รักของนายโอตาคุ(เวอร์ชั่นเก่า) แจ้งข่าวเปิดพรีฯ สนพ.ลิชต์

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 บุก

ตอนที่ 9 บุก

ตึงๆๆๆๆ! ปังๆๆ!! “เฮียยยยยยย ตื่นๆๆๆ”

เสียงเคาะประตูบวกกับเสียงแปดหลอดของปลาทำเอาผมต้องสะดุ้งจนเกือบตกเตียง ค่อยๆปรือตาเหลือบไปมองนาฬิกาบนผนัง เห็นเข็มสั้นชี้ที่เลขหก

“...” อืม...สะบัดหัวเรียกสติอยู่สักพัก เมื่อวานผมเหนื่อยมากจนตอนนี้ลุกแทบไม่ขึ้น ถึงจะได้แช่น้ำสมุนไพรและได้โรสกับเดซี่นวดแล้วก็เถอะ แต่จิตใจผมยังไม่พร้อมที่จะรับอะไร

“เฮียยยย!!” เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง วันนี้ยัยปลามันก็หยุดอีกวันสินะ โรงเรียนมันหยุดยาวเนื่องจากวันสถาปนาอะไรไม่รู้มากมายจนผมโคตรอิจฉาเลย ส่วนมหาลัยผมเปิดจริงๆอีก 3 วันข้างหน้า ช่วงนี้เลยเป็นช่วงรับน้องและประชุมซะมากกว่า

“เฮีย เร็วๆ ปลารอเฮียอยู่นะ!!” มันตะโกนรอบที่สาม แต่เรื่องอะไรผมจะเปิดให้มัน อยากนอนต่อโว้ย

“เฮียเปิด! พี่ซันมาแล้วนะเฮีย เฮียย… ตื่นมาเล่าให้ฟังเลย เมื่อคืนเฮียกับพี่อาร์ตกี่ยก? แล้วไปจุ๊บุจุ๊บุคอกันที่ไหน? อะจึ๋ยๆกันต่อรึเปล่า? เร็วๆดิเฮีย ปลาจะไม่ไหวแล้ว”

พรวดด!!

เฮ้ย ยัยปร๊า! แกคิดไปถึงขั้นไหนวะ!? แล้วแกจะไม่ไหวเรื่องอะไร? ส่วนไอ้ซัน นายจะมาเช้าเกินไปไหม? ตาสว่างเลยผม รีบลุกขึ้นไปเปิดประตูให้มันก่อนมันจะจิ้นอะไรมากไปกว่านี้ 

“มันไม่มีอะไรจะ... โอ๊ย!” เปิดปุ๊บ มันก็กระโดดกอดผมปั๊บ จนผมล้มหงายหลังล้มลงกับพื้น

“เฮีย เอาความจริงนะ ...เฮ๊ย!! โหเฮีย นี่เฮียแพ้น้ำลายพี่อาร์ตเหรอ?” ปลาเบิกตากว้าง มองคอผมที่ตอนนี้มันแดงไปทั้งคอ ไม่ทันได้พูดอะไร ไอ้ซันมันก็เดินเข้ามาสมทบ

“ไอ้หมู!! เมื่อวานเป็นไง เล่ามาด่วน!!” มันถามขึ้นก่อนจะชะงักเมื่อสายตาจ้องมาที่คอเช่นเดียวกับยัยปลา...หน้ามันตอนนี้ผมโคตรอยากเตะ ทำยิ้มกรุ้มกริ่ม หน้าแดง ตาเยิ้มๆ เอ่อ ... ออกแนวหื่นๆ “อ๋อออ...คึคึ โอเค เราเข้าใจนายแล้วหมู พี่อาร์ตนี่รุนแรงนะ” ดูมันคิด... อ๊ากกก

“เดี๋ยวๆ ไม่ใช่เลยนะโว้ย...” ผมรีบพยายามปฏิเสธ

“หมู เราเข้าใจ ครั้งแรกใครๆก็เขิน” แล้วซันก็บิดตัวไปมาเหมือนคนเขินแต่หน้ามันยังหื่นอยู่... จะเขินจะหื่นเอาสักทางเถอะ ส่วนยัยปลาก็แทบจะองค์ลงอีกคน แค่คอผมแดงแค่เนี่ยมันทำให้คิดไปไกลได้ขนาดนี้เลยเหรอ? ไม่ได้การละ ผมต้องรีบเล่าก่อนที่พวกมันจะกู้ไม่กลับ พูดอยู่นานกว่ามันจะยอมเข้าใจ พอเล่าจบ ยัยปลาก็วิ่งกลับเข้าห้องมันทันทีเหมือนได้ยินมันพูดว่า แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แถมมันบอกจะไปคุยกับอาแจ้อีก...? ชักจะยังไงๆแล้วแฮะส่วนไอ้ซันมันก็ทำหน้าเซ็งๆเหมือนไปดูหนังที่คาดหวังไว้เยอะแล้วไม่เป็นดั่งหวัง มันเดินไปเลือกการ์ตูนที่ชั้นวางหนังสือมาอ่านเล่นที่เตียงผมทันที

 “...เมดเราอ่ะซัน?” หลังจากทุกอย่างสงบลง ผมถามซันที่นอนคว่ำยึดเตียงผมอ่านการ์ตูนไปแล้ว ปกติถ้ามีใครมาไม่โรสก็เดซี่จะเข้ามาปลุกผม แต่วันนี้ไม่เห็นสักคน

“ไม่รู้ว่ะ น่าจะทำอาหารเช้าอยู่มั้ง เรารีบเลยวิ่งขึ้นมาเลย” มันพูด ผมพยักหน้าให้ ไหนๆก็ตื่นแล้วเลยไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกมาออกกำลังกายซะหน่อย ผมลองจับต้นแขนดู รู้สึกว่าแข็งขึ้นมานิดๆแล้วแฮะ ว่าแล้วก็ยกดัมเบลสร้างกล้ามเหมือนทุกๆวัน แต่พอซันเห็นเข้ามันกลับฮาแตกทันที “ฮ่าๆๆๆโคตรตลกเลยว่ะ ใส่ชุดนอนสีชมพูยกดัมเบล” ว่าเสร็จมันก็หันไปอ่านการ์ตูนต่อพร้อมขำเป็นระยะ...เดี๋ยวปั๊ดฟาดดัมเบลหัวแตกเลยนิ่ ผู้ชายใส่ชุดนอนสีชมพูยกดัมเบลมันแปลกเหรอ? เอ่อ...จริงๆผมก็เขินละ แต่ขี้เกียจเปลี่ยนไง ทำไงได้ล่ะ เมื่อคืนโรสให้ใส่อะไรก็ใส่

“เอ่อหมู เราว่านะ นายคบกับพี่อาร์ตก็ดีเหมือนกัน ไม่มีใครกล้ายุ่งกับนายแน่” ซันพูดขึ้น ทำเอาผมหันไปมองอย่างสงสัย

“...พี่อาร์ตนี่มีอิทธิพลขนาดนั้นเลยเหรอ? จริงๆเมื่อคืนเราก็สงสัยเหมือนกันนะ เพื่อนเราดูจะกลัวๆพี่แกยังไงไม่รู้” ผมถาม ก่อนจะเปลี่ยนจากยกดัมเบลมาวิดพื้นแทน ซันมันหันมาเตรียมถอนหายใจ แต่มันกลับชะงักกลั้นหัวเราะแทน อะไรฟะ?

“อุ๊บ... ฮ่าๆๆ ก็...นะ นายไม่ค่อยสนใจใครนิ่ ครอบครัวพี่อาร์ตน่ะ ทำธุรกิจนำเข้าส่งออกติดอันดับ1ใน10 ของโลกเลยนะโว้ย แถมมีอิทธพลขนาดนักการเมืองหลายคนยังต้องเกรงใจ นอกจากนั้นยังหล่อ รวย ใครเห็นก็อยากเป็นแฟนกันทุกคนละ” ...โห จริงดิ? ผมฟังก็ต้องอึ้ง แต่...

“แล้วไงอ่ะ?” แล้วทำไมผมถึงรู้สึกเฉยๆล่ะ? ซันถึงกับหน้าคว่ำลงเตียงทันที

“เฮ้อ... พูดกับนายแล้วเพลีย ช่างเถอะ...ว่าแต่นายยังไม่เลิกแผนสร้างกล้ามกลบเคะอะไรนั่นอีกเหรอ?” ซันเปลี่ยนเรื่องเมื่อมองดูความพยายามของผมที่มันไม่เห็นผลอะไรเลยมาหลายเดือน

“เออ! เราอยากมีกล้ามจะได้ไม่ต้องให้ใครมาจิ้นว่าเราโดนคนนั้นคนนี้กด แล้วถ้าเราสร้างกล้ามไม่ได้จริงๆ เราก็ขอมีแฟนเป็นผู้หญิงมีกล้ามใหญ่ๆแทน” ผมพูดอย่างหมายมั่น ถึงในใจจะนึกถึงการ์ตูนวายที่นายเอกมีกล้ามโดนกดอยู่    แว่บนึง

“แค่กๆๆ” ไอ้ซันถึงกับสำลักน้ำลายทันที ผมพูดจริงนะคร้าบ สร้างไม่ได้ขอแฟนมีกล้ามก็ยังดี“ ฮ่าๆๆๆ ไอ้หมู! คิดได้นะ เอางี้ นายลองไปปรึกษาอาจารย์พงศ์สิ รายนั้นเล่นกล้ามอยู่แถมรู้สึกจะเปิดศูนย์เพาะกล้ามหรืออะไรสักอย่างด้วย น่าจะให้คำปรึกษาให้นายได้นะ” พอฟังซันผมก็นึกขึ้นมาได้ เอ่อ!จริงสิ ผมลืมไปได้ยังไง อาจารย์ที่ปรึกษาผมแท้ๆ

“เอ่อว่ะ ดีเลย เดี๋ยวเปิดเรียนค่อยไปถาม” ผมยิ้มอย่างดีใจ แต่... เหมือนผมจะลืมอะไรไปนะ? อืม... ช่างเถอะ ผมคุยกับมันไปสักพักก็ถูกโรสเรียกให้ไปทานข้าวด้านล่าง ว่าแล้วก็รีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปทานข้าวพร้อมซันทันที

...รู้สึกสบายใจนิดหน่อย อย่างน้อยๆ 3 วันนี้ก็น่าจะไม่เกิดเรื่องวุ่นวายอะไร ผมกะว่าวันนี้จะอยู่บ้านเป็นเด็กดีช่วยป๊าม๊าจัดของ หลังจากนั้นก็นอนอ่านหนังสือการ์ตูนสักหน่อย ดึกๆค่อยดูอนิเมะ ไม่ก็หาเกมอะไรเล่นตามภาษาวัยรุ่นติดเกม อ๋อ ต้องโทรหาพี่ครอสด้วย ไม่รู้พี่แกจะว่างไหมนะ ...งั้นส่งข้อความไปถามก่อนดีกว่า หุๆ แค่คิดผมก็อารมณ์ดีขึ้นแล้ว

“หวาดดดดดีฮะพี่หมู! ... เอ๊ะ เอ่อ พี่ซัน วะ...หวัดดีครับ”

 “...”

วะ

เหว๋ออออ!!! นี่มัน ...มัน ...มันมาที่นี่ได้ไง!?

ผมได้แต่มองดูเดียร์ รุ่นน้องแอ๊บน่ารักนั่งหน้าสลอนยิ้มแป้นปานเด็กน้อยวัยประถมอยู่ที่โต๊ะอาหาร มันยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายสดใส แต่พอเห็นไอ้ซันปุ๊บ หน้ามันเปลี่ยนปั๊บ

 “เอ่อ...ขอโทษค่ะคุณหมู คือเด็กคนนี้เพิ่งมาเมื่อกี้นี้เองค่ะ เขาบอกดิฉันว่าเป็นรุ่นน้องของคุณหมู ดิฉันเลยให้นั่งรอ...” โรสก้มหน้าลง สีหน้าเธอรู้สึกผิดเมื่อเห็นผมตกใจ

 “คะ...ครับ เขาเป็นรุ่นน้องผมเอง ชื่อเดียร์ ” ผมรีบบอก โรสกับเดซี่ทำท่าตกใจแล้วมองดูเดียร์อีกรอบ น่าจะคิดไม่ถึงว่าเด็กหน้าตาน่ารักไร้เดียงสาจะเป็นเดียร์ รุ่นน้องที่ผมเคยเล่าวีรกรรมให้ฟัง

“สวัสดีอีกรอบฮะ พี่สาวเมด” มันพูดแล้วยิ้มให้เหมือนเด็กน้อยแสนบริสุทธิ์ ผมเองยังอดรู้สึกอยากวิ่งเข้าไปกอดไม่ได้ ส่วนเมดทั้งสองหน้าแดงก่ำค้างไปแล้ว

... รักเด็กซินะครับ โรส เดซี่

“นายรู้บ้านหมูได้ไงวะ!?” ซันตะคอกถามเสียงแข็ง มันรีบดึงผมไปอยู่ข้างหลังทันที ผมเพิ่งรู้สึกตัวตอนซันมันดึงเนี่ยแหละว่าเดียร์มันกำลังวิ่งเข้ามาหาผมด้วยความเร็วสูง แต่พอเห็นซันกันไว้มันก็ชะงักแล้วทำหน้ามุ่ย

 “แค่ที่อยู่ไม่เห็นจะยากเลยฮะ พ่อผมเป็นตำรวจ อีกอย่างพี่หมูก็ให้ผมมาเที่ยวแล้วด้วย” มันพูดแล้วยิ้มให้ผม นี่มันสืบกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ? “ว่าแต่พี่ซัน พี่มาทำอะไรที่บ้านหมูละฮะ?” เดียร์ว่าแล้วหรี่ตามองดูซันด้วยความสงสัย พอซันเห็นแบบนั้นก็แสยะยิ้ม ดึงผมมากอดจากข้างหลัง เอาคางเกยไหล่ มือหนึ่งจับเอวผมไว้ อีกมือก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นไปแหวกคอเสื้อจนเปิดกว้าง เผยให้เห็นรอยแดงก่ำไปทั่วทั้งคอ จากนั้นซันก็เชยคางผมขึ้น ...จัดท่าซะเอ็กซ์เชียวนะ ไอ้ซัน ผมมองเดียร์ที่ถึงกับอ้าปากค้าง มองเพื่อนผมสลับกับคอผมแล้วเบะปาก

 “ทำไมน่ะเหรอ? หึ! ...ก็พี่กับหมูน่ะ เราอยู่ด้วยกันที่นี่ยังไงล่ะครับ พวกเราสองคนอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนมานานแล้ว...แล้ว...แล้ว” ซันพูด เอ่อ นายช่วยเรา ...จริงๆใช่ไหม? แต่รู้สึกว่านายจะแถจนเราจะได้กะนายแล้วนะ

 “อึก..." พอเดียร์ฟังจบก็น้ำตาแตกทันที "จริงเหรอฮะ พี่หมูกับพี่…” มันยังจะถามด้วยความแน่ใจอีกนะ “แง๊... พี่หมู พี่หมูทำร้ายจิตใจเดียร์ อึก ฮืออออ” ดูมัน ตอนนี้โคตรน่าสงสาร ร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลพราก ทำเอาใจผมอ่อนยวบลืมเรื่องต่างๆในหัวหมด

 “เอ่อ... คุณเดียร์คะ อย่าร้องนะโอ๋ๆ โอ๋เอ่ๆ” โรสกับเดซี่เองก็ทนไม่ได้วิ่งเข้ามากอดมันทันที เมดผมหันมามองค้อนใส่ซันจนมันถึงกับเหว๋อแดก ผมเองก็อยากไปโอ๋มันอยู่นะ แต่โดนไอ้ซันกอดอยู่

“คุณซันคะ อย่าแกล้งเด็กสิคะ” เดซี่พูด เอ่อ... เดซี่ครับ มัน 18 แล้วครับ 18

“คุณซันคะ โรสทนเห็นน้ำตาของเด็กไม่ได้ อึก...” แล้วโรสก็น้ำตาแตกอีกคน ผมหันมองไอ้ซันที่ทำหน้าเซ็งเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ของวัน

“เเม่ง มันแสยะยิ้มด้วยว่ะ” ซันเอ่ยขึ้น ห๊ะ!? อะไรนะ? ตอนไหนๆ? ผมรีบหันไปมองเดียร์ทันที มันก็ยังร้องไห้อยู่นิ ยิ้มตอนไหนฟะ?

-ปีโร้...ปีโร่... บานาน่า...- ยังไม่ทันจะได้ขยับไปไหน เสียงโทรศัพท์ของซันก็ดังขึ้น ทำให้มันต้องปล่อยผมแล้วรับสาย เดียร์เลยฉวยโอกาสลากผมไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวข้างมันแทน “ฮัลโหล... ห๊ะ! ขะ...ขอ โทษ ซันลืมจริงๆ คือซันอยู่บ้านหมู ...10 นาที รอนะ” พูดจบมันก็รีบวางสายแล้วยิ้มแห้งๆให้ผม 1 ที “หมู... โชคดีนะ น้ำมาหาเราที่บ้าน...ไปละ” สั้นๆได้ใจความ มันวิ่งหายวับไปกับตา … เอากับมันสิ ทิ้งระเบิดแล้วชิ่งหนี

“เอ๋? พะ... อึก พี่ซันไปไหนเหรอฮะ? ไหนว่า เอ่อ...อยู่ด้วยอึก..กัน อึก” เดียร์พูดไปสะอึกไป น้ำตาคลอ แก้มแดงก่ำ ผะ...ผม ...ผมจะไม่ไหวแล้ววว!! ผมรักเด็กน่ารักๆ อดไม่ได้ที่จะลูบหัวยิ้มปลอบ ดูมันหน้าแดงกว่าเดิม แล้วกอดแขนผมซะแน่น ยังดีที่ไม่แรงมาก แต่...น่าร๊ากกกอ่ะ

“เฮียยยยย~ มีข่าวดีแหละ อาแจ้ทำโดจินวายทันขายที่งานหนังสือด้วย เยสๆๆ แล้วยัง EMS มาให้อ่านอีก น่าจะถึงตอนบ่ายๆ ... อ่าว แล้วพี่ซันล่ะเฮีย? เหว๋อออออ!!!” ผมสะดุ้งตามเสียงเหว๋อของมันที่อยู่ๆก็แทรกมา ปลามันเดินลงมาแล้วฝอยไม่หยุด ดูมันจะดีใจเกินเหตุ พอเห็นแขกอยู่ด้วยมันคงตกใจ

“...” เริ่มอายเลยครับ โดจินวายนี่เต็ม 2 รูหูจนเดียร์เงยหน้ามามองผมอย่างสงสัย แต่พอมันหันไปหายัยปลาเท่านั้นแหละ หน้าถอดสีตกใจจนกอดแขนผมแน่นกว่าเดิม ความเจ็บนี้มันเดจาวูชัดๆ

 “เฮ้ย.. ยัยแมววาย!!” เดียร์ตะโกนลั่น ...เอ๊ะ? แมววาย? 

“อร๊ายยย พี่โชตะเหมียว!!” ยัยปลาเองก็ทักตอบเดียร์เหมือนคนรู้จักกัน มันก็วิ่งมากอดเอวผมทำให้เดียร์ผงะปล่อยแขนผมวิ่งไปยืนหลังโรสแทน... ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้วครับ ก็น้องผมน่ะแต่งคอสเพลย์เหมือนกัน แล้วมันก็ชอบใส่หูแมว ส่วนเดียร์ตอนเจอครั้งแรกมันก็คอสเพลย์ใส่หูแมวเหมือนกันอีก สายหูแมวด้วยกันสินะ

จะว่าไป ฉายาแต่ละคนก็เข้ากันดีนะ โชตะเหมียว ยัยแมววาย ผมเองก็มีเหมือนกันนะ หมูขาวแอบวายไง ฮ่าๆๆ

“เฮียๆๆๆ ไปรู้จักพี่โชได้ไงอ่ะ บอกปลามาน๊าๆๆ รู้เปล่า ปลาน่ะเป็นแฟนคลับพี่โชเขาด้วย คิคิ” มันพูด แต่ตามองไปทางเดียร์อย่างน่ากลัวจนเดียร์ถึงกับหน้าซีดลงเรื่อยๆ

“ปลา... นี่เดียร์ รุ่นน้องพี่ ส่วนเดียร์ นี่ปลาน้องพี่เอง” ผมแนะนำตามมารยาท จากนั้นก็เอานิ้วอุดหูตัวเองด้วยความที่จับความรู้สึกถึงพลังงานที่อัดอั้นของยัยปลาได้

“กรี๊ดด!!! กรีดๆๆๆ เดียร์คนนั้นอ่ะนะเฮีย! เฮีย ปลารักเฮียที่สู๊ดดดด!” แต่เฮียเริ่มไม่รักแกแล้วว่ะ หูแทบแตก พูดเสร็จมันก็เขย่าแขนผม หยิบมือถือมาถ่ายรูปยกใหญ่ ดูมันจะฟินเกินไปละ ส่วนเดียร์ตอนนี้มันก็งงๆ แต่ก็ยิ้มรับกล้องอย่างมืออาชีพ ถึงจะดูฝืนๆหน่อยก็เถอะถ่ายไปได้ 30 กว่ารูปมันก็พูดด้วยเสียงสั่นเครือ “...อุ๊บ ปลาไม่ไหวแล้วเฮีย ปลาไปพักก่อนนะ”

“ปลา แล้วข้าวเช้าล่ะ?” ผมถาม

“อิ่มแล้วเฮีย ปลาอยากเอารูปลงเพจ ไปแหละ” พูดจบมันก็รีบวิ่งขึ้นบ้าน อิ่มอะไรวะ? แล้วจะพักหรือจะเอารูปลงเพจ...

เฮ้ย!?

“ดะ.. เดี๋ยว! ปลา เพจอะไร เพจนั่นใช่ไหม? ปลา! ยัยปลาโว๊ยยย!!” ผมตะโกนไล่หลังมันที่วิ่งเร็วปานจรวด

“ไม่ต้องห่วง เฮีย คึๆ” มันตะโกนกลับมา น้ำเสียงแบบ ...ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ นี่มัน... เอาลงจริงๆสินะ เพจนั่นน่ะ

“พี่หมู... เอ่อ ไม่รู้เหรอฮะว่ายัยแมววาย เอ้ย! น้องปลาเขาทำเพจเกี่ยวกับ... เอ่อ เกี่ยว...กับ...” เดียร์สะกิดผม แล้วพูดอย่างตะกุกตะกักเสียงเบา

 “วาย” ผมต่อคำให้ เสียงดังฟังชัด ก็จะไม่รู้ได้ไง ผมกับมันสร้างเพจนั้นมากับมือ ถึงหลังๆผมจะไม่ได้เข้าไปดูก็เถอะ พอเดียร์ได้ยินผมพูดคำว่าวาย มันก็สะดุ้งตกใจ

 “พี่รู้ความหมายของมันจริงๆใช่ไหมฮะ เอ่อ ...แหะๆ น่าจะรู้ละนะ เพราะน้องพี่น่ะเป็นสาววายสุดขั้ว” มันหัวเราะแห้งๆ ผมก็ยิ้มแหยๆให้ ไม่อยากบอกเล๊ย ว่าผมก็วายเท่าน้องผมนั่นแหละ “...แต่น่าแปลกนะฮะ ทำไมผมไม่เห็นรูปพี่ในเพจนั้นเลยอ่ะ ยัยนั่นไม่น่าพลาด...” ไม่ต้องสงสัยมากหรอกครับน้อง มีก็แปลกสิ แต่วันนี้คงมีรูปผมแล้วล่ะมั้ง เหอะๆ

“เอาเถอะ กินข้าวกันเถอะครับเดียร์” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง ดูเดียร์จะสงสัยหลายเรื่อง แต่ก็เงียบไม่กล้าถามมาก น่ารักมากครับน้องเดียร์ ผมกับเดียร์กินข้าวกันสักพัก มันก็เริ่มคุยมุ้งมิ้งตามนิสัย ดูมันจะอึ้งที่เห็นเมดจริงๆในร้านขายของชำบ้านผม เท่ห์ไหมล๊ะ? แต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรนะ และมันก็ไม่ถามอะไรผมด้วย เลยคุยได้อย่างสบายใจหน่อย

“เอ่อ... เดียร์ไม่โกรธพี่เหรอที่พี่เป็นสปาย?” ผมลองถามเดียร์ดู รู้สึกแปลกใจที่เดียร์ดูจะไม่โกรธหรือถามอะไรผมเลย มันรีบส่ายหน้าแล้วจับมือผมทันที

“ตอนแรกๆก็นิดนึงฮะ” เดียร์พูดพร้อมสีหน้าจริงจัง “แต่พี่หมูจะอยู่ปีไหนอายุเท่าไหร่มันก็ไม่สำคัญ ถ้าเดียร์จะรักพี่หมูซะอย่าง ...อีกอย่างจะมาหาพี่หมูตอนไหนก็ได้แล้วด้วย คึๆ” ตึกตัก ...มันพูดซะผมใจเต้นเลย แต่ประโยคหลังมันว่าอะไรนะ? ไม่ได้ยินอ่ะ ผมพลาดอะไรไปรึเปล่า? คุยกันสักพัก อยู่ๆมันก็ตื้ออยากจะขึ้นไปดูห้องผมให้ได้ แถมยังหลอกล่อให้โรสกับเดซี่มาช่วยมันพูดอีก มันจะขึ้นไปดูห้องผมเนี่ยนะ? ชาติหน้าตอนบ่ายๆเถอะไอ้น้องเดียร์!

…

“โห~~~~~” เสียงของเดียร์ร้องขึ้น ดวงตาเบิกกว้าง มองดูรอบห้องผมด้วยสีหน้าตกตะลึง สุดท้าย มันก็ขึ้นมาจนได้ ผมคงต้องยอมรับชะตากรรมนี้ แพ้น้ำตามันจริงๆ หันไปมองดูหน้าเดียร์ ดูมันจะอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก ก็ห้องของผมมันสะอาดเรียบร้อยดี ฟิกเกอร์แรร์วางอย่างสวยงาม แถมหนังสือการ์ตูน &โดจินก็จัดวางเด่นเป็นสง่าดูเรียบร้อยน่าหยิบอ่าน ผมก็หวังว่ามันจะดูไม่ออกว่าผมเป็นพวกโอตาคุ

ก็แค่หวัง...

“พี่เมดฮะ ผมอยากกินขนมจัง”

“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เพียงแค่เดียร์พูดโรสก็รีบออกจากห้องไป ส่วนเดซี่ก็หายไปทำธุระด้านล่าง ทำให้ตอนนี้ผมกับเดียร์อยู่กันสองต่อสอง แอบหวั่นใจเล็กน้อยแฮะ แต่คง...ไม่เป็นไรมั้ง มองดูเดียร์เดินดูรอบๆห้องแล้วหันมายิ้มให้ผมที่นั่งอยู่บนเตียง “ว๊าว~! พี่หมู ไม่น่าเชื่อเลยฮะ ผมดีใจจัง พี่ชอบอะไรเหมือนๆผมเลย คิคิ” มันพูด ไม่บอกก็รู้แล้วคร้าบน้องเดียร์ พี่เห็นน้องคอสแมวมาแล้วค้าบ ผมนั่งเหม่อลอย คิดถึงเรื่องราวสมัยก่อน จะว่าไปหลังจากเกิดอุบัติเหตุ ผมก็เหมือนจะกลายเป็นอีกคน จากที่แต่ก่อนติดอนิเมะเป็นบ้าเป็นหลัง แต่มาตอนนี้กลับเฉยๆแปลกๆ ...แย่ล่ะสิ เราต้องเป็นอะไรไปแน่ๆ ทำไงดี

แกร่ก เห? เสียงนี่มัน เสียงล็อกกลอนประตู?

พลัก! “เหว๋อออ!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ อยู่ๆเดียร์ก็เดินมาจับไหล่ผมแล้วผลักจนหงายหลังลงเตียง มันขึ้นคร่อมตัวผม ท่าจะไม่ดีแล้วสิ ผมรีบดันมันออกทันที แต่เดียร์กลับเอาขาดันตัวผมไม่ให้ขยับ มือนึงรวบมือทั้ง 2 ของผมไว้ อีกมือจับกดที่หน้าอกผมจนขยับไม่ได้ ระ... แรงเยอะเว่อร์

“ดะ..เดียร์ ! จะทำอะไรน่ะ” ผมพยายามตั้งสติถามน้องมันด้วยสีหน้าสงสัย แต่ในใจคิดไปไกลแล้ว ท่าแบบนี้มัน... โฮก! ล่อแหลม สุ่มเสี่ยง อ๊ากกก ใจผมเต้นรัวถี่ยิบเสียงดังจนได้ยินชัดเจน มองหน้าเดียร์ที่ส่งยิ้มมาให้ผม

“คิคิ ผมเห็นโดจินวายพี่ด้วยแหละ แบบนี้ค่อยคุยกันง่ายหน่อย...” อึก ...โอวม๊ายย พี่ไม่อยากคุยกับน้องแล้ว!!! เดียร์ค่อยๆขยับหน้าเข้ามาใกล้ เลื่อนปลายนิ้วขึ้นมาสัมผัสที่แก้มผมอย่างแผ่วเบา แต่พอเห็นรอยแดงที่คอผม มันก็ขมวดคิ้วแน่น

“... เรามาเล่นอะไรสนุกๆกันนะฮะ พี่หมู” พูดเสร็จก็โน้มลงไปดูดกัดคอผมอย่างแรง

 “โอ๊ย... อย่า เดียร์ พี่เจ็บ” โอ๊ย! คอผมมีอะไรให้น่ากัดวะ!? แดงไม่พอเหรอ? เจ็บนะโว๊ย ดิ้นซิครับรออะไร แต่มันกลับ ...ไม่หลุด มันกัดอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเหมือนจะร้องไห้น้ำตาคลอ...อีกแล้ว มาอีกแล้ว สกิลพิเศษของมัน

“...พี่หมู อึก...เดียร์รักพี่หมูนะฮะ... เป็นของเดียร์นะ เดียร์จะทำเบาๆ” อุ๊ฟ หน้ามันทำเอาเลือดกำเดาผมแทบพุ่ง แต่ประโยคที่มันพูด เลือดผมพุ่งไม่ออก

 “ดะ...เดี๋ยวๆๆ พี่คงเป็นของน้องไม่...ม่ายยยย หยุดก่อนเดียร์!” ‘ถ้าน้องเป็นของพี่ พี่โอเค!’ผมได้แต่คิดแต่ไม่กล้าพูดเพราะดูมันจะไม่ยอมชัวร์ ผมสู้แรงมันไม่ด๊ายย แล้วสักพักเดียร์ก็ปล่อยมือผม ก่อนจะค่อยๆไล่มือลงไปล้วงชายเสื้อแล้วเลิกขึ้นแทน แถมมืออีกข้างยังจะจับขอบกางเกงผมดึงลงอีก... แย่แล้ว แย่แน่ๆไอ้หมู ผมรีบจับขอบกางเกงตัวเองยึดไว้แน่น ผมไม่อยากโดนกด เรามาเปลี่ยนตำแหน่งกันไม่ได้เหรอเดียร์!? ม๊ายยย ใครก็ได้ช่วยหมูด้วยยย!!

...ก๊อกๆๆ

“เฮียยยยยยยยยย โดจิ... เอ่อ โดจินนั่นแหละ! เฮียยย เปิดประตูหน่อย โดจินอาแจ้มาแล้ว!!” เหมือนเสียงระฆังจากสวรรค์ดังกังวาน โอ้วว ยัยปลาน้องรักของเฮีย ผมรีบผลักมันก่อนจะพยายามลุกไปเปิดประตูให้น้องสาวสุดที่รัก

“เดียร์ ปล่อยกะ...อุ๊บ” จุ๊บ

“...” พูดยังไม่ทันจบ เดียร์... เดียร์มัน ...มันเอาปากมันมาประกบปากผม!!! ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แม้มันจะไม่จาบจ้วง แค่ปากแตะปาก แต่...“ฮือ...” มะ มายเฟริส จุ๊บ ของผม!!!

“เฮีย พี่โช ทำอะไรในนั้นอ่ะ? ปลารู้นะ! ปลามีกุญแจสำรองนะจะบอกให้” ปลาตะโกนขึ้นอีกครั้ง ทำให้เดียร์ต้องถอนปาก มันเลียริมฝีปากตัวเองเบาๆแล้วทำเสียงจิ๊จ๊ะเหมือนคนถูกขัดใจ

“ถือว่าผมจองตัวพี่แล้วนะฮะ จุ๊บ!” ว่าจบก็หอมแก้มผมหนึ่งทีแล้วกอดผมที่มีสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยอยู่สักพักถึงจะดึงตัวผมขึ้นมานั่งจัดเสื้อให้

“...” ผม ...ผมช็อกกับการกระทำมันครับ มารู้สึกตัวตอนที่เดียร์ไปเปิดประตูให้ยัยปลาแล้ว

“แฮ่~~~” ปลาเข้ามาปุ๊บ มันก็ทำการแสกนตัวผมทันที แสกนเสร็จก็กอดผมแน่น แล้วลูบแผลที่คอ เหล่ตามองเดียร์ก่อนแสยะยิ้มให้จนเดียร์ถึงกับสะดุ้ง ดูมันจะสยองยัยปลาเอามากๆ มันทำหน้าแหยๆ แล้วเดินอ้อมไปหลบห่างๆแทน ผมแหละงงกับการกระทำของไอ้สองตัวนี้จริงๆ

“อืม...ช่างเถอะเฮีย มาดูโดจินวายของอาแจ้ดีกว่า อย่าไปคิดอะไรมาก ...เนอะ!” ปลาว่า

“ห๊ะ? อ่อเฮียไม่อ่านวายแล้ว” ผมปฏิเสธ ผมจะเลิกเสพวายจริงๆแล้ว ! วายพาซวย เพราะวาย! มันทำให้ผมเป็นแบบนี้!

 “น่าๆๆ นี่ของอาแจ้เลยนะเฮีย มาๆ ลองอ่านดู น๊าๆๆ ไม่มีอะไรมากหรอกเชื่อปลาสิ” มันพูดพร้อมดันหนังสือโดจินมาที่มือผม ทำให้ผมต้องเหลือบตามองดูแว่บๆ...

นี่ผมโดนหลอกล่ออยู่ใช่ไหม?

ทำใจสักพัก ก่อนจะก้มดูโดจินที่ว่า อืม... หน้าปกก็ดูโอเคนะไม่โป๊มาก เป็นรูปหนุ่มหน้าหวานที่มีสีหน้ากระวนกระวาย นี่คงเป็นนายเอกสินะ แถมไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วย ยังดีหน่อยที่วาดแค่ครึ่งตัว ท่ามกลางนายเอกมีวงแขนและฝ่ามือมากมายที่พยายามยื่นมาสัมผัส

ชื่อเรื่อง -ฮาเร็มรักของนายโอตาคุ- งั้นเหรอ? ชื่อน่าติดตามมาก แต่รู้สึกคุ้นๆแฮะ ผมลองเปิดอ่านเรื่องย่ออย่างแรก เท่านั้นแหละครับ นัยน์ตาผมเบิกกว้างทันที

เฮ้ยย นี่มัน...

โอ้วววม๊ายยยยยยย!!

            …

จึกๆ “เฮีย...” ปลามาสะกิดผมที่สตั้นมา 10 นาที ผมค้างจนเดียร์มันหยิบโดจินที่ผมถือผมไปอ่านแทน ยัยปลาก็ไม่ได้ว่าอะไร แล้วที่มันจะยื่นโดจินมาให้อีกเล่มมาให้เพราะมันมีในสต๊อก 5 เล่ม

ตอนนี้ผมเริ่ม ...อึก... อึก... สะอึก

แล้วนี่...อาแจ้เอาไปขายที่งานหนังสือด้วยใช่ไหม? ที่ผมอึ้งคือ อาแจ้เล่นเอาชื่อผมมาเป็นนายเอกของเรื่อง อีกทั้งยังเอาน้องเดียร์ ไอ้เสาร์ พี่อาร์ต อาจารย์พงศ์ แล้วก็คุณครอสมาตั้งเป็นตัวละครฮาเร็มผมอีก เดี๋ยว! มีไอ้ซันอีกคน ...โอ้วโน้ว ยัยปลา! ต้องเป็นยัยปลาแน่ๆ มันจิ้นผมจนเอาไปคิดพล็อตโดจินชัวร์ ...ไม่กล้าเปิดอ่านเลยครับ ด้านหลังเล่มมีเขียนกำกับตัวเล็กๆด้วยว่า 20+

“เฮีย ตื่นๆ” ปลาสะกิดผมอีกรอบแต่ผมก็ยังนิ่งค้างท่าเดิม เฮียไม่รับรู้อะไรแล้วว่ะ ขอเฮียซึมแป๊บ

มันทำให้ตอนนี้ ผมกำลังคิดถึงคนๆนึงอยู่

...ถ้าเป็นคนๆนั้น เขาจะทำยังไง เขาจะซึมเหมือนผมรึเปล่านะ ?

บอกผมหน่อยได้ไหมครับ

...คุณวายุ