ ทั้งขอโทษ:น้อยใจ รู้สึกผิด:ให้อภัย หวยหา:คิดถึง และ รัก:รัก ที่ทั้งสองระบายออกมาผ่านจูบรถหวานและเนิ่นนานนี้

….…………………END…………………….

มันอาจจะงงไปหน่อยนะคร๊าบ ^3^

SF---minkey---Silly------

ผลงานอื่นๆ ของ ภูตน้ำปิง ดูทั้งหมด

ผลงานอื่นๆ ของ ภูตน้ำปิง

นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

คำนิยม Top

คำนิยมล่าสุด

ความคิดเห็น